ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ

 

 

 

ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ

Λευκή μου πέτρα εσύ.

Νεραϊδα μέσ’ το πέλαγο,

Στρωμένη με τ’ αμπέλι

Και την ελιά σκεπή.

Αγια μου μαύρα.

Οι ανατολές σου φώς,

Τα δειλινά σου πυρκαγιές,

Οι λίμνες σου καθρέφτες.

Μου στρώνεις ανοιξιάτικα

Στρωσίδια να διαβαίνω,

Δαντέλες στις ακρογιαλιές

Τα΄ομορφο καλοκαίρι,

Φύλλα χλωμά

Το έρμο το φθινόπωρο

Και το χειμώνα πάχνες.

Παθιάζω στ΄ακουσμά σου

Σαν είμαι ξαπλωμένος

Μές΄τα ξερά χορτάρια σου,

Ωρα καλοκαιριού,

Φιλώ τα΄άγιο σου χώμα,

Ρουφάω τ΄αρωμά σου,

Είσαι για με τροφή κι ανάσα

Αντάμα.

Σε καμαρώνω σα φοράς τον ήλιο

Στο κεφάλι,

Τη θάλασσα στηθόδεσμο

Την ωρα της γαλήνης,

Σε στολίζει η αγράμπελη

Κι η δάφνη σε ραντίζει

Με το πικρό της μύρο.

Ω μάνα μου Λευκάδα.

Αγια μου Μαύρα.

Μη μου το δώς΄ η μοίρα

Η σκύλα η νοσταλγία

Να μου σπαράξει την καρδιά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΗΝΙΩΤΗΣ

 ​