Ο
ΟΤΑΝ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ....
Μένει δίπλα μου, στο Παλαιό Φάληρο. Σε μια παλιά μονοκατοικία(απο τις ελάχιστες που απέμειναν) με κληματαριές, λουλούδια και γατάκια. Ζει δίπλα σε οικοδομικά μεγαθήρια.
Ειναι συμπαθητικός. Γύρω στα 70, με το ατημέλητο μουστάκι, την τραγιάσκα και ενα παλιό 'Καντέτ'' που αγκομαχάει για να πάρει εμπρός. 'Εχει το χαμόγελο της ηρεμίας, του εφησυχασμού. Δεν του έχω μιλήσει. Εκτός απο μια καλημέρα. Υποψιάζομαι οτι δεν θα του μιλήσω ποτέ. Είμαι σίγουρος οτι θα κατακρίνει τους δημοσιογράφους και θα δυσανασχετήσει με τη σύνταξη που παίρνει. Οπως είμαι σίγουρος οτι νιώθει ευτυχισμένος. Ειναι ευτυχισμένος. Και το δείχνει.
Η επαφή μου με τούς απόμαχους της δουλειάς εχει δείξει οτι εμείς οι νεότεροι ζούμε πιό δύσκολα, πιό αγχωτικά, πιό ψεύτικα. Λέμε καλημέρα και φεύγουμε βιαστικά επειδή έπρεπε να πούμε καλημέρα. Βλεπουμε τηλεόραση επειδή νιώθουμε μοναξιά. Και απο ανάγκη, με δυσφορία, ελέγχουμε την αλληλογραφία μας επειδή μόνο χαρτιά απο τράπεζες, δάνεια και λογαριασμούς μπορεί να συναντήσουμε. Είμαστε καταδικασμένοι στο άγχος, στην ανασφάλεια, στην μονοτονία της καθημερινότητας. Εγκλωβισμένοι στα οικονομικά μας αδιέξοδα, στις θλιβερές ειδήσεις συγγενών και φίλων για θανάτους, αρρώστιες, χωρισμούς. Και μέσα μας κάνουμε τον σταυρό μας που είμαστε(ακόμη) ζωντανοί.
Νοιώθουμε αδύναμοι. Σε μια κοινωνία οπου η κρίση θεσμών και αξιών κυριαρχεί. Οπου κοιμόμαστε και ξυπνάμε με αδιέξοδα. Οπου προσποιούμαστε οτι ζούμε καλά.
Είμαι σίγουρος οτι ο συμπαθής συνταξιούχος της διπλανής μονοκατοικίας δεν εχει τέτοια προβλήματα. Ξέρει να ζεί ήρεμος, με χαμόγελο, με αξίες, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στο περιβάλλον. Ζεί για τη ζωή.
Άλλωστε γι΄αυτο δεν ενδίδει στα εκατομμύρια των μεγαλοεργολάβων για να γκρεμιστεί το σπίτι του. Γι αυτό είναι ο άνθρωπος που όλοι ζηλεύουμε στην πολυκατοικία μας αλλά ποτέ δεν θα τον ακολουθήσουμε. Ποτέ δεν θα του μοιάσουμε.
ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου