ΑΝΤΙΟ ΠΙΠΙΝΑ-ΑΝΤΙΟ ΠΑΛΙΑ ΛΕΥΚΑΔΑ

Εφυγε πλήρης ημερώ(94 ετων) η Σπυριδούλα(Πιπίνα) Γιαννουλάτου, από τις τελευταίες παλιές Λευκαδίτισσες(μπουρανέλα).Πάντα λειτουργούσε  με το καλαμπούρι  και το χαμόγελό της. Ευγενέστατη και πολύ αγαπητή σε όλους. Το χαρακτηριστικό της, ήταν οι υπέροχες βιωματικές και θεατρικές αφηγήσεις της. Σου περιέγραφε ένα περιστατικό, με τέτοια λεπτομέρεια και αναπαράσταση, μίμηση προσώπων, που δεν το πίστευες! Απο εκεί πήρε ο γιός της ,ο Μπάμπης ο Γούρμος το χάρισμα της μίμησης.

 Η Πιπίνα ειχε την τύχη να ζήσει  την ''χρυση'' εποχή της παλιάς Λευκάδας.Την εποχή της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας.Του 'εμείς' και όχι του 'εγώ'.Την εποχή που μεσορανούσε το 'Πάνθεον', ο Βούλης,ο Αθηνιώτης,ο Τζεβελέκης,ο Κοκονιώρος,ο Ζαχαρής,ο Μαλακάσης και τόσοι αλλοι.Η εποχή των ανθρώπων και όχι των αριθμών.Εζήσε το αμπαλί στου Πάπιου, την Μηλιά στην Κουζούντελη, τα 'παταλά' του Ντελημάρη, του Ζακχαίου και του Καμινάρη.Εζησε τις υπέροχες βραδυές με το φεστιβάλ στην πλατεία και κυνηγήσε τις πυγολαμπίδες στην Κουζούντελη. Ήταν η εποχή που έβγαιναν τα χάβαρα στο Κάστρο, οι αυγωμενοι παγούροι στο Ιβάρι, η ψιλή γαρίδα και οι καποσάντες, πριν τους εξαφανίσει η μόλυνση. Με το πέραμα της Βέρας, τις αλυκές και τα μονόξυλα. Ο ''Γλάρος''΄, η ΄'Λουτσίντα'', το ''Πάτραι'' και η ΄Πύλαρος'. Ο Κουτσινής, ο Μπελεμές, ο Μουτρούκαλης.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

Αυτοί που φεύγουν

ζούνε μέσα από εμάς.

Μας μιλάνε

με το συλλαβιστό

θρόϊσμα

των ευκαλύπτων.

Με τους ήχους

της καμπάνας

τ’ Αη Νικόλα

και της καντάδας

στα καντούνια.

Μας γνέθουν

στα πυρωμένα

ηλιοβασιλέματα

στους Μύλους

στέλνοντας μελωδίες

με τον μαίστρο.

Αυτοι που φεύγουν

ζούνε μέσα απο εμάς.

Μας ακολουθούν

με τα γερασμένα μονόξυλα

στο μώλο.

Με τα κουρασμένα

κύματα

του Κάστρου.

Μας χαιρετάνε

με το αστραπόβροντο

τ΄Αη Γιαννιού

και με τον ήχο

της βροχής

στο τσίγκο.

Με το βρεγμένο χώμα

της Κουζούντελης

και το ”ω γλυκύ μου έαρ”

στην κατάνυξη του επιταφίου.

Με την οργισμένη μυρωδιά

του μάραθου

και τις μετάνοιες

στην Κυρα Φανερωμένη.

Αυτοι που φεύγουν ζούνε

μέσα απο εμάς.

Γιατί είμαστε εμείς….

ΗΛΙΑΣ Π.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