Η ΗΔΟΝΗ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ.
Βουτιές στα μουράγια του Κάστρου. Μπάλα στην άμμο. Μπάνιο στην αμμογλωσα και στο φαναράκι. Μια εποχή, μια ανάμνηση. Μια Λευκάδα. Και θυμόμαστε, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο για να περάσουμε νοερώς όμορφα, να απολαύσουμε την ηδονή της ανάμνησης αφού η ζωή μας σημερα έγινε αφόρητη, μοναχική, πληκτική, σημαδημένη απο την ανασφάλεια, το φθόνο και την υποκρισία.Θυμάμαι πηγαίναμε στο Κάστρο με τον Μαγγελάνο, τη βάρκα του Αργύρη και του Ντίνου τουΜπαμπάρου. Με το μαϊστράλι να χαϊδεύει τα πρόσωπα μας, να πετάει τα καπέλα. Με τις φθηνές σαγιονάρες( ή συνήθως ξυπόλυτοι )και το μισοτρύπιο μαγιό. Με την αλμύρα να ξεραίνεται στο δέρμα. Και νάσου φόρα για το μακροβούτι, για το ποιός θα κερδίσει. Και νά τα καλαμπούρια και τα πειράγματα. Και τα απόβραδα με τις πυγολαμπίδες στην Κουζούντελη, στα καφενεία με τη σουμάδα και τα παξιμάδια. Βόλτα στο παζάρι και στο μώλο. Αχ αυτα τα παιδικά μας χρόνια. Τα παιδικά χρόνια που μας σημαδεύουν. Ολους. Και θα μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή. Γιατί ειναι τα καλύτερα. Τα ομορφότερα. Τα αγαπημένα. Και δεν ειναι μόνο οι μνήμες, οι όμορφες στιγμές, οι πρώτοι έρωτες, τα άγουρα όνειρα, τα φαρομανητά.
Ειναι οι αναμνήσεις απο τις αξέχαστες μυρωδιές αλλά και απο τους ήχους. Oι μυρωδιες και οι ήχοι απο τη Λευκάδα. Αξέχαστες. Μοναδικές. Ανεπαναληπτες. Οι μυρωδιες απο το βρεγμένο χώμα στα Βαρδάνια. Και απο τους γερικους ευκάλυπτους. Απο τη μουτελη στο μώλο και τα 'ληγμένα''΄φύκια στο Ιβάρι. Οι διαφορετικές μυρωδιες. Οι αγαπημένες. Του μαραθου στο Κάστρο. Της ασετυλίνης στο πυροφάνι. Των μαντολάτων και της σουμάδας. Του χαλασμένου ξύλου στου 'Πάπιου'. Της ξεραμένης αλμύρας στο δέρμα ενα Αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Των λασπωμένων αυλακιών στου Πουλιού. Η μυρωδια απο το καμενο κερί στον επιταφιο, στον Αη Νικόλα. Απο το Κυριακάτικο, μεσημεριανό. τραπέζι, (με την κατσαρόλα να 'χοροπηδάει' απο ευχαρίστηση που ολοκλήρωσε το εργο της). Η μυρωδια των περιβολιών την Πρωτομαγιά. Και του ξεροψημενου ψωμιού απο το φούρνο της Λιονταινας και του Δειβέκη. Του πρωτου τετραδίου. Και της φθηνης κολωνιας μετα το εφηβικό ξυρισμα. Της βρασμένης κουκούτσας και του φρέσκου ψαριου. Οι μυρωδιές που ερχονται και σημερα και με συντροφευουν. Αλλα ειναι και αυτοι οι 'ηχοι, τα ακούσματα. Που με κυνηγάνε. Με χαιδευουν ακομη στα αυτια μου. Οι ηχοι της τρελαμένης καρδιας στο πρωτο ραντεβού. Ο ηχος τις βροχής πάνω στο τσίγκο. Της σάμπας και της μαζουρκας στο 'Πάνθεον'. Της φιλαρμονικης και της μεταμεσονυχτιας καντάδας. Της κορνέτας του Καμινάρη. Και της Διάνας την Πρωτοχρονιά. Το χαχανητό του Κοκοκιώρου. Οι φωνες των φολκλοριικων συγκροτημάτων στο φεστιβάλ. Οι μπαλιές απο το ποδόσφαιρο των φιλακισμένων μέσα στις φυλακές. Ο ηχος απο τις σιδερενιες ροδες απο το κάρο του παπου μου, του Νιόνιου. Και απο τη καμπάνα της Παναγιας των Ξένων. Οι ήχοι των γλάρων στη λιμνοθάλασσα. Και των αδέσποτων σκυλιων στην Αγια Κάρα. Μυρωδιές και ήχοι. Ηχοι και μυρωδιες. Που μαζι με τις εικόνες, με τις μνήμες θα με κυνηγούν, θα με μαγευουν, θα με σημαδεύουν για πάντα.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
Μικρό, αμούστακο, παιδί στη Λευκάδα όταν με το φακό κατω απο τις κουβέρτες ανακάλυπτα τον κόσμο, θαύμαζα πολλούς. Λαϊκούς ζωγράφους, συγγραφείς, γιατρους. Τους θαύμαζα και έκανα σχέδια για να τους μοιάσω. Οι καιροι άλλαξαν ο φακός έγινε πορνοσελίδα στο ιντερνέτ και ο θαυμασμός μου πλέον εξαντλείται στα δισεκατομμύρια που μοιράζει το τζόκερ.Στην εποχή της παρακμής, της μιζέριας με την άληκτη κρίση θεσμών και ιδεών με τα χαμένα οράματα και με τους φίλους να κοιτάζουν μόνο τη ΄'πάρτη' τους, δίνουμε δυστυχώς στα παιδιά μας το... παράδειγμα της αμφισβήτησης. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Και προσποιούμαστε οτι χαιρόμαστε. Στην εποχή του δήθεν αμφισβητούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά όχι μόνο. Αμφισβητούμε ακόμη και το δικαίωμα του αλλού να μας αμφισβητεί. Η δράση εξαντλείται στην αντίδραση. Ικανοποίηση μας ειναι να περπατάμε με σταθερό και γερό βήμα σε ενα σκηνικό με αποκαίδια.Κοιτάζουμε τα κουρέλια των άλλων και μοιάζουμε λυπημένοι γι΄αυτα. Στην πραγματικότητα απλώς χαιρόμαστε για εμάς. Βυθισμένοι στην υποκρισία μας, εμπνευσμένοι απο την ασημαντότητα κινούμαστε σε μια αίθουσα με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Μας βοηθούν να κάνουμε κριτική επί παντός του επιστητού χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια. Αφήνουμε τη ζωή μας στη τύχη, στο τζόγο με την ελπίδα οτι μια ημέρα θα ξεφύγουμε απο τη μιζέρια. Αλλά πάντα ξυπνάμε ηττημένοι, πικραμένοι. Οπως ο πρωινός καφές χωρις τσιγάρο. Ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι. Όμηροι στη μοναξιά μας. Μοναξιά. Αυτή πάντως δεν αμφισβητείται απο κανέναν.
Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΦΙΛΟΣ
Mενει στην απέναντι πολυκατοικία, στον τρίτο οροφο. Τον βλέπω καθημερινά να πηγαινοέρχεται στο ερημικό μπαλκόνι, μοναχός, ξεχασμένος - μάλλον -απο τα αφεντικά του. Χαιρεται με τα καλώδια της ΔΕΗ που τρεμοπαίζουν όταν κάθονται τα
περιστέρια, 'απλώνεται΄για να ξεμουδιάσει συχνά-πυκνα και σηκώνει τα δυο του πόδια στα κάγκελα του μπαλκονιού για να προσέξει κάτι περίεργο που συμβαίνει στο δρόμο. Ειναι σκούρος και έχει ένα μικρο σπιτάκι στο μπαλακόνι. Δεν έχει (μυστήριο κι΄αυτο) ακούσει κανείς τη φωνή του, το γαύγισμα του. Τον παρατηρώ πρωί όταν φεύγω και το βράδυ όταν γυρίζω απο τη δουλειά. Κυνηγάει νομίζοντας οτι θα τα πιάσει τα σπουργιτάκια που προσπαθούν να κλέψουν λίγα ψίχουλα απο το μπαλκόνι του. Με έχει εντυπωσιάσει η μοναξιά του. Φαινεται να έχει εγκαταληφθεί. Ισως κάποια ώρα να του δίνουν λίγο φαγητό και νερό, ίσως να τον βγάζουν κάποια βόλτα, αλλά μου δίνει την αίσθηση του ξεχασμένου.Τις προάλλες εντυπωσιάστηκε με ένα ψιλοτρακαρισμα που έγινε στη γωνια. Ηταν... αυτοπτης μαρτυρας στην παραβίαση του 'στόπ΄. Προχτες τον είδα να κουνάει με χαρά την ουρά του με τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στο δρόμο. Αλλα το βράδυ άκουσα να κλαίει. Λες και ήταν ανθρωπος. Τον παρατηρώ με τις ωρες. Τελευταια του κάνω νοήματα και φαίνεται να ανταποκρίνεται. Η Μυρτώ με παροτρύνει να του πετάξω φαγητό. Τον νοιωθω να απορεί όταν οι άνθρωποι ανοιγοκλείνουν τα παραθυρόφυλλα ίσως γιατί κλείνονται στην μοναξιά τους. Όπως είμαι σίγουρος οτι απορεί όταν βρέχει και όταν τα σύννεφα 'παίζουν με το φεγγάρι. Εγω, στ'΄αληθεια, τον νοιωθω. Τον καταλαβαινω. Ειναι ο απέναντι φίλος μου. Ενας πιστός φίλος που είμαι σίγουρος οτι δεν θα με προδώσει ποτέ.
Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΑΜΗΛ ΜΠΑΤΑΡ:
Η φράση " ΧΑΜΗΛ ΜΠΑΤΑΡ" που βρήκε ξαφνικά στην οθόνη του κινητού του τον προβληματισε. Δεν ήθελε όμως να μας δείξει οτι δεν ήξερε τι να κάνει ενώ ντρέπονταν και να μας ρωτήσει. Ωσπου μετά απο κάποιες μέρες, οπου η φράση αυτή του έγινε εφιάλτης και έβγαινε συνέχεια στο κινητό του, αναγκάστηκε να μου ζητήσει, ντροπαλά, βοήθεια:.
--Ρε φίλε τι ειναι αυτό που βγαίνει στο κινητό μου;. Ποιός ειναι αυτός ο Χαμήλ Μπατάρ;. Εγω δεν έχω σχέση με Άραβες...
Γέλασα. Γέλασε κι΄αυτός.. Του εξήγησα οτι σημαίνει ¨ Χαμηλή Μπαταρία" και οτι έπρεπε να φροντίζει κάθε μέρα. Να την φορτίζει.
Ο κυρ Χρήστος 75 ετών, συνταξιούχος της χωροφυλακής, δεν έχει καμία επαφή με την εισβολή της νέας τεχνολογίας. Του χάρισαν ένα καρτοκινητο και απο τότε.... άλλαξε η ζωή του. Αγχωνεται το πρωί για να διαπιστώσει αν ειναι εντάξει, το ξεχνάει και δεν ξέρει που το έχει βάλει, δεν ξέρει πόσες μοναδες ομιλίας απομένουν, δεν ξέρει να παίρνει τηλέφωνο, δεν ακούει καλά όταν του τηλεφωνούν.Ο κυρ Χρηστος μπορεί να ζει δίπλα μας, να κινείται στην πολυκατοικία μας, να ειναι ένας συγγενής μας.
Ένας απο τους ανθρώπους που βασανίζεται απο τη νέα τεχνολογία, που υποφέρει αλλά αναγκάζεται να συμφιλιωθεί. Οπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας προκειμένου να επιβιώσουν, να συνεχίσουν τη δουλειά τους στα νέα δεδομένα. Πολλοι χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή απο αναγκη. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνηθίσουν με αυτή την ιδέα. Μεσα τους αγανακτούν αλλά το ανέχονται. Γιατι έτσι πρέπει.
Το περιστατικό με τον Χαμήλ Μπατάρ ειναι αληθινο. Οπως αληθινό ειναι το παπάκι που ζωγράφισε(και μάλιστα με τέσσερα πόδια) ένας γνωστός όταν του είπα να γράψει την ηλεκτρονική μου διευθυνση. Πολλές ειναι οι καθημερινές ιστορίες ηλεκτρονικής τρέλας. Ιστορίες που δείχνουν οτι έχουμε υποταχθεί στην τεχνολογική επανάσταση σε βάρος των συναισθημάτων, της ανθρώπινης προσέγγισης. Τα χρόνια πολλά, πλέον, τα λέμε με το κινητό και τα σ ΄αγαπώ με e-mail. Δικαιολογημένα λοιπόν ο κυρ Χρηστος να μην ξεχάσει ποτέ τον Χαμήλ Μπατάρ και την παρέα του... (απο το 'ΟΡΦΕΩΣ 2-εκδόσεις Άγκυρα΄).
ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ....
Μένει δίπλα μου, στο Παλαιό Φάληρο. Σε μια παλιά μονοκατοικία(απο τις ελάχιστες που απέμειναν) με κληματαριές, λουλούδια και γατάκια. Ζει δίπλα σε οικοδομικά μεγαθήρια.
Ειναι συμπαθητικός. Γύρω στα 70, με το ατημέλητο μουστάκι, την τραγιάσκα και ενα παλιό 'Καντέτ'' που αγκομαχάει για να πάρει εμπρός. Εχει το χαμόγελο της ηρεμίας, του εφησυχασμού. Δεν του έχω μιλήσει. Εκτός απο μια καλημέρα. Υποψιάζομαι οτι δεν θα του μιλήσω ποτέ. Είμαι σίγουρος οτι θα κατακρίνει τους δημοσιογράφους και θα δυσανασχετήσει με τη σύνταξη που παίρνει. Οπως είμαι σίγουρος οτι νιώθει ευτυχισμένος. Ειναι ευτυχισμένος. Και το δείχνει.Η επαφή μου με τούς απόμαχους της δουλειάς εχει δείξει οτι εμείς οι νεότεροι ζούμε πιό δύσκολα, πιό αγχωτικά, πιό ψεύτικα. Λέμε καλημέρα και φεύγουμε βιαστικά επειδή έπρεπε να πούμε καλημέρα. Βλεπουμε τηλεόραση επειδή νιώθουμε μοναξιά. Και απο ανάγκη, με δυσφορία, ελέγχουμε την αλληλογραφία μας επειδή μόνο χαρτιά απο τράπεζες, δάνεια και λογαριασμούς μπορεί να συναντήσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι στο άγχος, στην ανασφάλεια, στην μονοτονία της καθημερινότητας. Εγκλωβισμένοι(εκτός απο το χρηματιστήριο) στις θλιβερές ειδήσεις συγγενών και φίλων για θανάτους, αρρώστιες, χωρισμούς. Και μέσα μας κάνουμε τον σταυρό μας που είμαστε(ακόμη) ζωντανοί.Νοιώθουμε αδύναμοι. Σε μια κοινωνία οπου η κρίση θεσμών και αξιών κυριαρχεί. Οπου κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αδιέξοδα. Οπου προσποιούμαστε οτι ζούμε καλά.Είμαι σίγουρος οτι ο συμπαθής συνταξιούχος της διπλανής μονοκατοικίας δεν εχει τέτοια προβλήματα. Ξέρει να ζεί ήρεμος, με χαμόγελο, με αξίες, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στο περιβάλλον. Ζεί για τη ζωή. Άλλωστε γι΄αυτο δεν ενδίδει στα εκατομμύρια των μεγαλοεργολάβων για να γκρεμιστεί το σπίτι του. Γι αυτό ειναι ο άνθρωπος που ολοι ζηλεύουμε στην πολυκατοικία μας αλλά ποτέ δεν θα τον ακολουθήσουμε. Ποτέ δεν θα του μοιάσουμε.
ARENARIA LEUCADIA
Το ARENARIA LEUCADIA ειναι ένα όμορφο, παραλιακό, φυτό που πρόσφατα περιγράφηκε και φύεται μόνο στο βόρειο μέρος του νησιού της Λευκάδας, στην αμμο. Εχει μια παράξενη αποχρωση του πράσινου, με ασπρα, μικρά ανθη. Μοιάζει με ενα αστεροειδή που ξεχάστηκε στην παραλία. Διπλα στα βοτσαλα, στα φύκια, στην απεραντοσύνη του πελάγους. Ειναι εντυπωσιακό αλλα και παράξενο: ένα φυτό να γεννιέται στην άμμο της θάλασσας.. Να έχει χορηγό την αρμύρα. Tο άφιλο. Να γεύεται το μίσος των κυμμάτων. Να αντέχει τη μανία των ανέμων. Ενα φυτό να σμιλεύει την άμμο, την πέτρα, τη ζωή.
Το ARENARIA LEUCADIA μου θυμίζει το oνειρο. Το oνειρο που έχουμε ολοι. Οσο άπιαστο, όσο περίπλοκο κι΄αν φαίνεται έχει τον τρόπο να επιβιώνει, να ξεπροβάλει, να ειναι πάντοτε παρoν. Το όνειρο που μας κρατάει ζωντανούς. Το όνειρο μιας καλύτερης, μιας ανθρώπινης ζωής. Γιατι ας μην έχουμε αυταπάτες οτι μας έμεινε και τίποτε αλλο. Μονο το όνειρο. Το ονειρο που δεν θα μας προδώσει ποτέ. Στην εποχή του μίσους, της υπερβολής, του δήθεν, του εγώ, της ισοπέδωσης.. Γυρω μας που η μοναξιά σηκώνει κεφάλι, οι φίλοι μας χάθηκαν και η αβεβαιότητα λέει καλημέρα. Ολοι ζούμε με ενα ονειρο. Που εχει ταυτότητα και πατάει γερά στα πόδια του. Κι΄ας επιμένουν κάποιοι οτι το όνειρο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί αρχίζει απο 0 και τελειώνει σε 0, δηλαδή σε μηδέν. Αφήστε τους να λένε.
Το ARENARIA LEUCADIA αντιστέκεται. Και θα συνεχίζει να φύεται στην αμμο, βόρεια, της Λευκάδας. Γιατι ειναι όνειρο..
Βουτιές στα μουράγια του Κάστρου. Μπάλα στην άμμο. Μπάνιο στην αμμογλωσα και στο φαναράκι. Μια εποχή, μια ανάμνηση. Μια Λευκάδα. Και θυμόμαστε, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο για να περάσουμε νοερώς όμορφα, να απολαύσουμε την ηδονή της ανάμνησης αφού η ζωή μας σημερα έγινε αφόρητη, μοναχική, πληκτική, σημαδημένη απο την ανασφάλεια, το φθόνο και την υποκρισία.Θυμάμαι πηγαίναμε στο Κάστρο με τον Μαγγελάνο, τη βάρκα του Αργύρη και του Ντίνου τουΜπαμπάρου. Με το μαϊστράλι να χαϊδεύει τα πρόσωπα μας, να πετάει τα καπέλα. Με τις φθηνές σαγιονάρες( ή συνήθως ξυπόλυτοι )και το μισοτρύπιο μαγιό. Με την αλμύρα να ξεραίνεται στο δέρμα. Και νάσου φόρα για το μακροβούτι, για το ποιός θα κερδίσει. Και νά τα καλαμπούρια και τα πειράγματα. Και τα απόβραδα με τις πυγολαμπίδες στην Κουζούντελη, στα καφενεία με τη σουμάδα και τα παξιμάδια. Βόλτα στο παζάρι και στο μώλο. Αχ αυτα τα παιδικά μας χρόνια. Τα παιδικά χρόνια που μας σημαδεύουν. Ολους. Και θα μας σημαδεύουν για όλη μας τη ζωή. Γιατί ειναι τα καλύτερα. Τα ομορφότερα. Τα αγαπημένα. Και δεν ειναι μόνο οι μνήμες, οι όμορφες στιγμές, οι πρώτοι έρωτες, τα άγουρα όνειρα, τα φαρομανητά.
Ειναι οι αναμνήσεις απο τις αξέχαστες μυρωδιές αλλά και απο τους ήχους. Oι μυρωδιες και οι ήχοι απο τη Λευκάδα. Αξέχαστες. Μοναδικές. Ανεπαναληπτες. Οι μυρωδιες απο το βρεγμένο χώμα στα Βαρδάνια. Και απο τους γερικους ευκάλυπτους. Απο τη μουτελη στο μώλο και τα 'ληγμένα''΄φύκια στο Ιβάρι. Οι διαφορετικές μυρωδιες. Οι αγαπημένες. Του μαραθου στο Κάστρο. Της ασετυλίνης στο πυροφάνι. Των μαντολάτων και της σουμάδας. Του χαλασμένου ξύλου στου 'Πάπιου'. Της ξεραμένης αλμύρας στο δέρμα ενα Αυγουστιάτικο απομεσήμερο. Των λασπωμένων αυλακιών στου Πουλιού. Η μυρωδια απο το καμενο κερί στον επιταφιο, στον Αη Νικόλα. Απο το Κυριακάτικο, μεσημεριανό. τραπέζι, (με την κατσαρόλα να 'χοροπηδάει' απο ευχαρίστηση που ολοκλήρωσε το εργο της). Η μυρωδια των περιβολιών την Πρωτομαγιά. Και του ξεροψημενου ψωμιού απο το φούρνο της Λιονταινας και του Δειβέκη. Του πρωτου τετραδίου. Και της φθηνης κολωνιας μετα το εφηβικό ξυρισμα. Της βρασμένης κουκούτσας και του φρέσκου ψαριου. Οι μυρωδιές που ερχονται και σημερα και με συντροφευουν. Αλλα ειναι και αυτοι οι 'ηχοι, τα ακούσματα. Που με κυνηγάνε. Με χαιδευουν ακομη στα αυτια μου. Οι ηχοι της τρελαμένης καρδιας στο πρωτο ραντεβού. Ο ηχος τις βροχής πάνω στο τσίγκο. Της σάμπας και της μαζουρκας στο 'Πάνθεον'. Της φιλαρμονικης και της μεταμεσονυχτιας καντάδας. Της κορνέτας του Καμινάρη. Και της Διάνας την Πρωτοχρονιά. Το χαχανητό του Κοκοκιώρου. Οι φωνες των φολκλοριικων συγκροτημάτων στο φεστιβάλ. Οι μπαλιές απο το ποδόσφαιρο των φιλακισμένων μέσα στις φυλακές. Ο ηχος απο τις σιδερενιες ροδες απο το κάρο του παπου μου, του Νιόνιου. Και απο τη καμπάνα της Παναγιας των Ξένων. Οι ήχοι των γλάρων στη λιμνοθάλασσα. Και των αδέσποτων σκυλιων στην Αγια Κάρα. Μυρωδιές και ήχοι. Ηχοι και μυρωδιες. Που μαζι με τις εικόνες, με τις μνήμες θα με κυνηγούν, θα με μαγευουν, θα με σημαδεύουν για πάντα.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ
Μικρό, αμούστακο, παιδί στη Λευκάδα όταν με το φακό κατω απο τις κουβέρτες ανακάλυπτα τον κόσμο, θαύμαζα πολλούς. Λαϊκούς ζωγράφους, συγγραφείς, γιατρους. Τους θαύμαζα και έκανα σχέδια για να τους μοιάσω. Οι καιροι άλλαξαν ο φακός έγινε πορνοσελίδα στο ιντερνέτ και ο θαυμασμός μου πλέον εξαντλείται στα δισεκατομμύρια που μοιράζει το τζόκερ.Στην εποχή της παρακμής, της μιζέριας με την άληκτη κρίση θεσμών και ιδεών με τα χαμένα οράματα και με τους φίλους να κοιτάζουν μόνο τη ΄'πάρτη' τους, δίνουμε δυστυχώς στα παιδιά μας το... παράδειγμα της αμφισβήτησης. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Και προσποιούμαστε οτι χαιρόμαστε. Στην εποχή του δήθεν αμφισβητούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά όχι μόνο. Αμφισβητούμε ακόμη και το δικαίωμα του αλλού να μας αμφισβητεί. Η δράση εξαντλείται στην αντίδραση. Ικανοποίηση μας ειναι να περπατάμε με σταθερό και γερό βήμα σε ενα σκηνικό με αποκαίδια.Κοιτάζουμε τα κουρέλια των άλλων και μοιάζουμε λυπημένοι γι΄αυτα. Στην πραγματικότητα απλώς χαιρόμαστε για εμάς. Βυθισμένοι στην υποκρισία μας, εμπνευσμένοι απο την ασημαντότητα κινούμαστε σε μια αίθουσα με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Μας βοηθούν να κάνουμε κριτική επί παντός του επιστητού χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια. Αφήνουμε τη ζωή μας στη τύχη, στο τζόγο με την ελπίδα οτι μια ημέρα θα ξεφύγουμε απο τη μιζέρια. Αλλά πάντα ξυπνάμε ηττημένοι, πικραμένοι. Οπως ο πρωινός καφές χωρις τσιγάρο. Ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι. Όμηροι στη μοναξιά μας. Μοναξιά. Αυτή πάντως δεν αμφισβητείται απο κανέναν.
Ο ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΦΙΛΟΣ
Mενει στην απέναντι πολυκατοικία, στον τρίτο οροφο. Τον βλέπω καθημερινά να πηγαινοέρχεται στο ερημικό μπαλκόνι, μοναχός, ξεχασμένος - μάλλον -απο τα αφεντικά του. Χαιρεται με τα καλώδια της ΔΕΗ που τρεμοπαίζουν όταν κάθονται τα
περιστέρια, 'απλώνεται΄για να ξεμουδιάσει συχνά-πυκνα και σηκώνει τα δυο του πόδια στα κάγκελα του μπαλκονιού για να προσέξει κάτι περίεργο που συμβαίνει στο δρόμο. Ειναι σκούρος και έχει ένα μικρο σπιτάκι στο μπαλακόνι. Δεν έχει (μυστήριο κι΄αυτο) ακούσει κανείς τη φωνή του, το γαύγισμα του. Τον παρατηρώ πρωί όταν φεύγω και το βράδυ όταν γυρίζω απο τη δουλειά. Κυνηγάει νομίζοντας οτι θα τα πιάσει τα σπουργιτάκια που προσπαθούν να κλέψουν λίγα ψίχουλα απο το μπαλκόνι του. Με έχει εντυπωσιάσει η μοναξιά του. Φαινεται να έχει εγκαταληφθεί. Ισως κάποια ώρα να του δίνουν λίγο φαγητό και νερό, ίσως να τον βγάζουν κάποια βόλτα, αλλά μου δίνει την αίσθηση του ξεχασμένου.Τις προάλλες εντυπωσιάστηκε με ένα ψιλοτρακαρισμα που έγινε στη γωνια. Ηταν... αυτοπτης μαρτυρας στην παραβίαση του 'στόπ΄. Προχτες τον είδα να κουνάει με χαρά την ουρά του με τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στο δρόμο. Αλλα το βράδυ άκουσα να κλαίει. Λες και ήταν ανθρωπος. Τον παρατηρώ με τις ωρες. Τελευταια του κάνω νοήματα και φαίνεται να ανταποκρίνεται. Η Μυρτώ με παροτρύνει να του πετάξω φαγητό. Τον νοιωθω να απορεί όταν οι άνθρωποι ανοιγοκλείνουν τα παραθυρόφυλλα ίσως γιατί κλείνονται στην μοναξιά τους. Όπως είμαι σίγουρος οτι απορεί όταν βρέχει και όταν τα σύννεφα 'παίζουν με το φεγγάρι. Εγω, στ'΄αληθεια, τον νοιωθω. Τον καταλαβαινω. Ειναι ο απέναντι φίλος μου. Ενας πιστός φίλος που είμαι σίγουρος οτι δεν θα με προδώσει ποτέ.
Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΑΜΗΛ ΜΠΑΤΑΡ:
Η φράση " ΧΑΜΗΛ ΜΠΑΤΑΡ" που βρήκε ξαφνικά στην οθόνη του κινητού του τον προβληματισε. Δεν ήθελε όμως να μας δείξει οτι δεν ήξερε τι να κάνει ενώ ντρέπονταν και να μας ρωτήσει. Ωσπου μετά απο κάποιες μέρες, οπου η φράση αυτή του έγινε εφιάλτης και έβγαινε συνέχεια στο κινητό του, αναγκάστηκε να μου ζητήσει, ντροπαλά, βοήθεια:.
--Ρε φίλε τι ειναι αυτό που βγαίνει στο κινητό μου;. Ποιός ειναι αυτός ο Χαμήλ Μπατάρ;. Εγω δεν έχω σχέση με Άραβες...
Γέλασα. Γέλασε κι΄αυτός.. Του εξήγησα οτι σημαίνει ¨ Χαμηλή Μπαταρία" και οτι έπρεπε να φροντίζει κάθε μέρα. Να την φορτίζει.
Ο κυρ Χρήστος 75 ετών, συνταξιούχος της χωροφυλακής, δεν έχει καμία επαφή με την εισβολή της νέας τεχνολογίας. Του χάρισαν ένα καρτοκινητο και απο τότε.... άλλαξε η ζωή του. Αγχωνεται το πρωί για να διαπιστώσει αν ειναι εντάξει, το ξεχνάει και δεν ξέρει που το έχει βάλει, δεν ξέρει πόσες μοναδες ομιλίας απομένουν, δεν ξέρει να παίρνει τηλέφωνο, δεν ακούει καλά όταν του τηλεφωνούν.Ο κυρ Χρηστος μπορεί να ζει δίπλα μας, να κινείται στην πολυκατοικία μας, να ειναι ένας συγγενής μας.
Ένας απο τους ανθρώπους που βασανίζεται απο τη νέα τεχνολογία, που υποφέρει αλλά αναγκάζεται να συμφιλιωθεί. Οπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας προκειμένου να επιβιώσουν, να συνεχίσουν τη δουλειά τους στα νέα δεδομένα. Πολλοι χρησιμοποιούν τον ηλεκτρονικό υπολογιστή απο αναγκη. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνηθίσουν με αυτή την ιδέα. Μεσα τους αγανακτούν αλλά το ανέχονται. Γιατι έτσι πρέπει.
Το περιστατικό με τον Χαμήλ Μπατάρ ειναι αληθινο. Οπως αληθινό ειναι το παπάκι που ζωγράφισε(και μάλιστα με τέσσερα πόδια) ένας γνωστός όταν του είπα να γράψει την ηλεκτρονική μου διευθυνση. Πολλές ειναι οι καθημερινές ιστορίες ηλεκτρονικής τρέλας. Ιστορίες που δείχνουν οτι έχουμε υποταχθεί στην τεχνολογική επανάσταση σε βάρος των συναισθημάτων, της ανθρώπινης προσέγγισης. Τα χρόνια πολλά, πλέον, τα λέμε με το κινητό και τα σ ΄αγαπώ με e-mail. Δικαιολογημένα λοιπόν ο κυρ Χρηστος να μην ξεχάσει ποτέ τον Χαμήλ Μπατάρ και την παρέα του... (απο το 'ΟΡΦΕΩΣ 2-εκδόσεις Άγκυρα΄).
ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ....
Μένει δίπλα μου, στο Παλαιό Φάληρο. Σε μια παλιά μονοκατοικία(απο τις ελάχιστες που απέμειναν) με κληματαριές, λουλούδια και γατάκια. Ζει δίπλα σε οικοδομικά μεγαθήρια.
Ειναι συμπαθητικός. Γύρω στα 70, με το ατημέλητο μουστάκι, την τραγιάσκα και ενα παλιό 'Καντέτ'' που αγκομαχάει για να πάρει εμπρός. Εχει το χαμόγελο της ηρεμίας, του εφησυχασμού. Δεν του έχω μιλήσει. Εκτός απο μια καλημέρα. Υποψιάζομαι οτι δεν θα του μιλήσω ποτέ. Είμαι σίγουρος οτι θα κατακρίνει τους δημοσιογράφους και θα δυσανασχετήσει με τη σύνταξη που παίρνει. Οπως είμαι σίγουρος οτι νιώθει ευτυχισμένος. Ειναι ευτυχισμένος. Και το δείχνει.Η επαφή μου με τούς απόμαχους της δουλειάς εχει δείξει οτι εμείς οι νεότεροι ζούμε πιό δύσκολα, πιό αγχωτικά, πιό ψεύτικα. Λέμε καλημέρα και φεύγουμε βιαστικά επειδή έπρεπε να πούμε καλημέρα. Βλεπουμε τηλεόραση επειδή νιώθουμε μοναξιά. Και απο ανάγκη, με δυσφορία, ελέγχουμε την αλληλογραφία μας επειδή μόνο χαρτιά απο τράπεζες, δάνεια και λογαριασμούς μπορεί να συναντήσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι στο άγχος, στην ανασφάλεια, στην μονοτονία της καθημερινότητας. Εγκλωβισμένοι(εκτός απο το χρηματιστήριο) στις θλιβερές ειδήσεις συγγενών και φίλων για θανάτους, αρρώστιες, χωρισμούς. Και μέσα μας κάνουμε τον σταυρό μας που είμαστε(ακόμη) ζωντανοί.Νοιώθουμε αδύναμοι. Σε μια κοινωνία οπου η κρίση θεσμών και αξιών κυριαρχεί. Οπου κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αδιέξοδα. Οπου προσποιούμαστε οτι ζούμε καλά.Είμαι σίγουρος οτι ο συμπαθής συνταξιούχος της διπλανής μονοκατοικίας δεν εχει τέτοια προβλήματα. Ξέρει να ζεί ήρεμος, με χαμόγελο, με αξίες, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στο περιβάλλον. Ζεί για τη ζωή. Άλλωστε γι΄αυτο δεν ενδίδει στα εκατομμύρια των μεγαλοεργολάβων για να γκρεμιστεί το σπίτι του. Γι αυτό ειναι ο άνθρωπος που ολοι ζηλεύουμε στην πολυκατοικία μας αλλά ποτέ δεν θα τον ακολουθήσουμε. Ποτέ δεν θα του μοιάσουμε.
ARENARIA LEUCADIA
Το ARENARIA LEUCADIA ειναι ένα όμορφο, παραλιακό, φυτό που πρόσφατα περιγράφηκε και φύεται μόνο στο βόρειο μέρος του νησιού της Λευκάδας, στην αμμο. Εχει μια παράξενη αποχρωση του πράσινου, με ασπρα, μικρά ανθη. Μοιάζει με ενα αστεροειδή που ξεχάστηκε στην παραλία. Διπλα στα βοτσαλα, στα φύκια, στην απεραντοσύνη του πελάγους. Ειναι εντυπωσιακό αλλα και παράξενο: ένα φυτό να γεννιέται στην άμμο της θάλασσας.. Να έχει χορηγό την αρμύρα. Tο άφιλο. Να γεύεται το μίσος των κυμμάτων. Να αντέχει τη μανία των ανέμων. Ενα φυτό να σμιλεύει την άμμο, την πέτρα, τη ζωή.
Το ARENARIA LEUCADIA μου θυμίζει το oνειρο. Το oνειρο που έχουμε ολοι. Οσο άπιαστο, όσο περίπλοκο κι΄αν φαίνεται έχει τον τρόπο να επιβιώνει, να ξεπροβάλει, να ειναι πάντοτε παρoν. Το όνειρο που μας κρατάει ζωντανούς. Το όνειρο μιας καλύτερης, μιας ανθρώπινης ζωής. Γιατι ας μην έχουμε αυταπάτες οτι μας έμεινε και τίποτε αλλο. Μονο το όνειρο. Το ονειρο που δεν θα μας προδώσει ποτέ. Στην εποχή του μίσους, της υπερβολής, του δήθεν, του εγώ, της ισοπέδωσης.. Γυρω μας που η μοναξιά σηκώνει κεφάλι, οι φίλοι μας χάθηκαν και η αβεβαιότητα λέει καλημέρα. Ολοι ζούμε με ενα ονειρο. Που εχει ταυτότητα και πατάει γερά στα πόδια του. Κι΄ας επιμένουν κάποιοι οτι το όνειρο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί αρχίζει απο 0 και τελειώνει σε 0, δηλαδή σε μηδέν. Αφήστε τους να λένε.
Το ARENARIA LEUCADIA αντιστέκεται. Και θα συνεχίζει να φύεται στην αμμο, βόρεια, της Λευκάδας. Γιατι ειναι όνειρο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου