Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Η ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Η ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
του ΗΛΙΑ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗ(elgeo@dolnet.gr)
''Φοβόμαστε πλέον και τη σκιά μας'', μονολογούσε η ηλικιωμένη κυρία κατεβαίνοντας χτες τις σκάλες του μετρό στην Ομόνοια. Και είχε δικιο. Η ανασφάλεια ειναι πλέον η σημαία της καθημερινότητας. Ληστείες, δολοφονίες, απολύσεις, χρέη στις τράπεζες, αρρώστιες, αυτοκτονίες. Ξυπνάς και τα πρωινάδικα της τηλεόρασης σε.... καλημερίζουν με νέα οικονομικά μέτρα, με νεους φόρους, με θλιβερές ειδήσεις. Κατεβαίνεις στο ισόγειο της πολυκατοικίας και συναντάς μόνο λογαριασμούς και ειδοποιητήρια της εφορίας. Η τράπεζα ειναι πλέον μια αχώριστη φίλη σου. Πάντως κανονικό γράμμα έχουμε χρόνια να δούμε. Και όταν είδαμε μια επιστολή απο την Αμερική ζηλέψαμε τον παραλήπτη. Άλλωστε ο φθόνος αποτελεί το εθνικό μας σπορ. Φθονούμε ολους όσους ζουν καλύτερα απο εμάς. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Αγνοώντας τη δική μας κατάντια. Και φυσικά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη. Όχι μόνο στις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και στους γύρω μας. Η καχυποψία αντικατέστησε τη φιλία και την αλληλεγγύη.
Κάθε χρόνο εχω παρατηρήσει οτι αρχίζουμε να στολίζουμε τα σπίτια μας, με τα Χριστουγενιάτικα, απο τα μέσα Νοεμβρίου. Ειναι βλέπεις αυτή η αίσθηση της μοναξιάς και θέλουμε να βάλουμε στη μίζερη ζωή μας λίγο χρώμα. Έχουμε ανάγκη τη ζεστασιά, ενα χέρι στον ώμο, λίγα λόγια αγάπης. Αναζητάμε τρυφερότητα και αλληλεγγύη σε μια κοινωνία που ο ένας προσπαθεί με κάθε τρόπο να 'βγάλει' το μάτι του άλλου, οπου κυριαρχεί η υποκρισία, το ψέμα, ο φθόνος και το προσωπικό συμφέρον. Αν δεν κάνω λάθος τα λαμπιόνια συμβολίζουν τα όνειρα. Που αναμοσβύνουν και όταν περάσουν οι γιορτές τα ξαναβάζουμε στην αποθήκη. Η φάτνη σε παραπέμπει στο παρελθόν. Σε όμορφες στιγμές αγάπης και ξενοιασιάς. Τότε που υπήρχε το χαμόγελο, η αληθινή αγάπη, η κατανόηση. Και το χριστουγεννιάτικο δένδρο συμβολίζει τη ζωή που θέλαμε αλλά δεν ζήσαμε. Γι αυτό το έλατο ικετεύει τον ουρανό. Οπως καθημερινά όλοι μας παρακαλούμε να βρέξει ή να χιονίσει ώστε να νοιώσουμε τη ζεστασιά της μοναξιάς νοιώθοντας την ασφάλεια του σπιτιού στην ανασφάλεια της ζωής μας.
Αλήθεια δεν έχετε παρατηρήσει οτι στις γιορτές φίλων και συγγενών κάθε χρόνο παίρνουμε και δεχόμαστε ολοένα και περισσότερα τηλέφωνα;;; Γιατί αραγε;;; Η απάντηση κι εδώ εχει να κάνει με τη μοναξιά. Ζούμε σε μια εποχή ανασφάλειας και ερημιάς, που έχουμε αποκούμπι πλέον την τηλεόραση. Αυτή πλέον ειναι η συντροφιά μας. Πάνε οι φίλοι, πάνε οι παρέες, τέλος τα γλέντια. Ο καθένας σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου και ανεβαίνει στον δικό του Γολγοθά. Με το μυαλό ''καρφωμένο'' στα δάνεια, στα χρέη και στις θλιβερές ειδήσεις με αρρώστιες και θανάτους. Και ειναι αλήθεια οτι αυτή η αβάσταχτη μοναξιά, η βαθιά ψυχή της μοναξιάς, μας κινητοποιεί ώστε να τηλεφωνήσουμε ακόμη και σε ξεχασμένους φίλους και γνωστούς για να τους ευχηθούμε.
Απογοητευμένοι απο τους πολιτικούς και την κοινωνία, στηρίζουμε πλέον τις ελπίδες μας στον ουρανό. Αγνοώντας ωστόσο οτι αυτός δεν στηρίζεται πουθενά. Ψάχνουμε σε κινητά, σε τηλεοπτικά σίριαλ, σε τυχερά παιγνίδια να βρούμε λιγες σταγόνες ευτυχίας, να ανακαλύψουμε τη ζωή που φεύγει, που τρέχει ασθμαίνοντας. Δυστυχώς...

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενό σου αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας. Έτσι είναι τα πράγματα και έτσι κυλάει η ζωή μας. Έχουμε χάσει πια το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας. Ασχολιόμαστε με τα υλικά αγαθά και δε θεραπεύουμε τις ανάγκες της ψηχής μας.

sofia

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο Ηλία με συγκίνησε πολύ το άρθρο σου. Φανερώνει τα αδιέξοδα της ζωής μας. Να μας τα θυμίζεις για να ξαναβρουμε το νόημα της ζωής μας.

Σωτηρία

Unknown είπε...

Συγχαρητήρια για την προσέγγιση σου. Με εξέπληξες γι ακόμα μια φορά αν και όχι ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος, οι αναλύσεις σου θα ήταν ζηλευτές ακόμα και από επαγγελματίες του χώρου.
Για μια ακόμα φορά βουτάς βαθιά και αυτό σε τιμά ιδιαίτερα ειδικά έτσι που έχει καταντήσει το σινάφι σου με παντελή απουσία δυνατών πεννών.
Αξίζει η συνέχιση της προσπάθειας σου για εγρήγορση όλων εμάς των πιστών αναγνωστών σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο σου με άγγιξε βαθιά. Εύχομαι στο πνεύμα των Χριστουγέννων που έρχεται να βρούμε το Όνειρο, τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο που χάνουμε στην καθημερινότητα

ΣΟΝΙΑ

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο σου μας παρουσιάζει το κοινωνικό πρόβλημα της σύγχρονης μοναξιάς, μας προβληματίζει και μας αφυπνίζει.


ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ-ΦΘΟΝΟΣ-ΜΟΝΑΞΙΑ : Χαρακτηριστικά της εποχής μας που αποδίδεις με ευαισθησία, γεμάτος ανθρωπιά.


ΑΡΗΣ

Αντώνης Γιάγκος είπε...

Έξοχο άρθρο ρεαλιστικό! Όλα τα ζούμε - δυστυχώς στο πετσί μας- κι ιδίως τη μοναξιά και την ανασφάλεια! Σας συγχαίρω!

Unknown είπε...

Πράγματι στο άρθρο θίγονται οι ανθρώπινες σχέσεις και καταδεικνύεται ότι πάντων χρημάτων δεν είναι πλέον (άραγε υπήρξε ποτέ;) ο άνθρωπος, αλλά το χρήμα.Από μέσον το χρήμα έγινε και σκοπός και φονέας των αξιών, για τις οποίες η ανθρωπότητα αγωνίστηκε και συχνά πάρα πολύ σκληρά...
Θέλω ωστόσο να παρατηρήσω ότι από όλους αυτούς οι οποίοι διαμαρτυρόμαστε, πολύ λίγοι εμπιστευόμαστε - και η εμπιστοσύνη είναι η πρώτη αρχή της ανθρώπινης επικοινωνίας - ούτε ανεχόμαστε ούτε παρρησιαζόμαστε, ούτε πιστεύουμε τον ειλικρινή λόγο, αλλ' ούτε και τον μεταχειριζόμαστε.
Αρκούμαστε στις διαπιστώσεις- το άλλοθί μας.
Πίσω από την καλόπιστη επικοινωνία δεν κρύβεται, όπως πιστεύουν - ή θέλουν να πιστεύουν- ο κίνδυνος να μας πουν αγαθιάρηδες.Κρύβεται η έλλειψη εμπιστοσύνης και εκτίμησης στον εαυτό μας (Θυμίζω το Σωκρατικό: τον καλό άνθρωπο δεν μπορεί να τον βλάψει κανένας κακός). Εμείς λοιπόν, ο καθένας χωριστά ως πρόσωπο,αλλά και όλοι μαζί, ως συλλογική συνείδηση, έχουμε την ευθύνη για ό,τι βιώνουμε, για ό,τι επιτρέπουμε να συμβαίνει, για ό,τι δεν αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε, για τη σχέση μας με τον εαυτό μας - την πυξίδα της σχέσης μας με τους άλλους...

Δημοφιλείς αναρτήσεις