Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΛΑΜΟΝΤE




https://www.youtube.com/watch?v=ETqhx-I0x2k
''Ζηλεύω το ταλέντο σου
των στίχων σου το βάθος
της ιατροφιλοσοφικής
το τρομερό σου πάθος.
Ζηλεύω τις φτερούγες σου,
τη φήμη σου, τη δόξα
κι οι σαμποτέρ ας διαλαλούν
πως έχεις τρέλα, λόξα!''
(Βούλης Βρεττός)
-----------------------------------------
O γνωστός καθηγητής μας
του νησιού ο ποιητής μας,
σε αδειές και σε πλατείες
λέει νέες θεωρίες,
μοναχός του τριγυρίζει
το μυαλό του ακονίζει,
στου Πουλιού και στον Λευκάτα
ψάχνει της Σαπφούς τα νιάτα.
Του φιλόσοφου η μοίρα
βγήκε βόλτα εις τη Γύρα
Ψάχνει για φιλοσοφίες
κι έχει όλο ανησυχίες.
Στο μεγάλο Βαλαμόντε
στήστε άγαλμα στον Πόντε,
στήστε άγαλμα στον Πόντε
στον μεγάλο Βαλαμόντε.
(Ηλίας Π. Γεωργάκης)
---------------------------------------------
Ο Κώστας ντε Βαλαμόντε ή Κοκονιώρος ήταν μια ανεπανάληπτη φυσιογνωμία για τη
Λευκάδα. Ταλέντο στη μουσική, μεγάλος μίμος, έπαιζε κορνέτα με τη μύτη, ζωγράφιζε, έκανε μορφασμούς και έβγαζε λαρυγγισμούς. Τραγουδούσε σε πολλές γλώσσες χωρίς να τις γνωρίζει. Ήταν πάντα καλοντυμένος και γλεντζές. Υπερήφανος και ακατάδεχτος. Και υπεράνω χρημάτων. Σύχναζε στην παραδοσιακή ταβέρνα του 'Ρεγάντου'. Εκεί έκανε αναλύσεις στις νέες ιατροφιλοσοφικες θεωρίες του όπως για παράδειγμα 'περί της θεραπείας σιωπής, αναπνοής και ακροαστικών της σπονδυλικής στήλης''. Παράλληλα ζωγράφιζε με μαρκαδόρους και σχέδια αρχιτεκτονικής. Στις αρχές του 1970 παρουσίασε στον ίδιο χώρο- για πρώτη φορά- και ο νέος καλλιτέχνης και αντίζηλος του Κώστα, ο λαναροβιομήχανος Σεραφείμ(τον θυμάμαι να γυρίζει ατημέλητος με ενα ποδήλατο καιένα σκυλί). Ο Σεραφείμ ονομάστηκε ζωγράφος της πετσέτας αφού ειχαν βρει... τον μπελά τους οι χαρτοπετσέτες του ''Ρεγάντου''. Εκεί μια βράδια έγινε....δημοπρασία έργων ζωγραφικής. Ο πρόεδρος της επιτροπής Γιώργος Σταύρος υποστήριξε και τους δυο. Ωστόσο τη λαχειοφόρο την έβγαλε ο Κώστας Βαλαμόντες άλλα συνέπεσε ο ίδιος αριθμός του λαχνού που κέρδισε να βρεθεί-ως συνήθως- σε 15 χέρια. Έτσι διαμελίστηκε το έργο, λιώσανε και οι μαρκαδόροι απο τον ιδρώτα από τα χυμένα κρασιά και ο Κώστας πετάχτηκε μπουρλοτάδος απ΄την πόρτα και χάθηκε στην καταρρακτώδη βροχή της νύχτας. 'Ο Λευκαδίτης Πικασό. /ενεμφανίσθη πάλι /και ατού Ρεγάντου σκάρωσε, /πινακοκαρναβάλι...' (Βούλης Βρεττός). O ίδιος, ο Bουλης Βρεττός είχε γράψει για τον Κώστα ντε Βαλαμόντε οτι τον γνώρισε το 1950 που επέστρεψε στη Λευκάδα γεμάτος απο τις σουρεαλιστικές του ιδέες. Γιατί είχε φύγει προ του πολέμου και κανείς δεν ξέρει που πέρασε την κατοχή και όλα τα δύσκολα χρόνια. Μόλις ήρθε στη Λευκάδα αρχισε τις διαλέξεις. Στην αγορά έβγαζε ταμπλό με τα έγγραφα της αναγνώρισης του. Οι διαλέξεις δινόταν στον θρυλικό ΄'Πανθεον'. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 20 δρχ, υψηλή τιμή για να μην μπαίνουν νεαροί και κάνουν φασαρία. Τις διαλέξεις προλόγιζαν συνήθως ο Βουλης Βρεττος και ο Νιονιος ο Πατσάς. Πολλές φορές έφευγε απο την πίσω πόρτα και άφηνε τη διάλεξη στη μέση. Μετά απο κάθε διάλεξη έφευγε αμέσως για την Αθήνα. Εκεί έπαιζε στο Χαλάνδρι σε ταβέρνες αλλά μόλις έβλεπε Λευκαδίτη εξαφανιζόταν.
-Μια φορά σε μια διάλεξη του Βαλαμόντε στο 'Πάνθεον' οι επίσημοι στην πρώτη γραμμή κάτι ψιθυρίσανε μεταξύ τους. Ο Βαλαμόντε σταμάτησε την ομιλία, πήγε στα παρασκήνια, έφερε μια τρόμπα με φλίτ, κατέβηκε στην πλατεία και αρχισε να τους ψεκάζει. Στη δε απορία τους απάντησε οτι άκουσε κουνούπια και έντομα και ψεκάζει για να τα διώξει.
--Πολλές φορές στις διαλέξεις σταμάταγε, έκλεινε τα μάτια, έστρεφε το κεφάλι προς τον ουρανό, ένωνε τα χέρια στο στήθος και έλεγε: 'Τώρα κάνω θεραπεία σιωπής. Μη χειροκροτείτε'.
--Μια άλλη φορά παρουσίασε ένα έργο θεατρικό που εγραψε ο ίδιος. Το έργο προέβλεπε να εμφανιστεί στην σκηνή μέσα απο το πατάρι. Αρχισε να βγαίνει φωνάζοντας: 'Γίνεται σεισμός, σεισμός'. Τότε έγινε σεισμός στ΄αλήθεια και ακολουθησε χαμός. Πέσανε οι κουρτίνες σκεπάσανε τον Κώστα και ματαιώθηκαν τα πάντα.
---Μια φορά τον πίεζε ο Γιώργος ο Σταυρος να του τραγουδήσει την 'Ξανθιά Βαρώνη', το αγαπημένο του τραγούδι. Ο Βαλαμοντε έκανε το δύσκολο. Τελικά του είπε: 'Θα τραγουδήσω αλλά θα 'πέσεις'. Εντάξει λέει ο κυρ Γιώργης. Βγάζει ένα χαρτονόμισμα που το νόμισε για πενηντάρι και το ρίχνει μέσα στην κιθάρα. Ο Βαλαμόντε τραγούδησε αλλά τον πείραζε κιόλας.
-Στο τέλος θα σου πώ τι επαθες απόψε.
-Τι επαθα, τι επαθα εγώ δεν παθαίνω τίποτα.
Στο τέλος, λοιπόν, ο Κώστας βγάζει ένα πεντακοσαρικο απο την κιθάρα-μεγάλο ποσό για την εποχή-και ειδε και ο κυρ Γιώργης τι έπαθε. Ο Βαλαμοντε κέρασε όλο το μαγαζί καφάσια μπύρες με το πεντακοσάρικο γιατί περιφρονούσε το χρήμα και δεν το υπολόγιζε καθόλου. Όταν έβγαζε πίνακα στη λοταρία πέταγε τα λεφτά, έφευγε, ξαναγύριζε κέρναγε το μαγαζί ολόκληρο.
Να σημειωσω οτι το βιβλιο της Παρασκευής Κοψιδά- Βρεττου ''Λαικός Σουρεαλισμος-Κωστα Ντε Βαλαμόντε-Ο αντιήρωας μιας παρα-λογικής αφήγησης'' κυκλοφορησε απο τις εκδόσεις ''FAGOTTO''(www. fagottobooks.gr). Προλογίζουν ο Νάνος Βαλαωριτης και ο ομ. καθηγητής Λαογραφιας Μ.Γ. Μερακλής. '' Moναδικος οσο και μοναχικός'' γράφει ο Σπύρος Θάνος για τον Βαλαμόντε. Για να επισημάνει, στο σχετικό του, σημείωμα: 'Πολλές φορές προσπαθούσα να
καταλάβω τι μυστικά, τι φόβους, τι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τι χαμένα όνειρα είχε μέσα του απο χρόνια αυτός ο περίεργος άνθρωπος. Αλλά ματαίως. Πάντα εκεί που νόμιζες οτι τον είχες στο χέρι, ξέφευγε. Έτσι οπως οι οπτασίες, φευγαλέα και ανάλαφρα. Στο τέλος βολεύτηκα με την ιδέα οτι ο Κώστας ειναι μια τραγική προσωπικότητα. Οπως στο βάθος είμαστε όλοι. Γιατί ο Βαλαμοντες ήταν το άλλο εγώ όλων....''. Η ένθερμη Λευκαδολάτρισσα και φίλη Άννα Νικοδήμου(με το ξενοδοχείο 'Νηρικος') αφου αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο σε διάφορες ιστοριες με τον Βαλαμόντε καταλήγει: ''Η περίπτωση του Κωστα Βαλαμόντε ειχε τη μοναδικοτητα της. Πολλοι τον καταταξανε σαν μια περιπτωση διαταραγμένης προσωπικότητας. Για μένα ηταν ενας μεγάλος θεατρίνος, που σκηνοθέτησε μια φαρσοκωμωδία που τελειωσε με τον θάνατο του'''. Ο ζωγράφος Γιάννης Κακλαμάνης δινει με τη σειρά του τη δικη του εξήγηση για τονΒαλαμόντε: ''Ηταν χαρούμενος και ζωντανός ανθρωπος. Δεν ειχε φοβίες μέσα του. Δεν ειχε εξάρτηση απο τίποτε. Η σχέση του με το χρήμα ηταν μηδενική. Του δινεις χρήματα και την αλλη στιγμή τα σκορπούσε. Μου ελεγε: 'Εχει λογαριασμο στην τράπεζα ο σπουργίτης; Αυτο που με κρατά στη ζωη αυτο θα με φροντίσει. Διαφορετικά θα με ψοφίσει την αλλη ωρα'...''
Ο Κωστας πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1998 σε ηλικία 87 ετών. Εντυπωσιακή ήταν η παρουσία των Λευκαδιων στην κηδεία του. Τον αποχαιρέτησαν με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Και δικαιολογημένα γιατί ο Κώστας ήταν το σήμα κατατεθέν της παλιάς Λευκάδας, με τους ωραίους, ευχάριστους τύπους, με τις φάρσες, τα φαρομανητά, την αληθινή διασκέδαση. Της παλιάς Λευκάδας με τα μεγάλα αναστήματα που θα μεινει χαραγμένη στη μνήμη όσων την έζησαν. Ο ιδιος εγραψε και ειπε:
---Η ορθογραφία είναι καρκίνος.
---Η αφαίρεσης του ρήματος θεραπεύει τον καρκίνο.
---Η γυμναστική καταστρέφει τον οργανισμό.
---Η αχαριστία είναι ραδιενέργεια.
---Το μίσος εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος.
---Αποτοξίνωση είναι η θεια πνοή της υγείας.
---Οι μικρότητες αφαιρούν την ισχυρότητα του πνεύματος.
---Οι κουρελούδες των σπιτιών μειώνουν την ψυχή και το πνεύμα των κατοίκων.
---Ο χαιρετισμός είναι μια απόγνωση στην ηρεμία μας.
------------------------------------------------------------------------------
Και ένα καταπληκτικό ποίημα του ΚΩΣΤΑ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ
ΛΕΥΚΑΔΑ
Ω, Σύ παραπόδας Ενετού ανόγραμμα της Σικελίας Μέτωπο
Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.
Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα
να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.
Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.
Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.
Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.
Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.
Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.
Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,
γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ' το δρόμο Σου
ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.
Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας
πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου
να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου
Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.
Βωμός απ' το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,
Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.
Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.
Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ (1911-1998).

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Οι Μπρανέλλοι (Μπουρανέλοι)






ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΡΑΝΟ ΙΤΑΛΙΑΣ.Η ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ.


Λένε οτι έφταιγε το νερό της Σπασμένης Βρύσης. Επικρατούσα ειναι και η άποψη οτι η μοναδικότητα των χαρακτήρων οφειλόταν σε γονίδια μιας άλλης εποχής στην οποία κυριαρχούσε η ειλικρίνεια και η αλληλεγγύη. Και παρά τη φτώχεια, τους πολέμους και τις κακουχίες πλάστηκαν άνθρωποι με κουλτούρα, χιούμορ, ενεργητικότητα και άποψη για τη ζωή. Άνθρωποι που μοιραζόταν αυτά που δεν ειχαν. Κρατάω τη δεύτερη άποψη αν λάβω υπόψη το φωτεινό παράδειγμα του νονού μου Ηλία Λογοθέτη ή Φρούφαλου ο οποίος στη βάπτιση μου εδωσε(το 1961) το δικό του όνομα αντί του παππού μου(του Νιόνιου) οπως ειχαν συνεννοηθεί. Και λίγα χρόνια αργότερα τον έβαλαν σε ενα λεωφορείο και έγινε σπουδαίος ηθοποιός. Τόσο απλά αν έχεις ταλέντο. Και φυσικά μιλάμε για μια εποχή οπου στις φάρσες συμμετείχαν και οι δικαστές σε σημειο πολλες δίκες να ασφυκτιούν απο κόσμο.
Οι μπουρανέλλοι(μπρανέλοι) αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες, γνήσιοι, πνευματώδεις, με κουλτούρα και με ενα μοναδικό χιουμορ. Πρόκειται για προσωνυμία των κατοίκων της πόλης η οποία δόθηκε στην εποχή των Βενετσάνων (1648-1797). Στη Βενετία υπάρχει το νησί BURANO(με την περίφημη σχολή των δαντελιέρων) το οποίο απέχει μισή ώρα απο το νησί Μουράνο(διάσημο κέντρο υαλουργίας απο τον 11ο αιώνα). Oι κάτοικοι του λέγονται και σήμερα μπουρανέλοι.(buranelli). Μερικοί απο τους ψαράδες του Μπουράνο ήρθαν και στη Λευκάδα οπου βρήκαν μια κατ΄εξοχη πόλη φτωχοψαράδων και τους έδωσαν το όνομα τους. Το προσωνύμιο δόθηκε αρχικά στους ψαράδες της πόλης καθώς και της Πρεβεζας. Με την πάροδο του χρόνου ονομάστηκαν έτσι όλοι οι ψαράδες και κατ΄εκταση χλευαστικώς απο τους κατοίκους των χωριών όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Την εκδοχή αυτή για την προέλευση της προσωνυμίας την υποστηρίζει τόσο ο Πανταζής Κοντομίχης οσο και ο Τάκης Μαμαλούκας. Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει οτι η προσωνυμία μπουρανέλος προέρχεται απο τη λατινική λέξη urbanus που σημαίνει ευγενής, αστικός(στα Ιταλικά urbano με τίς αυτές ερμηνείες) που με την κατάληξη -ελος γινεται urban-έλος, δηλαδή ο ευγενής, ο κατοικος της πόλης που το χρόνο θα παραφθαρεί σε Μπουρανέλο, για να καταλήξει οπως ακουγεται σήμερα: Μπρανέλος. Ωστόσο αυτη η εκδοχή απορρίπτεται γιατι σε καμια αλλη πόλη της Ελλάδος-ιδιαίτερα στα Επτάνησα οι κάτοικοιλεγονταιΜπουρανέλοι. Πάντως αυτο που πρέπει να επισημάνω ειναι οτι πριν μερικά χρόνια επισκεπτόμενος το Μπουράνο στην περιοχή της Βενετίας( μετά το Μουράνο) εμεινα έκπληκτος με την ομοιότητα του νησιού σε σύγκριση με την πόλη της Λευκάδας.Εινόνες απο την Αγια Κάρα και τον μώλο στου Πουλιού.
Το σίγουρο ειναι οτι και σημερα η προσωνυμία μπρανέλος δεν εχει εξαλειφθεί παρόλο που χάνονται οι παλιοί χαρακτηριστικοι μπρανέλοι μεταξύ των οποίων και ο αλησμόνητος πατερας μου Πάνος  Γεωργακης-Λαμπούρης ,με τα καλαμπούρια του,τις πλάκες και την μοναδικότητα να ηταν ψαράς και μαζι ενα σημαντικός μπάσος στη χορωδία..

Στο πάνθεον των μπρανέλων- που άφησαν στο διάβα τους ανεξίτηλα αποτυπώματα -συγκαταλέγεται και ο Ζαχαρής Κατωπόδης. Ο άνθρωπος- χαμόγελο. Ο μεγαλύτερος φαρσέρ της παλιάς Λευκάδας. Σατανικό μυαλό. Μοναδικό χιούμορ. Μυθικές οι φάρσες του. Γεννήθηκε το 1910 και πέθανε το 1992. Λάτρεψε οσο κανείς άλλος τη Λευκάδα μας. Διετέλεσε δήμαρχος, πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου. δημοτικός σύμβουλος καθως και πρόεδρος της 'Φιλαρμονικής''. Φυσικά ήταν ο πρωταγωνιστής στο ΄''Πάνθεον'' και στα καρναβάλια καθως και σε κάθε φάρσα της εποχής(σσ ο αλησμόνητος Βούλης Βρεττός περιγράφει στιγμιότυπο απο το φλεγομενο 'Πανθεον΄΄:''... Σόλο χορό τραγούδι, σκέτς μα ξέχωρα ο Γιώργος ο Βερδίκης, στις άφθαστες ταυρομαχίες του, ο Λώλος Μαλλιαρής ως Σαρλώ, ο Κεφάλας γυναίκα του δρόμου με την ομπρέλα του πάντα, κι ο Ζαχαρής στα ζεμπεκικα και χασάπικα, ανεβασμένος στους ώμους του Δήμου Σάντα και Τζετζέκου, κάνοντας εκείνους τους απίθανους μορφασμους και γκριμάτσες''.).

''Κι ο Ζαχαρής μέγας φαρσέρ

πατούσε και βροντούσε

και πάντοτε τη 'ρεζεντά''

στα κέντρα τραγουδούσε!''(Βούλης).

Παιδιά του αξέχαστου Ζαχαρή, ο Γιάννης- ο οποίος έφυγε νέος και τόσο αδικα νικημένος απο την επάρατο- και ο Βαγγελης με το μοναδικο του γέλιο, ενθερμος Λευκαδολάτρης, με το ΄Πόρτο Γαλήνη΄΄ και την σημαντικη του προσφορά στον τουρισμό. Χωρίς ίχνος υπερβολής δεν υπάρχει βιβλίο ή αφήγηση για την παλιά Λευκάδα που να μην ειναι πρωταγωνιστής ο Ζαχαρης. Κατα γενική ομολογία η καλυτερη φάρσα που σκάρωσε(Πρωταπριλιά του 1973) ειχε σχέση με εμπόριο με γάτες. Ναι με γάτες. Για καιρο σχεδίαζε αυτη τη φαρσα. Με μεθοδικότητα. Στην αρχη ελεγε για τα Ιταλικά καράβια που ερχονται να πάρουν χέλια απο το Ιβάρι. Μιλησε για τις σχεσεις του με Ιταλους εμπόρους και διέδωσε εντέχνως οτι του ανέθεσαν την οργανωση μια ξεχωριστής λαικης αγοράς στη Λευκάδα. Κυκλοφόρησε, λοιπον- παραμονή Πρωταπριλιάς- στην πολη και στα χωριά ενα φειγ βολάν που 'εγραφε τα εξης: ''Ιταλική Λαική Αγορά. Σας ανακοινούμεν οτι αύριον έρχεται στη Λευκάδα και θα παραμείνει 24ωρες μια περίεργη Ιταλική Λαική Εταιρεία η οποία θα διαθέτει προς πώληση διάφορα ενδιαφέροντα ειδη λαικής τέχνης. Εχει πχ σπουδαια μηχανήματα που θα εκθέσει εις κινηματογραφοθέατρο 'Τσιριμπαση''.'Ενα αλλο ειδος που θα διαθέσει ειναι πολλά και διάφορα ειδη σκυλιών παγκοσμίου προελεύσεως. Ο ιδιος ομιλος ενδιαφέρεται και θα αγοράσει απο δω ο,τι εντόπιο προίον της αρεσκείας του. Το ενδιαφέρον θα ειναι για ολους μας αρκει να σημειωθεί οτι θα προβούν εις αγοράν και ζώων πχ γάτες κλπ. Πληροφοριες παρέχει ο κ. Γ...Λ...(καφενείον). ''.
Αυτο ηταν το περιεχομενο του φειγ βολάν. Εξυπνα γραμμένο. Και φυσικά σε κανένα δεν περασε απο το μυαλο οτι προκειται φάρσα. Το νεο κυκλοφόρησε παντού, Σε ολο σχεδον το νησί. Και εγινε της κακομοίρας. Ολοι ετρεχαν να πιάσουν γάτες. Τσουβάλια με γάτες, αυτοκίνητα με γάτες, φορτηγάκια με γάτες. Στην πόλη ενας εβγαλε απο την κάμαρα τα παιδιά του και τις γέμισε με γάτες. Αλλος εκλεισε σε τσουβάλια γάτες και οταν η ανύπτοπτη γυναικα του ανοιξε την πορτα επεσε λιποθυμη γιατι νομισε οτι το σπιτι γέμισε φαντάσματα. Ταξί απο χωριά του νησιού ηρθαν πολη γεμάτα γάτες. Πολλοι ηταν και οι αγρότες που κουβάλησαν και τους σκύλους τους!!. Τα παιδιά στους δρόμους που δεν αφηναν τις γάτες στην ησυχια τους, δεν σταματουσαν να μαζεύουν γατες. Εφεραν γάτες ακομη και απο τη Βόνιτσα, το Ξηρόμενο και την Πρέβεζα. Ενα πραγματικο πανδαιμόνιο. Η Κυριακή της Πρωταπριλιάς ηρθε. Ο Ζαχαρής - με υποσχέσεις για χρήματα- επεισε τους συνεργατές του να κουβαλήσουν καρέκλες και τραπέζια στο 'Φοινικα΄, το θερινο κινηματογράφο στην παραλία, στο Μαγιστράτο. Και ολοι περίμεναν με αγωνια το αυτοκίνητο της Ιταλικής εταιρείας. Ο δε Ζαχαρής(... ως γατα), τη΄κοπάνησε΄για την Αθηνα. Και οσο περνούσε η ωρα ο κόσμος αρχισε να δυσανασχετούσε. Και μεσα σε λίγες ωρες, οταν εγινε αντιληπή η φάρσα, γέμισε η Λευκάδα απο αδέσποτους σκύλους και γατες. Η ιστορία ειναι αληθινή. Και δειχνει οτι η παλιά Λευκάδα ηταν θρυλική. Και ανεπανάληπτη!!!

2. Υπάλληλος του ΤΕΒΕ θέλησε να κάνει τον έξυπνο και πείραξε τον Ζαχαρή που αμέσως πάει και βρίσκει τον παλιό καφετζή Γιάννη Βλάχο και του λέει:

-Επειδή σ΄αγαπάω και σε σέβομαι, όπως με σέβεσαι και εσύ και σου έχω και εμπιστοσύνη θα σου πώ ενα μυστικό αλλά θα μου δώσεις το λόγο σου πως δεν θα το πεις σε κανέναν. Να εδώ και 6 μήνες στους συνταξιούχους του ΤΕΒΕ που πολεμήσανε στην Αλβανία δίνουνε μια έκτακτη ενίσχυση απο 500 δραχμές το μήνα αλλά τις κρατάει ο τάδε υπάλληλος, Εγώ το έμαθα τυχαία στην Αθήνα, πήγα και ζήτησα τα λεφτά μου και τα πήρα αναδρομικά! Τα ιδια και με ανάλογο τρόπο είπε και σ΄αλλους δυο-τρείς κι ενας-ενας πήγαινε και ζητούσε τα... καθυστερούμενα με αποτέλεσμα να βρει τον μπελά του ο υπάλληλος γιατί κανένας δεν πίστευε τους.. όρκους του πως δεν είχε ιδέα! Μάλιστα για να το γλεντήσει ο Ζαχαρής πήγε και ο ίδιος και προεβαλλε τις αξιώσεις του κι όταν προσπάθησε ο υπάλληλος να τον διαβεβαιώσει οτι δεν σταλθήκανε τέτοια χρήματα ο Ζαχαρής τον αποστόμωσε. Ξέρω εγώ, ειναι απο τα.. μυστικά κονδύλια! Βρέθηκε μάλιστα κάποιος ζόρικος να απειλήσει τον υπάλληλο, που στην απόγνωση του πήγε νύχτα στο σπίτι κάποιου κουμπάρου του και κατάφερε με χίλια παρακάλια να βγάλει το μυστικό! Κι απο τότε, όταν βλέπει τον Ζαχαρη... αλλάζει καντούνι.!!!

3--Μια αλλη ιστορία: Ο Ζαχαρής, πήγε για δουλειά στην Αθήνα παρέα με έναν συνάδελφο του δερματέμπορα, λίγο αφελή και πολύ τσιγκούνη. Καθίσανε να φάνε. Βλέποντας ο Ζαχαρής μια γύφτισσα λέει πως θα πάει στην τουαλέτα. Σε διάστημα λίγων λεπτών τη συναντάει κρυφά και την ενημερώνει σχετικά με το... ιστορικό του φίλου του! Η πανέξυπνη γύφτισσα αρπάζοντας την ευκαιρία ήρθε στο τραπέζι τους.

-Να σε πώ την μοίρα σου;

-Αει ξεφορτώσου μας να φάμε την μακαρονάδα γιατί μας τάραξε η πείνα,πετιέται ο Ζαχαρής.

-Εγώ λέω το κύριο να το πώ τη μοίρα του, πώχει σεβντά μεγάλο. Άνοιξε το χέρι
σου. Τρία παιδιά έχεις, το ενα δεν ειναι καλό.

-Τι λέει αυτή πετιέται πάλι ο Ζαχαρής. Διώξτην να ησυχάσουμε.

-Οχι λέγε, λέγε!

-Ασήμωσε να σε πώ!!!.

Ο Ζαχαρής παράτησε το φαΐ και προσποιούνταν τον κατάπληκτο ενώ η γύφτισσα αράδιαζε χαρτί και καλαμάρι, όλα τα οικογενειακά, κατάλληλα διανθισμένα, του θύματος της φάρσας που τάχε χαμένα κι ασήμωνε και ξανασήμωνε. Λέγεται, μάλιστα, πώς όταν γύρισε στη Λευκάδα, τσακώθηκε με τον αδελφό του γιατί η γύφτισσα του είπε πως τον κλέβει!!

4. Ο Ζαχαρής επαιζε την πρεφουλα του στο ιστορικο καφενειο της Μηλιάς στην Κουζούντελη. Ειχε εφτα κούπες και τέσσερις ασσους. Αλλα φαινεται πως καραδοσκουσανε, γιατι πριν προλάβει να απολαυσει το θριαμβο του, καταφθάνει τρέχοντας ενας μούλος και φωνάζει δυνατά.

-Τρέξτε επιασε φωτιά το δημαρχείο!

Οι αλλοι θαμώνες δεν κουνηθήκανε αλλα μυημενοι αλλοι κάνοντας τη σκέψη πως ηταν δουλειά της Πυροσβεστικής αλλα ο Ζαχαρής πρωην δημαρχος, αγαπώντας πραγματικά τη Λευκάδα και το Δημο, πέταξε με πόνο ψυχής τα χαρτιά κι ετρεξε δρομαίως στο δημαρχείο για να διαπιστωσει οτι του τη σκάσανε.

ΣΣ: Στοιχεια του αφιερώματος προέρχονται απο το βιβλίο του Τακη Μαμαλούκα με τίτλο: ΄Λευκαδίτικα ευθυμογραφήματα''(1992).


 ΦΩΤΟ Ο ΖΑΧΑΡΗΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΞΥΛΟΥ



'εκδοση Τσιρίμπαση
φωτο :Νίκος Κατωπόδης-Πανοθώμος


Tα μονόξυλα, τα πριάρια, οι ψαρόβαρκες. Οι φίλοι μας. Σαν μεθυσμένοι αλήτες λικνίζονται στο μώλο. Παρατεταγμένες στη σειρά λές και ετοιμάζονται για μάχη. Έτοιμες να πετάξουν, κόβοντας τα σχοινιά. Το χειμώνα έρμαια του γραιγολεβάντε. Και το καλοκαίρι αναζητούν το γλυκό το μαϊστράλι. Με την όστρια και τον γαρμπή ΄'συνομιλούν'. Με παρέα τους γλάρους. Αχώριστοι φίλοι των ψαράδων. Με μιά 'ερωτική' σχέση μεταξύ τους. Και αυτή η σχέση φαίνεται στην περίοδο κατα την οποία αρχίζουν οι μικροεπισκευές και τα χρωματίσματα. Με την ευλάβεια που τις ξύνουν απο την καρίνα ως τα ίσαλα. Χρησιμοποιώντας το καμινέτο και το μίνιο για να 'γιατρέψουν' τα τραύματα. Με ενα τραγούδι ψιθυριστά στο στόμα. Αλλά αξιοθαύμαστη ειναι και η τέχνη που τις βάφουν. Με την ευθεία γραμμή στα ίσαλα. Αλλά και την καλλιγραφία στο όνομα. Η 'Φανερωμένη'. ο 'Γλαύκος', η ΄Σοφία', ο 'Αη Λιάς', η 'Ελένη', ο 'Αη Νικόλας'. Τα μονόξυλα, τα πριάρια, οι ψαρόβαρκες. Οι φίλοι μας.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αντιγράφω για το Πριάρι απο το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδας:

Το πριάρι είναι ένα οξύπρυμνο σκάφος με επίπεδο πυθμένα που χρησιμοποιείται στις λιμνοθάλασσες και στις εκβολές των ποταμών στη Δυτική Ελλάδα. Το πριάρι ανήκει σε μια μεγαλύτερη οικογένεια σκαφών με επίπεδο πυθμένα που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα σε περιοχές των ελληνικών ακτών του Ιονίου πελάγους. Οι τρεις βασικές περιοχές, όπου υπάρχουν αυτά τα σκάφη είναι η λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, ο Αμβρακικός και γύρω από την πόλη της Λευκάδας, όπου υπάρχουν εκτεταμένες περιοχές με αβαθή νερά. Τα πριάρια ανάλογα με το μέγεθός τους είχαν και διαφορετικές ονομασίες στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. "Τα μικρά πριάρια λέγονταν γαΐτες, τα μικρότερα γαϊτοπούλες, τα δε μεγαλύτερα, υψηλά και πλατειά πισκαρέσες". Τα τελευταία χρησιμοποιούνταν ως μεταφορικά συνήθως για το φόρτωμα και το ξεφόρτωμα των ιστιοφόρων που δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν την πόλη του Μεσολογγίου. Τα πριάρια της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου κατασκευάζονταν στο Μεσολόγγι και το Αιτωλικό, τα πριάρια του Αμβρακικού κυρίως στην Πρέβεζα και πιθανώς σε άλλες μικρότερες πόλεις της περιοχής, ενώ στη Λευκάδα ναυπηγεία υπήρχαν στην πόλη της Λευκάδας και στο Νυδρί στις περιοχές Βλυχό και Στενό. Αν και η χρήση τέτοιου είδους σκαφών στις λιμνοθάλασσες του Ιονίου πρέπει να είναι αρκετά παλαιά, οι πληροφορίες που υπάρχουν από ιστορικές πηγές είναι ελάχιστες. Στο Μεσολόγγι, το Αιτωλικό και τη Λευκάδα αναφέρεται ότι από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα έως τα μέσα του 18ου οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν κάποιου είδους μονόξυλα για την πλεύση τους στις αβαθείς περιοχές της θάλασσας. Τα πριάρια στο Μεσολόγγι αναφέρονται επίσης στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Τα σκάφη αυτά χρησιμοποιούντο κυρίως για ψάρεμα με διάφορους τρόπους. Από αυτούς, ο πιο χαρακτηριστικός στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου είχε ένα μεγάλο τετράγωνο δίχτυ που κρεμόταν διαγωνίως από δύο διασταυρωμένες κεραίες, οι οποίες με τη σειρά τους κρέμονταν από ένα άλλο ξύλο που στηριζόταν, σε οριζόντια περίπου θέση, σε ένα κοντό κατάρτι στην πλώρη του πριαριού. Το δίχτυ με όλο το σύστημα μπορούσε να πέσει απότομα στη θάλασσα ή να σηκωθεί το ίδιο γρήγορα, λειτουργώντας ουσιαστικά σαν μια μεγάλη απόχη. Με τον τρόπο αυτό παγιδεύονταν τα ψάρια στα αβαθή νερά, που στα περισσότερα σημεία της λιμνοθάλασσας δεν ξεπερνούσαν το μισό μέτρο βάθους.

Τα πριάρια είναι απλές κατασκευές που βασίζονται κυρίως στο περίγραμμα του επίπεδου πυθμένα τους. Ο σκελετός τους αποτελείται από νομείς καρφωμένους πάνω στον πυθμένα και σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους, οι οποίες ανάλογα με το μήκος του σκάφους ποικίλλουν από 30 έως 40 εκατοστά. Οι πλευρές των νομέων έχουν πολύ ελαφρές καμπυλότητες που διαμορφώνονται κυρίως με το σκεπάρνι ή με κατάλληλες πλάνες. Το πέτσωμα κάθε μιας πλευράς αποτελείται συνήθως από τρεις σανίδες καρφωμένες επάνω στους νομείς και με τις απολήξεις τους να στερεώνονται σε ειδικά διαμορφωμένες εγκοπές (ασσούς) πάνω στα ποδοστάματα.

Τα πριάρια έχουν περιορισμένο πλωριό και πρυμνιό κατάστρωμα και ένα περιμετρικό οριζόντιο σανίδι στο εσωτερικό του σκάφους και στο ύψος του καταστρώματος. Ο κεντρικός χώρος είναι ανοιχτός και συνήθως υπάρχει ξύλινο δάπεδο που στηρίζεται στην επάνω επιφάνεια των επίπεδων στρώσεων των νομέων.

