ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΠΟ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ?

ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΝ ΤΟΠΟ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ?
''Το κράτος εγκατέλειψε την ευαισθησία του στη σκληρότητα της τρόικας, ακόμη και για τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι μητέρες με ανήλικα παιδιά... ΄''. Η διαπίστωση αυτή δεν γίνεται απο συνδικαλιστές αλλά περιλαμβάνεται στις παρατηρήσεις της έκθεσης του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το νεο ασφαλιστικό. Και φυσικά δεν περίμενε κανείς απο τους κυβερνητικούς βουλευτές να καταψηφίσουν το αντιασφαλιστικο νομοσχέδιο. Ειναι δεδομένη η πλήρης κατάρρευση της αξιοπιστίας των πολιτικών αλλά και η αποδοκιμασία τους απο τους πολίτες. Το θέμα ειναι πότε θα το καταλάβουν. Να συνειδητοποιήσουν οτι αυτοί που καθημερινά καταλαιπωρούνται στις ουρές του ΙΚΑ και των νοσοκομείων, αυτοί που τους πετάνε στα ράντζα και σκοτώνονται στους δρόμους καρμανιολες(με τα αυξημένα διόδια), ειναι οι ίδιοι που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους με μισθούς και συντάξεις-ψιχουλα.
Η δραματική συρρίκνωση των εισοδημάτων, οι μειώσεις συντάξεων εως 50%, η συνταξη μετά απο 40 χρόνια δουλειας, η ακραία εκτροπή στη συνταξιοδότηση των μητέρων(εως 15 χρόνια!) και γενικά οι ανατροπές θεμελιωδών εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων οδηγούν αναντίρρητα σε κοινωνικές εντάσεις. Με συνοπτικές διαδικασίες καταργείται ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης και οι συντάξεις μετατρέπονται σε προνοιακά επιδόματα. Το ερώτημα που βασανιστικά τίθεται ειναι απλό: θα πιάσουν τόπο οι θυσίες? Η ταπεινή μου άποψη ειναι αρνητική. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν τα εργαλεία για να προωθηθούν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες οπως πχ μια εύρυθμη και αποτελεσματική δημοσια διοίκηση. Κι όχι μόνο. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας δέχεται ήδη ενα σοβαρότατο πλήγμα. Οι δραματικές απώλειες εισοδημάτων ( κυρίως σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού) εχουν δημιουργήσει οργή κατα του ανάλγητου κράτους. Και απο το ερχόμενο φθινόπωρο, που η οικονομική αφαίμαξη θα φανεί περισσότερο στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, η λαϊκή δυσαρέσκεια μπορεί να γίνει εφιάλτης για τη κυβέρνηση. Γιατί τόσα σκληρά αδικα και αντιαναπτυξιακά μέτρα δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί οτι θα τα επέβαλλε ενα κόμμα που επικαλέστηκε να επανασυστήσει το κράτος πρόνοιας καθώς και τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου.
Αλλά το πιο σημαντικό απο όλα, ειναι οτι χάθηκαν τα χαμόγελα και η αισιοδοξία. Έναν τόσο χαρούμενο λαό, το διεφθαρμένο και αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα, τον καταδικάζει στο περιθώριο. (''ΤΑ ΝΕΑ-14/07/2010).