ΛΕΥΚΑΔΑ

Χώρα της όμορφης ελιάς με τ΄απαλό ακρογιάλι

Πόσες φορές δε μ’έπνιξε η νοσταλγία για σένα,

Στον ελαιώνα σου να ξαναρχόμουν πάλι

Και στους γιαλούς σου νάβλεπα τα κύματα αφρισμένα.

Στο κάστρο το Βενέτικο να κοίταζα το ιβάρι

Πού καθρεπτίζ’ η όψη σου του δειλινού τις  ώρες

Να ξαναζούσα  τις βουερές  τις νύχτες του Γενάρη

Τα΄ατέλειωτο ανεμόβροχο,τις τρικυμίες,τις μπόρες.

Και στα στενά δρομάκια σου που κελάρύζ΄η βρύση

Τα βράδια του καλοκαιριού μες στη βαθιά γαλήνη

Που το φεγγάρι ολόγιομο θαρθεί να σε φωτίσει

Και τη γλυκιά τη θλίψη σου,ως νάταν,ν΄απαλύνει.

Χωρα της όμορφης ελιάς με τα΄απαλό ακρογιάλι,

Οπου κοντά σου πέρασα παιδί, κι εντός μου ζείς αιώνια,

Ας ήτανε για μια στιγμή να ξαναρχόμουν πάλι

Να ζήσω ο,τι δεν έζησα  και μούκλεψαν τα χρόνια.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ​