Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΔΙΚΙΑ(ΔΙΠΛΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ) ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΦΟΡΑ  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ  ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ(ΕΑΣ).

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση υπόσχεται μειώσεις φόρων, η πλέον άδικη διπλή φορολόγηση παραμένει (και θα συνεχιστεί) για τους 400.00 συνταξιούχους με μικτές κύριες  συντάξεις ανω των 1400 ευρω, οι οποίοι καταβάλλουν το μνημονιακό χαράτσι της ΕΑΣ (Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχων).Είναι η μοναδική πλέον κατηγορία πολιτών οι οποίοι επιβαρύνονται με διπλή (άδικη) φορολόγηση. Η ΕΑΣ αφαιρεί έως και 865 εκ. ευρώ από τους συνταξιούχους κάθε χρόνο, πέραν της… κανονικής φορολογίας.
Μάλιστα στην ίδια κατηγορία συνταξιούχων δεν τηρείται το αφορολόγητο όριο των 8.636 ευρώ ετήσιου εισοδήματος (προβλέπεται για αγρότες, μισθωτούς και συνταξιούχους), καθώς οι «απόμαχοι» επιβαρύνονται από τον πρώτο ευρώ με ΕΑΣ!
Για να γίνει  κατανοητό το  πρόβλημα τονίζεται ότι οι συντελεστές ΕΑΣ επιβάλλονται στην πηγή (καταβολή συντάξεων) και παρακρατούνται από τον ΕΦΚΑ. Υπολογίζονται δε στο αρχικό μεικτό ποσό της σύνταξης. Μετά υπολογίζεται η εισφορά Υγείας (ΕΟΠΥΥ) 6% και τέλος ο φόρος.
Κατ' αυτόν τον τρόπο:
Για το ίδιο ποσό σύνταξης, (π.χ. τα 1.500 ευρώ) οι δικαιούχοι των συγκεκριμένων κατηγοριών πληρώνουν διπλό φόρο (διπλή επιβάρυνση).
Δεν ισχύει η προοδευτική κλίμακα. Εάν ένας συνταξιούχος ξεπεράσει το όριο των 1.400 ευρώ, η εισφορά επιβάλλεται εφ όλου του ποσού. Εάν σε ένα επόμενο επίπεδο η σύνταξη ξεπεράσει τα 1.700 ευρώ, η εισφορά 6% επιβάλλεται από το πρώτο ευρώ.Δεν τηρείται καν το αφορολόγητο όριο των 720 ευρώ το μήνα!
Σε  πρόσφατες  δηλώσεις του, ο  αρμόδιος υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Παν. Τσακλόγλου υποστήριξε ότι σε σύγκριση με το παλαιό σύστημα, το νέο σύστημα της ΕΑΣ ελαφρύνει τους συνταξιούχους κατά 32 εκ ευρώ, επηρεάζοντας ευνοϊκά περίπου το ένα τέταρτο των συνταξιούχων που πληρώνουν ΕΑΣ.Η ΕΑΣ-προσθέτει ο κ. Τσακλόγλου, μαζί με πόρους από άλλες πηγές- χρηματοδοτεί το Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών (ΑΚΑΓΕ), δηλαδή τον Λογαριασμό για την Αλληλεγγύη των Γενεών.  Μέχρι στιγμής στο ΑΚΑΓΕ έχουν σωρευθεί πάνω από 17 δις ευρώ τα οποία θα χρησιμοποιηθούν μελλοντικά, όταν θα κορυφωθούν οι συνέπειες της δημογραφικής γήρανσης του πληθυσμού, ώστε να μπορούν να πληρώνονται απρόσκοπτα οι συντάξεις.
Τονίζεται ότι η  ΕΑΣ επιβλήθηκε με τα μνημόνια σε αποδοχές άνω των 1.400 ευρώ και με συντελεστές από 3% - 14%, ανάλογα με το ύψος τους.Επιπλέον εισφορά σε ποσοστό από 3% - 10% καταβάλλουν όσοι συνταξιούχοι έχουν επικουρική από 300 ευρώ και άνω..
Όπως τονίζει η ΕΝΥΠΕΚΚ η ΕΑΣ «αποτελεί τον πιο άδικο και πιο αντικοινωνικό φόρο επί των συντάξεων, χωρίς προηγούμενο τόσο στην Ευρώπη όσο και στα παγκόσμια χρονικά των συντάξεων».
Οι συνταξιούχοι παρατηρούν ότι η ΕΑΣ είναι μια άδικη και παράνομη παρακράτηση, η οποία όχι μόνο απομειώνει τις όποιες προβλεπόμενες νόμιμες αυξήσεις στις συντάξεις  αλλά σε πολλούς συνταξιούχους, με την αύξηση των συντάξεων το 2025, κατά 2,4% και ταυτόχρονα αλλαγής και κλίμακας ΕΑΣ, σε μεγαλύτερο ποσοστό, θα παρατηρήσουμε μείωση του πληρωτέου ποσού, γεγονός που αντίκειται στις διατάξεις του Συντάγματος, οι οποίες ορίζουν ότι κανένα πληρωτέο ποσό δεν μπορεί να είναι μικρότερο από το προηγούμενο πληρωτέο ποσό.
Οι συνταξιούχοι εκφράζουν δυσαρέσκεια, καθώς παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις για φοροελαφρύνσεις, η ΕΑΣ παραμένει ενεργή.

 Η ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ(ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

Ξεκινάω το αφιέρωμα στην Λευκαδίτικη κουζίνα,με μια δήλωση του Ηλία Μαμαλάκη (το 2008): ''Η Λευκάδα είναι ένα ιδιόμορφο νησί, είναι και δεν είναι νησί. Έχει ίσως τις τρεις καλύτερες παραλίες της Μεσογείου, του κόσμου ολόκληρου, με μια ποιότητα τοπίου μοναδική. Είναι αλήθεια όμως ότι γευστικά δεν σηκώνει κάτι κοσμοπολίτικο. Από την άλλη ο καθημερινός επισκέπτης δεν μπορεί να βρει εδώ παραδοσιακά φαγητά εκτός ολίγων εξαιρέσεων. Αυτό που πιστεύω ότι χαρακτηρίζει ίσως γευστικά την Λευκάδα είναι μόνο το σαλάμι. Έχετε βέβαια και εξαιρετικές φακές που τις μαγειρεύετε με τον δικό σας τρόπο και κοστίζουν πιο πολύ και από το κρέας. Πιστεύω ότι το θέμα της κουζίνας θέλει λίγο προσοχή. Έχουν συνηθίσει στην υπάρχουσα κατάσταση και δύσκολα γίνονται αλλαγές».

Αυτα λέει ο Ηλίας Μαμαλάκης ,τον οποίο η Λευκάδα πρέπει να τον ευγνωμονεί για τις φοβερές τηλεοπτικές εκπομπές του για το νησί πρίν μερικά χρόνια. Και απορώ κι εγω, γιατί οι τοπικές ταβέρνες δεν εχουν παραδοσιακά λευκαδίτικα φαγητά. Για παράδειγμα το σοφιγάδο,ο μπακαλιάρος μπιάνκο αλλα και οι σουπιές με πατάτες στην κατσαρόλα μαζι με το χταπόδι γιουβέτσι - ειναι καταπληκτικά πιάτα τα οποία ομως δεν σερβίρονται στη Λευκάδα. Οπως δεν σερβίρονται όστρακα, αχινοσαλάτα αλλα και γουβιοί αυγοκομένοι. Ειδη που μας γυρίζουν στην παιδικη μας ηλικία.

Και... αφήνω την αείμνηστη Λευκαδίτισσα Εύη Βουτσινά (μαγείρισσα–συγγραφέας) να ξετυλίξει τη δική της άποψη για την Λευκαδίτικη κουζίνα:

'' Η παραδοσιακή μαγειρική της Λευκάδας ασκούνταν αδιάλειπτα σε όλο το νησί μέχρι και τη δεκαετία του ’60. Μέχρι τότε η επικοινωνία με την υπόλοιπη Ελλάδα ήταν δύσκολη και συνεπώς η μαγειρική στηριζόταν στα τοπικά προϊόντα. Καταρχάς, πρέπει να διακρίνουμε τη μαγειρική της χώρας (της πόλη της Λευκάδας) απ’ αυτή των χωριών. Στην πόλη οι κάτοικοι ήταν ψαράδες, μικροέμποροι, επαγγελματίες στην πλειονότητά τους και δεν είχαν δικές τους καλλιέργειες.

Τα υλικά του μαγειρέματος, όπως και το ψωμί, τα αγόραζαν. Μόνο ένας μικρός αριθμός αρχόντων (μεγαλέμποροι και κτηματίες) είχε μεγαλύτερες δυνατότητες επιλογής. Στα χωριά τα νοικοκυριά έπρεπε να είναι αυτάρκη, εφόσον ούτε μαγαζιά υπήρχαν ούτε χρήματα. Οι αγρότες χωρικοί πουλούσαν τα προϊόντα της παραγωγής τους ή τα αντάλλασσαν με άλλα. Κύριο προϊόν του νησιού είναι το λάδι (50% των καλλιεργούμενων εδαφών).

Επίσης, παράγεται καλό κρασί από ντόπιες ποικιλίες αμπέλου και λίγα δημητριακά – σιτάρι κυρίως που μόλις επαρκούσε για το ψωμί. Επειδή το νησί είναι ορεινό με ελάχιστα επίπεδα σημεία, οι καλλιέργειες γίνονται σε αναβαθμούς (σκάλες), που υποστηρίζονται με πέτρινες λιθιές οι οποίες δίνουν μια χαρακτηριστική ομορφιά στο τοπίο. Συγχρόνως, αποκλείουν και τη δυνατότητα οποιασδήποτε μηχανικής καλλιέργειας. Λόγω του περιορισμένου εδάφους και της έλλειψης νερού οι καλλιέργειες λαχανικών είναι πολύ περιορισμένες. Το ίδιο ισχύει και για τα όσπρια. Συνήθως μαγειρεύουν χλωρά τα κουκιά, τα φασολάκια και τα αμπελοφάσουλα κ.λπ. και ξεραίνουν τα υπόλοιπα τον χειμώνα. Στο οροπέδιο της Εγκλουβής, σε ένα τοπίο μοναδικού κάλλους, υπάρχουν τα αλωνάκια της φακής. Τόσο στην Εγκλουβή όσο και σε όλη τη Λευκάδα, τη φακή τη μαγειρεύουν με σκόρδα και ρίγανη και την κάνουν πηχτή σαν κρέμα. Τα λαχανικά είναι λίγα αλλά νόστιμα. Μαγειρεύονται με πολλούς τρόπους, κυρίως όμως γίνονται λαδερά. Στα χωριά, όπου το λάδι προέρχεται από την οικιακή παραγωγή, συχνά προσθέτουν και λίγο «ωμό» σε κάθε πιάτο.

Στην ουσία, η θρεπτικότητα του λαδιού εξισορροπεί την έλλειψη σε ζωικές τροφές. Στη χώρα τα λαχανικά αγοράζονται από τα μανάβικα ή από τους πλανόδιους που, με γαϊδουράκι φορτωμένο με κοφίνια, περνούν από τα σοκάκια διαλαλώντας την πραμάτεια τους. Πρόκειται κυρίως για παραγωγούς με περιβόλια γύρω από τη χώρα. Τα άγρια χόρτα είναι άφθονα τον χειμώνα λόγω των ατέλειωτων βροχών. Στα χωριά τα μαζεύουν μόνες τους οι γυναίκες, ενώ στη χώρα κυρίως τα προμηθεύονται από τις Βλάχες Σαρακατσάνες που ξεχειμωνιάζουν με τα κοπάδια τους στον Άγιο Νικόλαο της Ακαρνανίας και έρχονται στη Λευκάδα περπατώντας με τα χόρτα φορτωμένα σ’ ένα μεγάλο τσουβάλι στην πλάτη τους.

Οι πίτες στην πόλη δεν είναι τόσο συνηθισμένες, ενώ στα χωριά αποτελούν ένα συνηθισμένο και εύκολο φαγητό. Εκτός από τη λαχανόπιτα με μυρωδάτα άγρια χόρτα, αξιοσημείωτες είναι η ρυζόπιτα, η μακαρονόπιτα (με αυγά, γάλα, λάδι και τυρί) και το μπριάνι, μια πίτα από χοντρά πράσινα κολοκύθια. Χόρτα βραστά ή κουνουπίδι ή λάχανο μαζί με τηγανητά λιανώματα (μικρά ψάρια) είναι ένα πολύ δημοφιλές και εύκολο φαγητό. Τα ψάρια είναι άφθονα, κυρίως στη χώρα όπου εκτός από τη θάλασσα υπάρχει και το ιβάρι με σημαντική παραγωγή εκλεκτών ψαριών. Μαύρες σκορπίνες βραστές με το ζουμάκι τους και μπόλικο κρεμμύδι, ψαρόσουπες, χέλια στο φούρνο με κρεμμύδια και δαφνόφυλλα, παλαμίδες ή μουξινάρια με σκόρδο, πατατούλες και ρίγανη στον φούρνο και στεράδι (αρσενικός μεγάλος κέφαλος του ιβαριού) μαγειρευτό με λαδολέμονο τον χειμώνα και αγουρίδα το καλοκαίρι, είναι μερικά από τα πιο νόστιμα πιάτα! Από το θηλυκό του κέφαλου παράγεται το αυγοτάραχο. Ψάρια και θαλασσινά απολαμβάνουν όλα τα παράλια χωριά, ενώ είναι πιο σπάνια στα ορεινά.

Ο παστός μπακαλιάρος και οι παστές σαρδέλες υπάρχουν παντού, καθώς είναι αγαπημένη λιχουδιά όλων των κατοίκων. Τα θαλασσινά μαλάκια και τα όστρακα είναι ιδιαίτερα γευστικά: Σουπιές μαγειρεμένες με το μελάνι τους γαρνιρισμένες με ρύζι, μακαρόνια ή πατάτες, χταπόδια μαγειρευτά ή ψητά στον φούρνο, καλαμαράκια μαγειρευτά με ρύζι ή τηγανητά. Όστρακα, μύδια, χάβαρα (αχιβάδες) και καποσάντοι (χτένια) συνήθως με ρύζι αφθονούν την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής. Τα όστρακα οι ντόπιοι τα προμηθεύονται και από την Πρέβεζα, από την εκλεκτή παραγωγή του Αμβρακικού, ενώ άλλα θαλασσινά, όπως αχινοί, προσφορίτοι κ.λπ. καταναλώνονται μόνο ως ορεκτικά, όταν υπάρχουν στην αγορά του νησιού, μια και δεν είναι εύκολο να καλύψουν τις ανάγκες μιας πολυμελούς οικογένειας. Τα φρούτα είναι λιγοστά, ανάλογα με την εποχή. Θα βρείτε σύκα και την ντόπια ποικιλία των επιτραπέζιων σταφυλιών «πατρινό», μπόλικα κυδώνια και αμύγδαλα, ελάχιστα όμως εσπεριδοειδή, κυρίως στον κάμπο του Νυδριού. Επίσης, ιδιαίτερα γευστική είναι μια ειδική ποικιλία αχλαδιού (οι ονάδες) με καφέ και ζουμερή σάρκα, κάποια ορεινά μήλα και τα μικρά μυρωδάτα πεπόνια που έρχονται από την Περατιά και την Πλαγιά (την απέναντι κοντινή ακτή της Ακαρνανίας) με το μονόξυλο, λόγω έλλειψης δρόμου. Ευπρόσδεκτο δώρο για τα παιδιά παλιά ήταν οι μπανάνες που έφερναν οι μεγάλοι από την Αθήνα. Τα κρεατικά μαγειρεύονταν κατά κανόνα με ζυμαρικά, ρύζι και πατάτες ή ως σούπες.

Στα χωριά το κρέας καταναλώνεται σπανιότερα από ό,τι στη χώρα όπου υπάρχουν κρεοπωλεία και μπορεί κανείς να το αγοράσει όποτε θέλει. Οι κρεοπώλες φτιάχνουν το φημισμένο σαλάμι αέρος και λουκάνικα από χοιρινό. Το σαλάμι Λευκάδος, με ελαφρύ άρωμα σκόρδου και ολόκληρους κόκκους πιπεριού, ταξίδευε από παλιά και έξω από το νησί. Στα χωριάτικα σπίτια έχουν πολλές φορές δυο-τρεις κατσίκες και καμία προβατίνα για το γάλα των παιδιών και το τυρί του σπιτιού. Για οργανωμένη κτηνοτροφία δεν μπορούμε να μιλήσουμε.

Μόνο στο οροπέδιο, στους Σκάρους, υπήρχαν μικρά κοπάδια, αλλά η παραγωγή τους ίσα που καλύπτει τις τοπικές ανάγκες. Εκτός από τα κεφαλοτύρια μπορεί να βρει κανείς και σφήνα στα μπακάλικα της πόλης, έναν τύπο (πρόβειας κυρίως) φέτας από την απέναντι ακτή. Στα χωριά δεν υπάρχει η πολυτέλεια του ζαχαροπλαστείου! Πάραυτα, τα σπίτια έχουν όλο τον χρόνο πετιμέζι, σουτζούκια, λιαστές μουσταλευριές και συκομαγίδες, πίτες από ξερά σύκα με αμύγδαλα και μπαχαρικά που τις κρατούν τυλιγμένες σε αμπελόφυλλα. Στη χώρα, εκτός από τα καφενεία όπου μπορεί κανείς να βρει και γλυκά του ταψιού, υπάρχουν δύο τοπικά ζαχαροπλαστεία με εξαίρετα γλυκά, μπακλαβά, κανταΐφι, γαλακτομπούρεκο, κοπενχάγη, αμυγδαλόπιτα και πολλά άλλα ηδονικά αλλά και αυθεντικά κωκ, που όποιος τα δοκίμασε τα έχει αποθησαυρίσει στη μνήμη της καρδιάς. Τυπικό αναψυκτικό αποτελεί η σουμάδα (συμπυκνωμένο σιρόπι από πικραμύγδαλα) που δροσίζει τους περιπάτους του κυριακάτικου απογεύματος μαζί με τα αρωματισμένα με κόλιαντρο παξιμαδάκια.

Το παστέλι με αμύγδαλα και το μαντολάτο (νουγκά) με μέλι και αμύγδαλα είναι αποκλειστικότητα των κουρέων, καθώς τα φτιάχνουν οι ίδιοι και η συνταγή τους παραμένει επτασφράγιστο μυστικό. Τα πουλούν τυλιγμένα σε σελοφάν, έξω από τα κουρεία, σε μαρμάρινο τραπεζάκι, αραδιασμένα μέσα σε γυάλες, σε δυο μεγέθη. Εν συντομία αξίζει να αναφερθούμε και στα μικροπράγματα που πωλούνται στην πόλη της Λευκάδας ως σνακ. Τον χειμώνα μπορεί κανείς να βρει μικρά βρασμένα καβούρια από το ιβάρι, ζεστά γεμάτα αυγά.

Την άνοιξη, βρασμένες μικρούτσικες άγριες αγγινάρες, τις κουκούτσες. Το καλοκαίρι εκτός από τα γνωστά πανελληνίως ψητά καλαμπόκια, μπορεί κανείς να αγοράσει μικρά ματσάκια από ρεβιθιές με χλωρά καταπράσινα ρεβίθια εδώ κι εκεί. Καταλήγοντας, θα ήθελα να σημειώσω ότι η Λευκάδα με το ιδιαίτερο τοπίο και το μοναδικό φως της, που το ύμνησαν ο Σικελιανός και ο Βαλαωρίτης, έχει μια έντονη γευστική ταυτότητα, ανάλογη με την πνευματική και λαϊκή παράδοσή της''. Αυτα εγραψε η Ευη Βουτσινά με το εκπληκτικό της βιβλίο για τα Λευκαδιτικα μαγειρέματα.

.

Και ιδού τωρα μερικές από τις παραδοσιακές συνταγές και γεύσεις της Λευκάδας:

•ο κόκκορας μακαρονάδα.

•το φρυγαδέλι (συκώτι στην σούβλα).

•τα λαδοκούλουρα.

•η αλιάδα (σκορδαλιά).

•τα λαθίρια (ή λαθούρια).

•η σαλαμούρα.

•οι κολοκυθοκορφάδες (κολοκυθοανθοί με σκόρδο, πατάτες και ντομάτα).

•τα τσιγαρίδια (ποικιλία από χόρτα, τσιγαριστά).

•ο βακαλάος βραστός με πατάτες και κρεμμύδια (μπακαλιάρος Μπιάνκο).

•η ριγανάδα (βρεγμένο ψωμί με ρίγανη, αλάτι και λάδι/ξύδι)

•η αυγόπιτα (πίτα με αυγά και τυρί)

•το σοφιγάδο (μοσχαρίσιο κρέας με κυδώνια)

•το σαβόρο (ψάρια με σταφίδες)

•το κυδωνόπαστο (γλυκό κυδώνι με αμύγδαλα)

•η χαβαρόσουπα (χάβαρα - είδος αχιβάδας - με ρύζι)

•η μαριδόπιτα.

•σουπιές με σπανάκι.

•κουνέλι στιφάδο

Μερικά από τα τοπικά και παραδοσιακά προϊόντα της Λευκάδας είναι τα εξής:

•η λαδόπιτα (χουσμερί), λευκαδίτικη πίτα με κύρια συστατικά το αλεύρι και το λάδι, χρησιμοποιείται και την Πρωτοχρονιά ως παραδοσιακή Βασιλόπιτα.

•το ροζολί, πρόκειται για ένα λικέρ σε κίτρινη απόχρωση

•οι φακές Εγκλουβής, που παράγονται στο ομώνυμο ορεινό χωριό της Λευκάδας

•το σαλάμι και τα λουκάνικα Λευκάδος

•μέλι από θυμάρι, που παράγεται στα χωριά Αθάνι και Δράγανο στον δρόμο προς την παραλία Πόρτο Κατσίκι

•παστέλια και μαντολάτα

•σουμάδα, πρόκειται για αναψυκτικό με πικραμύγδαλο

•ελαιόλαδο

•κρασί από την σπάνια ποικιλία σταφυλιών Βερτζαμί

•αβγοτάραχο, από το ιβάρι της λιμνοθάλασσας

-----------------------------------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ:

1. Λαδόπιτα:

•ταψί Νο 32

•3 ποτήρια λάδι

•3 ποτήρια νερό

•2 ποτήρια ζάχαρη

•σησάμι, κανέλλα, αμύγδαλα ασπρισμένα ολόκληρα

•1 κιλό περίπου αλεύρι

•1 χούφτα σιμιγδάλι

Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη για 10 λεπτά και το φυλάμε να είναι ζεστό.

Βάζουμε το λάδι (αφού κρατήσουμε δύο δάκτυλα από το τρίτο ποτήρι) σε ρηχή κατσαρόλα στη φωτιά να κάψει. Κατόπιν ρίχνουμε σιγά-σιγά το αλεύρι, τόσο ώστε να γίνει ένας πολύ πυκνός χυλός και ανακατεύουμε διαρκώς με ξύλινη κουτάλα ή σπάτουλα πάντα πάνω σε μέτρια φωτιά μέχρι να πάρει χρυσόξανθο χρώμα. Προσθέτουμε τότε σιγά-σιγά το ζεστό σιρόπι και συνεχίζουμε το ανακάτεμα μέχρι να απορροφηθούν τα υγρά. Γίνεται ένας τρυφερός χαλβάς. Τον στρώνουμε στο ταψί αφού το πασπαλίσουμε με σησάμι και τον πατάμε για να ισιώσει η επιφάνειά του. Πασπαλίζουμε με σησάμι, χαράζουμε την πίτα σε φελιά (ρόμβους) και μπήγουμε από ένα αμύγδαλο στο κάθε φελί. Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο, για μια ώρα περίπου. Δοκιμάζουμε με ένα μαχαίρι αν ξεκολλάει η ζύμη από τα τοιχώματα του ταψιού. Τότε η πίτα είναι έτοιμη. Πασπαλίζουμε με κανέλλα και λίγη ζάχαρη. Την κόβουμε όταν κρυώσει. (ΠΗΓΗ: «Λευκαδίτικη Κουζίνα-Τα ξορέξα της νόνας, τα μαγεριά της βαβάς», της Τούλας Σκληρού).

2: Σουπιές στο μελάνι τους με ρύζι: Αυτό το είδος μαγειρέματος θα σας θυμίσει το ιταλικό ρυζότο. Μόλις μαγειρευτεί, πρέπει να σερβιριστεί μέσα σε 10-15΄. Μπορείτε να μαγειρέψετε τις σουπιές και το ρύζι να το προσθέσετε λίγο πριν το σερβίρισμα. Στη Λευκάδα αυτό είναι ένα κύριο πιάτο που συνοδεύετε από μια φρέσκια σαλάτα εποχής. Η δοσολογία είναι για 4 άτομα. Υλικά:

1 κιλό σουπιές καθαρισμένες - τα μελάνια χωριστά

1 κρεμμύδι τριμμένο

2-3 σκελίδες σκόρδο

1 κρασοπότηρο εκλεκτό ελαιόλαδο

λίγο αλάτι και μαύρο πιπέρι

300 γραμμ. ρύζι άσπρο (καρολίνα ή αρμπόριο)

Για στόλισμα:

λίγες φέτες κόκκινης πιπεριάς και μαϊντανό

Διαδικασία:

Κόψτε τις σουπιές και πλύνετε καλά. Αφήστε τες στο σουρωτήρι να στραγγίξουν. Σε ρηχή κατσαρόλα βάλτε το λάδι και σοτάρετε τις σουπιές μαζί με το κρεμμύδι. Μετά προσθέστε το σκόρδο, το πιπέρι και τους σάκους με το μελάνι (τους οποίους θα τρυπήσετε) και βραστό νεράκι για να μαγειρευτούν οι σουπιές. Πρέπει να μείνουν με τη σάλτσα τους. Μπορείτε να τις σερβίρετε πάνω σε άσπρο ρύζι. Επίσης, μπορείτε να προσθέτετε 700ml νερό και ½ κουταλάκι αλάτι και, όταν κοχλάσει, να ρίξετε το ρύζι πλυμένο. Ανακατέψτε και αφήστε το να απορροφήσει το νερό. Δοκιμάστε και προσθέστε όσο πιπέρι σας αρέσει. Σκορπίστε στην επιφάνεια τον ψιλοκομμένο μαϊντανό και την κόκκινη πιπεριά για ομορφιά.

3. Κοτόπουλο στη τσερέπα(Λευκάδα)

11/2 κιλό πατάτες

1 κοτόπουλο τεμαχισμένο

5,6 σκελίδες σκόρδο

χυμό από 2 λεμόνια

χοντρό αλάτι

πιπέρι

3,4 ολόκληρες ντομάτες 1 κούπα λάδι

1 μπώλ μαιντανό ψιλοκομμένο μισή κούπα ελαιόλαδο 2 ντομάτες μισό κουταλάκι ρίγανη 1 κουταλάκι σάψιχο (ή θυμάρι) μαϊντανό.

Τρίβετε τις ντομάτες μέσα στο ταψί. Στο ίδιο ταψί, ψιλοκόβετε το σκόρδο, προσθέτετε το λάδι, 1 κουταλάκι πιπέρι, 2 κουταλάκια αλάτι και ένα μικρό μπολάκι μαιντανό ψιλοκομμένο, το χυμό από τα δυο λεμόνια και ανακατεύετε τη σάλτσα. Προσθέτετε τα κομμάτια από το κοτόπουλο και ανακατεύετε να πάρουν από τη σάλτσα. Καθαρίζετε τις πατάτες, τις κόβετε κυδωνάτες, τις ρίχνετε στο ταψί και το βάζετε να ψηθεί για περίπου μια ώρα. Η νοστιμιά του πιάτου οφείλεται στο τρόπο ψησίματος. Το αρωματικό σάψιχο δεν κυκλοφορεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μπορείτε να το αντικαταστήσετε από άλλο μυριστικό.

4. Μπακαλιάρος με άσπρη σάλτσα:

1 μέτριο φύλλο μπακαλιάρου υγράλατος.

2 κιλά πατάτες

2 μέτρια κρεμμύδια

4 σκελίδες σκόρδο

χυμός από 3 λεμόνια

1 νεροπότηρο λάδι

αλάτι.

Ξαρμυρίζετε το μπακαλιάρο τουλάχιστον για ένα 24/ωρο αλλάζοντας το νερό κάθε δυο ώρες.

Ξεφλουδίζετε τις πατάτες και τις ρίχνετε σε μπολ με νερό. Καθαρίζετε τα κρεμμύδια και τις σκελίδες σκόρδου. Κόβετε το μπακαλιάρο με ψαλίδι στη μέση (τον ανοίγετε), κόβετε και αφαιρείτε τα φτερά, την ουρά, τον χωρίζετε στα δυο και αφαιρείτε τη εσωτερική μεμβράνη από το στομάχι του). Τον τεμαχίζετε. Σένα μπώλ χοντροκόβετε τα κρεμμύδια αλλά και το σκόρδο. Κόβετε τις πατάτες κυδωνάτες και στίβετε 3 λεμόνια κρατώντας το χυμό τους. Σε μια κατσαρόλα, ρίχνετε ένα νεροπότηρο λάδι, προσθέτετε μέσα τα κρεμμύδια, τα σκόρδα, τις πατάτες, λίγο πιπέρι, και ανακατεύετε. Τα αφήνετε για λίγο να σωταριστούν και ρίχνετε μισή περίπου κανάτα νερό, ίσα ίσα να σκεπαστούν. Προσθέτετε ένα ένα τα κομμάτια του μπακαλιάρου, προσθέτετε λίγο ακόμα νερό και αφήνετε το μπακαλιάρο να βράσει ξεσκέπαστος και σε δυνατή φωτιά για περίπου μισή ώρα. Αφου ολοκληρωθεί το μαγείρεμα, ρίχνετε το χυμό λεμονιού, αναταράσσετε τη κατσαρόλα να πάει παντού, αφήνετε να πάρει μια ακόμα βράση και κατεβάζετε τη κατσαρόλα από τη φωτιά. ---------------------------------------------------------------------------------

ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ:

-http: //www. lefkadaslowguide.gr

-«Λευκαδίτικη Κουζίνα-Τα ξορέξα της νόνας, τα μαγεριά της βαβάς», της Τούλας Σκληρού.

- «Χρώμα Λευκάδας». Ντίνα Φίλιππα.

.-''Λευκαδίτικα μαγειρέματα'' - Γεύσεις, αφηγήσεις και έθιμα στον κύκλο του χρόνου- απο την Εύη Βουτσινά.

Όλες οι αντιδσμ

 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ: Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

-------------------------------------------

ΣΠΑΝΙΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ ΣΤΟ 'ΠΑΝΘΕΟΝ''.

https://www.youtube.com/watch?v=sTVyC3u3gUQ&t=12s

---------------------------------------

`Ζηλεύω το ταλέντο σου

των στίχων σου το βάθος

της ιατροφιλοσοφικής

το τρομερό σου πάθος.

Ζηλεύω τις φτερούγες σου,

τη φήμη σου, τη δόξα

κι οι σαμποτέρ ας διαλαλούν

πως έχεις τρέλα, λόξα!``

(Βούλης Βρεττός).

-----------------------------------------

O γνωστός καθηγητής μας

του νησιού ο ποιητής μας,

σε αδειές και σε πλατείες

λέει νέες θεωρίες,

μοναχός του τριγυρίζει

το μυαλό του ακονίζει,

στου Πουλιού και στον Λευκάτα

ψάχνει της Σαπφούς τα νειάτα.

Του φιλόσοφου η μοίρα

βγήκε βόλτα εις τη Γύρα

Ψάχνει για φιλοσοφίες

κι έχει όλο ανησυχίες.

Στο μεγάλο Βαλαμόντε

στήστε άγαλμα στον Πόντε,

στήστε άγαλμα στον Πόντε

στον μεγάλο Βαλαμόντε.

(Ηλίας Π. Γεωργάκης).

Ο Κώστας ντε Βαλαμόντε ή Κοκονιώρος ήταν μια ανεπανάληπτη φυσιογνωμία για τη Λευκάδα. Ταλέντο στη μουσική, μεγάλος μίμος, έπαιζε κορνέτα με τη μύτη,ζωγράφιζε, έκανε μορφασμούς και έβγαζε λαρυγγισμούς. Τραγουδούσε σε πολλές γλώσσες χωρίς να τις γνωρίζει. Ήταν πάντα καλοντυμένος και γλεντζές. Υπερήφανος και ακατάδεχτος. Και υπεράνω χρημάτων. Σύχναζε στην παραδοσιακή ταβέρνα του `Ρεγάντου`. Εκει έκανε αναλύσεις στις νέες ιατροφιλοσοφικές θεωρίες του όπως για παράδειγμα `΄περι της θεραπείας σιωπής, αναπνοής και ακροαστικών της σπονδυλικής στήλης``. Παράλληλα ζωγράφιζε με μαρκαδόρους και σχέδια αρχιτεκτονικής.

Στις αρχές του 1970 παρουσίασε στον ίδιο χώρο- για πρώτη φορά- και ο νέος καλλιτέχνης και αντίζηλος του Κώστα, ο λαναροβιομήχανος Σεραφείμ(τον θυμάμαι να γυρίζει ατημέλητος με ενα ποδήλατο καιένα σκυλί). Ο Σεραφείμ ονομάστηκε ζωγράφος της πετσέτας αφού ειχαν βρεί... τον μπελά τους οι χαρτοπετσέτες του ``Ρεγάντου``.

Εκεί μια βράδια έγινε..δημοπρασία έργων ζωγραφικής. Ο πρόεδρος της επιτροπής Γιώργος Σταύρος υποστήριξε και τους δυύο. Ωστόσο τη λαχειοφόρο την έβγαλε ο Κώστας Βαλαμόντες άλλα συνέπεσε ο ίδιος αριθμός του λαχνού που κέρδισε να βρεθεί-ως συνήθως- σε 15 χέρια. Έτσι διαμελίστηκε το έργο, λιώσανε και οι μαρκαδόροι απο τον ιδρώτα και απο τα χυμένα κρασιά και ο Κώστας πετάχτηκε μπουρλοτάδος απ΄την πόρτα και χάθηκε στην καταρρακτώδη βροχή της νύχτας.

`Ο Λευκαδίτης Πικασό. /ενεμφανίσθη πάλι /και ατού Ρεγάντου σκάρωσε, /πινακοκαρναβάλι...` (Βούλης Βρεττός).

O ίδιος, ο Bούλης Βρεττός είχε γράψει για τον Κώστα ντε Βαλαμόντε οτι τον γνώρισε το 1950 που επέστρεψε στη Λευκάδα γεμάτος απο τις σουρεαλιστικές του ιδέες. Γιατί είχε φύγει προ του πολέμου και κανείς δεν ξέρει που πέρασε την κατοχή και όλα τα δύσκολα χρόνια. Μόλις ήρθε στη Λευκάδα άρχισε τις διαλέξεις. Στην αγορά έβγαζε ταμπλό με τα έγγραφα της αναγνώρισης του.

Οι διαλέξεις δινόταν στον θρυλικό ΄`Πανθεον`. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 20 δρχ, υψηλή τιμή για να μην μπαίνουν νεαροί και κάνουν φασαρία. Τις διαλέξεις προλόγιζαν συνήθως ο Βούλης Βρεττός και ο Νιόνιος ο Πατσάς. Πολλες φορές έφευγε απο την πίσω πόρτα και άφηνε τη διάλεξη στη μέση.

Μετά απο κάθε διάλεξη έφευγε αμέσως για την Αθήνα. Εκεί έπαιζε στο Χαλάνδρι σε ταβέρνες αλλά μόλις έβλεπε Λευκαδίτη εξαφανιζόταν.

-Μια φορά σε μια διάλεξη του Βαλαμόντε στο `Πάνθεον` οι επίσημοι στην πρώτη γραμμή κάτι ψιθυρίσανε μεταξύ τους. Ο Βαλαμόντε σταμάτησε την ομιλία, πήγε

στα παρασκήνια, έφερε μια τρόμπα με φλίτ, κατέβηκε στην πλατεία και αρχισενα τους ψεκάζει. Στη δε απορία τους απάντησε οτι άκουσε κουνούπια και έντομα και ψεκάζει για να τα διώξει.

--Πολλες φορές στις διαλέξεις σταμάταγε, έκλεινε τα μάτια, έστρεφε το κεφάλι προς τον ουρανό, ένωνε τα χέρια στο στήθος και έλεγε: `Τώρα κάνω θεραπεία σιωπής. Μη χειροκροτείτε`.

---Μια άλλη φορά παρουσίασε ένα έργο θεατρικό που εγραψε ο ίδιος. Το έργο

προέβλεπε να εμφανιστεί στην σκηνή μέσα απο το πατάρι. Αρχισε να βγαίνει φωνάζοντας: `Γίνεται σεισμός, σεισμός`. Τότε έγινε σεισμός στ΄αλήθεια και ακολούθησε χαμός. Πέσανε οι κουρτίνες σκεπάσανε τον Κώστα και ματαιώθηκαν τα πάντα.

---Μια φορά τον πίεζε ο Γιώργος ο Σταυρος να του τραγουδήσει την `Ξανθιά Βαρώνη`, το αγαπημένο του τραγούδι. Ο Βαλαμοντε έκανε το δύσκολο. Τελικά του είπε: `Θα τραγουδήσω αλλά θα `πέσεις`. Εντάξει λέει ο κυρ Γιώργης. Βγάζει ένα χαρτονόμισμα που το νόμισε για πενηντάρι και το ρίχνει μέσα στην κιθάρα.

Ο Βαλαμόντε τραγούδησε, αλλά τον πείραζε κιόλας.

-Στο τέλος θα σου πώ τι επαθες απόψε.

-Τι έπαθα, τι έπαθα εγώ δεν παθαίνω τίποτα.

Στο τέλος, λοιπόν, ο Κώστας βγάζει ένα πεντακοσάρικο απο την κιθάρα-μεγάλο ποσό για την εποχή-και ειδε και ο κυρ Γιώργης τι έπαθε. Ο Βαλαμοντε κέρασε όλο το μαγαζί καφάσια μπύρες με το πεντακοσάρικο γιατί περιφρονούσε το χρήμα και δεν το υπολόγιζε καθόλου. Όταν έβγαζε πίνακα στη λοταρία πέταγε τα λεφτά, έφευγε, ξαναγύριζε κέρναγε το μαγαζί ολόκληρο.

`` Moναδικός όσο και μοναχικός`` γράφει ο Σπύρος Θάνος για τον Βαλαμόντε. Για να επισημάνει, στο σχετικό του, σημείωμα: `Πολλές φορές προσπαθούσα να καταλάβω τι μυστικά, τι φόβους, τι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τι χαμένα όνειρα είχε μέσα του απο χρόνια αυτός ο περίεργος άνθρωπος. Αλλά ματαίως. Πάντα εκεί που νόμιζες οτι τον είχες στο χέρι, ξέφευγε. Έτσι οπως οι οπτασίες, φευγαλέα και ανάλαφρα. Στο τέλος βολεύτηκα με την ιδέα οτι ο Κώστας ειναι μια τραγική προσωπικότητα. 'Οπως στο βάθος είμαστε όλοι. Γιατί ο Βαλαμοντες ήταν το άλλο εγώ όλων....``.

Η αείμνηστη Λευκαδολάτρισσα και φίλη Άννα

Νικοδήμου(με το ξενοδοχείο `Νήρικος`) αφου αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο σε διάφορες ιστορίες με τον Βαλαμόντε καταλήγει: ``Η περίπτωση του Κώστα

Βαλαμόντε ειχε τη μοναδικότητα της. Πολλοί τον κατατάξανε σαν μια περίπτωση διαταραγμένης προσωπικότητας. Για μένα ηταν 'ενας μεγάλος θεατρίνος, που σκηνοθέτησε μια φαρσοκωμωδία που τελείωσε με τον θάνατο του``.

Ο ζωγράφος Γιάννης Κακλαμάνης, δίνει με τη σειρά του τη δικη του εξήγηση για τον Βαλαμόντε: ``Ηταν χαρούμενος και ζωντανός ανθρωπος. Δεν ειχε φοβίες μέσα του. Δεν ειχε εξάρτηση απο τίποτε. Η σχέση του με το χρήμα ηταν μηδενική. Του δινεις χρήματα και την αλλη στιγμή τα σκορπούσε. Μου ελεγε: `Εχει λογαριασμό στην τράπεζα ο σπουργίτης; Αυτό που με κρατά στη ζωή αυτό θα με φροντίσει. Διαφορετικά θα με ψοφίσει την αλλη ωρα`...``

Ο Κώστας πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1998 σε ηλικία 87 ετών. Εντυπωσιακή ήταν η παρουσία των Λευκαδίων στην κηδεία του. Τον αποχαιρέτησαν με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Και δικαιολογημένα γιατί ο Κώστας ήταν το σήμα κατατεθέν της παλιάς Λευκάδας, με τους ωραίους, ευχάριστους τύπους, με τις φάρσες, τα φαρομανητά, την αληθινή διασκέδαση. Της παλιάς Λευκάδας με τα μεγάλα αναστήματα που θα μεινει χαραγμένη στη μνήμη όσων την έζησαν.

Ο ίδιος έγραψε και είπε:

---Η ορθογραφία είναι καρκίνος.

---Η αφαίρεσης του ρήματος θεραπεύει τον καρκίνο.

---Η γυμναστική καταστρέφει τον οργανισμό.

---Η αχαριστία είναι ραδιενέργεια.

---Το μίσος εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος.

---Αποτοξίνωση είναι η θεια πνοή της υγείας.

---Οι μικρότητες αφαιρούν την ισχυρότητα του πνεύματος.

---Οι κουρελούδες των σπιτιών μειώνουν την ψυχή και το πνεύμα των κατοίκων.

---Ο χαιρετισμός είναι μια απόγνωση στην ηρεμία μας.

‘Εγραψε όμως ο Κωστας(και) ενα συγκλονιστικό ποίημα για τη Λευκάδα:

ΛΕΥΚΑΔΑ

Ω, Σύ παραπόδας Ενετού ανόγραμμα της Σικελίας Μέτωπο

Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.

Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα

να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.

Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.

Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.

Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.

Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.

Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.

Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,

γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ` το δρόμο Σου

ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.

Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας

πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου

να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου

Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.

Βωμός απ` το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,

Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.

Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.

Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ

----------------------------

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ

 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΖΕΦΡΩΝΗΣ:Ο ‘ΑΓΝΩΣΤΟΣ’ ΛΕΥΚΑΔΙΤΗΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ

---------------------

ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ 'ΣΤΑΛΙΑ ΣΤΑΛΙΑ' ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΝΕΛΑ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

https://www.youtube.com/watch?v=u2Xj3A63cuo

---------------------

Λευκαδίτης, άγνωστος στο ευρύ κοινό, είναι ο στιχουργός της μεγάλης επιτυχίας ‘Σταλιά-Σταλιά’’ που τραγούδησε η Μαρινέλα καθώς και άλλων επιτυχιών.Το τραγούδι αυτο προοριζοταν για την Αλίκη Βουγιουκλακη αλλα δεν το δέχθηκε θεωρώντας το ''βαρύ'' και έτσι το τραγούδησε η Μαρινέλλα.

Πρόκειται για τον αείμνηστο Διονύση Τζεφρώνη δημοσιογράφο και στιχουργό, ο οποίος γεννήθηκε το 1929 στον Αγιο Πέτρο Λευκαδας. Απεβίωσε το 2004.Ετυχε να τον γνωρίσω προσωπικά.

‘Εζησε στην Αθηνα μετα τον πόλεμο απο το 1945. Δημοσιογράφος έγινε απο το 1950. Σαν στιχουργός συνεργάστηκε κυριως με τον Γιώργο Ζαμπετα, και τον Χαρη Λυμπεροπουλο. Τραγουδια του ερμήνευσαν οι Γ. Καλαντζης, Μητροπάνος, Βοσκόπουλος, Πουλόπουλος, Νταλάρας η Β. Μοσχολιού ο ίδιος ο Ζαμπετας κ.α.

Μερικές επιτυχίες του:

ΣΤΑΛΙΑ- ΣΤΑΛΙΑ με την Μαρινελλα.

ΕΒΑΛΑ ΦΤΕΡΑ ΚΙ ΕΓΙΝΑ ΠΟΥΛΙ με Καλαντζη

ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΩ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

ΕΧΑΣΕΣ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ με Τ. Βοσκοπουλο

ΑΜΑ ΔΕΝ ΣΕ ΔΩ με Νταλαρα

ΚΑΘΕ ΜΑΡΤΗ ΚΑΘΕ ΑΠΡΙΛΗ ΚΑΘΕ ΜΑΗ

ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ με Πουλοπουλο

----------------------------------------------------------------

ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ‘ΣΤΑΛΙΑ-ΣΤΑΛΙΑ’’ :

Μου είχε δώσει στίχους

ο Διονύσης Τζεφρώνης

και προσπαθούσα στο σπίτι

να φτιάξω το τραγούδι

''Σταλιά - Σταλιά''. Δε μπορούσα.

