HΛΙΑΣ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ-''ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ')

HΛΙΑΣ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ-''ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ')

Περιέχει δώρο CD με στίχους του συγγραφέα για τη Λευκάδα.
ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ KAI ΣΤΟ http://www.agyra.gr/

Το “Χορεύουν τα κόκκινα” είναι η τέταρτη λογοτεχνική περιπλάνηση του βραβευμένου δημοσιογράφου ΗΛΙA Π. ΓΕΩΡΓAΚΗ. Oι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας, η περιπέτεια της ζωής, η μοναξιά, η καθημερινότητα ερχονται να προστεθούν στην αναζήτηση, στην αγωνία για ένα καλύτερο αύριο. Και πάντα –μόνιμος χορηγός ονείρων– η Λευκάδα.

http://www.agyra.gr/

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑ

Λ. Κατσώνη 271

Αγ. Ανάργυροι

210 2693800

210 2693806

ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ
Σόλωνος 124 -Αθήνα

210 3837540 - 210 3837667

210 3837066

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ
ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ 'ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ' ( (εκδόσεις ‘’Aγκυρα’)

 Πόση ζωή μπορεί να έχει ένα κείμενο το οποίο δημοσιεύεται σε εφημερίδα και είναι υποχρεωμένο να ακολουθήσει τους ρυθμούς της ειδησεογραφίας και της μικρής ή της μεγάλης επικαιρότητας; Πόσον καιρό είναι δυνατόν να αντέξει ένα κομμάτι που κανονικά πρόκειται να ξεχαστεί μερικά μόλις λεπτά μετά την ανάγνωσή του, ενταφιαζόμενο κάτω από ένα απειράριθμο πλήθος στιγμιαίων εικόνων και εντυπώσεων; Κι ακόμη, πώς γίνεται μια εφημεριδογραφική αναφορά να βγει από τον αυστηρά καθορισμένο ημερολογιακό της χρόνο και να επιζήσει με αξιόπιστο τρόπο σε μιαν άλλη (έστω και πολύ κοντινή στο πρόσφατο παρελθόν) εποχή; Μου έρχονται συνεχώς στο νου ερωτήματα σαν κι αυτά καθώς ξεφυλλίζω το καινούργιο βιβλίο του Ηλία Π. Γεωργάκη, το οποίο αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο Γεωργάκης συγκεντρώνει τη χρονογραφικού τύπου αρθρογραφία του στα «Νέα» κατά το διάστημα 2002-2003. Στο δεύτερο μέρος, ο αναγνώστης μπορεί να βρει ορισμένα ξεχωριστής τρυφερότητας και ευαισθησίας στιχουργήματα, που μας αποκαλύπτουν το συναισθηματικό κόσμο τού συγγραφέα. Θέλω, ωστόσο, να μείνω κάπως στο πρώτο μέρος. Πώς απαντά ο Γεωργάκης στα ερωτήματα για τα οποία έκανα λόγο στην αρχή; Τι είναι εκείνο που επιτρέπει στα εφημεριδογραφικά του κείμενα να γλιτώσουν από τον πανικό και τη σκόνη του χρόνου και να τα καταφέρουν να μας απευθύνουν το λόγο τους σαν να γράφτηκαν μόλις χθες; Όπως ο Γεωργάκης κατορθώνει με τους στίχους του να αποσπάσει την προσοχή μας εξαιτίας όχι μόνο των ζεστών αισθημάτων του, αλλά και της εντελώς απροσποίητης ανθρωπιάς της θεματογραφίας του, έτσι και στα χρονογραφήματά του κερδίζει τη μάχη με το χρόνο εξαιτίας μιας πολύ άμεσης και ζωντανής επαφής με όλα εκείνα τα πράγματα τα οποία μας περιβάλλουν καθημερινά. Η αδυναμία, αλλά και το βάρος της εμπειρίας των γηρατειών, η μοναξιά και η αγάπη για τα ζώα, η εργασιακή και η ασφαλιστική αστάθεια, η μανιακή χρήση του κινητού τηλεφώνου, η υποδοχή και η αντιμετώπιση των ασθενών στα νοσοκομεία, οι πολλαπλές διαψεύσεις των επαγγελματικών προσδοκιών, το κομφούζιο της μεγαλούπολης: να μερικά μόνο από τα θέματα του Γεωργάκη, που ανεβαίνουν με καθαρότητα, αλλά και με γνήσιο όσο και καλόκαρδο χιούμορ στην επιφάνεια του σχολιασμού του, προκειμένου να κάνουν όλους μας να σκεφτούμε πως αξίζει ίσως τον κόπο να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με την καθημερινότητά μας.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (εφημερίδα 'Ελευθεροτυπία' - ένθετο περιοδικό 'Βιβλιοθήκη' - 20/5/2005 - στήλη 'Ξεφυλλίζοντας'):

Στη Λευκάδα «χορεύουν τα κόκκινα» και οι μνήμες

 «Χορεύουν τα κόκκινα», ήταν το κάλεσμα του κομπέρ, για να ανέβουν στην πίστα όσα ζευγάρια στο αποκριάτικο «Πάνθεον» της Λευκάδας είχαν στο πέτο ένα μικρό κομμάτι κόκκινο ύφασμα που το καρφίτσωναν στην είσοδο για να μη γίνεται συνωστισμός στην πίστα. Το σύνθημα μπορεί να μην ακούγεται πια και η παλιά Λευκάδα να χάθηκε, αλλά ο δημοσιογράφος Ηλίας Γεωργάκης το επέλεξε ως τίτλο του τέταρτου βιβλίου του, επειδή οι μνήμες «όρθιες, αντρειωμένες, περήφανες στέκουν». Οι μνήμες αποτελούν το ένα μέρος της πρώτης ύλης του βραβευμένου δημοσιογράφου στο «Χορεύουν τα κόκκινα» (Εκδ. Άγκυρα). Το άλλο είναι ο έρωτας, η μοναξιά, το άγχος της ύπαρξης, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αποξένωση - «αντί για χέρια σηκώνουμε κεραίες στον ουρανό, για να βλέπουμε καλύτερα τη μοναξιά μας», γράφει - η ματαιότητα της επιδίωξης τής «καλής ζωής», που έχει κάνει τα χάπια να «αντικαταστήσουν τα όνειρα» και τη ζωή μας «να προωθείται μαζί με την κλήση του κινητού».

 Το πρώτο μέρος του βιβλίου αποτελείται από συλλογή κειμένων του που δημοσιεύθηκαν στα «NEA», την εφημερίδα στην οποία εργάζεται ο δημοσιογράφος περισσότερο από μια 20ετία, καθώς και κείμενα αφιερωμένα σε φίλους που χάθηκαν. Στο δεύτερο μέρος αναλαμβάνει ο ποιητής Ηλίας Γεωργάκης - έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές - με στίχους για τη ζωή και τον έρωτα, για τις «καλημέρες στις οποίες ελπίζουμε». Και βέβαια, στίχοι για τη Λευκάδα, η οποία είναι μόνιμο σημείο αναφοράς και «χορηγός ονείρων» του συγγραφέα («Λευκάδα μάνα, παραμάνα, στο πανωφόρι τη χειμωνιά. Λευκάδα κόρη, γλάρος στην πλώρη, στο ξεροβόρι μια αγκαλιά»).

 H τέταρτη λογοτεχνική αναζήτηση του Ηλία Γεωργάκη έχει ατμόσφαιρα ρεμβασμού και μια διάθεση μελαγχολίας. Ίσως, επειδή, παρά τη σκληρή καθημερινότητα της δικής του δουλειάς, ο συγγραφέας δεν χάνει την ευαισθησία του: κοιτάζει γύρω με τρυφερότητα και έγνοια και παραμένει «κολλημένος με την ελπίδα»...
(από την Αριστοτελία Πελώνη - εφημερίδα: ΤΑ ΝΕΑ, 17/05/2005 ).​