Τα πριάρια της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου δεν έφεραν κουπιά, αλλά μόνο το σταλίκι, ένα κοντάρι με το οποίο ακουμπούσαν στον πυθμένα και έσπρωχναν το σκάφος. Το σταλίκι ήταν στρογγυλό και παχύτερο στο κάτω μέρος του που έμπαινε στη θάλασσα. Στο ίδιο άκρο καρφωνόταν μικρή ισοσκελής ξύλινη γωνιά για να αυξάνει η επιφάνεια επαφής με τον πυθμένα. Το μέρος αυτό από το σταλίκι ονομαζόταν σταλικοπόδι. Στα πριάρια της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου χρησιμοποιούσαν και ένα είδος πανιού σακολέβας πάνω σε ένα κοντό κατάρτι που μπορούσε να τοποθετηθεί κοντά στην πλώρη. Η ιδιόρρυθμη αυτή σακολέβα είχε ράντα και μια λοξή αντένα, αρκετά ψηλότερα από τη θέση που την είχαν οι σακολέβες της ανοικτής θάλασσας. Τα πριάρια του Αμβρακικού και της Λευκάδας έφεραν κουπιά αντί για σταλίκι για να μπορούν να κινηθούν σε πιο βαθιά νερά. Οι σκαλμοί για τα κουπιά αυτά υπήρχαν αρκετά έξω από το σκάφος σε ένα κάθετο ως προς το σκάφος δοκάρι στην πρύμνη του σκάφους. Τα πριάρια αυτών των περιοχών μπορούσαν επίσης να κινηθούν με ένα μικρό πανί σακολέβας, χωρίς ράντα, που έμοιαζε περισσότερο με τη γνωστή σακολέβα της ανοιχτής θάλασσας.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΕΥΩ ΑΠΟ ΤΟ MYLEFKADA(http: //www. mylefkada.gr)/ ENA KATAΠΛHKTIKO KEIMENO TOY HΛ. ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΓΑΤΖΙΑ -ΚΑΝΑΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Η Λευκάδα από παλιά είχε δυό μώλους. Τον Μώλο που έβλεπε κατά τον Μαΐστρο-Τραμουντάνα και ατένιζε το Ιβάρι, το Κάστρο, την Γύρα και τον Πίσω Μώλο που έβλεπε κατά τον Λεβάντε και ατένιζε τα τηγάνια της Αλυκής, Το Ποντίκι, τις Λάσπες, τον Αυλαίμονα και την Περατιά. Πώς έλαχαν έτσι κανένας δεν το γνώριζε σε αυτή την πόλη. Παλιά όλοι έβλεπαν σε τέσσαρα σημεία. Στην Φανερωμένη, στην Λάμια και πέρα μακριά στο βάθος δεξιά στην κορφή του Μέγα Όρους και αριστερά στην κουκίδα του Προφήτη Ηλία.

Αυτή ήταν η πόλη με τον στραβό δρόμο του Κάστρου που δεν σάχνει ποτέ, με το στενοσόκακα που σε οδηγούσαν στην ανέχεια των χαμηλών σπιτιών, με το Παζάρι, με την πλακόστρωτη Πλατεία, με τα μικρομάγαζα και τους βιοπαλαιστές, με τις ταβέρνες των ψαράδων και τα μαγέρικα των νεοφερμένων χωρικών. Αυτή ήταν η πόλη. Μια πόλη κατηφής την μια και την άλλη χαρούμενη. Φτωχιά την μια και την άλλη να τα πετάει. Σκεφτική την μια και την άλλη ανέμυαλη. Σε αυτήν την πόλη ζούσε κόσμος και κοσμάκης. Ψηλά στα διώροφα και τριώροφα κατοικούσαν οι κονομημένοι με τα λιοστάσα, τα περιβόλια και το υπηρετικό προσωπικό. Πιο ψηλά οι αρχόντοι με τους παλικαράδες, τις χοντρές περιουσίες και τις ασπρουλιάρες γυναίκες. Δίπλα οι επιστήμονες με τα ψηλά κολάρα, τα λεπτά γούστα, τις καλοντυμένες γυναίκες και τα μακριά χέρια. Παρακάτω οι μικρεμπόροι με τα μικρομάγαζα. Ακόμα πιο κάτω οι μπαξεβάνηδες του Αγίου Μηνά με τα οπωρικά τους, τις γυναικάρες τους, τις κοπελιάρες τους και την ελεγχόμενη φτώχεια. Ακόμα πιο χαμηλά οι χαλκωματένιοι ψαράδες του Π΄λιού και της συνοικίας των Μαύρων. Υπήρχε και πιο χαμηλά αλλά αυτή η κοινωνία δεν έβλεπε, δεν ήθελε να δει, δεν ενδιαφέρονταν να δει άλλο πιο κάτω.

Οι παλιότεροι κάτοικοι ήταν αυτοί του Π΄λιού. Ψαράδες στην πλειοψηφία τους. Ψαράδες του φτενού νερού του τενάγους που απλώνονταν από τους Μύλους ως το Φανάρι του Μελεούνη. Μάθανε από τους Μπουρανέλους της Βενετίας την τέχνη της ψαροσύνης των βολκών, των καλαμωτών και των διχτυών, πήρανε το όνομά τους και το δώσανε σε όλους κατοίκους της πόλης. Μπουρανέλοι!!!

Άνθρωποι σχεδόν άκακοι, χαροκόποι της ζωής, μ΄ ένα ποτήρι στο χέρι, σχεδόν σπουργίτια που ζούσαν στα μικρά φτωχικά σπίτια και που συχνά ένα τραμέντζο χώριζε τα μυστικά τους. Αυτόν τον κόσμο τον βρήκε έτσι ακριβώς ο Πόλεμος, η Κατοχή και η Απελευθέρωση. Σαν τελειώσαμε από αυτά και οι καιροί άλλαξαν, ο κόσμος άλλαξε, τα σπίτια άλλαξαν, οι άνθρωποι άλλαξαν μέχρι και η Λάμια άλλαξε και από φαλακρή έβαλε λίγη πράσινη τσίπα πάνω της και κάλυψε εκείνη την σταχτιά γύμνια της. Μαζύ μ΄ αυτά στα πριάρια μπήκαν μηχανές Μαλκότση, η προπέλα δούλεψε, η ταχύτητα αυξήθηκε, τα αυτοκίνητα αποστράτευσαν τον Γλάρο, τα ραδιόφωνα ένωσαν την οικουμένη, ο κόσμος μεγάλωσε και έφτασε ως την Αυστραλία και την Αμερική. Η Αθήνα έγινε ένα σάλτο και ο κόσμος χάθηκε απ΄ του Π΄λιού αφήνοντας πίσω του λίγους ψαράδες, λίγα πριάρια, λίγα δίχτυα απλωμένα στο μώλο και ένα κόσμο που κι αυτός χάθηκε μέσα σε χίλια δυό νέα επαγγέλματα. Σε πολλούς που άλλαξαν ζωή έμεινε η νοσταλγία της ήρεμης θάλασσας, η λάμπα της ασετιλίνης της πριάς, η Φώσσα, το Πλακερό, τα Διαβασίδια, ο Ντούσμανης, ο Αη Νικόλας το Νησάκι.

Αυτά τους μείνανε μαζύ με την μεγάλη τους καρδιά, την αθωότητα των αισθημάτων τους και την άδολη ανθρωπιά τους. Μείνανε λίγοι. Πολύ λίγοι. Κι αυτοί λιγοστεύουν και σώνονται και χάνονται μαζύ με τα πριάρια, τα καλαμωτά, τα χειροποίητα δίχτυα, τα τραμέντζα της ανθρωπιάς, τα χαμηλά σπιτάκια που χωρούσαν τόσα πολλά όνειρα. Και ο Αη Νικόλας στο Νησάκι πόσο θα αντέξει ακόμη στα κύματα και τα νερά που σηκώνονται να τον πάρουν στο βυθό της επερχόμενης θύελλας........ Έτσι είναι τα πράγματα. Ο Σουμίλας θέλει στρατό και η πόλη, όπως την ξέραμε, βυθίζεται ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τους φαρδείς δρόμους που απομακρύνουν τους ανθρώπους και βυθίζουν τα αισθήματά τους και τη ζωή τους σε αυτό το καθρεφτάκι του συμφέροντος που αντανακλάει τον Ήλιο χωρίς να ζεσταίνει τις καρδιές τους.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΒΑΡΚΑΡOΛΑ

Στης νυχτιάς τη σιγαλιά

σχίζει η βάρκα τα νερά,

μεθυσμένο το φεγγάρι

αλητεύει στο Ιβάρι.

Έρχεται η βαρκαρόλα

ξεκινάει η καντάδα

του Αυγούστου φεγγαράδα

ομορφούλα μου Λευκάδα.

Έρχεται η βαρκαρόλα

τα μονόξυλα αμόλα

μια παρέα οι ψαράδες

με τις πίκρες φιλενάδες.

Στης νυχτιάς τη σιγαλιά

με τ' αστέρια συντροφιά,

πάμε μέχρι το Καρνάγιο

η ζωή θέλει κουράγιο,

με τραγούδια και κιθάρες

Πόντε μου, Πέντε καμάρες.

Βγάλτε δίχτυα και καμάκια

τα κουπιά ειναι μεράκια,

μια παρέα οι ψαράδες

με τις πίκρες φιλενάδες.

(στίχοι:Ηλίας Γεωργάκης

μουσική: Νίκος Θάνος-Μορίνας).

--------------------

O ΑΗ ΛΙΑΣ ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ


(Στη μνήμη του πατέρα μου)


Ο Αη Λιάς ενα πριάρι

στον πίσω μώλο κατοικεί

ενας ξενύχτης που με χάρη

ακροβατεί με το σχοινί.

Εχει παρέα το Ιβάρι

και δίπλα του τη 'Μαριορή'

εχει στα ύφαλα χορτάρι

κι ενα στην πλώρη του γυαλί.

Κι όταν περνά τα Διαβασίδια

στού Αη Νικόλα τα νερά,

τρέμει αργά το πυροφάνι

στού φεγγαριού τη ζωγραφιά.

Καμάκι, απόχη και κουπιά

και η ζωή να προχωρά

σαν πυροφάνι στα ανοιχτά

στις αλυκές και στη Λυγιά.

Όρθιος στην πλώρη ο ψαράς

έκανε την πίκρα του σκοπό

μέσα στις φουρτούνες της ζωής

έχει το κουράγιο οδηγό.

Ο Αη Λιάς το πυροφάνι

τη νύχτα χάνει τα λογικά

τρελές οι σκέψεις

για τον βαρκάρη

κάνε Κυρά μου,

τα όνειρα μου

αληθινά.

Μπασά- βγαλσά

χωρίς πανιά

ειν΄η δική μας μοίρα

μπασά-βγαλσά

πιό δυνατά

να φτάσουμε στη Γύρα.

(στίχοι:Ηλίας Γεωργάκης-μουσική:Νίκος Θάνος-Μορίνας)

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΑ ΛΟΓΟΘΕΤΗ



http://www.youtube.com/watch?v=4ecSaMGhfPk


Ο Ηλίας Λογοθέτης ζει και ανασαίνει με την Λευκάδα στην καρδιά του. Λες και δεν έφυγε ποτέ απο του Πουλιού. Και ειναι πράγματι ο ηθοποιός που καταθέτει τη ψυχή του στο σανίδι. Σεμνός, διαβασμένος, χαμογελαστός, πάντα με χιούμορ και καλή διάθεση, δεινός τραγουδιστής, διορατικός, πάντα με άποψη ειναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Είχε την μεγάλη τύχη να μεγαλώσει στην αξέχαστη παλιά Λευκάδα, με τους διανοούμενους, τις φάρσες, το φεστιβάλ, τα φαρομανητά, την πολιτιστική πανδαισία, τα ξενύχτια στου '' Μουτρούκαλη''. Κι αυτή την Λευκάδα συνεχίζει να κουβαλάει στην καρδιά του. Ειναι 'η πιο μεγάλη απουσία μου-η πιό μεγάλη λατρεία μου.', μας αποκάλυψε στη συνέντευξη που είχαμε μαζί του. Και όταν τον ερώτησα αν θα επιστρέψει στο νησί η απάντηση του ειναι εντυπωσιακή: ''Πρέπει να προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου ειναι προετοιμασμένο''. Σύζυγός του ειναι η γνωστη ηθοποιός Μαρία Ζαχαρή(που δινει ρεσιτάλ στο εργο του Γ. Βιζυηνού το 'Αμάρτημα της μητρός μου'' και γιος του- ο επίσης ηθοποιός- Αλέξανδρος Λογοθέτης.(σ.σ. επαιξε το ρόλο του γιατρού στο «Νησί» ). 
Παραθέτω δυο συνεντεύξεις που μου έδωσε ο λατρεμένος μου νονός. ο Ηλ. Λογοθέτης:
 ΕΡΩΤΗΣΗ: Μια εικόνα απο τα παιδικά σου χρόνια;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Κουζούντελη φωτισμένη απο τις πυγολαμπίδες. Ενα ονειρικό τοπίο.

ΕΡ: Λευκάδα;

ΑΠ: Η πιό μεγάλη απουσία μου-η πιό μεγάλη λατρεία μου.

ΕΡ: Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

ΑΠ: Νύχτα αποκριάς. Βροχή. Κατακλυσμός. Βρίσκομαι τυλιγμένος σ΄ενα καμιλό παλτό πάνω σ΄ενα σωρό ελιες σε μια αποθήκη που ειχε ο Μήτσουρας στην Κουζούντελη.

ΕΡ: Αξέχαστη καντάδα;

ΑΠ: Στο σπίτι του εισαγγελέα Συμπέθερου για το καλωσόρισμα στη Λευκάδα. Στην
αρχή μας παρεξήγησε οτι κάνουμε καντάδα στην πανέμορφη σύζυγο του αλλά μετά
μας φόρτωσε κεράσματα! ''Ω! μην κοιμάσαι ξύπνα να σε δώ, ψυχή χαριτωμένη....

ΕΡ: Αγαπημένοι παλιοί φίλοι;

ΑΠ: Πανάγος, Ζαχαρής, Βαλαμόντε, Ασδραχάς, Ψάθας, Πάλμος, Αγγελος Παταλέας, Πάπιος μα προπάντων ο θείος μου, ο Χρήστος Ο Καλογιάννος.

ΕΡ: Κώστας Βαλαμόντε;

ΑΠ: Μαέστρος του σουρεαλισμού, μέγιστος ποιητής, μεγάλος ζωγράφος.

ΕΡ: Αγιομαυρίτικη φάρσα-μύθος

ΑΠ: Οι 'Γάτες'. Οι Ιταλοί έρχονται στη Λευκάδα για να αγοράσουν γάτες. Ο
Ζαχαρής σκηνοθετεί με μαεστρία τη φάρσα που άξιζε ενα Οσκαρ.

ΕΡ: Ενα όνειρο σου;

ΑΠ: Να ξαπασπρωξω τη σχεδία στο Πέραμα, μαζί με τη φίλη μου τη Βέρα.

ΕΡ: Στίχος που σε σημαδεύει;

ΑΠ: 'Άγνωστε καβαλάρη σκονισμένε, στο χάνι πούρθες χτες να κοιμηθείς,,,,'
(Σπύρος Φιλιππας-Πανάγος). Με αυτό κέρδισα την υποτροφία το 1964 στο ΘέατροΤέχνης του Κούν.

ΕΡ: Λευκαδίτικος πολιτισμός;

ΑΠ: Πολιτισμός προχωρημένος, πολιτισμός καρδιάς και νού. Σπάνια περίπτωση.

ΕΡ: Λευκαδίτες

ΑΠ: Παράξενοι, απόκοσμοι, ευαίσθητοι, υποκριτές, θανάσιμα ερωτευμένοι, δεινοί κανταδόροι, νοσταλγοί της αιώνιας επιστροφής στην ευλογημένη Λευκάδα, τη χωρα των ποιητών

ΕΡ: Σχεδιάζεις επιστροφή;

ΑΠ: Εχει δρομολογηθεί. Όμως το ταξίδι ειναι επικίνδυνο. Πρέπει να προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου ειναι προετοιμασμένο.

ΕΡ: Σπύρος Φίλιππας-Πανάγος;

ΑΠ: Ο Δίας μου, ο Απόλλωνας μου, ο Διόνυσος μου, ο αίτιος της ταλαιπωρίας μου στο θέατρο, ο αίτιος της ευτυχίας μου στη σκηνή, όλη μου η μνήμη για τη Λευκάδα μας. 'Ο Βαγγέλης ο Μετανάστης'.

ΕΡ: Χωρίς τη Λευκάδα;

ΑΠ: Σιωπή.....
-----------------------------------------------------------
20 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ -''ΤΑ ΝΕΑ''-19/11/2010 -ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ(ηθοποιός):’’Πολλοί θεατές παζαρεύουν τα εισιτήρια στο θέατρο’’. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

Για τρίτη χρονιά ο Ηλίας Λογοθέτης παίρνει τη µορφή του «καταραµένου» µυθιστοριογράφου Γεωργίου Βιζυηνού στην παράσταση που σκηνοθετεί ο ίδιος, αντλώντας έµπνευση από το «Αµάρτηµα της µητρός µου» (Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής). Το αυτοβιογραφικό διήγηµα δραµατοποιείται χωρίς καµία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειµένου. Ο Ηλίας Λογοθέτης, µε 46χρονη θεατρική πορεία, αντιλαµβάνεται το θέατρο ως µια σπουδή, ως έρευνα της δράσης της θεατρικής πράξης. Τονίζει ότι ηθοποιός σηµαίνει µεταφορέας, δεν ποιεί ήθος, µεταφέρει ήθος αν υπάρχει.
Και αποκαλύπτει ότι λόγω της οικονοµικής κρίσης πολλοί θεατές από το τηλέφωνο παζαρεύουν την τιµή του εισιτηρίου.

1 Οικονοµική κρίση και θέατρο;
Η οικονοµική κρίση επηρεάζει τα πάντα. Πολλοί θεατές από το τηλέφωνο παζαρεύουν την τιµή του εισιτηρίου, και µάλιστα ακόµη και τα δύο ευρώ. ∆εν καταλαβαίνει κανείς το µέγεθος της τραγωδίας που µας οδηγεί το Μνηµονιο του Σόρος και των τοκογλύφων.

2 Η σηµερινή Ελλάδα;
Οσµή βρεγµένης κότας.∆ιαφθορά και απουσία ειλικρίνειας από το πολιτικό σύστηµα και αβέβαιες προοπτικές. Η Πνευµατική Ηγεσία ροχαλίζει.

3 Η νεολαία;
Ενα αµυδρό φως µες στο βαθύ σκοτάδι. Προσπαθεί να προσδώσει χαρούµενα χρώµατα στην κατήφεια του παρόντος, επινοώντας ελπίδες χιµαιρικές.

4 Σαράντα έξι χρόνια στο θεατρικό σανίδι, τι αποκοµίσατε;
Μεγάλες χαρές και µεγάλες στιγµές. Οπως η συνάντησή µου µε τον Πίντερ, τον Γιάννη Χρήστου, τον Τσαρούχη.

5 Οι σηµερινές αξίες του Νεοέλληνα;
Tις ψάχνει στο ∆ιαδίκτυο. Το είδος αυτό που αποκαλείτε «Νεοέλληνα» είναι προστατευόµενο και οι αξίες του περιγράφονται στο εγχειρίδιο του κόµη Ντε Βαλαµόντε, βοηθού επί πολλά χρόνια του Κλοντ Λεβί - Στρος.

6 Το µεγαλύτερο ρίσκο που έχετε πάρει;
Να φύγω από του Πουλιού (η γειτονιά µου). Η µυθική γειτονιά των κανταδόρων και των µποέµ, των σπάνιων αφηγητών και του Καλλίστρατου, ενός νεώτερου Αριστοφάνη και των φοβερών και τροµερών συµµαθητών του, µε κορυφαίο τον Νίκο Σκλαβενίτη, και του µεγάλου Μύστη της Θάλασσας Πάνου και των ∆ιαφωτιστών µου Ζαχαρή και Πανάγου.

7 Γεώργιος Βιζυηνός στο «Αµάρτηµα της µητρός µου».
Ψυχή µου, ψυχή µου, ανάστα, τι καθεύδεις; Η ψυχή µου είναι ανάλαφρη σαν το πουλί που έχει χτίσει τη φωλιά του στον ουρανό. Ταπεινός αφηγητής.

8 Ποιον θεωρείτε καλύτερο ηθοποιό όλων των εποχών;
∆εν µπορώ να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτηµα, γιατί σίγουρα κάποιον θα αδικήσω. Είναι σαν να µε ρωτάτε ποιος είναι ο µεγαλύτερος ζωγράφος ή συγγραφέας ή συνθέτης – βέβαια δεν είναι το ίδιο. Ο Γιαν ΜακΚέλεν έχει κάτι το θεϊκό.

9 Ηθοποιός σηµαίνει…
Κατά τη γνώµη µου, σηµαίνει µεταφορέας. ∆εν ποιεί ήθος, µεταφέρει ήθος αν υπάρχει. Και τι γίνεται στην περίπτωση που ο ηθοποιός δεν έχει ήθος; Πώς πρέπει να ονοµάζεται; Ας περιοριστούµε λοιπόν στη λέξη ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ως άλλοθι.

10 Η θέση του έλληνα ηθοποιού στη σηµερινή κοινωνία;
Το θέµα εδώ είναι ταξικό. Αν δεν ανήκεις στην παντοδύναµη ολιγαρχία του θεάτρου, δεν έχεις θέση ακόµα και στο λεγόµενο «Εθνικό Θέατρο», που µάλλον πρέπει να ονοµαστεί «Οικογενειακό Θέατρο». Οι πραγµατικοί καλλιτέχνες είναι αυτοί που δεν είναι σίγουροι πού ρισκάρουν. Πάντως οι δυνάστες των ηθοποιών είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί.

11 Τηλεόραση και θέατρο;
Η τηλεόραση και το θέατρο βαδίζουν χέρι χέρι. Στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση γίνονται προσπάθειες για την πνευµατική ανύψωση του λαού που τόσο διψά για µόρφωση και καλλιέργεια.

12 Πώς βλέπετε το ελληνικό θέατρο;
Αµφίβολο, σπασµωδικό, µπάσταρδο. Παρ’ όλα αυτά, ελπιδοφόρο.

13 Το νόηµα της ζωής;
Το νόηµα της έννοιας «ζωή» ή το νόηµα του νοήµατος της έννοιας «ζωή», δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Εν πάση περιπτώσει, η ζωή δεν µας δίνεται για να την απολαύσουµε αλλά για να την αντέξουµε και να ξεµπερδέψουµε µαζί της.

14 Ο αγαπηµένος σας ρόλος;
Ο Σπούνερ από τη «Νεκρή ζώνη» του Πίντερ. Είχα την ευτυχία να µε δει στην παράσταση.

15 Η µουσική στη ζωή σας;
Μια κυβέρνηση στο χάος του νου µου. Μια τακτοποίηση των νευρώνων.

16 Σας τροµάζει ο θάνατος;
Η απώλεια των φίλων είναι πιο τροµακτική από την ιδέα του θανάτου.

17 Πώς βλέπετε το ελληνικό σινεµά;
Οψιφανές και οψιγενές κίνηµα των δήθεν πρωτοπόρων κινηµατογραφιστών.

18 Ηθοποιός και τηλεόραση;
Αγάπης αγώνας άγονος. Σχέση συνοικεσίου µε προξενητές και προκαταβολή προίκας. Ενίοτε η πίκρα είναι µεγαλύτερη της προίκας.

19 Το στίγµα του σηµερινού ελληνικού πολιτισµού;
Ο ελληνικός πολιτισµός, ο πιο πλούσιος της ανθρωπότητας, αµύνεται ενάντια στη χυδαιότητα και την αισθητική παραµόρφωση και χαράζει την πορεία του στον χάρτη του µέλλοντος µε την οµορφιά και την εξυπνάδα των ανθρώπων που αµύνονται ενάντια στην υποδούλωση και το ξεπούληµα.

20 Λευκάδα, η γενέτειρά σας;
Ω χώµα µου, που αγνάντια σου ο ολόαγνος πόθος µου αχτιδοβολάει σαν αρραβώνας νέος στον ήλιο.Η συνείδηση της γής μου.

----------------------------------------
 
ΧΩΡΙΣ ΑΥΛΑΙΑ(TOY HΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ).

Aπ' την αλμύρα, γόνος του Πουλιού

με την καντάδα τμήμα του μυαλού,

τα δύσκολα τα χρόνια στην Ελλάδα

ανοίγει τα φτερά του απ΄τη Λευκάδα.

Φρούφαλος, Ελένης ον ο γιός

φωνή ταμπεραμέντο, όλο χάρη

στο 'Πανθεον΄θαμώνας τακτικός

με την κιθάρα στα καντούνια σιγοντάρει.

Γαλάζια των ματιών του η θωριά

Λευκάδας να θυμίζει ακρογιάλι,

μεγάλη η ζεστή του η καρδιά

ποθεί του Αη Γιαννιού το μαϊστράλι.

Φιλί που δεν ακούμπησε ποτέ

τα χείλη τα γλυκά που λαχταρούσε

τα κόκκινα χορεύουν στη ζωή

σκεφτόταν συνεχώς, για κείνη ζούσε.

Ο Φίλιππος -Πανάγος αρχηγός

στο πνεύμα και στη σκέψη ήταν πρώτος,

αστεία, συζητήσεις, τσακωμοί

ξενύχταγε μαζί τους κι΄ο Κορώτος.

Κουζουντελη ο δρόμος φωτεινός

απλώνονται παντού πυγολαμπίδες

οι μνήμες μας κρατάνε στη ζωή

όρθιες να στέκουν οι ελπίδες.

Ταλέντο που ζητούσε αφορμή

η φτώχεια ήταν δύσκολη κι΄η πείνα,

μα ξάφνου μια μέρα βροχερή

ξεκίνησε να πάει στην Αθήνα

Οι φίλοι τον παρότρυναν θερμά

φαινόταν στην αρχή σαν ένα αστείο,

φτωχός αλλά με πίστη στη καρδιά

τον έβαλαν στο πρώτο λεωφορείο.

Του πλήρωσαν τα ναύλα ομαδικώς

ανοίγει τα φτερά του προς το φώς

και νατος οντισιόν μπροστά στον Κουν

διαμάντι η φωνή του που ακούν,

Σε στίχους του Πανάγου οι εξετάσεις

πέρασε ευθύς χωρίς συστάσεις

είχε το ταλέντο και τη τύχη

κι΄ας σήκωσε ψηλά ξανα τον πήχυ.

Μεγάλος θεατρίνος θα γεννεί

ψυχή του στο σανίδι εναποθέτει,

στον άνθρωπο που γνώρισες μη πεις:

αυλαία στον Ηλία Λογοθέτη.
-----------------------------------------------------------------
ΥΓ 1 :ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ - Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960 με όλη την καταπληκτική παρέα των.. εντιμότατων μπρανέλλων στα ντουζένια τους. Το ΄Πανθεον'΄στις φλόγες με τα φαρομανητά και τα αμπωξίδια. Ατελείωτες οι ιστορίες, οι φάρσες και τα καλαμπούρια. Φοβεροί τύποι. Κι αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα των μπρανέλων. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η διαφορετική προσέγγιση της ζωής, ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης. Παρά τη φτώχεια και τις κακουχίες. Αλήθεια και ποιος δεν θυμάται τον Ταγέα και τον Μπίρια. Ο Γεράσιμος καλόκαρδος και μεγάλη ψυχή - είχε ένα καροτσίνι τη Σούζη -και σύχναζε στου ''Μυτα''. Ο Σταυρος ο Ταγέας φώναζε 'Αβάρααα!΄'. Και ποιος δεν θυμάται τον Αντρέα τον Όπερα ή Ριγολέτο(που έσπρωχνε το καροτσινι του σφυρίζοντας ριγολέτο) τον μπάρμπα Αντρέα με τα γλυκά του, τον Βαλαμόντε(Κοκονιώρο) με τις διαλέξεις, τον αξέχαστο Βούλη Βρεττό, τον Μπολσεβίκο, το Ζακχαίο, τον Σεραφείμ, το φοβερό Ζαχαρή με τις φάρσες του, το Γιάννη το Δεσύλα, τον Άγγελο τον παταλέα, τον Σπυραντωνη, το Νιόνιο τον Πατσά. Ατέλειωτη η λιστα:: ο Σπύρος Φιλιππας- Πανάγος, ο Μαλιαρής, ο Τσίνας, ο Ερμολαος Σκεπετάρης, ο Κονίας, ο Γιαννης Αθηνιωτης, ο Λίζας, ο Μπαμπάρος, ο Μούρτας, ο Μπατίστας, ο Κορομλέος, ο Πάπιος( με το ιστορικό καφενείο στην Κουζουντελη), ο Πούλος, ο Μπολσεβίκος, ο Νιόνιος ο Σοροκρασής, ο Μπατίστας, ο Κλίνιας, o Κεφάλας, ο Καρύδης(΄΄ω δρόμο πατέρα΄΄), ο Λιώρης με την παράγκα του, ο Κοτσώλος, ο Αντωνης Κανιός, ο καθηγητης Μανούδης, ο Γούρμος, ο Γιάννης ο Σπρομήλιος,. ο Νικος ο Μανιώρος, ο Φωτάκιας, ο Χαμπέος, ο Καρκαλίτσος, ο Λέτσος, ο Τζεβελέκης, ο Κουφάκιας. Και τόσοι αλλοι. Ηταν η εποχη που εβγαιναν τα χάβαρα στο Κάστρο, οι αυγωμενοι παγούροι στο Ιβάρι, η ψιλή γαρίδα και οι καποσάντες, πριν τους εξαφανίσει η μολυνση. Με το πέραμα της Βέρας, τις αλυκές και τα μονοξυλα. Ο ''Γλάρος''΄, η ΄'Λουτσίντα'', το ''Πάτραι'' και η ΄Πύλαρος'. Ο Κουτσινής, ο Μπελεμές, ο Μουτρούκαλης. Τα κουρεία με τα μαντολάτα και τα μονά -ζυγά, ο Κουφάκιας με τον περιφημο πατσά. Ηταν η η εποχή που το αμπαλί σημαδευε την ιδιαιτερότητα της Λευκάδας. Ο Γιάννης ο Κάλιας, ο Αλέκος Μπουρσινός, ο ανεπανάληπτος Σπύρος Ανυφαντής(Μπρούμης), ο Γαγάς, ο Τασος Βαγενάς, ο Χρηστος Τετράδης, ο Κώστας Ματαράγκας, ο Τασος Δρακόπουλος, ο Πάνος Καραβίας-Κοντοπίθιας, ο Φάνης Ανυφαντής(Μπρούμης), ο Νικος Σάντας, ο Νικος Κατωχιανός-Σφυρής, ο Μεμάς Τζεφρώνης-Αλογος, ο Βασίλης Κάλλιας, ο Φανούρης Μήτσουρας και τόσοι άλλοι.
Λοιπον που λέτε, ο πατέρας μου ο αλησμόνητος Πάνος ο Λαμπούρης- ενας φτωχoς ψαράς βιοπαλαιστής-και ο παπούς μου ο Νιονιος ενας ταπεινός μεροκαματιάρης, συμφωνησαν το 1961 με τον Ηλία Λογοθέτη-Φρουφαλο (στα 23 του τοτε) να με βαφτίσουν. Προηγηθηκε απο τον ιδιο η κουμπαριά με τους γονείς μου. Στον Αγιο Νικόλαο, λοιπον, το μυστήριο, ολα τελειωμένα και ετοιμα. Το ονομα του μωρου-φυσικα Διονυσης-αγόρι και το πρωτο παιδί ο υπογράφων, μην τον βασκάνουμε.

Αρχισε το μυστήριο. '' Και το ονομα αυτού'', ρωτάει ο παπάς:

-''Ηλίας, Ηλίας!!! '' φωνάζει με σεντόρεια φωνη ο Φρούφαλος.

Παγωμάρα και σιωπή μέσα στην εκκλησία.

-΄΄Ηλιας'', λέει και ο παπάς και να η... κατάδυση στην κολυμπήθρα.

Καταλαβαινει κανείς τι εγινε μετά. Τα μουτσουφλίδια και τα βρισίδια που ακολούθησαν. Ο παπούς μου το 'ελαβε βαρέως''.

''΄Δεν ξερω, Ηταν μια αυρα, καποια μυστική φωνή με ωθησε και με παρέσυρε, απολογειται σημερα ο νονός μου. Ενας αγαπημένος, λατρεμένος, ανθρωπος και ηθοποιός. Και σπουδαίος Λευκαδολάτρης. Κατα λάθος, Ηλίας, λοιπον. Αλλα ενα τόσο ομορφο λάθος!
 ======================================
ΥΓ2  Oι παραστάσεις του έργου του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», σε σκηνοθεσία Ηλία Λογοθέτη και παραγωγή της εταιρείας ‘’ΩΔΗ’’, (για όγδοη χρονιά), συνεχίζονται στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ- Πειραιώς 256. Έναρξη παραστάσεων 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014. (Κάθε Σάββατο:18.00 και 20.30 και Κυριακή στις 19.30).Λήξη την Κυριακή των Βαϊων.Εκτός των ημερομηνιών 9 και10 Δεκεμβρίου και 24 και 25 Ιανουαρίου.Το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» παρουσιάζεται χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειμένου. Έργο αριστουργηματικό, γραμμένο από ένα μέγιστο Συγγραφέα που πίστευε ότι το ζήτημα της γλώσσας, << το περί νεοελληνικής γλώσσης ζήτημα είναι ουσιωδέστερον ακόμη και αυτού του ανατολικού ζητήματος>> για το Έθνος μας.
Ο Γεώργιος Βιζυηνός αυτοσυστήνεται στο Αμάρτημα της Μητρός μου με τον παροιμιώδη ιλιγγιώδη τρόπο του και ο συνταρακτικά γραμμένος μύθος του ομώνυμου διηγήματος ζωντανεύει επί σκηνής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τραγούδια που ακούγονται είναι ποιήματα του Γεωργίου Βιζυηνού και μελοποιήθηκαν ειδικά για την παράσταση.
Η παράσταση παράλληλα με την εξέλιξη της πλοκής, αναδεικνύει τη γοητεία της γλώσσας, τη λεπτότητα των αισθημάτων και τις αποχρώσεις του χαρακτήρα του Βιζυηνού και της μητέρας του και αποτελεί μια σύγχρονη πρόταση χρήσης εικαστικού και μουσικού περιβάλλοντος.
Κι’ από τότε που θρηνώ
Το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φώς μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός τού κόσμου

Θέατρο ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ- Πειραιώς 256 (Ταύρος)
τηλ. 21065/10973, 6974967250
Σάββατο 6μμ και 8.30 και Κυριακή 7.30 .Εκτός των ημερομηνιών : 9 και10 Δεκεμβρίου και 24 και25 Ιανουαρίου.
Τιμές εισιτηρίων: 15€, Σάββατο (λαϊκή απογ.)10€, φοιτητικό -μαθητικό 5€ .
ΓΕΩΡΓΙΟΣ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΣ
‘’ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ’’
Σκηνοθεσία: ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ
Σκηνογραφία: ΜΑΡΙΑ ΖΑΧΑΡΗ
Μουσική: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΛΗΝΙΑΔΑΚΗΣ
Φωτισμοί: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ
Παίζουν οι ηθοποιοί:
ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ , ΜΑΡΙΑ ΖΑΧΑΡΗ
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΡΔΙΤΣΙΩΤΗ ,ΣΑΒΒΑΣ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΗΣ

ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΩΔΗ​

Δημοφιλείς αναρτήσεις