Είχα κάτι εισιτήρια φρη - ουάν

και λέω να πάω να αλλάξω αέρα,

να ηρεμήσω, να ξεχαστώ,

και φεύγω και πάω στο Λονδίνο.

Έφτασα στο Λονδίνο,

μπήκα σε ένα ταξί για να

με πάει στο ξενοδοχείο,

και στο δρόμο καθώς πηγαίναμε

κάτι είχε το ταξί κι έκανε ένα θόρυβο,

ντούπι - ντάπα, ντούπι νταπ,

ντούπι - ντάπα, ντούπι νταπ.

Ακούγοντας αυτούς τους ήχους

εγώ τρελαίνομαι,

βγάζω το μπουζούκι από τη θήκη

και αρχίζω να συνοδεύω

το θόρυβο που έκανε το αμάξι.

Αυτό ήταν!

Το βρήκα το μοτίβο!

Βάζω τις φωνές και τα γέλια,

τι σου συμβαίνει μου λέει ο ταξιτζής,

νάθινγκ, νάθινγκ, γκόου, γκόου του λέω.

Φτάνω στο χοτέλι

και με το που κάθομαι,

στήνω και το μαγνητόφωνο

- πάντα κουβάλαγα μαζί μου

το μπουζούκι και το μαγνητόφωνο -

και γράφω την εισαγωγή.

Μετά γράφω και το υπόλοιπο.

Στο Λονδίνο, λοιπόν,

έφτιαξα το ''Σταλιά - Σταλιά''.

Εκεί γεννήθηκε. Το 1967.

Ο Κώστας Καραγιάννης

κάνει ταινία για τη Βουγιουκλάκη.

''Το κορίτσι του Λούνα Παρκ''.

Θα έπαιζε και ο Παπαμιχαήλ.

Με φωνάζει ο Κώστας

για να γράψω τραγούδια.

Έχω γυρίσει από το Λονδίνο

και κάθομαι στο στούντιο ΕΡΑ

και γράφουμε για την Αλίκη.

Εκείνη τη μέρα

είχε έρθει και η Μαρινέλα,

δεν ξέρω τι δουλειά είχε να κάνει,

και καθόταν μέσα

και άκουγε τι παίζαμε.

Έχουμε τελειώσει το τραγούδι,

έχουμε γράψει τα όργανα

και είναι μόνο να το τραγουδήσει

η Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Μπαίνοντας μέσα, γεια σας, λέει,

γεια σου Αλικάκι, της λέω,

σου 'χω εδώ ένα πράμα, μέλι.

Το καλύτερο τραγούδι

που έχω γράψει ποτέ μου!

''Για να τ' ακούσω!''

Και της το παίζω. Και γυρνάει,

και τι μου λέει... Τι μου λέει...

''Αυτό, θα το πω εγώ;

Αυτό να το δώσεις

να το πει ο Καζαντζίδης.''

Κόντεψε να μου πέσει κάτω

το μπουζουκάκι μου...

Μου έσπασε τον τσαμπουκά.

Μου κόπηκε το αίμα.

Έπαθα συγκοπή.

Μου έφυγαν τα νύχια,

μου έφυγαν τα μάτια,

μου έφυγαν τ' αυτιά.

Κοκάλωσα, κουφάθηκα,

τρελάθηκα, συφιλιάστηκα.

Δε μπόρεσα να πω, μια λέξη.

Μια μικρή λεξούλα.

Άγαλμα κανονικό.

Ο Κώστας Καραγιάννης

έρχεται και μου λέει:

''Εγώ κάνω κουμάντο.

Κάνε συ τη δουλειά σου.

Γράψε ό,τι γουστάρεις.''

Και ήρθε το αίμα μου στη θέση του.

Στο αναμεταξύ,

φεύγει η Βουγιουκλάκη,

τελειώναμε κι εμείς, τα μαζεύαμε,

και έρχεται η Μαρινέλα

και μου λέει στ' αυτί:

''Να το πω εγώ αυτό το τραγούδι;''

Επειδή την αγαπούσα,

και επειδή είχαμε πολλά χρόνια

παρτίδες μαζί, της λέω:

''Ό,τι γουστάρει η Κίτσα!''

Το όνομά της το κανονικό

είναι Κυριακή και τη λέγαμε Κίτσα.

''Πες το όπως θέλεις εσύ.

Εγώ φεύγω.

Πάω σπίτι να ξεκουραστώ,

γιατί το βράδυ δουλεύω,

και όταν τελειώσετε

πάρτε με τηλέφωνο

να μου το βάλετε

να το ακούσω κι εγώ.

Καλή επιτυχία, γεια σας.''

Πήγα σπίτι.

Δεν πέρασε πολλή ώρα,

χτυπάει το τηλέφωνο

και μου λέει, τελειώσαμε.

Το ακούω και παγώνω.

Πως το είχε τραγουδήσει έτσι...

Πόσο γλυκά το είπε...

Τι ψυχούλα που έβγαλε...

Μπράβο ρε Μαρινέλλα, της λέω.

Μπράβο!

Αγόρι μου, στολίδι μου,

σα γέρνεις και μ' αγγίζεις,

πιο πέρα κι απ' τα πέρατα

του κόσμου μ' αρμενίζεις.

Ματιά - ματιά, τα μάτια σου

αγάπη με χορταίνουν,

τη μέρα με πεθαίνουνε,

τη νύχτα μ' ανασταίνουν.

Σταλιά - σταλιά κι αχόρταγα

τα πίνω τα φιλιά σου,

κουρνιάζω σαν αδύνατο

πουλί στην αγκαλιά σου.

Γιώργος Ζαμπέτας

..............................................

Απόσπασμα από το βιβλίο

της Ιωάννας Κλειάσιου:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

-------------------------------------

Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγούδησε δυο τραγούδια του Διονύση Τζεφρώνη:

1)Ο ΣΠΥΡΟΣ

τραγούδι σε μουσική Γ. Ζαμπέτα και στίχους του Διονύση που ηχογραφήθηκε σε 45αρι δισκο απο την ΦΙΛΙΠΣ τον Φεβράρη του 1968.Πρόκειται για το δεύτερο τραγούδι απο τα συνολικά 9 τραγούδια που ερμηνεύσε ο Μητροπάνος την χρονια 1968 και το όγδοο απο το ξεκίνημα της καριέρας του.

2)ΜΕ ΞΥΠΝΑΓΕΣ, ΜΕ ΞΥΠΝΑΓΕΣ

το δεύτερο τραγούδι της συνεργασίας τους πάλι σε μουσική Ζαμπέτα που κυκλοφόρησε πάλι απο την ΦΙΛΙΠΣ ενα σχεδόν χρόνο μετα, τον Γεννάρη του 1969.