ΛΕΩΝ ΚΑΡΑΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ήταν φθινόπωρο του 1983 όταν με μια βαλίτσα όνειρα χτύπησα την πόρτα στα ‘’ΝΕΑ», στην Χρήστου Λαδά, για να εργαστώ, για πρώτη φορά ,σαν δημοσιογράφος.Με δέχθηκε ο αείμνηστος Λέων Καραπαναγιώτης, διευθυντής τότε της εφημερίδας.Για δυο χρόνια ήμουν μαθητευόμενος στο ελεύθερο ρεπορτάζ .  Ηταν η εποχή της μαχητικής δημοσιογραφίας, πριν ερθει η τηλεόραση και ισοπεδώσει τα πάντα. Ερευνητική δημοσιογραφία. Χωρίς εξαρτήσεις και συμβιβασμούς. Με δυναμισμό, εγκυρότητα, διαύγεια, άποψη, διεισδυτικότητα. 

Προισταμενο στο ελευθερο ρεπορτάζ ειχαμε τον αλησμόνητο(και υπέροχο) Νικο Κακαουνάκη .

Τον Καραπαναγιωτη τον είχα διευθυντή για μια εικοσαετία.Πέρασα διπλα του τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου.Ηταν ενας μεγάλος δάσκαλος. Mε διδαξε ηθος και εγκυρότητα.Πάντα επρεπε να γινει διασταύρωση της είδησης και παντα επρεπε να διατυπώσει την άποψη της και η άλλη πλευρά.Παράλληλα απέτρεπε τους συντάκτες να εχουν δοσοληψίες με το δημόσιο.Για το λόγο αυτό εγω (αν και μπορούσα)ουδέποτε ειχα σχέση με θέσεις δημοσιουπαλληλικής μορφής όπως πχ η ΕΡΤ ή το ΑΠΕ κλπ.Δεν ημουν ποτέ εξαρτημένος από συμφέροντα.Ημουν( και ειμαι )ανεξάρτητος και ελευθερος να διατυπώσω την αποψη μου και να μεταφέρω σωστά την είδηση.Αυτο μας δίδαξε ο αλησμόνητος Καραπαναγιώτης.

Η ταν ο ευπατρίδης της ελληνικής δημοσιογραφίας ,  που σέβονταν αρχηγοί και πρωθυπουργοί.Από τους ανθρώπους που θα επεδίωκες να γνωρίσεις στη ζωη σου.Χαμογελαστός, με φοβερό χιούμορ, δίκαιος, μορφωμένος.Και θερμός Λευκαδολάτρης. Όταν οι υπουργοί τον ‘’έγλυφαν»  τους αποκαλούσε «αφόρητους και βαρετούς.» Όταν μπήκα στον κόσμο των media, ήταν ήδη εμβληματική μορφή και σημείο αναφοράς..Ηταν παθιασμένος με τον κοσμοπολίτικο πατριωτισμό . Ηταν το ιερό τέρας της ελληνικής δημοσιογραφίας που εξέφρασε και σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.Κατα γενική ομολογία  o Λέων Καραπαναγιώτης, άνθρωπος με πλούσια και πολύπλευρη μόρφωση, αποτέλεσε μια ξεχωριστή προσωπικότητα της δημοσιογραφίας, του πνευματικού κόσμου και της πολιτικής.Εξέφρασε και σημάδεψε μια μεγάλη εποχή της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μιας δημοσιογραφίας πολιτικής, μαχητικής, διανοούμενης, που συμμετείχε ενεργά και την αφορούσαν όλα. Άνθρωπος πολύπλευρος, έντονος, δημιουργικός  και δυναμικός, ταίριαξε με τις ανάγκες της εποχής αυτής και συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση  του χαρακτήρα των εφημερίδων, του τύπου, της δημοσιογραφίας. Οι αρχές του, τα πιστεύω του και η προσωπικότητά  του σημάδεψαν τουλάχιστον μια γενιά δημοσιογράφων, που πλάι του και αναπτύχθηκαν και αναδείχθηκαν.

Ο Λέων Καραπαναγιώτης γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1931 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Βύρων Καραπαναγιώτης βουλευτής Λέσβου και υπουργός των κυβερνήσεων Ελ. Βενιζέλου, ενώ συμμετείχε επίσης και στο κίνημα Νικολάου Πλαστήρα. Μητέρα του ήταν η Άννα Καραπαναγιώτη, ενώ είχε δύο μικρότερα αδέλφια, την Μαρία και τον Ξενοφώντα (Μπίλλυ).

Πήγε σχολείο στο Κάιρο, όπου η οικογένειά του βρισκόταν στη διάρκεια της Κατοχής. Με την επιστροφή του στην Αθήνα συνέχισε στο Κολέγιο Αθηνών και μετά από μετακινήσεις της οικογένειας αποφοίτησε από το Αβερώφειο της Αλεξάνδρειας.

Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Παρίσι στην Sciences Politiques και κατόπιν στην Ελβετία στην Ecole des Hautes Etudes Internationales.

Η δημοσιογραφική πορεία του ξεκίνησε από την εφημερίδα «Το Βήμα» το 1956, όπου ασχολήθηκε με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, και ειδικότερα τον κινηματογράφο, τον οποίον λάτρευε - είχε εξάλλου δουλέψει και κάποιο χρονικό διάστημα βοηθός σκηνοθέτη του Τσιφόρου στην χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά.

Στη συνέχεια πέρασε στο διπλωματικό ρεπορτάζ, το οποίο και θεμελίωσε στην ουσία, καθώς εν πολλοίς ήταν άγνωστο στον ελληνικό Τύπο και από εκεί έκανε την μετάβαση στο πολιτικό ρεπορτάζ.

Το  1963 παντρεύτηκε την Ελένη Βαλαωρίτη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Ναταλία και την Τατιάνα.

Την ίδια χρονιά, ανέλαβε διευθυντής σύνταξης του Βήματος υπό τον τότε διευθυντή Ανδρέα Δημάκο, θέση την οποία διατήρησε ως τον Φεβρουάριο του 1973, οπότε ανέλαβε διευθυντής της εφημερίδας, και τον Αύγουστο του 1974, με τη μεταπολίτευση, εκδότης.

Η θητεία του στο «Βήμα» συνοδεύτηκε από την μετεξέλιξη της εφημερίδας σε μαχητικό, δημοσιογραφικό όργανο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης στην κρίσιμη μεταπολιτευτική περίοδο.

Παρέμεινε στο «Βήμα» έως τον Απρίλιο του 1982, όταν, μετά την υπουργοποίηση του μέχρι τότε διευθυντή Γιάννη Καψή, έγινε διευθυντής των «Νέων». Την εικοσαετία της διεύθυνσής του, «Τα Νέα» μετεξελίχθηκαν σε μία σύγχρονη, ζωντανή εφημερίδα που κατέκτησε την πρώτη θέση στις κυκλοφορίες μεταξύ όλων των εφημερίδων της χώρας.

Παρέμεινε στη θέση αυτή ως το 2002, οπότε παρέδωσε τη σκυτάλη στον Παντελή Καψή και ανέλαβε εκδότης της εφημερίδας, εξελέγη μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του.

Ως δημοσιογράφος, συνέδεσε το όνομά του με γεγονότα-σταθμούς της νεώτερης πολιτικής ζωής της χώρας. Σταθερά ταγμένος με τη δημοκρατική παράταξη, έδωσε αγώνες με την πένα του για τη Δημοκρατία σε καιρούς δύσκολους για τον τόπο. Είχε στενή προσωπική φιλία με τον Ανδρέα Παπανδρέου από το πρώτο κιόλας διάστημα που ο μετέπειτα ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήρθε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Βρέθηκε δίπλα στον Γεώργιο Παπανδρέου και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στον «ανένδοτο» που κήρυξε ο Γέρος της Δημοκρατίας παραδίδοντας του συγκλονιστικά στοιχεία για τις εκλογές «βίας και νοθείας» της ΕΡΕ το 1961.

Το 2002 ο Λέων Καραπαναγιώτης τιμήθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, για την προσφορά του στη δημοσιογραφία. Είχε λάβει πλήθος άλλων διακρίσεων, είχε ανακηρυχθεί εταίρος δύο πανεπιστημίων, κατά καιρούς υπήρξε μέλος αρκετών διοικητικών συμβουλίων πνευματικών ιδρυμάτων, και είχε διδάξει στο Δημοσιογραφικό Εργαστήριο του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.
Απεβίωσε το 2006 σε ηλικία 74 ετών.

ΥΓ Πρόσφατα εφυγε από τη ζωή η αγαπημένη μας Ελένη Καραπαναγιώτη.Πήγε να συναντήσει τον Λέοντα στη γειτονιά των αγγέλων.Θα τους θυμάμαι , πάντα με αγάπη.

Στη μνήμη τους παραθέτω ένα ποίημα μου που τους είχα αφιερώσει και περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου ‘ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΚΙΝΑ’:

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Αυτή η νιότη π΄απομένει

Καράβι στο Ιονιο θα γίνει,

Με πλώρη το

Νησί του Αη –Νικόλα

Και πρύμνη

Τη μανία του Λευκάτα.

Στα Σταυρωτά

Σημαία θα καρφώσει

Και άλμπουρο

Τη Σέσουλα θα κάνει.

Σκορπιό και Μαδουρή

Θα πάρει ναύτες

Και πρώτο καπετάνιο

Τον λεβάντε.

Βλυχό θα βάλει

Στο τιμόνι

Αγκυρα ,λέει,

Το Μεγανήσι.

Αυτή η νιότη πόυ απομένει

Κουρσάρος στο Ιόνιο θα γίνει,

Θα πάρει μερτικό

Από τη Γύρα,

Με βότσαλα

Θα στρώσει

Το τραπέζι,

Τις νυχτες θα

Κοιμάται στο καρνάγιο

Και στοίχημα

Θα βάλει

Με τους Μύλους.

Θα κλέψει μυρωδιές

Από τ΄Αθάνι

Θα παίξει κομπολόι

Τα νησιά μας

Απάγκιο θα βρεί

Στον Αη-Νικήτα

Και χρέη θα

Ξοφλήσει στον μαϊστρο.

Αυτή η νιότη που απομένει

Στα όνειρά μου λέγεται Λευυκάδα..