Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Τ0 ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟ ΠΑΣΧΑ

Το ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟ ΠΑΣΧΑ



”Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γιαλίζει στα μαλλιά του… Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο: Αύριο, αύριο, αύριο, το Πάσχα του Θεού!” (ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ).

Πάσχα. Πάσχα στη Λευκάδα. Μοσχοβολιές στον αέρα. Μάραθος, μυρτιές, αγράμπελες, κρίνοι, παπαρούνες. Ξωκλήσια, αγριολούλουδα. Η μυρωδιά του κεριού καθώς λιώνει στην πασχαλινή λαμπάδα. Η ανθισμένη φύση.

Τα χελιδόνια. Ο έρωτας. Τα κόκκινα αυγά. Οι ασβεστωμένες αυλές. Ο οβελίας. Οι χαρμόσυνες καμπάνες. Πάσχα στη Λευκάδα. Στην Κυρα Φανερωμένη, στους Αγίους Αναργύρους, στην Παναγία των Ξένων. Οι φίλοι, οι παλιοί συμμαθητές. Βόλτα στο Κάστρο και στη Γύρα. Αγνάντεμα στον Αη Γιάννη. Περισυλλογή στο ηλιοβασίλεμα. Δραπέτευση στα καταπράσινα περιβόλια. Στους λουλουδιασμένους αγρούς. Το φωτισμένο χαμόγελο της Μυρτώς. Η χαρά του Παναγιώτη. Το “κομμάτι”. Ο κατανυκτικός Επιτάφιος. Η χορωδία του Άγιου Νικολάου. Με την απουσία του πατέρα για δεύτερη χρονιά από τη χορωδία. Η παράδοση. Οι προσδοκίες. Τα όνειρα. Οι ελπίδες.

Πάντως θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στα Πασχαλινά Λευκαδίτικα έθιμα: Το Μεγάλο Σάββατο, νωρίς, το πρωί, οι γυναίκες βγαίνουν στο παράθυρο και «ρίχνουν το κομμάτι» στο δρόμο. Πετούν δηλαδή ένα πήλινο αγγείο, πιάτο, λαγήνι, μπότη και στην ανάγκη ένα κεραμίδι ή κάτι γυάλινο – γενικά ένα εύθραυστο δοχείο που γίνεται κομμάτια. Τα συντρίμμια του σκεύους δεν κάνει να τα μαζέψουν την ίδια μέρα. Το κομμάτι -λέει η παράδοση- το ρίχνουν για να σπάσει η θλίψη, η ησυχία και το πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας. Ύστερα, με το χτύπημα της καμπάνας, βγαίνει η Φιλαρμονική στους κεντρικούς δρόμους της πόλης και παίζει εμβατήρια.


Ο ναός του Αη-Μηνά στην πόλη της Λευκάδας. Στην περιοχή είχαν παλιότερα τα εργαστήρια τους οι "χάβροι", οι σιδηρουργοί.

Την Μεγάλη Παρασκευή στην πολη -τα παλιά χρόνια- λειτουργούσαν όλες σχεδόν οι εκκλησίες της πόλης και έβγαιναν περισσότεροι επιτάφιοι. Κάποτε οι επιτάφιοι έβγαιναν τα ξημερώματα του Μεγ. Σαββάτου. Αργότερα, γινόταν «συνάντηση επιταφίων» στην Πλατεία. Όταν περνούσαν οι επιτάφιοι απ’ την Πλατεία, οι φιλοπαίγμονες «Μπρανέλοι» αφορμή ήθελαν για ν’ αρχίσουν τα πειράγματα προς τις άλλες ενορίες. Μόλις έφτανε ο κάθε επιτάφιος στην πλατεία, ακούγονταν τα παρακάτω επιφωνήματα: Για τον επιτάφιο του Αγίου Μηνά: Τσαφ – τσουφ (επειδή στην περιοχή είχαν τα εργαστήρια τους οι «χάβροι», οι σιδηρουργοί). Για του Αγ. Γεωργίου και του Αγ. Δημητρίου (από τα «Ψαρέικα», με τους πολλούς ενορίτες, ψαράδες): Γαρίδα – γαρίδα! Για την ενορία των ναυτικών, τον Άγ. Χαράλαμπο: Όρτσα – Μπόντζα ή Αμόλα σκότα! Για της Αγ. Παρασκευής, με τις φιλόκαλλες ενορίτισσες: Οι φκιασιδούδες έρχονται! Για την ενορία της «μεγαλοοικογένειας» Τσαρλαμπά κ.ά., τον Άγ. Σπυρίδωνα: Τα ψηλά καπέλα! Και για τη Βαγγελίστρα: Ωχ! Βαγγελίστρα μου.

Κι επειδή ξεχάσαμε τις παραδόσεις και τα παλιά μπρανελίστικα, αναδημοσιεύω ”Το κομμάτι’ του αείμνηστου Παναγιώτη Τ. Ματαφιά (Νότη Μπρανέλου), απο το βιβλίο του με τίτλο ”Απ’ τον Αη-Μηνά ίσαμε τον Πόντε, Αθήνα 1992”:

- Δε μ’ λες, μωρ’ θειά (μώρα μου κιόλας) μη (μ)πάει κι έπεσε το κομμάτι, και δε (ν)το πήρα χαμπέρι;.



- Όχι, μαρή θυατέρα, είναι μπονόρα ακόμα, στο (ν)ύπνο σου δα το ειδες;

- Δε (γκ)ξέρω. Εδεκεί π’ σάρωνα, μου κάστ’κε ότ’ άκ’σα τη μουζ’κή.

- Όχι, μαρή κουρεμαδιά, είναι μπονόρα σου λέου. Ύστερα απ’ τσ’ εννιά η ώρα να (ν)το λογαριάζ’ς. Δε μ’ λες τώρα, για να πούμε και τίποτσ’ άλλο, έβαψες πολλά αυγά μαρή;


- Ένα (γ)κόρακα, χριστιανή μου. Δε (γ)ξέρω τι τον ηύρε το (γ)καλοφούρτουνο το ν’κοκύρ’ μου, να (ν)τονε χαρώ, και μου κουβάλ’σε δέκα ντουζίνες, η τζόγια μου, «λες και θα μας κομ-παρίρ’νε οι Αγγλογάλλ’». Κάμε κόντο. Μήτε στα «δώδεκα βαγγέλια» δεν άδειασα να πάου η καψερή, ο Θέος να με σ’χωρέσει.

- Μπα, μαρή κοπέλα μ’. Δε μ’ λες κάνε, τ’ αρνί σας το σφάξατε;

- Μπαααα, θειά μ’. Καρτερώ το μπαρμπα-Χρήστο το Μένιο. Η αφεντιά του μας το σφάζ’ ούλες τσι χρονιές. Είναι φίλος, βλέπ’ς, με το ν’κοκύρ’ μου. Του δίνει και τη (μ)προβιά κάθε χρόνο!

- Εγώ, καψόπαιδο, εφώναξα εχτές το μπάρμπ’ Αργύρ’ και ξεντριγάρ’σα.

- Ναι, είδα τσου «σταυρούς στη (μ)πόρτα» σας. Και του χρόνου να ‘στενε καλά. Δε μ’ λες, αλήθεια, θεια, η αφεντιά σου θα (γ)ξέρ’ς. Τι πράμα είν’ αλήθεια αυτό το κομμάτι; Άκου, να γυρίζ’, λέει, κάθε Μεγασάββα η μουζ’κή στα σοκκάκια και να βαρεί τ’ «διάνα» κι οι ν’κοκυράδες, απ’ όπ’ βρεθούνε, να τσακίζ’νε στσου δρόμ’ς ότ’ παλιαγγειό τσου βρίσκεται. Μπορείς να μ’ πεις η αφεντιά σου, τι σένια είναι, η αφεντιά τσου;

- Εθίματα, μαρή θυατέρα. Παλιά εθίματα των γιορτώνε. Τι θέλ’ς να ‘ναι; Έτσ’ τα ‘βραμε απ’ τσου παλιότερους, έτσ’ τα βαστάμε και στσι μέρες μας. «Μικρή Ανάσταση» μου την είπε, νια μέρα π’ τονε ρώτησα κι εγώ, ο σιορ Πίπ’ς, ο νόντσολος τ’ Άη-Μηνά. Αλλά τώρα, στο (γ)καιρό μας, δεν τα πιεντάνε και πολύ – πολύ. Παλιότερα, καψόπαιδο, ο κοσμάκ’ς τα στ’μάρ’ζε πλειότερο απ’ τσου τωρινούς και μάλ’στα μου πολύ τα χαιρόντανε. Θ’μάμαι νια βολά, σα σήμερα, όπως κατέβαινε η μουζ’κή στο παζάρ’ απ’ τα Χάβρ’κα για τη (μ)πιάτσα, εδεκεί στο σοκκάκι του Μαρκά, πετιέται απ’ το τσαγκάρ’κό του ο Γιώργ’ς ο Κράλ’ς, Θεός σχωρέστονε κι απ’θώνει καταμεσίς του δρόμ’ ένανε θεόρατο μπότη, από κειούς εκεί με τ’ν αλ’φή απόξ’, ξέρ’ς μαρή, π’ βάν’νε το λάδ’, μ’ ένα φ’τίλ’ απάν’ στη μσ’ούδα του, αναμμένο. Οραντίς και το βλέπ’νε οι μουζ’κάντ’δες, σκιαχτήκανε και το βάν’νε στα κοσάκια. Σκορπίσανε και μήτε δ’νήθηκε να (ν)τσου σ΄μασ’ άλλο ο μακαρίτ’ς ο μπάρμπα Νιόνιος ο Τσ’ρώτος, π’ τσόκανε το «δάσκαλο».

- Έτσ’ λ’πόν! . Και δε μ’ λες αλήθεια, θεια. Όλο τι πράντσα λογαριάζεις να ‘τ’μάσεις;

- Τι πράντσα, μαρή κοπέλα μ’, σα (γ)και δε (ν)τα ξέρ’ς, ρωτάς. Απόψε το πατσαλίκι αυγοκομμένο, όπως το καλεί η βραδιά. Αύριο τσότσο κρέας με μανέστρα και τ’ν άλλ’ τ’ αρνί ψ’μένο. Αυτά. Τα ξέρ’ς. Δε (ν)τα ξέρ’ς τώρα;.

- Θα (ν)το ψήσ’τε στο σουβλί;

- Ναίσκε, μαρή. Όξ’ στ’ν αδειά, αντάμα με το (γ)κ’νιάδο μου και το λαλά μου. Κάθε χρόνο έτσ’ κάν’με, από έσπαλε. Θέλ’νε, βλέπ’ς, άμα το σ’κών’νε, να ρίχν’νε και τσι κουμπουριές τσου, για το καλό τα’ χρόνου. Το δ’κό σας θα (ν)το βάλ’τε στο φούρνο, ε; Είδα το δ’κόνε σου, τ’ απολιώρα, πόφερν’ αποκλάδια.

- Τι να κάμ’με, θειά μου; Είμαστε βλέπ’ς κι οι δύο κονκασάδοι.

- Και για Ανάσταση, πού λέτε να πάτε;

- Εδεδώ στ’ (μ)πιάτσα, λέμε να βγούμε, στον Αη-Σπ’ρίδωνα για πιο σιμά. Ας πάου τώρα ν’ αποσώσω κάτ’ δ’λειές που τ’ς έχω στ’ μέση, μη (μ)πάει κι έρτ’ ο μπάρμπα Χρήστος για το καλότ’χο τ’ αρνί. – Τότενες, γεια σ’ μαρή θυατέρα μου και καλή σας Ανάσταση.

- Αμήν, θεια μου, παρομοίως, με τ’ φαμελιά σου.

---------------------------

ΣΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ(ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ)
«Στ' Οσιου Λουκά το μοναστήρι, απ' όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι' όσες,
μοιρολογήτρες, ως με του Μεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη έτσι γλυκά θρηνούσαν! -
πώς, κάτου απ' τους ανθούς, τ' ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;
Γιατί κι' ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι' ο επιτάφιος θρήνος,
κ' οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ' του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,
και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια,
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!
Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π' απ' την Αγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ' άλλα ως κάτου,
κι' απ' τ' Αγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ως με την ξώπορτα, όλοι κι' όλες
ανατριχιάξαν π' άκουσαν στη μέση
απ' τα «Χριστός Ανέστη» μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: "Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!"
Και να, ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης,
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο - και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κυττάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κυττάζαν
το χορευτή που τράνταζε τ' αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
μα ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!
Και τότε, - μάρτυράς μου νάναι ο στίχος,
ο απλός κι' ο αληθινός ετούτος στίχος, -
απ' το στασίδι πούμουνα στημένος
ξαντίκρυσα τη μάνα, απ' το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν' αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
(έτσι όπως τόειδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι' αληθινός ετούτος στίχος),
και να σύρει απ' τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: «Μάτια μου, Βαγγέλη!».
-------------------------------------------------------------------------
ΥΓ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ-ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ-
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ



--------------------------------------------------------------------------------

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ(21 ΜΑΡΤΙΟΥ)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ(21 ΜΑΡΤΙΟΥ)
Με πρωτοβουλία της UNESCO ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το 1999. Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά «Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση».
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ποτέ στα αλήθεια δεν το έμαθα
τι είναι τα ποιήματα.......
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα.
Εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
(Νίκος Καρούζος)
-----------------------------------------------------
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίηση
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
(Κώστας Καρυωτάκης)
--------------------------------------------------------
Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να ξαναγίνεται
αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη,
είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία.
Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.
(Οδυσσέας Ελύτης)
-------------------------------------------------
Βαδίζεις σε μια έρημο.
Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο
να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο,
ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος
να του φτιάξεις ένα δέντρο.
Αυτό είναι το ποίημα.
(Κική Δημουλά)
---------------------------------
Ποίηση είναι η ανάπτυξη
ενός επιφωνήματος.
(Βαλερύ)
-----------------------------------------------
Δεν ξεθυμώνω με την ποίηση.
Αν ηρεμώ αυτό να φοβηθείς.
Γιατί - υπολογισμένα κτυπώ -......
(Μιχάλης Κατσαρός)
--------------------------------------------------
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε
τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ -
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
(Τάσος Λειβαδίτης)

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗ
ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΩ.
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Μάτσικας
Λύσε τα ξανθά σου τα μαλλιά
γύρισε στο στήθος μου γλυκά κι αποκοιμήσου
Άκουσε τους χτύπους της καρδιάς
είναι ο ρυθμός που αγαπάς χτύποι δικοί σου
Ζήσε τη ζωή που νοσταλγώ
κάθε μου στιγμή σε αγαπώ είσαι δικιά μου
έχω τη μορφή σου φυλαχτό τρέμω μη σε χάσω
και χαθώ στη μοναξιά μου
Το σώμα σου ξανά θα προσκυνήσω
θα κλείσω στα σεντόνια τη στιγμή θα σε θυμάμαι
Τις νύχτες θα μαζέψω να σε πείσω
πως ζω με τη δική σου τη ζωή όπου και να΄μαι
Ζήσε τη ζωή που νοσταλγώ
κάθε μου στιγμή σε αγαπώ είσαι δικιά μου
έχω τη μορφή σου φυλαχτό τρέμω μη σε χάσω
και χαθώ στη μοναξιά μου
--------------------------------------------------------------------
ΘΟΛΩΜΕΝΟ ΜΥΑΛΟ
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Ματσίκας
Γεμάτο με τσιγάρα το τασάκι...
Μετέωρο το βλέμμα στον καπνό...
Νοιώθω σαν το γλάρο που βουτάει,
Μονάχος στο απέραντο κενό...
Θολωμένο μυαλό, πάλι απόψε θα πιω, να ξεχάσω...
Τελειωμένο στυλό, όσο κι αν προσπαθώ, δεν θα γράψω...
Ένα άδειο χαρτί, που ζητάει γραμμή, η ζωή μου...
Όσο φεύγω πονώ, κι όσο μένω ζητώ, τη φυγή μου...
Γεμάτο με τσιγάρα το τασάκι...
Μετέωρο το βλέμμα στον καπνό...
Νοιώθω σαν το γλάρο που βουτάει,
Μονάχος στο απέραντο κενό...
Θολωμένο μυαλό, σ’ ένα χάδι πικρό, θα σε κλείσω...
Και στο ίδιο σκαμπό, πάλι απόψε θα πιω, να μεθύσω...
Ένα άδειο χαρτί, που ζητάει γραμμή, η ζωή μου...
Όσο φεύγω πονώ, κι όσο μένω ζητώ, τη φυγή μου...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΝΑΥΑΓΟΣ
Η ζωή μου βάρος
ξεχασμένος φάρος
στον ωκεανό,
κύματα τα πάθη
μη μιλάς για λάθη
σ΄ενα ναυαγό.
Δήθεν και λαμόγια
πνίγομαι στα λόγια
χώρα στο βυθό,
ακούστε με φωνάζω
φακελάκι βάζω
πάλι στο γιατρό
αχ πως να σωθώ.
Μοναξιάς μνημείο
χώρα πολυθρόνας
των τηλεκοντρόλ,
μια ζωή χειμώνας
ζούμε για το γκόλ.
Χώρα επαιτείας
τηλεαδικίας
πάθος κινητών,
χωρα των απόντων
ξένων συμφερόντων
των αλλοδαπών.
Ξένος στη δουλειά μου
χάπια τα ονειρά μου
μόνιμα απών
Χάθηκαν οι φίλοι
σώπασαν οι λίγοι
χώρα των λαθών.
Ακούστε με φωνάζω
φακελάκι βάζω
φθάνει δεν μπορώ
αχ πως να σωθώ.
-----------------------------------------------------
ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Δεν θα σου τάξω
γη και ουρανό,
Ούτε χρυσάφια,
ήλιους και αστέρια.
Θέλω μονάχα
να σου πώ
για τα χαμένα
καλοκαίρια.
Τις νύχτες
που σε κέρναγα
αρμύρα
γυρμένοι
στ' αποκούμπι
του ονείρου,
της θάλασσας
ακούγοντας
τη λύρα
Ταμένοι
στην απόγνωση
τ΄ απείρου.
Θέλω στη σκέψη σου
να γίνω
τρεχαντήρι,
στης ανοιξης
τη νιότη
να χαθώ
Ξυπόλυτοι
στου πάθους
το λιοπύρι
να σκύψω
να σου πώ
τα σ΄αγαπώ.
Nα γίνω
κοκκαλάκι
στα μαλιά σου,
στα πόδια σου
διάφανο καλτσόν
λάφυρα
να πάρω
τα φιλιά σου
δραπέτες
στο νησί
των πειρατών.
Θέλω
για πάντα
στην ψυχη σου
να αράξω
να μείνεις
μια αθάνατη
κολώνια
στο μπράτσο
τη μορφή σου
να χαράξω,
αγάλματα
να μείνουνε
τα χρόνια.
Θέλω
να μείνω
εφηβος
αιώνια
σαν ενα
διαβολάκι
που τραβάει
τα
παντελόνια.
------------------------------------------
-ZΩΗ
Μιά βόλτα ειναι η ζωή,
γλυκό μεθύσι το πρωί
έρωτας, πάθος, αφορμή
ίσως εγώ, ίσως εσύ.
Μια βίδα ειναι η ζωή
όταν τη στρίψεις θα χαθεί
ο τοίχος έχει προσμονή
στα θέλω όχι δεν θα πει.
Μια τρέλα ειναι η ζωή
πάντα γυρίζει στην αρχή,
στο τέλος νοιώθεις σαν παιδί
που το παιγνίδι αναζητεί.
Ταξίδι ειναι η ζωή
σε μια χώρα μακρυνη,
ένα λουλούδι που ανθεί
μια καλημέρα στη ψυχή.
----------------------------------------------------
ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΕΥΓΩ
Toν μαίστρο
θα προστάξω
το Μαγιάπριλο
θαρθώ,
τη ψυχή μου
να πετάξω,
στην Ελάτη
αετό.
Να ζητήσω
στο μελτέμι
να με φέρει
στο Νυδρί,
να πετάξω
σαν το γλάρο
Μεγανήσι,
Μαδουρή.
Να λυγίσω
σαν το πεύκο
σαν αλήτισσα ιτια,
στού Πουλιού
το τριανέμι
να κοιτάξω
τη Κυρα.
Οσο κι΄αν φεύγω
σε ζητώ
στο Ιβάρι
δειλινό
ενα βότσαλο
στο Πόρο
στη ζωή μου
είσαι δώρο,
πλατάνι
στη Καρυα,
πηγάδι
στο Φρυά.
------------------------------
Οσο κι αν φεύγω
είμαι εδώ,
ένας γλάρος
στο Βλυχό,
στους Σκάρους
κυπαρίσσι,
στο Κάβαλο
μελίσσι,
κρινάκι στην ακτή
μια στροφή
στην Εγκλουβή,
ένας φάρος
στο Λευκάτα
προσευχή
στα Λαζαράτα,
μια αυλή
στο Σπαρτοχωρι,
' μυγδαλιά
στο Σπανοχωρι,
ενα δίχτυ
στη ντουγάνα
καλοκαίρι
στη Νικιάνα.
-----------------
Λευκάδα μάνα
του πόθου σήμα.
πευκοβελόνα
στη Νηρά.
Λευκάδα μάνα
παραμάνα
στο πανωφόρι
τη χειμωνιά.
Λευκάδα κόρη
γλάρος
στην πλώρη,
στο ξεροβόρι
μια αγκαλιά
Λευκάδα πόνος
γυρίζω μόνος
με μιά κιθάρα
στην αμμουδιά.
----------------------------------------------
ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΑΓΙΣΣΑ
Ντυμένο
ονειρο
στο μπλέ,
ψυχής
ακροθαλάσσι,
μια νύχτα
δεν θα φθάσει
για να
σ΄ονειρευτώ,
να τρέξω στα
καντούνια σου,
στις κάτασπρες
αυλες σου
και τις
ομορφιές σου
να κάνω
φυλακτό.
-------------------
Λευκάδα
μάγισσα
τα
χρόνια
χάλασα
στη ξενιτειά.
μα σε
νοστάλγησα,
κύματα
ναύλωσα
νάρθω κοντά
-----------------
Να φύγω με
μονόξυλο
στα κύμματα
του Κάστρου
και στην τροχιά
του αστρου
να σε συναντώ,
να πλέξω
με αγιοκλιμα
μνήμες
να σου στείλω
και στης
Κυράς
το μύρο
να σωθώ.
----------------
Λευκάδα
μαγισσα
φεγγάρια
δάνεισα
για να
σε δω,
Λευκάδα
μαγισσα
τσιγάρα
μάζεψα
για το
φευγιό.
-------------------------------
Το τραγούδι της Βαρκαρόλας

ΒΑΡΚΑΡOΛΑ
Στης νυχτιάς τη σιγαλιά
σχίζει η βάρκα τα νερά,
μεθυσμένο το φεγγάρι
αλητεύει στο Ιβάρι.

Έρχεται η βαρκαρόλα
ξεκινάει η καντάδα
του Αυγούστου φεγγαράδα
ομορφούλα μου Λευκάδα.
Έρχεται η βαρκαρόλα
τα μονόξυλα αμόλα
μια παρέα οι ψαράδες
με τις πίκρες φιλενάδες.
Στης νυχτιάς τη σιγαλιά
με τ’ αστέρια συντροφιά,
πάμε μέχρι το Καρνάγιο
η ζωή θέλει κουράγιο,
με τραγούδια και κιθάρες
Πόντε μου, Πέντε καμάρες.
Βγάλτε δίχτυα και καμάκια
τα κουπιά ειναι μεράκια,
μια παρέα οι ψαράδες
με τις πίκρες φιλενάδες.
--------------------
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΡΟΜΗΛΙΟΣ
Και πάλι θα σε βρω σε κάποια άκρη
εκεί που ο καημός γίνεται δάκρυ,
στις βάρκες, στο Ιβάρι και στο μώλο
που βρίσκαμε μαζί το κόσμο όλο,
θα κρύψουμε στις χούφτες μας στον ήλιο
και πάλι θα σε βρω Γιάννη Σπρομήλιο.
Μαζί στα μακροβούτια στο μουράγιο
εκεί που η καρδιά θέλει κουράγιο,
θα στρίψουμε τσιγάρο με αλμύρα
καπνό θα αναστήσουμε στη Γύρα.
Στο γήπεδο θα μπούμε απ΄τη τρύπα
θα πιούμε, θα μεθύσουμε, στου Μυτα
θα δούμε στον 'Απόλλωνα' ταινίες
μαζί στα μανουάλια στις κηδείες,
θ' ανάψουμε φωτιές στον Αη Γιάννη
με τρύπια παντελόνια στο λιμάνι
ψάρεμα με σάπια καλαμίδια
προσκύνημα στα άδεια τα στασίδια
θα τρέξουμε ξυπόλυτοι στούς δρόμους
παίζοντας κλέφτες κι΄ αστυνόμους.
Κι ας λένε η ζωή δεν ειναι ωραία
εμείς πάντα θα κάνουμε παρέα,
θα ψάχνουμε φεγγάρια μες στον ήλιο
εκεί που θα σε βρω Γιάννη Σπρομήλιο.
--
ΑΠΕΝΑΝΤΙ

*Στη Βέρα για τα ατέλειωτα ταξίδια που μας χάρισε.
Xόρευε η βροχή πάνω στα τζάμια
σύννεφα σκεπάσανε τη Λάμια,
βαρύ αστραποβρόντι απ΄τη Γύρα
ξεθύμανε στους Μύλους η αλμύρα.
Τρεμόσβυνε στο Κάστρο το φανάρι
ανέβηκε ο 'Ορφέας' στο πατάρι,
διάλεξη σκαρώνει ο Κοκονιώρος
σαρώνει τα αυλάκια ο Μανιώρος.
Πάμε απέναντι ρε Βέρα
για να βρούμε τα παιδιά
η ζωή ειναι μια σφαίρα
ποτέ πίσω δεν γυρνά.
Πάμε με το πυροφάνι
το καμάκι, τη συρτή
μακροβούτια στο μουράγιο
και στου 'Πάπιου' δηλωτή.
Κι απόψε στον παράδεισο του 'Μύτα'
έρωτες και πάθη όλα πίτα,
χέρια που απλώνονται θα ψάξω
με φίλους στου 'Μουτρούκαλη' θ΄αράξω.
'Απόλλωνας' και 'Πάνθεον' στη σκέψη
όνειρα θα βλέπω ως να φέξει
κερί που άναψα και μένει
βιτρό στο ιερό Φανερωμένη.
Πάμε απέναντι ρε Βέρα
για να βρούμε τα παλιά
να γλεντήσουμε τη μέρα
Πόντε, μόλο, Αη Μηνά,
να καλέσουμε τη μνήμη
στον Ανθώνα να μας βρεί
στην σκιά των ευκαλύπτων
με το πρώτο μας φιλί.
Στρώματα θα κάνουμε τα φύκια
Κάστρο, αμμόγλωσα και ρείκια
φεγγάρι προβολέας θα μας βλέπει
κανείς δεν θα μαντέψει αυτό το στέκι.
Έρχεται ο πατέρας με τη βάρκα
νύχτα στο παζάρι για την τσάρκα,
βλέμματα σε στύση ειναι μόνο
τη νιότη μου στα χέρια θα πληγώνω.
Πάμε απέναντι ρε Βέρα
να τα ζήσουμε ξανά,
να σηκώσουμε παντιέρα
στου πελάγους τα βαθιά
εποχή πού εχει φύγει
να καλέσουμε κρυφά
και να κάψουμε τα λάθη
στ΄Αη Γιάννη τη φωτιά.
Γελασα στου Βούλη την παρλάτα
δώσε μας κυρ Σπύρο μαντολάτα,
πίσω απ' την μπάντα και στη 'Διάνα'
κλέφτες κι'΄αστυνόμοι στην αλάνα.
Φέρε γλυκά αχ μπάρμπα Αντρέα
έγιναν οι γευσεις σου σημαία,
γλέντια, καρναβάλια και ρεσάλτο
με γλυκιές καντάδες στον 'Ρεγάντο'.
Πάμε απέναντι ρε Βέρα
να γελάσουμε ξανά
στου Πουλιού την καλημέρα
στ΄Αη Γιαννιού τα δειλινά,
με τους ήλιους να μας παίρνουν
οπως φεύγουνε μαζί
και μετά όλοι να πούμε
εδώ είναι η ζωή.
------------------
TAΞΙΔΙ ΣΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ
Λένε πως θα σε μαγέψει
την καρδιά σου θα την κλέψει
δεν μπορείς ν΄αντισταθείς
έλα και μην καρτερείς.
Της βαρκούλας το πανί
θα μας πάει Μαδουρή,
φεγγαράδα στο Βλυχό
πάμε Κάλαμο, Καστό.
Στο Νυδρί και στα Χορτάτα
βαρτζαμι στα Λαζαράτα
Πόρος, Συβρος, Βουρνικα
Κάθισμα για μια βουτιά.
-----------------------------------------------
*Τα τοπία στη Λευκάδα
δεν υπάρχουν στην Ελλάδα
Της Λευκάδας τα τοπία
του Θεού η ευλογία.
-----------------------------
Τ΄Αη Γιανιού τα δειλινά
δεν θα βρίσκεις πουθενά
η Κυρά Φανερωμένη
στην καρδιά σου ριζωμένη.
Στα πλατάνια της Καρυάς
και στα βράχια της Νηράς
βόλτα στη Βασιλική
Μεγανήσι, Εγκλουβή.
Θα σε πιάσει απ΄το χέρι
μεθυσμένο καλοκαίρι
θα σου δείξει μυστικά
φρέσκο ψάρι στη Λυγιά.
--------------------------------
*Της Λευκάδας τα τοπία
ειναι ποίημα, μαγεία.
Τα τοπία στη Λευκάδα
ομορφαίνουν την Ελλάδα.
------------------------------------
Χρυσαφένιες αμμουδιές
και απάτητες κορφές
τα νερά της άλλο μπλέ
που δεν ειναι είδατε ποτέ.
Το γλυκό το μαϊστράλι
θα μας βγάλει Περιγιάλι
μία στάση στη Νικιάνα
πυροφάνια στη ντουγάνα.
Έγινε στο κύμα δίκη
δια βοής Πόρτο Κατσίκι
πεύκα, ρείκια και θυμάρι
κορμοράνοι στο Ιβάρι.
--------------------------------------
*Τα τοπία στη Λευκάδα
δεν υπάρχουν στην Ελλάδα
Της Λευκάδας τα τοπία
του Θεού η ευλογία.
------------------------------------------------------
Μια βραδιά στον Αι Νικήτα
οτι θα ποθήσεις ζήτα.
Εγκρεμνοί και Αγιοφίλι
Γύρα, Κάστρο να κι΄οι Μύλοι.
Με κιθάρες και καντάδες
στα καντούνια οι κυράδες
Καλαμίτσι και Δρυμώνας
δεν υπάρχει εδω χειμώνας.
Καταπράσινο νησί
στεναγμός του ποιητή
οταν ερθεις θα ενδώσεις
και με στίχους θα πληρώσεις.
-------------------------------------------------
*Της Λευκάδας τα τοπία
ειναι ποίημα, μαγεία.
Τα τοπια στη Λευκάδα
ομορφαίνουν την Ελλάδα.
-------------------------------------

ΡΕΓΑΝΤΟΣ
Μυρίζουνε τα γιούλια στα μπαλκόνια
ομηρους μας πήρανε τα χρόνια
τρέχουν τα παιδιά στα καλντερίμια
έγιναν οι μνήμες μου αγρίμια.
Mήνες οι στιγμές μου μακρυά σου
ταινία προσεχώς τα ονειρά σου
ζήσε το παρόν και μη σε νοιάζει
ελα η καρδιά σου σε διατάζει.
---------------------------------
Στου 'Ρεγάντου' την ταβέρνα
η ζωή φωνάζει πέρνα,
τρέχει μέχρι το Αθάνι
στη Λυγιά με πυροφάνι,
τριγυρίζει και στον Πόντε
ψάχνοντας τον Βαλαμόντε
για τον Βούλη το Βρεττό
το ποτήρι αδειανό.

R: Έλα απόψε στο 'Ρεγάντο'
οτι σου ζητήσω κάντο,
δυο ποτήρια άσπρο πάτο
της ψυχής μου το ρεσάλτο,
το παράπονό σου βγάλτο
με καντάδες στο 'Ρεγάντο''.
---------------------
Φέρε βαρτζαμί να πιούμε
τα παλιά να θυμηθούμε
να το Πέραμα της Βέρας
και το 'Πάνθεον' της τρέλας.
Η ζωή θέλει ξενύχτια
κι ο ΄Ρεγάντος΄' εχει δίχτυα
έτσι ζούμε στη Λευκάδα
με σημαία τη καντάδα.
-----------------------------------
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ
(στη μνήμη του πατέρα μου)
Αυτοι που φεύγουν
ζούνε μέσα απο εμάς.
Μας μιλάνε
με το συλλαβιστό
θρόϊσμα
των ευκαλύπτων.
Με τους ήχους
της καμπάνας
τ' Αη Νικόλα
και της καντάδας
στα καντούνια.
Μας γνέθουν
στα πυρωμένα
ηλιοβασιλέματα
στους Μύλους
στέλνοντας μελωδίες
με τον μαίστρο.
Αυτοι που φεύγουν
ζούνε μέσα απο εμάς.
Μας ακολουθούν
με τα γερασμένα μονόξυλα
στο μώλο.
Με τα κουρασμένα
κύματα
του Κάστρου.
Μας χαιρετάνε
με το αστραπόβροντο
τ΄Αη Γιαννιού
και με τον ήχο
της βροχής
στο τσίγκο.
Με το βρεγμένο χώμα
της Κουζούντελης
και το ''ω γλυκύ μου έαρ''
στην κατάνυξη του επιταφίου.
Με την οργισμένη μυρωδιά
του μάραθου
και τις μετάνοιες
στην Κυρα Φανερωμένη.
Αυτοι που φεύγουν ζούνε
μέσα απο εμάς.
Γιατί είμαστε εμείς....

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Γηράσκω αεί... εργαζόμενος

Γηράσκω αεί... εργαζόμενος

Του Ηλία Π. Γεωργάκη elgeo@dolnet.gr

«ΤΡΕΜΩ στη σκέψη πως ένα πρωί θα πάω στην τράπεζα και δεν θα έχουν βάλει τη σύνταξή μου», εξομολογείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο κυρ Νίκος, συνταξιούχος του ΙΚΑ, ανάβοντας το τελευταίο του τσιγάρο από ένα πακέτο γεμάτο σημειώσεις λογαριασμών. Η ανασφάλεια αντικατέστησε την καλημέρα και την καληνύχτα. Και η φράση «μέτρον... δυσάρεστον» μας συντροφεύει στις βραδινές αυτοεξομολογήσεις μας. Μαζί με την αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα, η τηλεόραση και ο καναπές έγιναν οι αχώριστοι σύντροφοί μας. Δάνεια, χρέη, πίκρες, μοναξιά και άγχος. Τα χάπια αντικατέστησαν τα όνειρα. Η δραματική κατάσταση της οικονομίας μαζί με την υπερίσχυση του ατομικισμού και την οδυνηρή ήττα της κοινωνικής αλληλεγγύης μάς οδήγησαν σε μια άξενη κοινωνία με αγχωμένους και απαισιόδοξους δανειστές.
Χαίρε... κάρτα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν! Όλοι περπατάμε βιαστικά, με το κεφάλι σκυφτό, με θολωμένη ματιά και νευρικές κινήσεις.
Και τώρα, αυτή την κρίσιμη περίοδο- παρά το σθένος και το μένος, ως Έλληνες- θέλουν να μας πείσουν να αντιμετωπίσουμε την κρίση όχι ως εθνική ήττα αλλά ως ατομική. Λες και φταίνε μισθωτοί, άνεργοι, συνταξιούχοι, αγρότες και επαγγελματίες για τη σημερινή κατάντια της οικονομίας. Αγνοώντας ότι έχουν οδηγήσει εργαζόμενους και συνταξιούχους σε οικονομική εξαθλίωση και τους καθιστούν φτωχούς συγγενείς σε σύγκριση με τους άλλους Ευρωπαίους. Με χαμηλότερες αποδοχές, μεγαλύτερη φορολογία, μικρότερη αγοραστική δύναμη αλλά και υψηλές ασφαλιστικές εισφορές (με χαμηλές συντάξεις και χαμηλού επιπέδου παροχές υγειονομικής περίθαλψης).
Και τώρα ήλθαν τα σκληρά και άδικα οικονομικά μέτρα, τα οποία επιφέρουν μείωση αποδοχών- σε ορισμένες περιπτώσεις χάνονται πάνω από τρεις βασικοί μισθοί- αλλά και συντάξεων ΔΕΚΟ, ενώ ακολουθούν και μεγάλες ανατροπές στο ασφαλιστικό καθεστώς. Παράλληλα διακρίνονται από εισπρακτική λογική χωρίς αναπτυξιακή προοπτική εξόδου από την κρίση, ενώ θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη ζήτηση και την κατανάλωση με αποτέλεσμα την εμβάθυνση της ύφεσης και τη διεύρυνση της ανεργίας.
Και σαν να μην φθάνει αυτή η (πρωτοφανής) οικονομική εξαθλίωση, θέλουν και άλλες περικοπές αλλά και (νέα) αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Γηράσκω αεί...
εργαζόμενος! (TA NEA-10-03-2010).

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

ΟΙ 16 ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

ΟΙ 16 ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΕ ΜΙΣΘΟΥΣ-ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
Δραματική μείωση αποδοχών - σε ορισμένες δε περιπτώσεις χάνονται πάνω από 3 βασικοί μισθοί(αλλά και συντάξεων σε ΔΕΚΟ) μαζί με μεγάλες ανατροπές στο ασφαλιστικό καθεστώς φέρνουν τα μέτρα-σοκ της κυβέρνησης. Σε επίπεδο αγοραστικής δύναμης στελέχη της ΑΔΕΔΥ μιλούν για απώλειες μεταξύ 20% και 30%. Εντός των προσεχών ημερών θα κοινοποιηθεί το νομοσχέδιο για το νέο ασφαλιστικό τοπίο απο το υπουργειο Εργασίας καθώς και το νομοσχέδιο για την εξίσωση των οριων ηλικίας ανδρών-γυναικων στο δημοσιο. Πάντως ειναι πασιφανές οτι τα υπάρξει μείωση της κατανάλωσης και παρατεταμένη βαθειά ύφεση αν δεν υπάρξουν άμεσα αναπτυξιακά μέτρα μετα τον καταιγισμό του νεου οικονομικού πακέτου απο την κυβέρνηση. Και πάλι ''θυματα'' ειναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιουχοι. Ακομη και οι χαμηλοσυνταξιούχοι των 400 ευρω αλλα και οι συνταγματικά κατοχυρωμένες συβάσεις εργασιας, βρισκονται στο στόχαστρο μιας κυβέρνησης που αλλα υποσχέθηκε και αλλα πράττει. Και ειναι ευλογες οι κοινωνικες εντάσεις που θα ακολουθήσουν. Τα μέτρα αυτα ειναι καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα κοινωνικά άδικα και αναποτελεσματικά που θα ρίξουν τη χώρα στο βάλτο της ύφεσης και της ανεργίας. Και φυσικά δεν συνάδουν με τις προεκλογικές εξαγγελίες του κυβερνώντος κομματος. Τα μετρα αυτα -οπως τονίζουν τα εργατικά συνδικάτα-οδηγουν:
-Σε δραματική μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων, χωρίς μάλιστα να υπάρχει το ανάλογο ισοδύναμο προς την πλευρά των εργοδοτών, των εχόντων και κατεχόντων. - Έχουν τραγική επίπτωση στην ζήτηση και στην κατανάλωση με αποτέλεσμα την εμβάθυνση της ύφεσης και την διεύρυνση της ανεργίας.
- Διακρίνονται αποκλειστικά από την εισπρακτική λογική χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική, εξόδου από την κρίση. Περικόπτουν και την ελάχιστη προβλεπόμενη αύξηση στον προϋπολογισμό του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Οι 16 συνολικές ανατροπές σε μισθούς και συντάξεις για ολους τους εργαζόμενους(χωρις να προσμετρηθούν οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στη φορολογία)εχουν ως εξής:
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ:
1. Εξίσωση, από το 2013, των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο Δημόσιο οδηγώντας σε αύξηση κατά 5 έως 17 έτη τα χαμηλότερα όρια που ισχύουν για τις γυναίκες(το σχετικό νομοσχέδιο εντός του Μαρτιου κατατίθεται στη Βουλη).
2. Η μείωση κατά 30% των Δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματος αδείας σε συνδυασμό με την μείωση των επιδομάτων κατά 12% και των υπερωριών κατά 30% οδηγεί σε εισοδηματικές απώλειες οι οποίες υπερκαλύπτουν τόσο τον 14ο όσο και τον 13ο μισθό. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις χάνονται πάνω από τρεισήμισι βασικοί μισθοί. Υπολογίζεται ότι η μείωση των αποδοχών ξεκινά από τα 732 ευρώ για χαμηλόμισθο υπάλληλο της κεντρικής διοίκησης και φθάνει τα 6312 ευρώ τον χρόνο για υψηλόβαθμο δικαστικό.
3. Μειωση συντάξιμων αποδοχών λογω της μειωσης των μισθών οταν τα ασφαλιστικά ταμεια των δημοσιων υπαλληλων(πχ Ταμειο Πρόνοιας) βρισκονται υπο κατάρρευση.
4-«Παγώνουν» οι συντάξεις.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΔΕΚΟ
5· Καταργουνται οι συλλογικες σύμβασεις εργασίας.
6· Μειώνονται κατά 30% τα επιδόματα Αδείας, Δώρα Πάσχα, και Χριστουγέννων.
7· Μειώνονται κατά 10% τουλάχιστον (σε πρώτη φάση) τις συντάξιμες αποδοχές σε ΔΕΗ-ΟΤΕ
8: Μειώνονται από 7% τις μηνιαίες αποδοχές και μάλιστα με αναδρομική ισχύ από 1ή Ιανουαρίου 2010
Σημ: Βαρύ πλήγμα δέχονται οι συνταξιούχοι του ΤΑΠ-ΟΤΕ και του ΟΑΠ ΔΕΗ αφου η περικοπή της επιχορήγησης του ταμείου κατά 10% οδηγεί σε αυτόματη μείωση των συντάξεων. Μεγαλύτερες θα είναι οι απώλειες για τους εν ενεργεία εργαζόμενους οι οποίοι θα βγουν σύντομα στη σύνταξη λόγω της περικοπής κατά 7% του βασικού μισθού και των επιδομάτων.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ:
9.-Παγώνουν ολες οι συντάξεις.
10. Εκρηξη της ανεργιας λογω της υφεσης με εκτίμηση απο το ΙΝΕ ΓΣΕΕ σε 850.000 ανέργους στο τέλος του 2010.
11. Αυξηση στα ορια ηλικίας συνταξιοδότησης απο το 2013 φέρνει ο νόμος Πετραλιά για ιδιωτικο τομέα, ΔΕΚΟ, τράπεζες.
12.. Αποθάρρυνση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων με την επιβολή ενιαίας, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ποινής (μείωση ποσού σύνταξης) 6% ετησίως και έως 30% για τη συνταξιοδότηση 5 χρόνια νωρίτερα από το γενικό όριο, ανά ταμείο και ανά κατηγορία ασφαλισμένου.
13: Η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων με την καθιέρωση, από το 2018, μιας βασικής για όλους σύνταξης και μιας αναλογικής - ανταποδοτικής. Στην ουσια θα καθιερωθεί νέο καθεστώς των δύο τύπων συντάξεων: Της αναλογικής σύνταξης που θα «χτίζει» ο κάθε ασφαλισμένος και της βασικής (περί τα 360 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα) την οποία θα εγγυάται, για όλους, το κράτος. ότι σταδιακά θα αυξάνεται ο χρόνος υπολογισμού της αναλογικής σύνταξης η οποία δεν θα είναι καθαρά ανταποδοτική («αν ήταν πλήρως ανταποδοτική θα έδινε μικρότερες έως 40% συντάξεις). Για να μην υπάρχουν απώλειες θα υπολογίζεται με συντελεστές που θα ευνοούν την εργασία ιδιαίτερα μετά τα 25 και τα 30 χρόνια και θα συμπληρώνεται με τη βασική «μόλις θεμελιώνεται συνταξιοδοτικό δικαίωμα» (δηλ. και πριν από τα 65 εφόσον ένας ασφαλισμένος έχει εργαστεί 37 έτη και συνταξιοδοτείται χωρίς όριο ή 35 έτη και θα έχει ηλικία 60 ετών).
14: Ο διαχωρισμός του κλάδου συντάξεων από τον κλάδο υγείας με ταυτόχρονη ένταξη στο ΕΣΥ των υπηρεσιών υγείας τις οποίες έχουν αναπτύξει τα Ταμεία και επιβολή ενιαίων παροχών για όλους.
15. Η ενοποίηση των 13 Ταμείων σε 3 από το 2018 ή το 2020, ταυτόχρονα με την ομογενοποίηση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης που θα γίνει από αυτά τα έτη και μετά με την εφαρμογή του νέου συστήματος.
16: Η αναθεώρηση (περιορισμός) της λίστας βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και η αυστηριοποίηση του καθεστώτος των αναπηρικών συντάξεων.

Δημοφιλείς αναρτήσεις