AΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Δεν θα του άνοιγα κουβέντα αν δεν με ''έπειθε'' το αυλακωμένο του πρόσωπο και τα ροζιασμένα χέρια του. Ενα πρόσωπο που σε οδηγούσε σε ενα καλοπροαίρετο άνθρωπο, κουρασμένο απο τη σκληρή δουλειά και τους ανθρώπους. Ήταν μεταλλεργατης, σημερα κοντά στα 75, με την παλιά τραγιάσκα. Ο κυρ Νικος. Ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του. Με την πίκρα χορηγό. Πόλεμοι, αρρώστιες, πείνα. Αγώνες για την επιβίωση και την οικογένεια. Αλλά πάντα η αξιοπρέπεια ήταν η σημαία του. ''Με το κεφάλι ψηλά πορεύτηκα με τη κεφάλι ψηλά θέλω να φύγω'', μου είπε υψώνοντας τη φωνή του. Μου έθιξε το θέμα της περικοπής των συντάξεων και τη στενοχώρια του για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας. Μου μίλησε για την υπερβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, για τους κίτρινους' δημοσιογράφους και τον πανικό που σπέρνουν τα κανάλια. Ξιφούλκησε κατα των πολιτικών και των κομμάτων. Και στάθηκε στα προβλήματα των νέων ανθρώπων με την μεγάλη ανεργία. Αποδοκίμασε τα προγράμματα στα τηλεοπτικά κανάλια κάνοντας λόγο για παρακμή. Και αγανακτισμένος άναψε ενα σκέτο ''22'', αναφερόμενος στην έκρηξη της εγκληματικότητας. Τον ένοιωσα. Με ακούμπησε. Με συγκίνησε. Είναι δικαιολογημένη η πίκρα και η οργή του. Οπως και ολων των άλλων συνταξιούχων. Και όχι μόνο για τις περικοπές και για τις ανατροπές στη ζωή τους. Αλλά και για την εθνική κατάθλιψη λόγω τρόικας, για την αναξιοπιστία των πολιτικών, για την ατιμωρησία όσων φοροδιαφεύγουν, για τα σκάνδαλα. Είναι οι ίδιοι που (μαζί με τους μισθωτούς) θυσιάζονται για να επιβιώνουν τα «λαμόγια». Και απορούν γιατί δεν λαμβάνονται άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα για την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία που αποτελούν διαχρονικά το μεγάλο πρόβλημα εσόδων. Και να που φθάσαμε εδώ χωρις αποσκευές. Ο χρόνος που έφυγε πονάει. Πονάει και ο χρόνος ο αβέβαιος που έρχεται. Και το παρόν-μια αστραπή στα μάτια μας και μια σιωπή. Πάντως ο κυρ Νικος επιμενει. ''Πρωτα η αξιοπρέπεια. Ακομη και αν χρεωκοπήσει η χωρα, παρατηρει, το θεμα ειναι να μην φτωχύνει η καρδιά μας. '' Και εχει δικιο.