ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Δεν θα σου τάξω
γη και ουρανό, 
Ούτε χρυσάφια, 
ήλιους και αστέρια. 
Θέλω μονάχα
να σου πώ
για τα χαμένα
καλοκαίρια. 
Τις νύχτες
που σε κέρναγα
αρμύρα
γυρμένοι
στ' αποκούμπι
του ονείρου, 
της θάλασσας
ακούγοντας
τη λύρα 
Ταμένοι
στην απόγνωση
τ΄ απείρου. 
Θέλω στη σκέψη σου
να γίνω
τρεχαντήρι, 
στης ανοιξης
τη νιότη
να χαθώ 
Ξυπόλυτοι
στου πάθους
το λιοπύρι
να σκύψω
να σου πώ
τα σ΄αγαπώ. 
Nα γίνω
κοκκαλάκι
στα μαλιά σου, 
στα πόδια σου
διάφανο καλτσόν
λάφυρα
να πάρω
τα φιλιά σου
δραπέτες
στο νησί
των πειρατών. 
Θέλω
για πάντα
στην ψυχη σου
να αράξω
να μείνεις
μια αθάνατη
κολώνια
στο μπράτσο
τη μορφή σου
να χαράξω, 
αγάλματα
να μείνουνε
τα χρόνια. 
Θέλω
να μείνω
εφηβος
αιώνια
σαν ενα
διαβολάκι
που τραβάει
τα
παντελόνια. 

ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