ΠΑΡΑΚΜΗ
Όχι δεν ελπίζω.Σταμάτησα να ελπίζω.Ποιά νέα χρονιά?Ποιές νέες προσδοκίες?Τα χρέη διογκώνονται.Οι νεόπτωχοι αυξάνονται.Η μοναξιά σηκώνει κεφάλι.Η κρίση ‘γονάτισε’ ψυχές.Γκρέμισε ζωές.Η κοινωνία ηττημένη.Χρεωκοπημένη.Γύρω μας όλοι με σκυμμένο το κεφάλι.Τα παιδιά μας με μισθούς-πείνας.
Οι συντάξεις έγιναν πλέον επιδόματα.Η ανασφάλεια συνώνυμη με την καθημερινότητα.Τα όνειρα κάηκαν στις στάχτες της παρακμής, της κρίσης αξιών και ιδεών.Χάθηκαν οι φίλοι, τα ξενύχτια,οι έρωτες..Μετατράπηκαν σε κατάθλιψη, σε αρρώστιες, χωρισμούς,σε εσωστρέφεια και μιζέρια.Σκυμένοι ολοι σε ένα παλιοκινητό, σε λάικ και περιηγήσεις σε ιντερνετικούς προορισμούς.Χάσαμε και την επαφή με τους ανθρώπους.Εισαι σε παρέα και ολοι είναι σκυμένοι πάνω στο κινητό τους.Προσκυνάνε τον εφιάλτη τους.
Και την ίδια ώρα γιγαντώνεται καθημερινά ο θυμός μας για τους ψεύτες πολιτικούς.Που δημιουργούν φρούδες ελπίδες με μοναδικό στόχο την πολιτική τους επιβίωσηΚαι ενδόμυχα ενώ θέλουμε να ελπίζουμε , κοροιδεύουμε στον εαυτό μας, ότι δήθεν περνάμε καλά.H ζωή μας πλέον είναι ρηχή, άναρθρη, στεγνή, κουραστική.Προσποιούμαστε ότι ζούμε για να αποδείξουμε στον περίγυρο μας ότι όλα βαίνουν καλώς.Κι΄ ας κλαίμε μέσα μας με τη κατάντια μας.Γι αυτό περνάμε από τα νεκροταφεία και κάνουμε το σταυρό μας.Οχι για τους πεθαμένους αλλα για την ‘’πάρτη’’ μας, που είμαστε ακόμη ζωντανοί.
Κι από την άλλη , το ίντερνετ γιγάντωσε τη μοναξιά μας.Και όχι μόνο.Εξαφάνισε τον έρωτα, τη φιλία, τη σαρκική ηδονή.Κάνουμε έρωτα με τη σκέψη στο facebook αλλα και στα μαίλ.Οι αναρτήσεις αντικατέστησαν τα άχ -βαχ.Και το μυαλό είναι σε στύση στα χρέη και στα αδιεξοδά μας.Και μόνο ο ύπνος με τα χάπια μας καθησυχάζει.
Είσαι σε μια σημαντική θέση εργασίας και σε ΄γλύφουν ΄΄.Σε εκθειάζουν.Σε επαινούν.Βοηθάς, πονάς, φεύγεις και σε ξεχνούν.Είσαι βαρειά άρρωστος και σου συμπαραστέκονται κάνοντας μέσα το σταυρό τους που αυτοί είναι ακόμη ζωντανοί.Και όταν πεθαίνεις σε συλλυπούνται με το μυαλό τους στον εαυτό τους, αγνοώντας ότι κάποτε και αυτοί θα ‘ αναχωρήσουν’.
Και φυσικά η έλλειψη παιδείας είναι εμφανής σε κάθε μας βήμα.Σκουπίδια(δικά μας) στους δρόμους.Επικίνδυνη οδήγηση, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και τα παιδιά μας.Τα περιτώματα των σκύλων μας στα πεζοδρόμια.Πλήρης απαξίωση των πάντων και έλλειψη σεβασμου ακόμη και στους εαυτόύς μας.Αιωνίως κουτοπόνηροι με κάθε τρόπο να κλέψουμε, να κοροιδέψουμε, να προσποιηθούμε.Και μετά κάνουμε και την κριτική μας χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια.Μια όμορφη χωρα με λάθος λαό.Και πάντα ψηφίζουμε με αποκλειστικό γνώμονα τα μικροσυμφέροντα μας, άσχετα αν μετά βρίζουμε τους πολιτικούς που οι ίδιοι ψηφίσαμε.Αρχή μας είναι το ‘’αμύνεσθαι περι πάρτης’’.
Όχι δεν ελπίζω.Σταμάτησα να ελπίζω.
ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου