H Σέσουλα είναι μία μικρή ακατοίκητη νησίδα του Ιονίου Πελάγους. Ανήκει στο νομό Λευκάδας και βρίσκεται δυτικά της Λευκάδας, απέναντι από το Κομηλιό, το Αθάνι και το Καλαμίτσι.Πρόκειται για μια ξερονησίδα με υψηλούς βράχους στην μια πλευρά και χαμηλότερους στην άλλη, όπως φαίνεται από την στεριά. Θεωρείται μάλλον ότι αποτελεί τη βάση σεισμογενούς ρήγματος. Από πλευράς ψαριών θεωρείται καλός τόπος για ψάρεμα στην περιοχή.
Ας αφήσουμε όμως τον Αιθεροβάμωνα να μας ξεναγήσει στη Σέσουλα, με το δικο του τρόπο:‘
’To βραχονήσι παραμένει εκεί ακλόνητο, δεμένο με την γύρω περιοχή και με τη ζωή των φτωχών γεωργών του Κομηλιού, από πολύ παλιά.Ένα βραχονήσι έρημο και ξεμοναχιασμένο.Σήμερα μάλιστα, πιο έρημο από ποτέ αφού έχει ερημώσει και το ίδιο το χωριό.Πέντε με έξη στρέμματα είναι η όλη έκταση του και το σχήμα του τριγωνικό. Η επιφάνεια του επικλινής. Η βορειοδυτική του πλευρά ψηλή, που στην άκρη σχηματίζεται μια μεγάλη τρύπα, σα δαχτυλίδι, είναι τόσο ανοιχτή που μπορεί να περάσει βάρκα από τη μια πλευρά στην άλλη.Απ’ τη τρύπα αυτή πήρε και τα’ όνομα «Τρυπητό».Η επικλινής του επιφάνεια καταλήγει προς τη γωνία του τριγώνου, όπου και γίνεται η πρόσβαση του βραχονησιού.Στρωμένη η επιφάνεια του με άφθονο χορτάρι και θαμνώδη άγρια βλάστηση, προσείλκυσε την προσοχή των Κομηλιωτών…Κατέβηκαν οι Κομηλιώτες και το κατέκτησαν.Με βάρκες που έφτιαχναν στο Καλαμίτσι, άρχισε το πήγαινε έλα στο νησάκι.Η επαφή άρχιζε την άνοιξη και τελείωνε το φθινόπωρο. Τότε τραβούσαν τις βάρκες έξω, τις έκρυβαν μέσα στις μεγάλες σπηλιές, τις έδεναν καλά, για να μη παρασυρθούν από τις μεγάλες φουσκοθαλασσιές του χειμώνα και τις ξανάβρισκαν την επόμενη άνοιξη.
Όταν λοιπόν κατά τον Μάρτιο γεννούσαν οι προβατίνες και αφού τ’ αρνιά μεγάλωναν τόσο που δεν είχαν πλέον ανάγκη από το μητρικό γάλα, τα κατέβαζαν στο γιαλό, τα φόρτωναν στις βάρκες και τα περνούσαν στο νησάκι για να βοσκήσουν το άφθονο χορτάρι και να πιούν θαλασσινό νερό, που γίνονταν το κρέας τους πιο νόστιμο και τρυφερό. Τούτα τ’ αρνιά τα προόριζαν για το Πάσχα αλλά και τα πιο όψιμα για το πανηγύρι του χωριού της Αγίας Μαρίνας.Άλλος σκοπός ήταν να μαζέψουν τα άφθονα αυγά που εναπόθεταν τα γλαροπούλια στις φωλιές που έφτιαχναν μέσα στις σχισμές των βράχων. Μεγάλα αυγά με κουκκίδες στο κέλυφος, όπως τα αυγά της γαλοπούλας. Γέμιζαν ολόκληρα καλάθια, που τ’ ανέβαζαν στο χωριό οι γυναίκες, φορτώνοντάς τα στο κεφάλι τους σκαρφαλώνοντας το κακοτράχαλο, ανηφορικό, απότομο μονοπάτι.Σωστός άθλος !!!Με τ’ αυγά έφτιαχναν το περίφημο φαγητό «το βουτυρόψωμο».Πολλά φύλλα ζυμωμένα κι ανοιγμένα στο χέρι, στο πλαστήρι με τον πλάστη, τυρί άφθονο χοντροτριμμένο, γάλα, βούτυρο και αυγά πολλά.Έστρωναν από ένα φύλλο στο ταψί έριχναν από το μίγμα και συνέχιζαν μέχρις ότου τελειώσουν όλα τα φύλλα, δέκα δεκαπέντε, είκοσι.Άναβαν κι έκαιγαν το φούρνο με ξύλα, όπου και το έψηναν.Τούτο το φαγητό ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στα μεγάλα τραπέζια φιλοξενίας, πανηγυριού, οικογενειακών γιορτών.Όσοι το έτρωγαν δεν το ξεχνούσαν.»
Ας αφήσουμε όμως τον Αιθεροβάμωνα να μας ξεναγήσει στη Σέσουλα, με το δικο του τρόπο:‘
’To βραχονήσι παραμένει εκεί ακλόνητο, δεμένο με την γύρω περιοχή και με τη ζωή των φτωχών γεωργών του Κομηλιού, από πολύ παλιά.Ένα βραχονήσι έρημο και ξεμοναχιασμένο.Σήμερα μάλιστα, πιο έρημο από ποτέ αφού έχει ερημώσει και το ίδιο το χωριό.Πέντε με έξη στρέμματα είναι η όλη έκταση του και το σχήμα του τριγωνικό. Η επιφάνεια του επικλινής. Η βορειοδυτική του πλευρά ψηλή, που στην άκρη σχηματίζεται μια μεγάλη τρύπα, σα δαχτυλίδι, είναι τόσο ανοιχτή που μπορεί να περάσει βάρκα από τη μια πλευρά στην άλλη.Απ’ τη τρύπα αυτή πήρε και τα’ όνομα «Τρυπητό».Η επικλινής του επιφάνεια καταλήγει προς τη γωνία του τριγώνου, όπου και γίνεται η πρόσβαση του βραχονησιού.Στρωμένη η επιφάνεια του με άφθονο χορτάρι και θαμνώδη άγρια βλάστηση, προσείλκυσε την προσοχή των Κομηλιωτών…Κατέβηκαν οι Κομηλιώτες και το κατέκτησαν.Με βάρκες που έφτιαχναν στο Καλαμίτσι, άρχισε το πήγαινε έλα στο νησάκι.Η επαφή άρχιζε την άνοιξη και τελείωνε το φθινόπωρο. Τότε τραβούσαν τις βάρκες έξω, τις έκρυβαν μέσα στις μεγάλες σπηλιές, τις έδεναν καλά, για να μη παρασυρθούν από τις μεγάλες φουσκοθαλασσιές του χειμώνα και τις ξανάβρισκαν την επόμενη άνοιξη.
Όταν λοιπόν κατά τον Μάρτιο γεννούσαν οι προβατίνες και αφού τ’ αρνιά μεγάλωναν τόσο που δεν είχαν πλέον ανάγκη από το μητρικό γάλα, τα κατέβαζαν στο γιαλό, τα φόρτωναν στις βάρκες και τα περνούσαν στο νησάκι για να βοσκήσουν το άφθονο χορτάρι και να πιούν θαλασσινό νερό, που γίνονταν το κρέας τους πιο νόστιμο και τρυφερό. Τούτα τ’ αρνιά τα προόριζαν για το Πάσχα αλλά και τα πιο όψιμα για το πανηγύρι του χωριού της Αγίας Μαρίνας.Άλλος σκοπός ήταν να μαζέψουν τα άφθονα αυγά που εναπόθεταν τα γλαροπούλια στις φωλιές που έφτιαχναν μέσα στις σχισμές των βράχων. Μεγάλα αυγά με κουκκίδες στο κέλυφος, όπως τα αυγά της γαλοπούλας. Γέμιζαν ολόκληρα καλάθια, που τ’ ανέβαζαν στο χωριό οι γυναίκες, φορτώνοντάς τα στο κεφάλι τους σκαρφαλώνοντας το κακοτράχαλο, ανηφορικό, απότομο μονοπάτι.Σωστός άθλος !!!Με τ’ αυγά έφτιαχναν το περίφημο φαγητό «το βουτυρόψωμο».Πολλά φύλλα ζυμωμένα κι ανοιγμένα στο χέρι, στο πλαστήρι με τον πλάστη, τυρί άφθονο χοντροτριμμένο, γάλα, βούτυρο και αυγά πολλά.Έστρωναν από ένα φύλλο στο ταψί έριχναν από το μίγμα και συνέχιζαν μέχρις ότου τελειώσουν όλα τα φύλλα, δέκα δεκαπέντε, είκοσι.Άναβαν κι έκαιγαν το φούρνο με ξύλα, όπου και το έψηναν.Τούτο το φαγητό ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στα μεγάλα τραπέζια φιλοξενίας, πανηγυριού, οικογενειακών γιορτών.Όσοι το έτρωγαν δεν το ξεχνούσαν.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου