ΗΛΙΑΣ ΠΑΝ.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΠΩΣ ΠΗΡΑ ΛΑΘΟΣ ΟΝΟΜΑ

ΤΟΥ  ΗΛΙΑ  ΓΕΩΡΓΑΚΗ

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960 με όλη την καταπληκτική παρέα των.. εντιμότατων μπρανέλλων στα ντουζένια τους. Το "Πανθεον" στις φλόγες με τα φαρομανητά και τα αμπωξίδια. Ατελείωτες οι ιστορίες, οι φάρσες και τα καλαμπούρια. Φοβεροί τύποι. Κι αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα των μπρανέλων. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η διαφορετική προσέγγιση της ζωής, ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης. Παρά τη φτώχεια και τις κακουχίες.

Αλήθεια και ποιος δεν θυμάται τον Ταγέα και τον Μπίρια. Ο Γεράσιμος καλόκαρδος και μεγάλη ψυχή - είχε ένα καροτσίνι τη Σούζη -και σύχναζε στου 'Μυτα'. Ο Σταυρος ο Ταγέας φώναζε "Αβάρααα!". Και ποιος δεν θυμάται τον Αντρέα τον Όπερα ή Ριγολέτο (που έσπρωχνε το καροτσινι του σφυρίζοντας ριγολέτο) τον μπάρμπα Αντρέα με τα γλυκά του, τον Βαλαμόντε (Κοκονιώρο) με τις διαλέξεις, τον αξέχαστο Βούλη Βρεττο, τον Μπολσεβίκο, το Ζακχαίο, τον Σεραφείμ, το φοβερό Ζαχαρή με τις φάρσες του, το Γιάννη το Δεσύλα, τον Άγγελο τον παταλέα, τον Σπυραντωνη, το Νιονο τον Πατσά. Ατέλειωτη η λιστα: ο Σπύρος Φιλιππας Πανάγος, ο Μαλιαρής, ο Μανούδης, ο Τσίνας, ο Ερμολαος Σκεπετάρης, ο Κονιας, ο Γιαννης Αθηνιωτης, ο Λιζας, ο Μπαμπάρος, ο Μούρτας, ο Μπατίστας, ο Κορομλέος, ο Πάπιος (με το ιστορικό καφενείο στην Κουζουντελη), ο Πούλος, ο Μπολσεβίκος, ο Νιονιος ο Σοροκρασής, ο Καρύδης ("ω δρόμο πατέρα"), ο Λιωρης με την παράγκα του, ο Αντωνης Κανιός, ο καθηγητης Μανούδης, ο Γούρμος, ο Γιάννης ο Σπρομήλιος, ο Νικος ο Μανιώρος, ο Φωτάκιας, ο Χαμπέος, ο Καρκαλίτσος, ο Λέτσος, ο Τζεβελέκης, ο Κουφάκιας,ο Καλίστρατος,οι Κωτσολαίοι. Και τόσοι αλλοι.

Ηταν η εποχή που εβγαιναν τα χάβαρα στο Κάστρο, οι αυγωμ'ενοι παγούροι στο Ιβάρι, η ψιλή γαρίδα και οι καποσάντες, πριν τους εξαφανίσει η μολυνση. Με το πέραμα της Βέρας, τις αλυκές και τα μονοξυλα. Ο 'Γλάρος'΄, η "Λουτσίντα', το 'Πάτραι' και η "Πύλαρος". Ο Κουτσινής, ο Μπελεμές, ο Μουτρούκαλης. Τα κουρεία με τα μαντολάτα και τα μονά -ζυγά, ο Κουφάκιας με τον περιφημο πατσά.

Ηταν η η εποχή που το αμπαλί σημαδευε την ιδιαιτερότητα της Λευκάδας. Ο Γιάννης ο Κάλιας, ο Αλέκος Μπουρσινός, ο ανεπανάληπτος Σπύρος Ανυφαντής (Μπρούμης), ο Γαγάς, ο Τασος Βαγενάς, ο Χρηστος Τετράδης, ο Κώστας Ματαράγκας, ο Τασος Δρακόπουλος, ο Πάνος Καραβίας-Κοντοπίθιας, ο Φάνης Ανυφαντής (Μπρούμης), ο Νικος Σάντας, ο Νικος Κατωχιανός-Σφυρής, ο Μεμάς Τζεφρώνης-Αλογος, ο Βασίλης Κάλλιας, ο Φανούρης Μήτσουρας και τόσοι άλλοι.

Λοιπον που λέτε, ο πατέρας μου ο αλησμόνητος Πάνος ο Λαμπούρης- ενας φτωχος ψαράς βιοπαλαιστής και ο παπούς μου ο Νιονιος, ενας ταπεινός μεροκαματιάρης, συμφωνησαν το 1961 με τον Ηλία Λογοθέτη-Φρούφαλο (στα 23 του τοτε), να με βαφτίσουν. Προηγηθηκε απο τον ιδιο η κουμπαριά με τους γονείς μου. Στον Αγιο Νικόλαο, λοιπον, το μυστήριο, ολα τελειωμένα και ετοιμα. Το ονομα του μωρου-φυσικα Διονυσης-αγόρι και το πρωτο παιδί ο υπογράφων, μην τον βασκάνουμε.

Αρχισε το μυστήριο. 'Και το ονομα αυτού;" ρωτάει ο παπάς:

- 'Ηλίας, Ηλίας!!! ' φωνάζει με σεντόρεια φωνη ο Φρούφαλος.

Παγωμάρα και σιωπή μέσα στην εκκλησία.

- "Ηλιας', λέει και ο παπάς και να η... κατάδυση στην κολυμπήθρα.

Καταλαβαινει κανείς τι εγινε μετά. Τα μουτσουφλίδια (σ.σ. χαστούκια) και τα βρισίδια που ακολούθησαν. Ο παπούς μου το "ελαβε βαρέως'.

'Δεν ξερω... Ηταν μια αυρα, καποια μυστική φωνή με ώθησε και με παρέσυρε", απολογειται σήμερα ο νονός μου. Ενας αγαπημένος, λατρεμένος, ανθρωπος και ηθοποιός. Και σπουδαίος Λευκαδολάτρης.
Κατα λάθος, Ηλίας, λοιπον. 
Αλλα ενα τόσο ομορφο λάθος.