TOY ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ
Μικρό, αμούστακο, παιδί στη Λευκάδα όταν με το φακό κατω απο τις κουβέρτες ανακάλυπτα τον κόσμο, θαύμαζα πολλούς. Λαϊκούς ζωγράφους, συγγραφείς, γιατρους. Τους θαύμαζα και έκανα σχέδια για να τους μοιάσω. Οι καιροι άλλαξαν ο φακός έγινε πορνοσελίδα στο ιντερνέτ και ο θαυμασμός μου πλέον εξαντλείται στα δισεκατομμύρια που μοιράζει το τζόκερ.Στην εποχή της παρακμής, της μιζέριας με την άληκτη κρίση θεσμών και ιδεών με τα χαμένα οράματα και με τους φίλους να κοιτάζουν μόνο τη ΄'πάρτη' τους, δίνουμε δυστυχώς στα παιδιά μας το... παράδειγμα της αμφισβήτησης. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Και προσποιούμαστε οτι χαιρόμαστε. Στην εποχή του δήθεν αμφισβητούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά όχι μόνο. Αμφισβητούμε ακόμη και το δικαίωμα του αλλού να μας αμφισβητεί. Η δράση εξαντλείται στην αντίδραση. Ικανοποίηση μας ειναι να περπατάμε με σταθερό και γερό βήμα σε ενα σκηνικό με αποκαίδια.Κοιτάζουμε τα κουρέλια των άλλων και μοιάζουμε λυπημένοι γι΄αυτα. Στην πραγματικότητα απλώς χαιρόμαστε για εμάς. Βυθισμένοι στην υποκρισία μας, εμπνευσμένοι απο την ασημαντότητα κινούμαστε σε μια αίθουσα με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Μας βοηθούν να κάνουμε κριτική επί παντός του επιστητού χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια. Αφήνουμε τη ζωή μας στη τύχη, στο τζόγο με την ελπίδα οτι μια ημέρα θα ξεφύγουμε απο τη μιζέρια. Αλλά πάντα ξυπνάμε ηττημένοι, πικραμένοι. Οπως ο πρωινός καφές χωρις τσιγάρο. Ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι. Όμηροι στη μοναξιά μας. Μοναξιά? Αυτή πάντως δεν αμφισβητείται απο κανέναν
Μικρό, αμούστακο, παιδί στη Λευκάδα όταν με το φακό κατω απο τις κουβέρτες ανακάλυπτα τον κόσμο, θαύμαζα πολλούς. Λαϊκούς ζωγράφους, συγγραφείς, γιατρους. Τους θαύμαζα και έκανα σχέδια για να τους μοιάσω. Οι καιροι άλλαξαν ο φακός έγινε πορνοσελίδα στο ιντερνέτ και ο θαυμασμός μου πλέον εξαντλείται στα δισεκατομμύρια που μοιράζει το τζόκερ.Στην εποχή της παρακμής, της μιζέριας με την άληκτη κρίση θεσμών και ιδεών με τα χαμένα οράματα και με τους φίλους να κοιτάζουν μόνο τη ΄'πάρτη' τους, δίνουμε δυστυχώς στα παιδιά μας το... παράδειγμα της αμφισβήτησης. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Και προσποιούμαστε οτι χαιρόμαστε. Στην εποχή του δήθεν αμφισβητούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλά όχι μόνο. Αμφισβητούμε ακόμη και το δικαίωμα του αλλού να μας αμφισβητεί. Η δράση εξαντλείται στην αντίδραση. Ικανοποίηση μας ειναι να περπατάμε με σταθερό και γερό βήμα σε ενα σκηνικό με αποκαίδια.Κοιτάζουμε τα κουρέλια των άλλων και μοιάζουμε λυπημένοι γι΄αυτα. Στην πραγματικότητα απλώς χαιρόμαστε για εμάς. Βυθισμένοι στην υποκρισία μας, εμπνευσμένοι απο την ασημαντότητα κινούμαστε σε μια αίθουσα με παραμορφωτικούς καθρέφτες. Μας βοηθούν να κάνουμε κριτική επί παντός του επιστητού χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια. Αφήνουμε τη ζωή μας στη τύχη, στο τζόγο με την ελπίδα οτι μια ημέρα θα ξεφύγουμε απο τη μιζέρια. Αλλά πάντα ξυπνάμε ηττημένοι, πικραμένοι. Οπως ο πρωινός καφές χωρις τσιγάρο. Ζούμε με σκυμμένο το κεφάλι. Όμηροι στη μοναξιά μας. Μοναξιά? Αυτή πάντως δεν αμφισβητείται απο κανέναν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου