ΣΤΙΧΟΙ ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

 ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Τόσα χρόνια με κοιτάζει
λές και θέλει να μου πεί
πως τα χρόνια ειναι κύμα
που τελειώνουν στην ακτή.
Το κεφάλι της μου γνέθει
στη ζωή της λέει ναί
καλημέρες-καληνύχτες
που δεν είπαμε ποτέ.

Στο απέναντι μπαλκόνι

μια γριούλα με πληγώνει,

μιά καρδιά που είναι μόνη

στο απέναντι μπαλκόνι.

Με το χέρι της μου στέλνει

φιλικό χαιρετισμό

κι' αν καμιά φορά θα λείπει

νοιώθω πως ανησυχώ.

Δεν μιλήσαμε ποτέ μας

ούτε πρόκειται θαρρώ

μα τα λέμε στ΄ονειρά μας

κι ας υπάρχει το κενό.

Στο απέναντι μπαλκόνι

μια ελπίδα με ενώνει

μια γριούλα μένει μόνη

στο απέναντι μπαλκόνι.

----------------

ΜΑΡΙΑ

Μια θολή

Φωτογραφία

Βρήκα χτες

Απ΄’τα παλιά

Αγκαλιά με την

Μαρία

Γύρω στα

Δεκαεννιά,

Στο ένα χέρι

Το τσιγάρο

Ανδρας έγινα νωρίς

Πως περάσανε

Τα χρόνια

Σαν σταγόνες

Της βροχής.

Στης λεύκας

τη σκιά

σε περιμένω

τ’ αρχικά

που γράψαμε

παιδιά

το σ΄αγαπώ

στο δένδρο χαραγμένο

τότε που μούδινες

όρκους και φιλιά.

Κι αν χάνονται

Τα χρόνια

Σαν τους κλέφτες

Εμεις πάντα θα μείνουμε

Παιδιά,

Ψέματα μας λεμε

Οι καθρέφτες

Αυτό που μετράει

Είν’ η καρδιά.


--------------------------------------------------

ΣΗΜΑΙΑ

Μονάχη στον ιστό της

Κυμματίζει

Δοσμένη στου αγέρα

Την ορμή,

Σε πόλεμους λάβαρο

Ελπίζει

Στο αίμα του στρατιώτη

Να βαφθεί.

Ποτέ της δεν αισθάνθηκε

Το κρύο,

Ολοι την υμνούσαν

Με χαρά

Χαιρόταν τα παιδιά

Που στο σχολείο

Τη σήκωναν

Στα σύννεφα ψηλά.

Πέρασε βροχές και

Καταιγίδες

Μα πάντα εμενε ψηλά

Παράδειγμα σε ολες

Τις πατρίδες

Ποια είναι των λαών

Τα ιδανικά.

Μα τώρα

Απ΄την Ελλάδα

Προδομένη

Την ξέχασαν και θέλει

Να χαθεί

Ξεθώριασαν τα χρώματα,

Σχισμένη,

Για πάντα πιά

Θα μείνει ένα πανί….