Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ




Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ

Η απώλεια του Νίκου Κακαουνάκη με συγκλόνισε. Όχι γιατί ήταν ένας σπουδαίος, ασυμβίβαστος, δημοσιογράφος αλλά (κυρίως) γιατί ήταν ένας σημαντικός άνθρωπος.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του στα πρώτα μου δημοσιογραφικά βήματα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο ελεύθερο ρεπορτάζ στα 'ΝΕΑ'. Ήταν τότε προϊστάμενος στο ελεύθερο ρεπορτάζ με διευθυντή τον αείμνηστο Λέοντα Καραπαναγιώτη. Γλεντζές, ευαίσθητος, ειλικρινής συχνά-πυκνά διασκεδάζαμε στο 'Χάραμα'με τον Τσιτσάνη και στον 'Δία΄με την Μπέλου. Αξέχαστα τα γλέντια και τα ξενύχτια μαζί του. Σε κρητικά μαγαζιά, σε κουτούκια .Παντού. Ήταν ψυχάρα. Και πάντα αλληλέγγυος στα προβλήματα σου. Δεν ήταν ποτέ ο κύριος Νίκος αλλά ο Νίκος. Γιατί ήταν απλός. Όπως απλή είναι και η ζωή. Αλλά και μαχητής. Ήξερε ότι το ταξίδι της ζωής είναι μικρό. Γι΄ αυτό και το ζούσε έντονα.
Αντίo Νίκο. Και να θυμάσαι ότι την τελευταία τσικουδιά θα την πιούμε μαζί στα μπουζούκια των αγγέλων.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

ΕΥΧΕΣ



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ-ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2010-ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΙΖΕΡΙΑ-ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ-ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ-ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ-ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2010
Μαζί με τις θερμές ευχές μου για χρόνια πολλά με υγεία -παραθέτω τα ''δικά'' μου κάλαντα, τα αγιομαυρίτικα κάλαντα:
ΑΓΙΟΜΑΥΡΙΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ
Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν Γέννησιν να πω στ' αρχοντικό σας.
θα σας τα πω με κινητά, email και sms
χάσαμε τα τρίγωνα, τις παιδικές φωνές.
Χάθηκαν τα κάλαντα ακόμη και οι κουτσούνες
ενα ωραίο παρελθόν έμειναν οι στρούνες.
Πάθος με τι-βι και κινητά
φεύγει η ζωή μας στις οθόνες
γύρω όλα ειναι μοναξιά
σμίξαν καλοκαίρια και χειμώνες.
Τσιμέντο οι ελιές στον ελαιώνα
απόβλητα θα βγάλουνε στη Γύρα,
έκοψαν τα δένδρα στον Ανθώνα
μολύνθηκε και της Σαπφούς η λύρα.
Έφυγε αυτό που καρτερείς
Βούλης, Χαραμόγλης, Κοντομίχης
κύματα τα χρόνια της φυγής
σβήνουν στην ακτή γιατί τους λείπεις.
Καλην ημέρα άρχοντες
αν ειναι ορισμός σας,
ακρίβεια, λιτότητα
μπήκαν στ' αρχοντικό σας.
Οι τράπεζες ληστεύουνε
με κάρτες και με δάνεια
δόσεις και επιτόκια
έφθασαν στα.. ουράνια.
Λαμόγια και δειλοί πολιτικοί
τη τσέπη τους έχουνε συμφέρον
γκρεμίζουν των παιδιών μας τη ζωή
κλέβουν απο τη σκέψη μας το μέλλον.
Αρχή προστασίας δεδομένων
μπαίνω στην τράπεζα ασθμαίνων
χρωστάμε και δεν φθάνουν οι συντάξεις
κάμερες παντού οπου κοιτάξεις.
Χτίζουμε παντού, στις παραλίες
Μύλος, Αγιοφίλι, Αη Γιάννη
βλέπω τις παλιές φωτογραφίες
πάει το νησί, εχει πεθάνει.
Έργο που έχω ξαναδεί
χάθηκε της νιότης η καντάδα
μας έκλεψαν την ιδια τη ζωή
έγινες αγνώριστη Λευκάδα.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟ ''ΤΖΙΒΑΕΡΙ''


Φωτό: H oρχήστρα στο 'Τζιβαέρι''.Πάνω δεξιά με το μπουζούκι ο Λευκαδίτης
Μάκης Σταμούλης.Δίπλα του ο Αγάθωνας.

ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟ ''ΤΖΙΒΑΕΡΙ''

Στη Σμύρνη και την Πόλη, τα χρόνια τα παλιά, μέσα σε ομορφοσκαλισμένες
κασέλες, οι νοικοκυράδες φύλαγαν τα «τζοβαΐρια» ή «τζιβαέρια» τους, δηλαδή
τα χρυσαφικά, τα διαμαντικά και ό,τι άλλο πολυτιμότερο είχαν. Τζιβαέρι
λοιπόν σημαίνει θησαυρός. Και πραγματικά αυτο το τζιβαέρι που θα γνωρίσετε
ειναι ενας θησαυρός για το ρεμπέτικο τραγούδι. Και μάλιστα αν εχει σχέση και
με τη Λευκάδα το ολο θέμα γινεται και πιο ελκυστικό.

Ειχα την τύχη πριν μερικές μέρες να επισκεφθω το ''Τζιβαέρι΄'-ενα
καταπληκτικό ρεμπετάδικο-' στην Αθήνα οπου ψυχή του μαγαζιού ειναι ο
Λευκαδίτης(Αγιοπετρίτης) Μάκης(Γεράσιμος) Σταμούλης με την Καρσάνα γυναίκα
του. Ο Μάκης ειναι η ψυχή του μαγαζιού αλλα και της ορχήστρας.

Οπως μου εξομολογήθηκε ο ιδιος, το Τζιβαέρι δημιουργήθηκε από πού μεράκι και
πάθος ώστε να ακουστεί και να παιχτεί με αυθεντικό τρόπο και ύφος το
ρεμπέτικο τραγούδι. Η αυστηρή επιλογή των μουσικών που ασχολούνται με το
είδος αυτό πολλά χρόνια με ύφος και ήθος έχει ανεβάσει το πάλκο σε υψηλά
στάνταρ και η ποιότητα της μουσικής εξασφαλίζεται με την συνεχή ενασχόληση
με την ορχήστρα. Έχοντας τιμήσει με την παρουσία τους μεγάλοι συνεχιστές του
ρεμπέτικου όπως ο Μπάμπης ο Γκολές, ο Αγάθωνας, ο Μανώλης Δημητριανάκης
καθιστά το τζιβαέρι καταξιωμένο με θαμώνες υψηλών απιτήσεων.

Το 2002 δημιουργήθηκε το ομώνυμο συγκρότημα "Τζιβαέρι" που αποτελείται από
τους:

1)Σταμούλης Μάκης (μπουζούκι φωνή)

2)Λαζάρου Ελένη (μπαγλαμάς-κουτάλια, φωνή)

3)Σκούτα Βασίλη (κιθάρα, φωνή)

4)Μηταράκη Δημήτρη (ακορντεόν, φωνη)

Ηχογραφήθηκαν 2 cd's με τίτλους

1)Με γλέντια με γραμμόφωνα με χιλια δυο μεράκια

2)Τα συρτά του ρεμπέτικου(συλεκτικό) τα οποία πήγαν απρόσμενα καλά από
πωλήσεις και κριτικές. Πάρα πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση όπως "έχει
γούστο","το πάρτυ της ζωή σου" "Στην υγειά μας ρε παιδιά" κ.λ. π μας έκαναν
αναγνωρίσιμους και με πολλές καλοκαιρινές συναυλίες.

Η μεγάλη επιτυχία οφείλεται στο γεγονός οτί γλεντάνε τον κόσμο με αυθεντικά
ρεμπέτικα τραγούδια. Στο σήμερα λοιπόν συμπληρώνει το σχήμα ο Έκτωρας Κοσμάς
με το βιολί του με απίστευτο Σμυρναίικο χρώμα και η μεγάλη τιμιτική
συνεργασία με τον Αγάθωνα Ιακωβίδη όπου θα γίνει και το ηχογραφημένο

live ζωντανό cd στο πάλκο.

Αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε αυτή την όμορφη και ζεστή γωνιά.

-''Τζιβαέρι'': Φορμίωνος 131 - Καισαριανή-Τηλ: 210 7601732- http: //www.
tzivaeri. gr

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]
Κουράγιο, παιδί μου...

Του Ηλία Γεωργάκη απο τα ΝΕΑ(9.12.2009)

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ να είναι υπομονετικοί, να γνωρίζουν ότι χρειάζονται σκληρά μέτρα και να έχουν για το μέλλον μεγάλα αποθέματα από κουράγιο», διαμηνύει ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος του Εurogroup. Κουράγιο, λοιπόν. Λες και τόσα χρόνια δεν κάνουμε κουράγιο. Τόσα προγράμματα άγριας λιτότητας, τόσα χρόνια τώρα ποιος τα πλήρωσε, αγαπητέ κύριε Γιούνκερ; Με τόσους φόρους, τέτοια ακρίβεια και με μηδενικές αυξήσεις μισθών - συντάξεων πώς να έχει μείνει λίγο κουράγιο; Η κούραση, η κόπωση των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων έχει λάβει πλέον... εθνικές διαστάσεις. Η κόπωση των πολιτών από τις ανεκπλήρωτες εξαγγελίες των πολιτικών. Η κόπωση από την «άρρωστη» δημόσια διοίκηση και τα επαναλαμβανόμενα προγράμματα «δημοσιονομικής προσαρμογής». Η κόπωση από την άληκτη ανασφάλεια, αλλά και τον καθημερινό Γολγοθά επιβίωσης με τα χρέη, τα δάνεια και τους άδικους φόρους. Η κόπωση από τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για την αναμόρφωση του Ασφαλιστικού. Η σημερινή κυβέρνηση ανοίγει πάλι το Ασφαλιστικό όταν τρεις νόμοι (Σιούφα, το 1992, Ρέππα, το 2002, Πετραλιά, το 2008), δεκάδες τροπολογίες και προεδρικά διατάγματα, πορίσματα και πολλές προτάσεις δεν ήταν αρκετά για να το καταστήσουν βιώσιμο.
Εκείνο όμως που μέσα στα αδιέξοδά μας έχουμε παραβλέψει είναι το μέλλον των παιδιών μας. Πώς θα μπορέσει ο σημερινός νέος ή νέα να πάρει σύνταξη όταν:
●Ανήκει στη γενιά των 500 ή 600 ευρώ, με αποτέλεσμα ακόμα και αν καταφέρει να εκπληρώσει τους απαιτούμενους όρους συνταξιοδότησης, το ύψος της σύνταξής του να είναι αμελητέο έως εξευτελιστικό.
●Είναι πλήρως ανασφάλιστος λόγω του υψηλού ποσοστού μαύρηςανασφάλιστης εργασίας, όταν εργάζεται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να εκπληρώσει τους όρους θεμελίωσης σύνταξης που απαιτούνται από τον νόμο.
●Δεν μπορεί να βρει εργασία, καθώς το ποσοστό της νεανικής ανεργίας στη χώρα μας είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη των 15 και μέσα στα τρία υψηλότερα στην Ευρώπη των 27 (σ.σ.: στη χώρα μας οι άνεργοι μέχρι 29 ετών αναλογούν στο 44% των ανέργων).
Κούραση λοιπόν ακόμη και στην ιδέα ότι τα παιδιά μας θα επιβιώσουν δυσκολότερα από εμάς. Μάλλον πρέπει από τώρα να τους δίνουμε κουράγιο...

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ!

Tρείς νόμοι(νόμος Σιούφα το 1992, νόμος Ρέππα το 2002 και νόμος Πετραλιά το
2008), δεκάδες τροπολογίες και Προεδρικά Διατάγματα, πορίσματα και πολλές
προτάσεις (που επέφεραν ανατροπες στα ασφαλιστικά δικαιώματα) δεν ηταν
αρκετά για να καταστήσουν βιώσιμο το ασφαλιστικό σύστημα το οποίο χρειάζεται
ριζική αναθεώρηση για να επιβιώσει.Σημερα, όπως αποκαλύπτεται, το ταμειακό έλλειμμα του IKA - ETAM έφτασε (εφέτος), βοηθούσης και της κρίσης, στο 1,7 δισ. ευρώ. Oσο δηλαδή υπολόγιζε η αναλογιστική μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Eργασίας ότι θα έφτανε 5 χρόνια αργότερα, το... 2014. Mε βάση τις προβλέψεις, το μέλλον διαγράφεται ακόμη
πιο δυσοίωνο. Eιναι χαρακτηριστικό οτι μέσα στα δύο τελευταία χρόνια οι δαπάνες του κράτους και των ταμείων για την καταβολή των συντάξεων αυξήθηκαν κατά 4,5 δισ. ευρώ! Η μαύρη τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων αποτελεί νάρκη τόσο για τον κρατικό προϋπολογισμό όσο και για τα ίδια τα ταμεία, που στο μέλλον δεν θα μπορούν να καταβάλουν τις συντάξεις αν δεν ανατραπεί το σημερινό αδιέξοδο.

Στο τραπέζι του διαλόγου, στο πλαίσιο της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, η
κυβέρνηση θα θέσει την καθιέρωση μιας βασικής για όλους - πλήρως εγγυημένης
από το κράτος σύνταξης που θα προσαυξάνεται με βάση τις εισφορές και τα έτη
ασφάλισης, χωρίς πλαφόν και όρια. Παράλληλα θα σχεδιαστουν μέτρα για την
πάταξη της εισφοροδιαφυγής, τον περιορισμό των υπέρογκων δαπανών για την
υγεία, την ρύθμιση χρεών προς τα ταμεία και κίνητρα ώστε να καταστεί
ασύμφορη η ανασφάλιστη εργασία καθώς και κίνητρα - όπως προσαύξηση της
σύνταξης -για την επιμήκυνση του χρόνου παραμονής στην εργασία. Οριστικά δεν
θα γίνουν παραμετρικές αλλαγές δηλ. παρεμβάσεις στα γενικά όρια ηλικίας
συνταξιοδότησης( εξαιρείται το δημόσιο όπου έχει ανακοινωθεί η σταδιακή
εξίσωση των ορίων ανδρών και γυναικών)στο ύψος των συντάξεων και των
εισφορών. Τις αλλαγές στο ασφαλιστικό θα υποβάλει, υπό τη μορφή πορίσματος,
9μελής Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, ωστε την ανοιξη του 2010 να πάρει το δρόμο
για τη Βουλη. Θα είναι η τρίτη κατά σειρά επιτροπή που έχει συγκροτηθεί για
το ίδιο πρόβλημα από το 1997 έως σήμερα (η πρώτη ήταν του καθηγητή Ι. Σπράου
το 1997 που υποστήριξε και το πακέτο αλλαγών του Τ. Γιαννίτση και η δεύτερη
του Ν. Αναλυτή το 2007).
H πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής θα γίνει την Τριτη 8 Δεκεμβρίου.

Tα βασικά θέματα που θα τεθουν στο τραπέζι των συζητήσεων θα ειναι(και) τα
παρακάτω:

1. Οι ενοποιήσεις των Ταμείων, κύριας και επικουρικής ασφάλισης.

2. Οι πηγές χρηματοδότησης.

3. Αναδιάταξη - κατάργηση κοινωνικών πόρων.

4. Ο διαχωρισμός του προνοιακού τμήματος από τις συντάξεις που θα
απονέμονται.

5. Ο διαχωρισμός κλάδων υγείας από τον κλάδο συντάξεων.

6. Η ενίσχυση της ανταποδοτικότητας εισφορών και παροχών, με κίνητρα
ασφάλισης και κατάργηση των ορίων ως προς τα έτη ασφάλισης και το ύψος των
αποδοχών.

Αλλα ας δούμε αναλυτικά ποιές ειναι οι 5 αιτίες που οδήγησαν το ασφαλιστικό
σύστημα στα πρόθυρα κατάρρευσης:

1-Η μεγάλη πληγή για τα έσοδα των ταμείων, είναι και η εισφοροδιαφυγή. Παρά
τις κατά καιρούς διακηρύξεις και τα μέτρα παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα
αφού στερεί 8 δισ. ευρώ ετησίως από το σύστημα. Σύμφωνα με στοιχεία του INE
της ΓΣEE 1.100.000 απασχολούνται χωρίς ασφάλιση και αν περιοριζόταν κατά 20%
η εισφοροδιαφυγή το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης θα κέρδιζε 7 χρόνια ενώ
σήμερα δεν υπάρχει κίνητρο ασφάλισης (έλλειψη προσαυξήσεων στις συντάξεις)

2- Σχεδόν μισό εκατομμύριο επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι (239.151 στο
ΙΚΑ και άλλοι 225.000 στον ΟΑΕΕ) αδυνατούν, λόγω και της οικονομικής κρίσης,
να πληρώσουν τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Σύμφωνα με τα επίσημα
στοιχεία τα χρέη προς το ΙΚΑ έχουν αυξηθεί κατά 176,57% από το 2003 και στα
τέλη του 2009 έφτασαν, παρά τις ευνοϊκές ρυθμίσεις οφειλών, στα 4,6 δισ.
ευρώ. Στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών(ΟΑΕΕ) οι οφειλές στο
τέταρτο δίμηνο του '09 ανέρχονται σε 184 εκατ. ευρώ (+35% σε σχέση με το
αντίστοιχο δίμηνο του '08).

3-Το ταμειακό έλλειμμα του IKA (ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός φορέας) έφτασε
φέτος, βοηθούσης και της κρίσης, στο 1,7 δισ. ευρώ. Oσο δηλαδή υπολόγιζε η
αναλογιστική μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Eργασίας ότι θα έφτανε 5 χρόνια
αργότερα, το... 2014. Tα ελλείμματα των δύο μεγαλύτερων ασφαλιστικών ταμείων
του IKA και του OAEE θα εκτοξευθούν, με βάση την αναλογιστική μελέτη του
Διεθνούς Γραφείου Eργασίας στα 67,7 δισ. στο IKA - ETAM (2,9 δισ. το 2020,
5,3 δισ. το 2025, 16,8 δισ. το 2035, 41, 6 δισ. το 2045 και 67,7 δισ. το
2055) και στον OAEE τα 51,9 δισ. (σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Γραμματείας
Kοινωνικών Aσφαλίσεων

4- Oι δαπάνες του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων για τις πληρωμές
συντάξεων αγγίζουν φέτος το 13,5% του Aκαθάριστου Eγχώριου Προϊόντος από
11,7% που ήταν το 2007 και υπολογίζεται ότι, αν δεν αλλάξει κάτι, θα φτάσουν
στο 24% του AEΠ μέσα στις επόμενες 2 δεκαετίες λόγω του δημογραφικού και της
πλήρους ανατροπής της σχέσης ασφαλισμένων και συνταξιούχων δεσμεύοντας και
πόρους για την ανάπτυξη της οικονομίας.

5-Οι δαπάνες υγείας τον τελευταίο χρόνο αυξήθηκαν κατά 25% ενω στα 4,5 δισ.
ευρώ κινουνται εφέτος οι δαπάνες μόνο σε ιδιωτικά φαρμακεία οταν στα 13 δισ.
ευρώ είναι τα συσσωρευμένα χρέη του δημοσίου προς τα Tαμεία.

Ας δούμε ομως και τις 8 σημαντικότερες παρεμβάσεις που εγιναν τα τελευταια
χρόνια στο ασφαλιστικό μας συστημα:

1: Τα όρια ηλικίας: Oλοι ανεξαιρέτως οι ασφαλιστικοί νόμοι, από το νόμο
Σιούφα το '92 έως και πρόσφατα (με το ν. Πετραλιά) επέβαλαν σταδιακές
αυξήσεις που ολοκληρώνονται το 2017 (εφόσον όπως όλα δείχνουν διατηρηθούν ως
έχουν) ορίζοντας το 65ο έτος για πλήρη σύνταξη, το 60ό για μειωμένη και το
55ο έτος για τις μητέρες ανηλίκων. Στελέχη της κοινωνικής ασφάλισης θεωρούν
οριακές τις όποιες νέες αυξήσεις δρομολογηθούν κυρίως στα όρια
συνταξιοδότησης των δημοσίων υπαλλήλων όπως για εργαζόμενες μητέρες με 3
ανήλικα παιδιά (ακόμη ισχύει η 20ετία χωρίς όριο ηλικίας) και τους ένστολους
(ισχύει η 25ετία χωρίς όριο ηλικίας). Παράλληλα ανοικτή παραμένει η
αναθεώρηση της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών που επίσης οδηγεί σε πρόωρη
συνταξιοδότηση. O αντίλογος που προβάλλεται είναι ότι μια αύξηση κατά 2 έτη
στα όρια ακόμη και στα 67 από τα 65 θα δώσει «ζωή» μόλις 6,5 μηνών στο
σύστημα. Eιδικά για το ασφαλιστικό των δημοσίων υπαλλήλων τίθεται το ερώτημα
αν θα υπάρχει στο μέλλον εγγύηση για την καταβολή των συντάξεων στα νέα όρια
ηλικίας που θα αποφασιστούν εφόσον η ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων
χαρακτηρίζεται από την E.E. ως ασφάλιση στον εργοδότη (δηλαδή
επαγγελματική).

2: Τα έτη εργασίας - ασφάλισης: Oλοι οι νόμοι έχουν, επίσης, επιβάλει αύξηση
στα απαιτούμενα για την απονομή σύνταξης έτη ασφάλισης. Πέραν του βασικού
ορίου των 15 ετών που παραμένει μέχρι νεωτέρας ως προϋπόθεση για την
καταβολή της κατώτατης σύνταξης σε ηλικία 65 ετών, τα απαιτούμενα έτη
ασφάλισης έως το 2017 θα είναι τα 25 (για μητέρες ανηλίκων), 35 για παλαιούς
ασφαλισμένους και 37 (χωρίς όριο ηλικίας) για όλους. Tο δίλημμα που τίθεται
είναι αν οι συνθήκες που επικρατούν στην αγορά εργασίας μπορούν να
διασφαλίζουν τόσο μεγάλη διάρκεια απασχόλησης.

3: Οι πρόωρες συντάξεις: Oι ήδη ισχύουσες διατάξεις - νόμος Πετραλιά που
θεωρείται βέβαιο ότι θα επεκταθεί και στο Δημόσιο - προβλέπουν ως ποινή τη
μείωση της σύνταξης κατά 6% για κάθε χρόνο που υπολείπεται μέχρι τη
συμπλήρωση του ανώτατου ορίου ηλικίας (4,5% είναι στο Δημόσιο) και συνολικά
30% για όσους αποχωρούν 5 χρόνια νωρίτερα. Θέμα υπάρχει, ωστόσο, για τις
εθελούσιες εξόδους που συνήθως συνοδεύονται όχι από περικοπές αλλά από
«μπόνους» (αναγνώριση πλασματικών ετών ασφάλισης).

4: Ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων: Mε σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων έχει
διευρυνθεί η βάση των ετών για τον υπολογισμό της σύνταξης (5ετία) και έχει
περιοριστεί στα επίπεδα του IKA (στο 70% για 35 έτη ασφάλιση) το ποσοστό
αναπλήρωσης του μισθού. H ίδια ρύθμιση θα ισχύει το 2017 και για τους
δημοσίους υπαλλήλους εγείροντας, ωστόσο, ερωτήματα για την επάρκεια των
συντάξεων, ειδικά στο Δημόσιο όπου τα επιδόματα δεν συνυπολογίζονται στις
συντάξιμες αποδοχές. Θέμα υπάρχει και για τις επικουρικές (ο νόμος Πετραλιά
προβλέπει τον περιορισμό τους στο 20% της κύριας σύνταξης στα ελλειμματικά
ταμεία, ποσοστό που ήδη ισχύει για τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων).

5: Η ανταποδοτικότητα εισφορών - παροχών: Διατηρούνται, παρά τις
αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις, οι στρεβλώσεις που υπάρχουν με μεγάλες διαφορές
στα ποσά των συντάξεων που απονέμονται ιδιαίτερα για τους διαδοχικά
ασφαλισμένους (μείωση έως 30% των ποσών σε σύγκριση με όποιον έχει
ασφαλιστεί μόνο σε ένα ταμείο στη διάρκεια του εργασιακού βίου). Θέματα
υπάρχουν, ακόμη, σχετικά με τον απαιτούμενο αριθμό των ημερομισθίων που
πρέπει να έχει κάποιος ασφαλισμένος για να δικαιούται τις παροχές υγείας (ο
ν. Πετραλιά έχει επιβάλει σταδιακή αύξηση των ενσήμων) για την καταβολή 14
συντάξεων (μαζί με τα δώρα) από τα Tαμεία των αυτοαπασχολουμένων στα οποία
γίνεται παρακράτηση εισφορών μόνο για 12 μήνες καθώς και για τη δημιουργία
πρόσθετης ασφάλισης (τρίτος πυλώνας, στη βάση των επαγγελματικών ταμείων).

6- Τα κατώτατα όρια: Πρόκειται για την ελάχιστη εγγύηση που παρέχει το
σύστημα σε όσους φτάνουν στην ηλικία των 65 ετών και έχουν ασφάλιση για 15
έτη. Tο μεγαλύτερο τμήμα της σύνταξης αυτής είναι, ωστόσο, προνοιακό και σε
αρκετές περιπτώσεις δεν διαφέρει πολύ σε σχέση με τις συντάξεις της 25ετίας
που απονέμουν τα Tαμεία. Tο κυβερνών κόμμα προέβλεπε στο προεκλογικό του
πρόγραμμα την καθιέρωση μιας βασικής σύνταξης για όλους που θα αυξάνεται
ανάλογα με τα έτη εργασίας.

7- Η εισφοροδιαφυγή - εισφοροαποφυγή: Παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις και
τα μέτρα παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα αφού στερεί 8 δισ. ευρώ ετησίως
από το σύστημα. Πρόσθετη «πληγή» αποτελούν και οι απλήρωτες οφειλές των
ιδιωτών και του Δημοσίου που... αυξάνονται παρά τις συνεχείς ρυθμίσεις
χρεών. Σύμφωνα με στοιχεία του INE της ΓΣEE, 1.100.000 απασχολούνται χωρίς
ασφάλιση και αν περιοριζόταν κατά 20% η εισφοροδιαφυγή το σύστημα κοινωνικής
ασφάλισης θα κέρδιζε 7 χρόνια ενώ σήμερα δεν υπάρχει κίνητρο ασφάλισης
(έλλειψη προσαυξήσεων στις συντάξεις).

8- Οι ενοποιήσεις ταμείων και παροχών: Eως σήμερα έχουν προβλεφθεί
διοικητικές ενοποιήσεις ταμείων (με το νόμο Πετραλιά τα κύρια ταμεία
περιορίστηκαν σε 13) με μεταφορές ελλειμμάτων (π.χ. στον OAEE) και
περισσότερη γραφειοκρατία ελλείψει προσωπικού και μηχανογράφησης. Στο
τραπέζι έχει, κατά καιρούς, τεθεί και ασφαλώς θα συζητηθεί και πάλι ο
επανασχεδιασμός των ενοποιήσεων με προοπτική, όμως, τις ενιαίες παροχές σε
συντάξεις και υγεία (στελέχη υποστηρίζουν την απόσχιση των κλάδων υγείας από
τα ταμεία για τις συντάξεις).

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Η ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Η ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
του ΗΛΙΑ Π. ΓΕΩΡΓΑΚΗ(elgeo@dolnet.gr)
''Φοβόμαστε πλέον και τη σκιά μας'', μονολογούσε η ηλικιωμένη κυρία κατεβαίνοντας χτες τις σκάλες του μετρό στην Ομόνοια. Και είχε δικιο. Η ανασφάλεια ειναι πλέον η σημαία της καθημερινότητας. Ληστείες, δολοφονίες, απολύσεις, χρέη στις τράπεζες, αρρώστιες, αυτοκτονίες. Ξυπνάς και τα πρωινάδικα της τηλεόρασης σε.... καλημερίζουν με νέα οικονομικά μέτρα, με νεους φόρους, με θλιβερές ειδήσεις. Κατεβαίνεις στο ισόγειο της πολυκατοικίας και συναντάς μόνο λογαριασμούς και ειδοποιητήρια της εφορίας. Η τράπεζα ειναι πλέον μια αχώριστη φίλη σου. Πάντως κανονικό γράμμα έχουμε χρόνια να δούμε. Και όταν είδαμε μια επιστολή απο την Αμερική ζηλέψαμε τον παραλήπτη. Άλλωστε ο φθόνος αποτελεί το εθνικό μας σπορ. Φθονούμε ολους όσους ζουν καλύτερα απο εμάς. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Αγνοώντας τη δική μας κατάντια. Και φυσικά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη. Όχι μόνο στις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και στους γύρω μας. Η καχυποψία αντικατέστησε τη φιλία και την αλληλεγγύη.
Κάθε χρόνο εχω παρατηρήσει οτι αρχίζουμε να στολίζουμε τα σπίτια μας, με τα Χριστουγενιάτικα, απο τα μέσα Νοεμβρίου. Ειναι βλέπεις αυτή η αίσθηση της μοναξιάς και θέλουμε να βάλουμε στη μίζερη ζωή μας λίγο χρώμα. Έχουμε ανάγκη τη ζεστασιά, ενα χέρι στον ώμο, λίγα λόγια αγάπης. Αναζητάμε τρυφερότητα και αλληλεγγύη σε μια κοινωνία που ο ένας προσπαθεί με κάθε τρόπο να 'βγάλει' το μάτι του άλλου, οπου κυριαρχεί η υποκρισία, το ψέμα, ο φθόνος και το προσωπικό συμφέρον. Αν δεν κάνω λάθος τα λαμπιόνια συμβολίζουν τα όνειρα. Που αναμοσβύνουν και όταν περάσουν οι γιορτές τα ξαναβάζουμε στην αποθήκη. Η φάτνη σε παραπέμπει στο παρελθόν. Σε όμορφες στιγμές αγάπης και ξενοιασιάς. Τότε που υπήρχε το χαμόγελο, η αληθινή αγάπη, η κατανόηση. Και το χριστουγεννιάτικο δένδρο συμβολίζει τη ζωή που θέλαμε αλλά δεν ζήσαμε. Γι αυτό το έλατο ικετεύει τον ουρανό. Οπως καθημερινά όλοι μας παρακαλούμε να βρέξει ή να χιονίσει ώστε να νοιώσουμε τη ζεστασιά της μοναξιάς νοιώθοντας την ασφάλεια του σπιτιού στην ανασφάλεια της ζωής μας.
Αλήθεια δεν έχετε παρατηρήσει οτι στις γιορτές φίλων και συγγενών κάθε χρόνο παίρνουμε και δεχόμαστε ολοένα και περισσότερα τηλέφωνα;;; Γιατί αραγε;;; Η απάντηση κι εδώ εχει να κάνει με τη μοναξιά. Ζούμε σε μια εποχή ανασφάλειας και ερημιάς, που έχουμε αποκούμπι πλέον την τηλεόραση. Αυτή πλέον ειναι η συντροφιά μας. Πάνε οι φίλοι, πάνε οι παρέες, τέλος τα γλέντια. Ο καθένας σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου και ανεβαίνει στον δικό του Γολγοθά. Με το μυαλό ''καρφωμένο'' στα δάνεια, στα χρέη και στις θλιβερές ειδήσεις με αρρώστιες και θανάτους. Και ειναι αλήθεια οτι αυτή η αβάσταχτη μοναξιά, η βαθιά ψυχή της μοναξιάς, μας κινητοποιεί ώστε να τηλεφωνήσουμε ακόμη και σε ξεχασμένους φίλους και γνωστούς για να τους ευχηθούμε.
Απογοητευμένοι απο τους πολιτικούς και την κοινωνία, στηρίζουμε πλέον τις ελπίδες μας στον ουρανό. Αγνοώντας ωστόσο οτι αυτός δεν στηρίζεται πουθενά. Ψάχνουμε σε κινητά, σε τηλεοπτικά σίριαλ, σε τυχερά παιγνίδια να βρούμε λιγες σταγόνες ευτυχίας, να ανακαλύψουμε τη ζωή που φεύγει, που τρέχει ασθμαίνοντας. Δυστυχώς...

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΛΑΚΗΣ ΣΑΝΤΑΣ. ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ





Εμείς αγόρι μου, είμαστε δρακογενια. κοιμηθήκαμε πάνω στο χιόνι κι ανάμεσα στα σκίνα,δεχτήκαμε ιατρικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό,ζήσαμε στα ξερονήσια και τις φυλακές,μάθαμε ν αντέχουμε Δεν προλάβαμε να βγούμε στην κοινωνία και βγήκαμε στην Αντίσταση Τα οράματα ερχόντουσαν από μόνα τους να σε συναντήσουν

Ένα μικρο τέταρτο του φεγγαριού έπεφτε πάνω στα μάρμαρα το χουμε συμφωνήσει Αν παν να μας συλλάβουν, θα πέσουμε από την Ακρόπολη Παιδευόμαστε,είναι στερεωμένη με συρματόσκοινο .Σιωπή Μονό το γέλιο της γερμανικής φρουράς ακούγεται Ένα ένα κόβουμε τα σύρματα με χέρια, με δόντια, με λύσσα! Η σημαία πέφτει...........

-------------------------------------------------------------------------------------

Οι αξίες και τα σύμβολα δεν ξεθωριάζουν. Και ο Λάκης Σάντας, αυτός ο σεμνός
Λευκαδίτης, που ελπίζει σε μια ιδανική, αταξική, ειρηνική κοινωνία για τα
νέα παιδιά, που ονειρεύεται την παγκόσμια ειρήνη, ειναι ένα σύμβολο, ένας
ήρωας. Ο Λακης Σάντας τη νύχτα της 30ης Μάιου 1941- μαζί με τον Μανώλη
Γλέζο -κατέβασαν τη σημαία των ναζί Κατακτητών απο τον Ιερό βράχο της
Ακρόπολης. Οι Λευκαδίτες τον τίμησαν και τον τιμούν. Ωστόσο για τη σημερινή
νεολαία ειναι άγνωστος. Και ειναι άγνωστος γιατί άλλαξαν τα πρότυπα μας.
Σήμερα η μισή Ελλάδα θέλει να παίξει στα τηλεπαιχνίδια και η άλλη μισή θέλει
να διοριστεί στο δημόσιο αφου φανατιστεί με τις ποδοσφαιρικές ομάδες.
Δυστυχως-και με σημαντική ευθυνη των ιδιων των γονιών- τα εθνικά μας πρότυπα
είναι πλέον η τηλεόραση και μια θέση στο Δημόσιο. Είναι δεδομένο. Με την
τσίμπλα στο μάτι θαυμάζουμε τα «πρωινάδικα» και μισοκοιμισμένοι
απολαμβάνουμε τα ξενυχτάδικα. Στο ενδιάμεσο διάστημα πίνουμε και δυο τρεις
φραπέδες, καπνίζουμε και δυο πακέτα τσιγάρα και ψάχνουμε μέσω των
προκηρύξεων του ΑΣΕΠ την «τρύπα» για το Δημόσιο, έχοντας κατά νου και το
«μέσον» στον βουλευτή. Και μεσα σε αυτο το σκηνικό λογικό ειναι να περάνει
απαρατήρητος ένας ήρωας.

Είμαι τυχερός που γνώρισα το Λάκη Σάντα ο οποίος ζει κοντά μου, στο Παλαιό
Φάληρο. Και είμαι τυχερός γιατί ο Λ. Σάντας ειναι ένας καταπληκτικός
άνθρωπος με μια σπάνια, σπανιότατη, σεμνότητα για την εποχή μας. Και συνάμα
ειναι ενας θερμός Λευκαδολάτρης.

Ο Λάκης (Απόστολος) Σάντας γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1922 στην Πάτρα,
όπου τότε υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Οι γονείς του ήταν
Λευκαδίτες. Λίγον καιρό μετά η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα.
Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και αμέσως μετά εισάγεται στη Νομική Σχολή του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση.

Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, θα κατεβάσει, μαζί με το φίλο του
Μανόλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. Το 1942
εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ.

Το 1943 βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην
Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και το 1944
τραυματίστηκε. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία.

Το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια απ' όπου το 1948 στέλνεται στην
Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον
Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 επιστρέφει στην Ελλάδα όπου
έκτοτε ζει μόνιμα.

Ο ίδιος εξιστόρησε το εγχείρημα υποστολής της σημαίας και ορισμένα
περιστατικά από τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση, στον Ηλία Πετρόπουλο. Η
αφήγησή του:

Όταν το Μέτωπο της Μακεδονίας έσπασε και η Μπότα των Ναζί κατέβαινε και μας
πλάκωνε στο στήθος, η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω με τα υποχωρούντα
στρατεύματα για την Αίγυπτο για να συνεχίσω εκεί τον πόλεμο. Λογάριασα,
όμως, χωρίς τα Στούκας, τα οποία δεν άφησαν ούτε καρυδότσουφλο στον Σαρωνικό
κόλπο. Κι έτσι, ανάμεσα στις φλόγες και στις βόμβες των Στούκας, είδα να
βυθίζονται οι ελπίδες μου για την Αίγυπτο, κι έμεινα. Μπήκαν στην Αθήνα μας
μια Κυριακή κι έστησαν αμέσως την πολεμική τους σημαία σ' έναν ψηλό κοντό,
πάνω στα αθάνατα μάρμαρα της Ακρόπολης. [[Κατηγορία:]]Άπειρα μάτια ελληνικά
εδάκρυσαν το πρωινό εκείνο, βλέποντας το σύμβο- λο των Ούννων να λερώνει το
μοναδικό μνημείο του πολιτισμού και της λευτεριάς, τον Παρθενώνα. Έτσι
εδάκρυσαν και τα δικά μου. Μα... ύστερα τα βλέφαρά μου σφίχτηκαν κι άστραψαν
από μια φλόγα που θα μπορούσε να λιώσει και ατσάλι ακόμη, κι ήταν αυτή, η
φλόγα της συγκρατημένης λύσσας εναντίον τους.

Ήταν η φλόγα που μου έλεγε ότι κάτι πρέπει να τους κάνω. Κάτι μεγάλο, κάτι
που να τους μαστιγώσει σε εκείνα τα αγέρωχα γουρουνίσια μούτρα τους, κάτι
προσβλητικό, κάτι που να τους κάνει να κατεβάσουν εκείνα τα κρύα γαλανά,
χωρίς οίκτο κτηνώδη μάτια τους. Κάτι συμβολικό που να τους χτυπήσει όλους
μαζί σαν χώρα, σαν λαό, και προ παντός, σαν στρατό.

Την ίδια φλόγα είδα τότε στα μάτια πολλών φίλων μου, αλλά προ παντός τη
διέκρινα και την γνώρισα στα μάτια του Μανώλη του Γλέζου, του συμμαθητή μου.
Κυτταχτήκαμε στα μάτια και χωρίς κουβέντες συνεννοηθήκαμε. Αρχίσαμε να
σκεφτόμαστε τι θα κάνομε. Εν τω μεταξύ, οι Ναζίδες είχαν αρχίσει
επιχειρήσεις εναντίον της Κρήτης. Πηγαίναμε στο Φάληρο μόνοι μας και μπρος
στα αφρισμένα κύματα σκεφτόμαστε τι να τους κάνομε ακούγοντας από πάνω μας
τη Λουφτβάφε να μεταφέρει αλεξιπτωτιστές για την Κρήτη. Οι μέρες
περνούσαν... Είχε περάσει ένας μήνας που κατέλαβαν την Αθήνα και η Κρήτη
είχε λυγίσει. Πολεμούσαν ακόμη τα παλικάρια μας μαζί με τους Εγγλέζους σε
μερικά σημεία.

Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας
τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια
μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης
σταθήκαμε και κυττούσαμε. Και τότε... το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία
τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε
καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε!
Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρομε. Να την γκρεμίσομε και να την
ξεσχίσομε και να πλύνομε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει
αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη
Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο
Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι
Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ' αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού.
Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της
Ιστορίας. Ήταν πολύ απλό μα και πολύ Μεγάλο. Μια σημαία σήκωσε στις 25
Μαρτίου 1821 ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, μια σημαία θα κατεβάζαμε και μεις
στις 31 Μαϊου 1941. Συμβολικό το πρώτο, συμβολικό και το δεύτερο. Μια φούχτα
άνθρωποι τότε απειλούσαν την Πανίσχυρη Τουρκική Αυτοκρατορία. Δυο παιδιά
εμείς, θα προσβάλλαμε το φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ. Και βάλαμε σ' ενέργεια αμέσως
το σχέδιο. Πήραμε απ' την Εθνική Βιβλιοθήκη τη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια και
διαβάσαμε στη λέξη Ακρόπολις. Εκεί είδαμε όλες τις σπηλιές ή τρύπες που έχει
ο βράχος της Ακροπόλεως από την εποχή εκείνη και καταλάβαμε ότι μόνον από
ένα σπήλαιο -που είναι στο εσωτερικό του βράχου της Ακροπόλεως και λέγεται
Πανδρόσειον άντρον" και στο οποίο κατά τη Μυθολογία εκατοικούσε ο ιερός όφις
της θεάς Αθηνάς και του πήγαιναν οι ιέρειες του ναού του Παρθενώνα και
έτρωγε μηλόπιττες στις εορτές των Παναθηναίων- ότι μόνον απ' αυτήν την
τρύπα, που έβγαινε σε ένα βάθρο δίπλα στο Ερεχθείο, θα μπορούσαμε να
ανεβούμε στην Ακρόπολη χωρίς να μας δουν οι Γερμανοί φρουροί. Την άλλη μέρα
κιόλας πήγαμε και ανεβήκαμε σαν επισκέπτες στην Ακρόπολη και είδαμε πού
ακριβώς είναι αυτή η σπηλιά από την οποία θα ανεβαίναμε την νύκτα. Πέρασε κι
αυτή η ημέρα και ήλθε η επομένη, η 30ή Μαϊου 1941. Είχαμε ακούσει το βράδυ
από το ραδιόφωνο το Λονδίνο που μας είπε ότι η Κρήτη εγκατελείφθη πια. Πρωί
πρωί οι Ούννοι με τις εφημερίδες τους και με προκηρύξεις μας ανήγγειλαν
γεμάτοι κομπασμό και υπερηφάνεια ότι κατέλαβαν και την τελευταία γωνιά της
Ελλάδας, την ηρωική Κρήτη.

Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο
μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει.

Επιτέλους βράδιασε. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όπλα δεν
είχαμε τότε. Είχα πάρει μαζί μου μόνον ένα φαναράκι ηλεκτρικό κι ένα
μαχαιράκι. Φτάσαμε. Κάναμε μια βόλτα στα Προπύλαια μέχρι να φτάσει η ώρα 9:
30 μ.μ. Τότε είδαμε τους Γερμαναράδες να είναι μαζεμένοι μέσα στο δωμάτιο
της εισόδου και να πίνουν κρασί και μπίρες, έχοντας και μερικές κακές
Ελληνίδες, απ' αυτές που πουλάν τον έρωτά τους στα Προπύλαια που είχαν το
Φρουραρχείο. Ακούγαμε απόμακριά τα κτηνώδη χάχανά τους και τα τραγούδια τους
και σφίγγαμε ακόμη περισσότερο τα δόντια μας. Όταν έφτασε η ώρα,
κυτταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια
ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη
μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα
ιδανικά σου.

Σ' αυτές τις στιγμές δεν έχεις παρά να θυμηθείς την Ιστορία. Να θυμηθείς τον
Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, να θυμηθείς τον Αθανάσιο Διάκο ή το Μεσολόγγι ή τον
πόλεμο της Αλβανίας κι είσαι εντάξει. Σφίξαμε τα χέρια, πηδήξαμε τα σύρματα,
μπήκαμε ανάμεσα στα δέντρα. Συρθήκαμε με την κοιλιά και φτάσαμε στη σπηλιά.
Μπήκαμε μέσα ψηλαφητά κρατώντας και την αναπνοή μας ακόμη. Αρχίσαμε να
σκαρφαλώνομε ως τα μαδέρια της σκαλωσιάς που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι
για ανασκαφές. Κάτω μας το βάραθρο άνοιγε το μαύρο του στόμα να μας καταπιεί
στο πρώτο ξεγλίστρημα. 40 μέτρα κάτω κατέβαινε η σπηλιά και κατόπιν
ανοιγότανε το χείλος ενός ξεροπήγαδου, άλλα καμιά δεκαριά μέτρα. Σιγά-σιγά
σκαρφαλώσαμε και κάνοντας μια τελευταία έλξη βγήκαμε στο επάνω βάθρο.
Ανεβήκαμε μερικά μαρμάρινα σκαλιά και σηκώσαμε τα κεφάλια μας να δούμε. Ήταν
ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα
μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν'
ατσαλώνομε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας να
στέκονται σιωπηλοί και μεγαλοπρεπείς μες στις χλαμύδες τους τριγύρω μας και
να μας κυττάνε ερωτηματικά αν θα κάνομε το καθήκον μας ή όχι. Αν και δεν
πολυπιστεύω στο μοιραίο, εν τούτοις εκείνες τις στιγμές νομίζω ότι το
μοιραίο της φυλής μας έριξε τον κλήρο σε μας... Προχωρήσαμε συρτά με την
κοιλιά. Μας χώριζαν περίπου 50-60 μέτρα απ' τον κοντό που είχαν τη σημαία
τους. Χωριστήκαμε και πηγαίναμε ανάμεσα στα μάρμαρα, πετώντας κάθε τόσο
πέτρες μήπως ήταν κανένας Γερμανός σκοπός κρυμμένος. Όταν φτάσαμε κοντά στον
κοντό είδαμε την ξύλινη σκοπιά τους.

Πετάξαμε πάλι κάνα-δυο πέτρες κι όταν είδαμε ότι ήταν ησυχία σηκωθήκαμε
όρθιοι και προχωρήσαμε θαρρετά. Φτάσαμε στον κοντό. Ψηλά κυμάτιζε η σημαία
τους. Λύσαμε το συρματόσχοινο και τραβήξαμε για να την κατεβάσομε. Μα την
είχαν μπλέξει στην κάτω άκρη της με τα τρία συρματόσχοινα που στήριζαν τον
κοντό. Κρεμόμαστε κι οι δυο για να την κατεβάσομε μα δεν κατέβαινε. Αρχίσαμε
τότε με τη σειρά να σκαρφα- λώνομε στον σιδερένιο κοντό για να την φτάσομε
και να την κόψομε. Μα ήταν 20 μέτρα ο κοντός και λείος κι ήταν αδύνατο να
την φτάσομε. Κουρασμένοι σταθήκαμε για λίγο κι απογοητευτήκαμε, σκεφτόμαστε
τι να κάνομε.

Να φύγομε χωρίς την σημαία τους λάφυρο, δεν το σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή.
Και μέσα στην ένταση της σκέψης μας, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να σπάσομε τα
τρία συρματόσχοινα για να μπορέσομε να την κατεβάσομε.

Αρχίσαμε τότε με τα χέρια μας, με τα δόντια μας, με ό,τι μπορούσαμε να
προσπαθούμε να ξεκολλήσομε τα συρματόσχοινα απ' τους σκουρασμένους χαλκάδες
με τους οποίους κρατιότανε στα γύρω μάρμαρα. Κραυγή ενθουσιασμού μου ξέφυγε
όταν έσπασε το πρώτο. Κατόπιν έσπασε και το δεύτερο και μετά το τρίτο.
Αμέσως ξεμπλέξαμε τα συρματόσχοινα και τότε το μισητό σύμβολο του φασισμού
κατέβηκε. Ήταν μια τεράστια σημαία 4 μ. μήκος και 2 μ. πλάτος. Στη μέση είχε
τον αγκυλωτό σταυρό και στην απάνω άκρη τον γοτθικό πολεμικό σταυρό του
Κάιζερ.

Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα
κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την
πήραμε. Είχαν περάσει τρεις ώρες περίπου απ' την ώρα που είχαμε ξεκινήσει.
Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας
ευχαριστημένες. Ο αέρας μας δρόσιζε τα φλογισμένα πρόσωπά μας και μας έφερνε
από μακριά τα χάχανα των Γερμαναράδων.

"Α! τώρα γελάστε και τραγουδείστε όσο θέλετε, αύριο το πρωί θα τα πούμε",
σκέφτηκα.

Κατεβήκαμε απ' το ίδιο μέρος. Για να την πάρομε μαζί μας ήταν αδύνατο γιατί
η ώρα της κυκλοφορίας είχε περάσει. Τότε αποφασίσαμε να την κρύψομε μέσα
στην ίδια τη σπηλιά, κάτω στο ξεροπήγαδο. Κατεβήκαμε σιγά σιγά μέχρι κάτω,
φτάσαμε στο χείλος του ξεροπήγαδου και την πετάξαμε όπως ήταν, τυλιγμένη σε
μπόγο, μέσα. Ακούσαμε τον γδούπο της και ησυχάσαμε.

Ανεβήκαμε πάλι και φύγαμε σιγά σιγά, πηγαίνοντας σύρριζα στον τοίχο και
προσέχοντας μην συναντήσομε καμιά γερμανική περίπολο. Όταν βρισκόμαστε στη
μέση του δρόμου περίπου για το σπίτι μας, μας σταμάτησε ξαφνικά με το
πιστόλι στο χέρι ένας Έλληνας αστυνομικός που φύλαγε σκοπός σ' ένα δημόσιο
ταμείο.

Στην αρχή σκέφτηκα να του επιτεθώ με το μαχαίρι. Αλλά κατόπιν του μιλήσαμε
ευγενικά και θαρρετά και του δώσαμε να καταλάβει ότι πρέπει να μας αφήσει να
πάμε στα σπίτια μας χωρίς βέβαια να του πούμε τίποτε για το ζήτημα της
σημαίας. Μας άφησε και φύγαμε. Φτάσαμε στα σπίτια μας, καθησυχάσαμε τους
δικούς μας που μας περίμεναν γεμάτοι αγωνία μη ξέροντας πού είμαστε. Όλη τη
νύχτα δεν κοιμήθηκα. Και το πρωί ήρθε ο Μανώλης και ανεβήκαμε στην ταράτσα
του σπιτιού μου και κυττούσαμε την Ακρόπολη. Μέχρι τις 11 π.μ. της 31ης δεν
υπήρχε σημαία στην Ακρόπολη, όπως έλεγαν τώρα τελευταία μετά την
απελευθέρωση οι Έλληνες φύλακες της Ακροπόλεως. Η γερμανική φρουρά, η οποία
απετελείτο από 20 περίπου άνδρες τα είχε χάσει. Πανικός στο γερμανικό
στρατηγείο. Οι κούρσες πήγαιναν κι έρχονταν. Τι έγινε η πολεμική τους
σημαία; Ποιος τόλμησε να την πειράξει; Κατά τις 11 η ώρα πήγαν και βάλαν
μιαν άλλη στη θέση της πιο μικρή. Με τις απογευματινές εφημερίδες
βροντοφωνήσανε οι Γερμανοί τις κυρώσεις τους. Επήραν τα δακτυλικά μας
αποτυπώματα απ' το σιδερένιο κοντό και μας κατεδίκασαν ερήμην σε θάνατο
(γιατί δεν μας ήξεραν). Επίσης όλους τους τυχόν σ υνενόχους μας. Μας
επικήρυξαν και με χρηματικό ποσόν. Περιόρισαν τις ώρες κυκλοφορίας των
πολιτών και απέλυσαν τον αρχηγό της Αστυνομίας και τους διοικητές των
αστυνομικών τμημάτων της περιφερείας της Ακροπόλεως.

Επίσης, συνέλαβαν όλους τους Έλληνες φύλακες της Ακροπόλεως, τους οποίους
όμως άφησαν ελευθέρους, αφού εξήτασαν τα αποτυπώματά τους και τους
ανέκριναν, τη δε φρουρά τους την κατεδίκασαν εις θάνατον και την εξετέλεσαν.
Μου φαίνεται πως βγήκαν λίγο ξινά τα γλέντια των Γερμαναράδων για τον
θρίαμβο της Κρήτης... Αμέσως το νέο διαδόθηκε σαν αστραπή στην Αθήνα και
στον Πειραιά και στα περίχωρα και κατόπιν σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Το Λονδίνο
και το Κάιρο την άλλη νύχτα έπλεξαν εγκώμια γι' αυτό. Θα νιώσω άραγε άλλη
φορά τα συναισθήματα που ένιωθα εκείνες τις ημέρες όταν άκουγα γύρω μου
παντού τους Έλληνες με υπερηφάνεια και ειρωνεία για τους Γερμανούς να μιλούν
για το γεγονός αυτό και να το χαρακτηρίζουν παίρνοντας κουράγιο για την αρχή
του καινούργιου πολέμου της Αντίστασης. Έβλεπες παντού τον κόσμο να έχει
αναθαρρήσει, να περπατάει με ψηλά το κεφάλι, ξέροντας καλά ότι το καζάνι
άρχισε να βράζει πάλι...

Κι έτσι αρχίσαμε... Έπειτα από 8 μήνες επεχείρησα να φύγω για την Αίγυπτο
για να πάω στο στρατό να πολεμήσω πιο ενεργά μαζί με τον Μανώλη κι έναν άλλο
φίλο μου. Μα, ύστερα από προδοσία, μας έπιασαν οι Γερμανοί. Μας κλείσανε
στις φυλακές. Τότε σκέφτηκα ότι αν είχαν την εξυπνάδα να παραβάλουν τα
δακτυλικά μας αποτυπώματα, όλα θα τελείωναν. Αλλά δεν την είχαν, ευτυχώς.

Καθίσαμε λίγο καιρό στις φυλακές, όπου περάσαμε του κόσμου τα μαρτύρια (ξύλο
ανηλεές, σχεδόν καθημερινό ντους με κρύο νερό έξω στο κρύο κ.λπ.) αποτέλεσμα
των οποίων ήταν, όταν βγήκαμε, τον Απρίλιο του 1942, ύστερα από μια αμνηστία
που μας συμπεριέλαβε, να κάνει ο Μανώλης αιμοπτύσεις.

Μόλις βγήκα απ' τη φυλακή, οργανώθηκα για καλά (είχε φουντώσει εν τω μεταξύ
το κίνημα της Αντίστασης) κι άρχισα να κάνω χίλιες δουλειές, από κόλλημα
προκηρύξεων και γράψιμο στον τοίχο μέχρι μεταφορά όπλων και κρύψιμο, κ.λπ.

Το καλοκαίρι του 1943 ένας χαφιές των SS με γνώρισε και κουβάλησε αρκετούς
από δαύτους να με πιάσουν. Τους ξέφυγα, πηδώντας από παράθυρο σε παράθυρο κι
από ταράτσα σε ταράτσα και βγήκα στο Αντάρτικο. Κατατάχθηκα στον ΕΛΑΣ και
τοποθετήθηκα στην περιοχή Στερεάς Ελλάδας.

Έλαβα μέρος σε αρκετές μάχες παρατάξεως με τους Ναζίδες και σε πολλές
επικίνδυνες αποστολές και κανόνισα αρκετούς Γερμαναράδες, τραυματίσθηκα δε
στο στήθος (αριστερό ημιθωράκιο) πάνω απ' την καρδιά από τυφλό τραύμα
βλήματος. Αυτή είναι η ιστορία της συμβολής μου στην Αντίσταση του λαού μας,
εν ολίγοις. Αλλά τι είναι αυτά μπροστά στις υπέροχες σελίδες που έχει γράψει
ο ελληνικός λαός στα τέσσερα αυτά χρόνια της πιο σκληρής και ανελέητης
σκλαβιάς που είδαμε ποτέ στην ιστορία μας; Κάθε πέτρα και κάθε αγκωνάρι,
κάθε δρόμος και κάθε πεζοδρόμιο έχει γραμμένη απάνω μιαν ολόκληρη ιστορία
ηρωισμού και θυσίας για τη λευτεριά, από γνωστούς και άγνωστους μάρτυρες,
ήρωες, ατσάλινες ψυχές που ξεψυχάγανε προφέροντας το όνομα της Ελλάδας μας
και φωνάζοντας "Θάνατος στο φασισμό!!!". Οι βουνοκορφές πάλι κι οι ράχες
αχολογούν ακόμα απ' τις κλαγγές των όπλων κι απ' τα κλέφτικα τραγούδια των
λεβεντόκορμων ανταρτών και κάθε στενό και κάθε ρέμα μυρίζει μπαρούτι ακόμη,
απ' αυτό που έπεφτε καυτό απάνω στις γερμανικές φάλαγγες κάθε λεπτό και τους
έκανε, αλαφιασμένοι να μην ξέρουν από πού να φυλαχτούν, νομίζοντας ότι κάθε
πεύκο και κάθε έλατο ζωντανεύει κι είναι αντάρτης, εκδικητής!!! Θα μπορούσα
να λέω ολόκληρα μερόνυχτα, είναι τόσα πολλά.



ΣΗΜ: Με τίτλο ''Δεν νιώθω ήρωας, έκανα το καθήκον μου ''στις 29 Μα'ίου 2000
ο Λάκης Σάντας σε συνέντευξη που εδωσε στον υπογράφοντα(επίσης Λευκαδίτη)
και δημοσιευθηκε στα 'ΝΕΑ'(στήλη 30 ερωτήσεις) ειπε:

ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ: Από τη Λευκάδα

ΑΓΑΠΑΕΙ: Την τάξη και την αποτελεσματικότητα

ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Πολλή ιστορία

ΕΛΠΙΖΕΙ: Σε μια ιδανική, αταξική, ειρηνική κοινωνία για τα νέα παιδιά

ΑΚΟΥΕΙ: Μόνο τη συνείδησή του

ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ: Την παγκόσμια ειρήνη

Τη νύχτα της 30ής Μαΐου 1941 ο Απόστολος (Λάκης) Σάντας μαζί με τον Μανώλη
Γλέζο κατέβασαν τη σημαία των ναζί κατακτητών από τον Ιερό Βράχο της
Ακρόπολης. Χθες οι Λευκαδίτες της Αθήνας τίμησαν τον 78χρονο συμπατριώτη
τους σε μια όμορφη εκδήλωση στην Αθήνα όπου οι μνήμες ζωντάνεψαν.

ΕΡ.: Ήρωας:

ΑΠ.: Δεν νιώθω ήρωας, έκανα το καθήκον μου.

ΕΡ.: Σήμερα θα το ξανακάνατε;

ΑΠ.: Με μεγαλύτερο πάθος.

ΕΡ.: Μια εντυπωσιακή πράξη αναγνώρισης του αγώνα σας.

ΑΠ.: Το δάφνινο στεφάνι που μου έβαλε η γειτονιά μου, το 1945, όταν γύρισα
από το αντάρτικο.

ΕΡ.: Θέλετε να ξεχάσετε:

ΑΠ.: Τις αδικίες που έγιναν εις βάρος μου.

ΕΡ.: Μανώλης Γλέζος:

ΑΠ.: Φίλος και σύντροφος.

ΕΡ.: Εθνική Αντίσταση:

ΑΠ.: Τιμή σε αυτούς που έπεσαν στους αγώνες για την ελευθερία.

ΕΡ.: Αν η ζωή σας γινόταν ταινία, τι τίτλο θα της δίνατε;

ΑΠ.: «Αγώνες για ιδανικά».

ΕΡ.: Η καλύτερη στιγμή στη ζωή σας;

ΑΠ.: Οι ηρωικές στιγμές στη διάρκεια του αγώνα.

ΕΡ.: Και η χειρότερη;

ΑΠ.: Ο θάνατος της Κλεοπάτρας, της γυναίκας μου.

ΕΡ.: Μακρόνησος, Ψυτάλλεια, Ικαρία ­ φυλακίσεις, εξορίες:

ΑΠ.: Πικρές μνήμες.

ΕΡ.: Ετοιμάζετε βιβλίο;

ΑΠ.: Ναι, με όλες τις αναμνήσεις μου.

ΕΡ.: Προσπαθείτε:

ΑΠ.: Να συμβάλω για έναν κόσμο καλύτερο.

ΕΡ.: Θυμώνετε:

ΑΠ.: Με την ανευθυνότητα.

ΕΡ.: Θα θέλατε να ζήσετε:

ΑΠ.: Στην όμορφη Λευκάδα, το νησί των ποιητών.

ΕΡ.: Αγαπημένος φίλος:

ΑΠ.: Γιάννης Ορφανός. Μου λείπει.

ΕΡ.: Συγκινείσθε:

ΑΠ.: Με τις αναμνήσεις μου.

ΕΡ.: Η νεολαία σήμερα:

ΑΠ.: Αν χρειαστεί θα είναι αντάξια των προγόνων της.

ΕΡ.: Μια συμβουλή στα εγγόνια σας:

ΑΠ.: Να γίνουν καλύτερα από εμένα.

ΕΡ.: Αγαπημένος ηθοποιός;

ΑΠ.: Δημήτρης Χορν.

ΕΡ.: Και τραγουδιστής;

ΑΠ.: Μαρία Φαραντούρη.

ΕΡ.: Πολιτικό που θαυμάζετε:

ΑΠ.: Τον Τρικούπη.

ΕΡ.: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας:

ΑΠ.: Η ανεργία και η εξάπλωση των ναρκωτικών.

ΕΡ.: Μια σκηνή στον δρόμο που σας εντυπωσίασε;

ΑΠ.: Η εκδήλωση σεβασμού ενός παιδιού σε ηλικιωμένο.

ΕΡ.: Ελλάδα:

ΑΠ.: «... Νιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό...».

ΕΡ.: Αγαπημένο βιβλίο:

ΑΠ: «Πόλεμος και Ειρήνη».

ΕΡ.: Και τραγούδι:

ΑΠ.: «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού».

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΒΟΥΛΗΣ ΒΡΕΤΤΟΣ-Ο ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ











Σήμερα θα σταθώ στη μνήμη ενός σημαντικού Λευκαδίτη, του Βούλη Βρεττού που
έφυγε για πάντα στις 24/10/2001. Η Λευκάδα τον αποχαιρέτησε με βροχή, με τον
τυπικό χειμωνιάτικο μελαγχολικό καιρό της. Οι φίλοι του επαιξαν-οπως ο ίδιος
είχε ζητήσει-πάνω απο την τελευταία του κατοικία το '΄βαλς του
αποχαιρετισμού'' που τόσο του άρεσε.

Ήταν σημαιοφόρος της παλιάς Λευκάδας. Με τεράστια προσφορά. Ο Βούλης
πλημμύριζε από από κέφι. Από ζωή. Και ήταν αναμφίβολα ένα μεγάλο ταλέντο
σατυρικού συγγραφέα. Αξεπέραστος στις εμφανίσεις του (αλλά και στον
οργάνωση) στο φεστιβάλ και στις παρλάτες του τις απόκριες. Για μένα που τον
έζησα (αν και μικρότερος) ήταν ενα μυθικό πρόσωπο πόυ σημάδεψε την εποχή των
παιδικών μου χρόνων. Με τις μεταμφιέσεις του, τις παρλάτες του, τα
δημοσιογραφικά του κείμενα αλλά και την μοναδική προσφορά του στα τοπικά
σωματεία.

Συγκινητικό ειναι το σημείωμα της εκλεκτής Λευκαδίτισσας( και φίλης του),
της κας Χαρά Παπαδάτου -Γιαννοπούλου (αρχιτέκτων που ζει και εργάζεται στην
Πάτρα) για τη ΄''φυγή''' του Βούλη. Το παραθέτω αυτούσιο:

'' Κατ' αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον κ. Ηλία Γεωργάκη για την
πρόθεση του να τιμήσει την μνήμη του Βούλη αλλά και την ευγενική του πρόταση
να συμμετάσχω στο μικρό αυτό αφιέρωμα για αυτόν. Για μένα ο Βούλης ζει
πάντα. Είναι εδώ με την πληθωρική του παρουσία με το αστεί-ρευτο χιούμορ του
με την εκπληκτική του ικανότητα να διεισδύει στην ανθρώπινη προσωπικότητα
και να τονίζει τα εσώτερά της, να διεισδύει στις καταστάσεις και να τούς
δίνει το δικό του χρώμα και όλα αυτά να τα διηγείται με τον δικό του
μοναδικό τρόπο. Η ανάμνησή του συνδυάζεται με ψυχική ευφορία. Πώς να τον
ξεχάσουμε. Στιγμές αξέχαστες. Να διηγείται με οίστρο απίθανες λεπτομέρειες
για πρόσωπα και καταστάσεις, οι ακροατές να γελάνε ασταμάτητα και ο Τάκης ο
Προδρομίτης να τον κοιτάζει με δυσπιστία και να του λέει να μην βάζει τόσο
αλάτι και πιπέρι και ο Βούλης να θυμώνει με τις ιερόσυλες παρατηρήσεις του
Τάκη.

Αυτό όμως που θα ήθελα κυρίως να αναφέρω είναι ότι ο Βούλης δεν ήτανε απλώς
ένας σατυρικός ποιητής. Ένας από τούς τελευταίους ίσως στον επτανησιακό
χώρο. Μια μοναδική προσωπικότητα. Δεν ήταν μόνο ένας άνθρωπος που προσέφερε
τα μέγιστα στα πολιτιστικά πράγματα της Λευκάδας. Ήταν και κάτι άλλο.

Για τα ποιήματα που αναφερόταν στα κοινά πρέπει να πούμε ότι:

1. Έκανε μέσα από την σατυρά του μια καταλυτική κοινωνική κριτική. Με σθένος
και θάρρος. 2. Ήτανε ένα άνθρωπος που κατέγραψε με μεγάλη επιτυχία την
petite histoire της Λευκάδας. Τα κείμενά του τα οποία δημοσιευθήκανε στο
περιοδικό Ζήνων 1977, στο αφιέρωμα στην Λευκάδα είναι κείμενα με άριστη
ιστορική τεκμηρίωση και με μεγάλη ικανότητα συγκροτήσεως της ύλης.

3. Είναι ο αυθεντικότερος παρουσιαστής μέσα από τα ποιήματά του της ιστορίας
των Γιορτών Λόγου και Τέχνης. Είναι ο μόνος που διέσωσε το άρωμα της εποχής
εκείνης, τα πρόσωπα, τα προβλήματα, τις καταστάσεις μέσα από τη καταλυτική
σατυρική του πένα. Ιδιαίτερα το «Πανόραμα Φεστιβάλ» με την προσθήκη που
έκανε πολλά χρόνια αργότερα για να διασώσει όπως έλεγε αυτούς που
αγωνίσθηκαν, βλέποντας ότι πολλά αλλάζουν και οι νεώτεροι πολλά ξεχνούν.
Θεωρώ ότι το ποίημα αυτό θα έπρεπε να συνοδεύει όλα τα προγράμματα του
Φεστιβάλ κάθε χρόνο. Για να μην ξεχνάμε και για να συνει-δητοποιούμε πόσοι
και πόσα πολλά προσέφεραν. Τέλος μέσα από τις διηγήσεις τους για τα έθιμα
της Λευκάδας στο τοπικό ραδιόφωνο έκανε μια εκπληκτικής ιστορικής σημασίας
λαογραφική καταγραφή των εθίμων με ζωντάνια και αμεσότητα. Η παρουσίαση δε,
της κάθε γειτονιάς μέσα από τα ονόματα των γυναικών που πήγαιναν π.χ. στον
Επιτάφιο κ.λ.π. είναι κάτι μοναδικό, είναι σαν να κάνει, εκτός των ονομάτων
που διασώζει, και μια τοπογραφική αποτύπωση της χώρας. Ένα πολύβουο μωσαϊκό
που παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την διήγησή του και μας κάνει να
ξαναζούμε καιρούς αλλοτινούς. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της λευκαδίας γης που
τον σκεπάζει. '' (Χαρά Παπαδάτου -Γιαννοπούλου -Πάτρα).

Βιογραφικο: Ο αξέχαστος Βουλης Βρεττός γεννήθηκε στην πόλη της Λευκάδας -
συνοικία Αγίας Παρασκευής, στις 7 Απριλίου 1931. Πρωτότοκος γιος του Οδυσσέα
Νικ. Βρεττού, από τα πέντε εν ζωή τέκνα του και της Κωνσταντίνας, το γένος
Χρίστου Τσακάλη, από την Πάλαιρο της Αιτωλοακαρνανίας. Τελείωσε το Δημοτικό
και Οκτατάξιο Μικτό Γυμνάσιο Λευκάδας το έτος 1949.

Αποφοίτησε από την Υγειονομική Σχολή Αθηνών, ως Επόπτης Δημόσιας Υγείας.
Υπηρέτησε στην Υγειονομική Υπηρεσία Λευκάδας επί τριακονταπενταετίαν και
διετέλεσεν ως Διευθυντής αυτής επί 11ετίαν. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990 και με
υπουργική απόφαση δημοσιευθείσα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διατηρησε τον
τίτλο του επίτιμου Διευθυντού ισοβίως του Υπουργείου Υγείας. Ασχολήθηκε με
τη σάτυρα από μικρός μαθητής και χαρακτηρίζεται για το πηγαίο χιούμορ του
παντού και πάντα και στις πλέον δραματικές στιγμές.

Ασχολήθηκε από πολύ μικρός με τα κοινά της Λευκάδας. Ιδρυτής και Δ.
Σύμβουλος του Εθνικού τότε Ωδείου Λευκάδος, που έμεινε στην ιστορία της
Νήσου πλέον. Αντιπρόεδρος και Δ.Σ. στο Σωματείο Ν. Τηλυκράτης. Μέλος του
Δ.Σ. και Πρόεδρος της Νέας Χορωδίας Λευκάδας επί 9 έτη.

Αντιπρόεδρος και μέλος του Δ.Σ. επί 18 συναπτά έτη στην Ιστορική Φιλαρμονική
Λευκάδας. Μέλος της θεατρικής ομάδας Λευκάδας και μέλος ομοίας του «Ορφέα»,
μέλος της Εξ. Επιτροπής του «Ορφέα» στην επιτροπή του Φεστιβάλ και συνέχεια
μέλος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας από την ίδρυσή του μέχρι
και σήμερα. Πρόσκοπος από το 1946 και έφτασε στο βαθμό του Περιφερειακού
Εφόρου. Συνεργάτης της εφημερίδας «Λευκάς», «Ηχώ της Λευκάδος», «Ηχώ
Λευκάδας», «Πρωινά - Νέα» Ιωαννίνων, Έρευνα Λευκάδας και συνέβαλεν ως
γνωστόν στην έκδοση του Καλλιτεχνικού Αφιερώματος «Τιμές στη Λευκάδα», του
Φυσιολατρικού Ομίλου Πειραιά «ΖΗΝΩΝ» το 1979. Στο περιοδικό αυτό έγραψε για
πολλά Λευκαδίτικα θέματα και συγκέντρωσε την ύλη στη Λευκάδα για το
περιοδικό και την όλη εκδήλωση. Δημοσίευσε πολλά σατυρικά στις εφημερίδες
«ΛΕΥΚΑΣ» - Πρωινά Νέα Ιωαννίνων, στην ποιητική συλλογή Γιάννη Βουκελάτου -
Λάκη Μαμαλούκα, στην εφημερίδα «Έρευνα», «Άποψη» Κ. Μαμαλούκα, κ.λπ.
Συμμετείχε σε όλες τις καλλιτεχνικές - πνευματικές - κοσμικές κ.λπ.
εκδηλώσεις. «Έγραψε» τα Δώρα της Πρωτοχρονιάς για πολλά χρόνια, τα «Εξ
Αμάξης» σε κάθε καρναβάλι, κ.λπ.

Τιμήθηκε:

-Από την Υπηρεσία.

- Εύφημο μνεία του Υπουργού Υγείας.

-Τέσσερις εύφημες μνείες Νομαρχών και Δημάρχων. Έλαβε το μετάλλιο εξαιρέτων
πράξεων από τον τότε Βασιλέα Παύλο το 1949 για τις υπηρεσίες του στους
σεισμούς του 1948 και σχετικές διακρίσεις από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων.

-Τιμητική πλακέτα από τη Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος - σε ειδική τελετή το
1998 για την 18άχρονη προσφορά του.

-Τελος το 1998 του απενεμηθηκε το Χρυσούν Μετάλλιον της πόλεως Λευκάδος από
το πρωην Δήμαρχο κ. Κώστα Σταματέλο και με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. του
Πνευματικού Κέντρου.

Εις μνήμην του αντιγράφω χαρακτηριστικα απόσπασματα από την σατυρική του
ποίηση:

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜOΥ

(απόσπασμα):

Ειμ΄ ο Θρασύβουλος Βρεττός

Μπούλ-Μπρέτ κοινώς ή Βούλης

μίμος φαρσέρ, σατυρικός

κομψός, γυναικοτσούλης

φυσιολάτρης, χορευτής,

θεατρίνος, ποκαδόρος

π' ολόκληρος ο βίος μου

υπήρξεν ένας ντόρος.

Απ' τ' Οδυσσέα του σοφού

βγαλμένος το κεφάλι

και της Κωστάντως την κοιλιά

το γένος των Τσακάλη.

Γεννήθηκα Απρίλιον

έτους τριάντα ενα,

και παρ' ολίγο να χαθώ

απάνω εις την γέννα.

Βαφτίστηκα αυτοστιγμή

από το Σταματέλο

και το σχολάρχη Αντζουλή

σε τσίγκινο μαστέλο

και αντί να βγώ τηλέμαχος

- Ομήρου επιθυμία -

φωνάχτηκα Θρασύβουλος

για την κληρονομία.

Έτσι υπέστην ο Οδυσσεύς

την τρομερή θυσία.

- να σχίσει την Οδύσσεια

για την περιουσία! -

Απο πατέρα εγγονός

του Νίκου Καραστάθη

εν Βαυκερής, π' ως τα στερνά

Βενζελικός εστάθη

και Κατερίνας Ζώγκαινας

με την πλατιά φουστάνα

εκ Μανασού και Νικολής,

πούχε γεννούσα μάνα

κι έβγαλε τσούπρες δεκατρείς,

έκανε κανανάρη

ο δε πατήρ τις πρόβαλλε

στο νυφικό παζάρι

κι όταν κλαρίνο έπαιζε

σε γάμους, σε γιορτάδες,

στήναν κι οι δεκατρείς χορό

που κράταγε βδομάδες!

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΣΑΤΥΡΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

(Βούλης Βρεττός).

Τι τουαλέτες, τι μπιζού,

τι φλέρτ και υποκλίσεις,

αβρά χειροφιλήματα

ονείρου εμφανίσεις

Μεσ΄του Κομπίτση, Μπελεμέ

Ντόβα και ΚΤΕΛ ακόμα,

Λευκάδα και περίχωρα

γλέντι ως τ΄αλλο γιόμα....

Στα κέντρα αυτα, κι αλλα πολλά

και 'Πάνθεον' κεντρομάνα,

εχαν' η μανα το παιδί

και το παιδί τη μάνα!

Ορχήστρες, τραγουδίστριες,

τύποι εντός τής πίστας

κι ο 'Γούρμος' κι ο Μουτρούκαλης',

λησταί επί της λίστας!

Κι όλα τα σωματεία μας

θα του χρωστάνε χάρη

μ΄ακομα μεγαλύτερη

στου 'Πάνθεον' το... Χάρη

Των σωματείων τσακωμοί

ποιο θα πρωτοτυπήσει

ποιου μαιτρ η χειρ, καλλίτερο

διάκοσμο θα ποιήσει!...

Ορχήστρα που ξεσήκωνε

ως και τους πεθαμένους

και μεσ΄στην πίστα έφερνε

τους σκνίπα μεθυσμένους!

Βάρα τη τρόμπα σου γλυκά

σολίστα Καμινάρη

ελευθέρα, μη ντρέπεσαι

κι ας είσαι στο πατάρι!

Χτύπά τα, Λίζα, χτύπα τα

τα κλαμπατσίμπανά σου

κι όλα τα εξαρτήματα

πούχεις αυτού μπροστά σου!

Μπαμπάρο, όλα λάλατα

τενόρο και ατίρο

τέντωνε τη φυσούνα σου

ολη, Κονία Σπύρο....

Εμπρός μαέστρο, φύσατο

δωστου να καταλάβει

σε λίγο πιά δεν θα μπορείς

επίκειται η... βλάβη!

Αλλαλαγμός, ξεφάντωμα,

διαρκής πανζουρλισμός

σωστός ανεμοστρόβιλος

καρναβαλιού σεισμός!

Κι ο Ζαχαρής μέγας φαρσέρ

πατούσε και βροντούσε

και πάντοτε τη 'ρεζεντά''

στα κέντρα τραγουδούσε!

Βερδίκης ο αμίμητος

άσσος στις παντομίμες

ως ταυρομάχος έμεινε

σε ολονων τις μνήμες.

Ο γραφικός Ζακχαίος μας

σε ντέφι, καστανιέτες

πρώτος στ΄ανατολίτικα

σπανιόλικα, κλακέτες.

Όμοιος με 'φόξ' χόρευε φόξ

κι όλοι κάναν στην πάντα

-Ο Ντίνος ο Τζετζέκος γάρ-

με παρτενέρ, το.. Σάντα.

Και ο Ηλίας Φρούφαλος

-η πιό κεφάτη νότα-

άρπαζε το μικρόφωνο

και τ΄αλλαζε τα... φώτα!

Κέφι πολύ σκορπάγανε

κι οι τύποι 'εκτός σάλας'

και πρώτος σόλο δεσποινίς

-Ο Σπύρος ο Κεφάλας!

------------------------------------------------

(Για τον Κωστα Ντε Βαλαμόντε)

''Ζηλευω το ταλέντο σου

των στίχων σου το βάθος

κι ιατροφιλοσοφικής

το τρομερό σου πάθος.

Ζηλεύω τις φτερούγες σου,

τη φήμη σου, τη δόξα

κι οι σαμποτέρ ας διαλαλούν

πως έχεις τρέλα, λόξα!''

(Βούλης Βρεττός)

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ: Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ




ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΛΑΜΟΝΤΕ: Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

''Ζηλευω το ταλέντο σου

των στίχων σου το βάθος

της ιατροφιλοσοφικής

το τρομερό σου πάθος.

Ζηλεύω τις φτερούγες σου,

τη φήμη σου, τη δόξα

κι οι σαμποτέρ ας διαλαλούν

πως έχεις τρέλα, λόξα!''

(Βούλης Βρεττός)

-----------------------------------------

O γνωστός καθηγητής μας

του νησιού ο ποιητής μας,

σε αδειές και σε πλατείες

λέει νέες θεωρίες,

μοναχός του τριγυρίζει

το μυαλό του ακονίζει,

στου Πουλιού και στον Λευκάτα

ψάχνει της Σαπφούς τα νειάτα.

Του φιλόσοφου η μοίρα

βγήκε βόλτα εις τη Γύρα

Ψάχνει για φιλοσοφίες

κι έχει όλο ανησυχίες.

Στο μεγάλο Βαλαμόντε

στήστε άγαλμα στον Πόντε,

στήστε άγαλμα στον Πόντε

στον μεγάλο Βαλαμόντε.

(Ηλίας Π. Γεωργάκης)



Ο Κώστας ντε Βαλαμόντε ή Κοκονιώρος ήταν μια ανεπανάληπτη φυσιογνωμία για τη
Λευκάδα. Ταλέντο στη μουσική, μεγάλος μίμος, έπαιζε κορνέτα με τη μύτη,
ζωγράφιζε, έκανε μορφασμούς και έβγαζε λαρυγγισμούς. Τραγουδούσε σε πολλές
γλώσσες χωρίς να τις γνωρίζει. Ήταν πάντα καλοντυμένος και γλεντζές.
Υπερήφανος και ακατάδεχτος. Και υπεράνω χρημάτων. Σύχναζε στην παραδοσιακή
ταβέρνα του 'Ρεγάντου'. Εκει έκανε αναλύσεις στις νέες ιατροφιλοσοφικες
θεωρίες του όπως για παράδειγμα '΄περι της θεραπείας σιωπής, αναπνοής και
ακροαστικών της σπονδυλικής στήλης''. Παράλληλα ζωγράφιζε με μαρκαδόρους και
σχέδια αρχιτεκτονικής. Στις αρχές του 1970 παρουσίασε στον ίδιο χώρο- για
πρώτη φορά- και ο νέος καλλιτέχνης και αντίζηλος του Κώστα, ο
λαναροβιομήχανος Σεραφείμ(τον θυμάμαι να γυρίζει ατημέλητος με ενα ποδήλατο και
ένα σκυλί). Ο Σεραφείμ ονομάστηκε ζωγράφος της πετσέτας αφού ειχαν βρει...
τον μπελά τους οι χαρτοπετσέτες του ''Ρεγάντου''. Εκει μια βράδια έγινε....
δημοπρασία έργων ζωγραφικής. Ο πρόεδρος της επιτροπής Γιώργος Σταύρος
υποστήριξε και τους δυο. Ωστόσο τη λαχειοφόρο την έβγαλε ο Κώστας Βαλαμόντες
άλλα συνέπεσε ο ίδιος αριθμός του λαχνού που κέρδισε να βρεθεί-ως συνήθως-
σε 15 χέρια. Έτσι διαμελίστηκε το έργο, λιώσανε και οι μαρκαδόροι απο τον
ιδρώτα και απο τα χυμένα κρασιά και ο Κώστας πετάχτηκε μπουρλοτάδος απ΄την
πόρτα και χάθηκε στην καταρρακτώδη βροχή της νύχτας. 'Ο Λευκαδίτης Πικασό.
/ενεμφανίσθη πάλι /και ατού Ρεγάντου σκάρωσε, /πινακοκαρναβάλι...' (Βούλης
Βρεττός). O ιδιος, ο Bουλης Βρεττός είχε γράψει για τον Κώστα ντε Βαλαμόντε
οτι τον γνώρισε το 1950 που επέστρεψε στη Λευκάδα γεμάτος απο τις
σουρεαλιστικές του ιδέες. Γιατί είχε φύγει προ του πολέμου και κανείς δεν
ξέρει που πέρασε την κατοχή και όλα τα δύσκολα χρόνια. Μόλις ήρθε στη
Λευκάδα αρχισε τις διαλέξεις. Στην αγορά έβγαζε ταμπλό με τα έγγραφα της
αναγνώρισης του. Οι διαλέξεις δινόταν στον θρυλικό ΄'Πανθεον'. Η τιμή του
εισιτηρίου ήταν 20 δρχ, υψηλή τιμή για να μην μπαίνουν νεαροί και κάνουν
φασαρία. Τις διαλέξεις προλόγιζαν συνήθως ο Βουλης Βρεττος και ο Νιονιος ο
Πατσάς. Πολλες φορές έφευγε απο την πίσω πόρτα και άφηνε τη διάλεξη στη
μέση. Μετά απο κάθε διάλεξη έφευγε αμέσως για την Αθήνα. Εκεί έπαιζε στο
Χαλάνδρι σε ταβέρνες αλλά μόλις έβλεπε Λευκαδίτη εξαφανιζόταν.

-Μια φορά σε μια διάλεξη του Βαλαμόντε στο 'Πάνθεον' οι επίσημοι στην πρώτη
γραμμή κάτι ψιθυρίσανε μεταξύ τους. Ο Βαλαμόντε σταμάτησε την ομιλία, πήγε
στα παρασκήνια, έφερε μια τρόμπα με φλίτ, κατέβηκε στην πλατεία και αρχισε
να τους ψεκάζει. Στη δε απορία τους απάντησε οτι άκουσε κουνούπια και έντομα
και ψεκάζει για να τα διώξει.

--Πολλες φορές στις διαλέξεις σταμάταγε, έκλεινε τα μάτια, έστρεφε το κεφάλι
προς τον ουρανό, ένωνε τα χέρια στο στήθος και έλεγε: 'Τώρα κάνω θεραπεία
σιωπής. Μη χειροκροτείτε'.

---Μια άλλη φορά παρουσίασε ένα έργο θεατρικό που εγραψε ο ίδιος. Το έργο
προέβλεπε να εμφανιστεί στην σκηνή μέσα απο το πατάρι. Αρχισε να βγαίνει
φωνάζοντας: 'Γίνεται σεισμός, σεισμός'. Τότε έγινε σεισμός στ΄αλήθεια και
ακολουθησε χαμός. Πέσανε οι κουρτίνες σκεπάσανε το ν Κώστα και ματαιώθηκαν
τα πάντα.

---Μια φορά τον πίεζε ο Γιώργος ο Σταυρος να του τραγουδήσει την 'Ξανθιά
Βαρώνη', το αγαπημένο του τραγούδι. Ο Βαλαμοντε έκανε το δύσκολο. Τελικά του
είπε: 'Θα τραγουδήσω αλλά θα 'πέσεις'. Εντάξει λέει ο κυρ Γιώργης. Βγάζει
ένα χαρτονόμισμα που το νόμισε για πενηντάρι και το ρίχνει μέσα στην κιθάρα.
Ο Βαλαμόντε τραγούδησε αλλά τον πείραζε κιόλας.

-Στο τέλος θα σου πώ τι επαθες απόψε.

-Τι επαθα, τι επαθα εγώ δεν παθαίνω τίποτα.

Στο τέλος, λοιπόν, ο Κώστας βγάζει ένα πεντακοσαρικο απο την κιθάρα-μεγάλο
ποσό για την εποχή-και ειδε και ο κυρ Γιώργης τι έπαθε. Ο Βαλαμοντε κέρασε
όλο το μαγαζί καφάσια μπύρες με το πεντακοσάρικο γιατί περιφρονούσε το χρήμα
και δεν το υπολόγιζε καθόλου. Όταν έβγαζε πίνακα στη λοταρία πέταγε τα
λεφτά, έφευγε, ξαναγύριζε κέρναγε το μαγαζί ολόκληρο.

Να σημειωσω οτι το βιβλιο της Παρασκευής Κοψιδά- Βρεττου ''Λαικός
Σουρεαλισμος-Κωστα Ντε Βαλαμόντε-Ο αντιήρωας μιας παρα-λογικής αφήγησης''
κυκλοφορησε απο τις εκδόσεις ''FAGOTTO''(www. fagottobooks.gr). Προλογίζουν
ο Νάνος Βαλαωριτης και ο ομ. καθηγητής Λαογραφιας Μ.Γ. Μερακλής.

'' Moναδικος οσο και μοναχικός'' γράφει ο Σπύρος Θάνος για τον Βαλαμόντε.
Για να επισημάνει, στο σχετικό του, σημείωμα: 'Πολλές φορές προσπαθούσα να
καταλάβω τι μυστικά, τι φόβους, τι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τι χαμένα όνειρα
είχε μέσα του απο χρόνια αυτός ο περίεργος άνθρωπος. Αλλά ματαίως. Πάντα
εκεί που νόμιζες οτι τον είχες στο χέρι, ξέφευγε. Έτσι οπως οι οπτασίες,
φευγαλέα και ανάλαφρα. Στο τέλος βολεύτηκα με την ιδέα οτι ο Κώστας ειναι
μια τραγική προσωπικότητα. Οπως στο βάθος είμαστε όλοι. Γιατί ο Βαλαμοντες
ήταν το άλλο εγώ όλων....''. Η ένθερμη Λευκαδολάτρισσα και φίλη Άννα
Νικοδήμου(με το ξενοδοχείο 'Νηρικος') αφου αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο σε
διάφορες ιστοριες με τον Βαλαμόντε καταλήγει: ''Η περίπτωση του Κωστα
Βαλαμόντε ειχε τη μοναδικοτητα της. Πολλοι τον καταταξανε σαν μια περιπτωση
διαταραγμένης προσωπικότητας. Για μένα ηταν ενας μεγάλος θεατρίνος, που
σκηνοθέτησε μια φαρσοκωμωδία που τελειωσε με τον θάνατο του'''. Ο ζωγράφος
Γιάννης Κακλαμάνης δινει με τη σειρά του τη δικη του εξήγηση για τον
Βαλαμόντε: ''Ηταν χαρούμενος και ζωντανός ανθρωπος. Δεν ειχε φοβίες μέσα
του. Δεν ειχε εξάρτηση απο τίποτε. Η σχέση του με το χρήμα ηταν μηδενική.
Του δινεις χρήματα και την αλλη στιγμή τα σκορπούσε. Μου ελεγε: 'Εχει
λογαριασμο στην τράπεζα ο σπουργίτης; Αυτο που με κρατά στη ζωη αυτο θα με
φροντίσει. Διαφορετικά θα με ψοφίσει την αλλη ωρα'...''

Ο Κωστας πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1998 σε ηλικία 87 ετών. Εντυπωσιακή ήταν
η παρουσία των Λευκαδιων στην κηδεία του. Τον αποχαιρέτησαν με ένα
παρατεταμένο χειροκρότημα. Και δικαιολογημένα γιατί ο Κώστας ήταν το σήμα
κατατεθέν της παλιάς Λευκάδας, με τους ωραίους, ευχάριστους τύπους, με τις
φάρσες, τα φαρομανητά, την αληθινή διασκέδαση. Της παλιάς Λευκάδας με τα
μεγάλα αναστήματα που θα μεινει χαραγμένη στη μνήμη όσων την έζησαν. Ο ιδιος
εγραψε και ειπε:

---Η ορθογραφία είναι καρκίνος.

---Η αφαίρεσης του ρήματος θεραπεύει τον καρκίνο.

---Η γυμναστική καταστρέφει τον οργανισμό.

---Η αχαριστία είναι ραδιενέργεια.

---Το μίσος εμποδίζει την κυκλοφορία του αίματος.

---Αποτοξίνωση είναι η θεια πνοή της υγείας.

---Οι μικρότητες αφαιρούν την ισχυρότητα του πνεύματος.

---Οι κουρελούδες των σπιτιών μειώνουν την ψυχή και το πνεύμα των κατοίκων.

---Ο χαιρετισμός είναι μια απόγνωση στην ηρεμία μας.

Εγραψε ομως ο Κωστας(και) ενα συγκλονιστικο ποίημα για τη Λευκάδα:

Ω, Σύ παραπόδας Ενετού ανόγραμμα της Σικελίας Μέτωπο

Λευκάδα κλαδωτή από πολυελαίους φωτοσκιάσεων.

Σου έφερα τον ωκεανογράφο του ορίζοντα

να αστραπογράψει μυριόηχος ο Νομοπλάστης.

Να η όαση του κάμπου Σου στη δίψα της ερήμου.

Να οι προτομές που χειροτόνησαν οι ίσκιοι Σου.

Εσύ Βυζαντίου ανάγνωσμα, ορθοπτέρυγου Φανερωμένης.

Το κάποτε της ζωής μου το ζωηφόρο σώσμα.

Πόσων γενιών πατήματα εφώλιασαν στις σκέπες Σου.

Ζευγολάτης εφύτευσε αντρότητες στις πόρτες Σου Νησί,

γιατί του αγαπώ μαζί γεννήθηκαν οι χρόνοι απ' το δρόμο Σου

ηρωθεόρατος Οδυσσεολόγος είσαι γενέτειρα μου.

Απαλός αγέρας Ιόνιος στο κάθισμα της μάνας

πριν γεννηθεί το σήμερα εβύζαξε ο κόρφος Σου

να σκάψει τη λιθιά γονατισμένη στο ντύσιμο του Φάρου

Μέσα στα πλοία του αντίλαλου πολύχρωμες σημαίες.

Βωμός απ' το Λευκάτα η στεριά νίβει τα μνημεία,

Ο θρόνος της Σαπφούς στην άβυσσο του γαλάζιου.

Η γέννα σου το Κάστρο και η μήτρα σου τα ύψη.

Η σταυρωμένη πέτρα του αετού πίνακας του νου μου.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Ηλίας Λογοθέτης ο ηθοποιός








ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ:

Λευκάδα: ''Η πιο μεγάλη απουσία μου-η πιό μεγάλη λατρεία μου.''

Αν βάλεις στην μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο τη λέξη ηθοποιός το πρώτο
όνομα που θα εμφανιστεί θα ειναι: Ηλίας Λογοθέτης. Γιατι ειναι πράγματι ο
ηθοποιός που καταθέτει τη ψυχή του στο σανίδι. Σεμνός, διαβασμένος,
χαμογελαστός, πάντα με χιούμορ και καλή διάθεση, δεινός τραγουδιστής,
διορατικός, πάντα με άποψη ειναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Είχε την
μεγάλη τύχη να μεγαλώσει στην αξέχαστη παλιά Λευκάδα, με τους διανοούμενους,
τις φάρσες, το φεστιβάλ, τα φαρομανητά, την πολιτιστική πανδαισία, τα
ξενύχτια στου '' Μουτρούκαλη''. Κι αυτή την Λευκάδα συνεχίζει να κουβαλάει
στην καρδιά του. Ειναι 'η πιο μεγάλη απουσία μου-η πιό μεγάλη λατρεία μου.',
μας αποκάλυψε στη συνέντευξη που είχαμε μαζί του. Και όταν τον ερώτησα αν θα
επιστρέψει στο νησί η απάντηση του ειναι εντυπωσιακή: ''Πρέπει να
προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου ειναι προετοιμασμένο'''.

Στις 19 Οκτωβριου 2009 , άρχισαν - για τρίτη χρονια- οι παραστάσεις του
θεατρικού εργου ΄''Το αμάρτημα της μητρός μου'' του Γ. Βιζυηνού στο θέατρο
Τέχνης Κάρολος Κούν με πρωταγωνιστές τον μεγάλο
Λευκαδίτη ηθοποιό Ηλία Λογοθέτη και τη συζυγό του Μαρία Ζαχαρή. Η παράσταση
από 25/12/2009 θα παίζεται στο Θέατρο Βαφείο -Λάκης Καραλής (Αγίου Όρους 16
και Κων/πόλεως 115 στάση Μετρό Κεραμεικός). Αξίζει να σημειώθει ότι ''Το
Αμάρτημα της Μητρός μου'' του Γ. Βιζυηνού παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην
ιστορία του ελληνικού θεάτρου δίχως την παραμικρή διασκευή, γλωσσική
επέμβαση ή τροποποίηση. Και με την ευκαιρία επαναλαμβάνω την πρόταση
μου-προς το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας- να δοθεί το όνομα του Ηλία
Λογοθέτη στον δημοτικό κινηματογράφο 'Απόλλων'' στην πόλη της Λευκάδας.
Ειναι λάθος να τιμούνται οι σπουδαίοι ανθρωποι μετά το θάνατό τους.


Ας δουμε όμως ενα τμήμα απο το μεγάλο βιογραφικό του μεγάλου Λευκαδίτη
ηθοποιου(γεννηθηκε στην πόλη της Λευκάδας το 1939):

Σπουδές: Δραματική Σχολή «Θεάτρου Τέχνης» Κάρολου Κουν. Αποφοίτησε το 1967.
Ως μαθητής της Σχολής εμφανίστηκε σε πολλά έργα. Αναφέρεται ιδιαίτερα η
συμμετοχή του στην «Αγγέλα» του Γ. Σεβαστίκογλου, στον «Επιστάτη» του Χ.
Πίντερ ('Aστον) και στη «Δολοφονία του Μαρά» του Π. Βάις. Πρώτη
επαγγελματική εμφάνιση: 1967, με το «Θέατρο Τέχνης», στο έργο του Λ.
Πιραντέλλο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» (Ηθοποιός).

Θίασοι: «Θέατρο Τέχνης» (1967-70): Ρ. Βενγκάρντεν «Το Καλοκαίρι»
(Σκορδάκης), Σαίξπηρ «Με το ίδιο μέτρο» (Λούκιος), Αριστοφάνη «Λυσιστράτη»
(Κορυφαίος), Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» (Κορυφαίος), Σ. Μπέκετ «Το τέλος
του παιχνιδιού» (Κλοβ) κ.α. - θίασος Γιάν. Φέρτη - Ξένιας Καλογεροπούλου
(1971): Ν. Γκόγκολ «Ο Επιθεωρητής» (Ιβάν Κούσμιτς Σπέκιν) - θίασος 'Aγγ.
Αντωνόπουλου (1973): Α. Υσσόν «Σύστημα Φαμπρίτζι» (Οττάβια), Λ. Μπους -
Φεκέτε «Ένας τέλειος τζέντλεμαν» (Φραντς) - θίασος Κάκιας Αναλυτή - Κ.
Ρηγόπουλου (1974-75): Κ. Μουρσελά «Το αυτί του Αλέξανδρου» (Απόστολος) -
θίασος Ν. Ξανθόπουλου (1974): Γ. Λαζαρίδη «Οδός ευκαιρίας» (Νότης) -
«Αμφιθέατρο» Σπ. Ευαγγελάτου (1975-78): Β. Κορνάρου «Ο Ερωτόκριτος»,
Αριστοφάνη «Λυσιστράτη» (Μυρίνη) και «Βάτραχοι» (Ξανθίας), Σαίξπηρ «Τίτος
Ανδρόνικος» (Τίτος) κ.α. - θίασος Θαν. Βέγγου (1978): Αλ. Σακελλάριου «Τι
έκανες στον Τρωϊκό πόλεμο, Θανάση» (Ραψωδός) - θίασος 'Aγγ. Αντωνόπουλου -
Μιρ. Κουνελάκη (1979): Τζ. 'Aξελροντ «Εφτά χρόνια φαγούρα» (Μπρουμπάκερ) -
Συνθιασάρχης με τους Κ. Αρζόγλου, Π. Μιχαλόπουλο (1980-81): Ν. Πέλλεϋ
«Ξανθιά φράουλα» (Ντομένικο) - «Εθνικό Θέατρο» (1982): Σαίξπηρ «Οθέλλος»
(Οθέλλος) - θίασος Σμαρ. Γιούλη (1983): Π. Στόουν « Η γυναίκα της χρονιάς»
(Τζέραλντ), Ντ. Φο «Ούνα φάτσα, άλλη ράτσα» (Αντόνιο Μπεράτι) - θίασος
Αλίκης Βουγιουκλάκη (1983): Ρ. Σουέντσελ «Βίκτωρ και Βικτώρια» (Φράντσι) -
Συνθιασάρχης με τον Γιάν. Βόγλη (1987): Ζ. Ζ. Μπρικέρ - Μ. Λαζέγκ «Παράξενο
αρσενικό» (Συνταγματάρχης Φρανκ Χάρντερ) - θίασος Γ. Κιμούλη (1989): Φ.
Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και τιμωρία» (Πετρόβιτς) - θίασος Αλ. Βουγιουκλάκη
(1990): Σοφοκλή «Αντιγόνη» (Τειρεσίας) - θίασος Μίρκας Παπακωνσταντίνου
(1992): Μπ. Σνάιντερ «Σαχάρα Πάρτι» (Ρούντυ Γκάλαχερ) - θίασος Κατ.
Βασιλάκου (1992): Χ. Πίντερ «Ένας ασήμαντος πόνος» (Έντουαρντ) - θίασος
Βάσιας Παναγοπούλου (1994-95): Ζ. Φεϋντώ «Το νου σου στην Αμέλια» -
Συνεργασία με τους Χ. Κλυνν, Β. Τριφύλλη κ.α.(1995): επιθεώρηση «Καυκαλήθρες
και τσιτσίραβλα» (νούμερα: «Γαβ στόρυ», «Τσάο Μπραβοφαντάστικο κ.α.) -
θίασος Π. Φιλιππίδη (1995-96): Φεϋντώ - Ντεβαλλιέρ «Ξενοδοχείο ο Παράδεισος»
(Ξαβιέ) - Θέατρο «Δελφινάριο» (1997): Λάκη Μιχαηλίδη - Γ. Σκούρτη - Μήτσου
Ευθυμιάδη «Έλλην εξασθενής» (επιθεώρηση) - Θέατρο «Αλάμπρα» (1997-98): Μπ.
Έλτον «Ποπ-Κορν» - Θέατρο «Μουσούρη» (1998-99, σε συνεργασία με το Γ.
Μιχαλακόπουλο): Ευγ. Ιονέσκο «Το μάθημα» (Καθηγητής) και η «Φαλακρή
τραγουδίστρια» (Κύριος Σμιθ), σε ενιαίο πρόγραμμα μονόπρακτων του Ιονέσκο,
με τον τίτλο «Ο πάππος μου ήτο Ασιάτης» - ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης (καλοκαίρι
1999): Αριστοφάνη «Πλούτος» (Καρίων), - Θέατρο «Φάσμα» (2000): Πίντερ «Νεκρή
Ζώνη» (Spooner), - Θέατρο «Φάσμα»: «Blue ORANTL» Τζων Πενχωλ, - Ανοιχτό
Θέατρο (2003): Βιτράκ «Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία»κα.

Κινηματογράφος: «Βαβυλώνια» (1970 - διασκευή του ομώνυμου θεατρικού έργου
του Δ. Βυζάντιου), «Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι», «Πολίτες δεύτερης
κατηγορίας», «'Aρπα κόλλα», «Τα παιδιά της χελιδόνας», «Τοπίο στην ομίχλη»,
«Το μετέωρο βήμα του πελαργού», (2002): Γεώργιος Βιζυηνός «Το μόνο της Ζωής
του Ταξιδιού», κ. α

Τηλεόραση: Έπαιξε σε πολλά θεατρικά έργα, στην εκπομπή «Θέατρο της Δευτέρας»
(ΕΡΤ-1). Τηλεοπτικές σειρές: «Έκτο ανακριτικό γραφείο» του Ν. Φώσκολου, «Ο
θυρωρός» του Κ. Πρετεντέρη, «Το μινόρε της αυγής», «Ο κίτρινος φάκελος»,
«Σιγά, η πατρίδα κοιμάται», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «Ο ιός του πατέρα»,
«Κόντρα στον 'Aνεμο» Ελληνική Τηλεόραση 1975, κ.α. Ραδιόφωνο: Την περίοδο
1965-67 έλαβε μέρος σε πολυάριθμες ραδιοφωνικές θεατρικές εκπομπές. κα

'Aλλες δραστηριότητες: Σκηνοθέτησε το έργο του Μπ. Έλτον «Ποπ-Κορν» (1997).
Καθηγητής Υποκριτικής στη Δραματική Σχολή «Ράμπα» και στο «Θεατρικό
Εργαστήρι» του Βασ. Διαμαντόπουλου. Μέλος του Σ.Ε.Η.. Επίσης έλαβε μέρος σε
πολλά Φεστιβάλ Θεάτρου: Αγγλία - Γαλλία - Αυστρία - Ρωσία - Ηρώδειο -
Επίδαυρο - Ιταλία, ως ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης και του Αμφιθεάτρου.

Τιμητικές διακρίσεις: Βραβείο ερμηνείας από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης 1970 για τις ταινίες «Βαβυλωνία» (στο ρόλο του Αστυνόμου) και
«Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κ. Βρεττάκου (1988).

Σύζυγός του η ηθοποιός Μαρία Ζαχαρή και γιος του ο επίσης ηθοποιός
Αλέξανδρος Λογοθέτης.

Δίδαξε στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή « Θεατρικά Δρώμενα ΙΑΣΜΟΣ » και στο
Θεατρικό Εργαστήρι Βασίλη Διαμαντόπουλου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μια εικόνα απο τα παιδικά σου χρόνια;

ΑΠ: Η Κουζούντελη φωτισμένη απο τις πυγολαμπίδες. Ενα ονειρικό τοπίο.

ΕΡ: Λευκάδα;

ΑΠ: Η πιό μεγάλη απουσία μου-η πιό μεγάλη λατρεία μου.

ΕΡ: Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

ΑΠ: Νύχτα αποκριάς. Βροχή. Κατακλυσμός. Βρίσκομαι τυλιγμένος σ΄ενα καμιλό
παλτό πάνω σ΄ενα σωρό ελιες σε μια αποθήκη που ειχε ο Μήτσουρας στην
Κουζούντελη.

ΕΡ: Αξέχαστη καντάδα;

ΑΠ: Στο σπίτι του εισαγγελέα Συμπέθερου για το καλωσόρισμα στη Λευκάδα. Στην
αρχή μας παρεξήγησε οτι κάνουμε καντάδα στην πανέμορφη σύζυγο του αλλά μετά
μας φόρτωσε κεράσματα! ''Ω! μην κοιμάσαι ξύπνα να σε δώ, ψυχή χαριτωμένη....
''.

ΕΡ: Αγαπημένοι παλιοί φίλοι;

ΑΠ: Πανάγος, Ζαχαρής, Βαλαμόντε, Ασδραχάς, Ψάθας, Πάλμος, Αγγελος Παταλέας,
Πάπιος μα προαπάντων ο θείος μου. ο Χρήστος Ο Καλογιάνος.

ΕΡ: Κώστας Βαλαμόντε;

ΑΠ: Μαέστρος του σουρεαλισμού, μέγιστος ποιητής, μεγάλος ζωγράφος.

ΕΡ: Αγιομαυρίτικη φάρσα-μύθος

ΑΠ: Οι 'Γάτες'. Οι Ιταλοί έρχονται στη Λευκάδα για να αγοράσουν γάτες. Ο
Ζαχαρής σκηνοθετεί με μαεστρία τη φάρσα που άξιζε ενα Οσκαρ.

ΕΡ: Ενα ονειρο σου;

ΑΠ: Να ξαπασπρωξω τη σχεδία στο Πέραμα, μαζί με τη φίλη μου τη Βέρα.

ΕΡ: Στίχος που σε σημαδεύει;

ΑΠ: 'Άγνωστε καβαλάρη σκονισμένε, στο χάνι πούρθες χτες να κοιμηθείς,,,,'(
Σπυρος Φιλιππας-Πανάγος). Με αυτό κέρδισα την υποτροφία το 1964 στο Θέατρο
Τέχνης του Κούν.

ΕΡ: Λευκαδίτικος πολιτισμός;

ΑΠ: Πολιτισμός προχωρημένος, πολιτισμός καρδιάς και νού. Σπάνια περίπτωση.

ΕΡ: Λευκαδίτες

ΑΠ: Παράξενοι, απόκοσμοι, ευαίσθητοι, υποκριτές, θανάσιμα ερωτευμένοι,
δεινοί κανταδόροι, νοσταλγοί της αιώνιας επιστροφής στην ευλογημένη Λευκάδα,
τη χωρα των ποιητών

ΕΡ: Σχεδιάζεις επιστροφή;

ΑΠ: Εχει δρομολογηθεί. Όμως το ταξίδι ειναι επικίνδυνο. Πρέπει να
προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου ειναι προετοιμασμένο.

ΕΡ: Σπύρος Φίλιππας-Πανάγος;

ΑΠ: Ο Δίας μου, ο Απόλλωνας μου, ο Διόνυσος μου, ο αιτιος της ταλαιπωρίας
μου στο θέατρο, ο αιτιος της ευτυχίας μου στη σκηνή, όλη μου η μνήμη για τη
Λευκάδα μας. 'Ο Βαγγέλης ο Μετανάστης'.

ΕΡ: Χωρίς τη Λευκάδα;

ΑΠ: Σιωπή.....

Κλείνουμε το αφιέρωμα στον μεγάλο αυτό Λευκαδίτη ηθοποιό(και αγαπημένο μου
νονό) με ενα ποίημα που του έχω αφιερώσει αλλά και με την πίκρα οτι η
σημερινή Λευκάδα δεν τον εχει τιμήσει, οπως πρέπει και οπως αξίζει.

ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ

Aπ' την αλμύρα, γόνος του Πουλιού

με την καντάδα τμήμα του μυαλού,

τα δύσκολα τα χρόνια στην Ελλάδα

ανοίγει τα φτερά του απ΄τη Λευκάδα.

Φρούφαλος, Ελένης ον ο γιός

φωνή ταμπεραμέντο, όλο χάρη

στο 'Πανθεον΄θαμώνας τακτικός

με την κιθάρα στα καντούνια σιγοντάρει.

Γαλάζια των ματιών του η θωριά

Λευκάδας να θυμίζει ακρογιάλι,

μεγάλη η ζεστή του η καρδιά

ποθεί του Αη Γιαννιού το μαϊστράλι.

Φιλί που δεν ακούμπησε ποτέ

τα χείλη τα γλυκά που λαχταρούσε

τα κόκκινα χορεύουν στη ζωή

σκεφτόταν συνεχώς, για κείνη ζούσε.



Ο Φίλιππος -Πανάγος αρχηγός

στο πνεύμα και στη σκέψη ήταν πρώτος,

αστεία, συζητήσεις, τσακωμοί

ξενύχταγε μαζί τους κι΄ο Κορώτος.

Κουζουντελη ο δρόμος φωτεινός

απλώνονται παντού πυγολαμπίδες

οι μνήμες μας κρατάνε στη ζωή

όρθιες να στέκουν οι ελπίδες.

Ταλέντο που ζητούσε αφορμή

η φτώχεια ήταν δύσκολη κι΄η πείνα,

μα ξάφνου μια μέρα βροχερή

ξεκίνησε να πάει στην Αθήνα

Οι φίλοι τον παρότρυναν θερμά

φαινόταν στην αρχή σαν ένα αστείο,

φτωχός αλλά με πίστη στη καρδιά

τον έβαλαν στο πρώτο λεωφορείο.

Του πλήρωσαν τα ναύλα ομαδικώς

ανοίγει τα φτερά του προς το φώς

και νατος οντισιόν μπροστά στον Κουν

διαμάντι η φωνή του που ακούν,

Σε στίχους του Πανάγου οι εξετάσεις

πέρασε ευθύς χωρίς συστάσεις

είχε το ταλέντο και τη τύχη

κι΄ας σήκωσε ψηλά ξανα τον πήχυ.

Μεγάλος θεατρίνος θα γεννεί

ψυχή του στο σανίδι εναποθέτει,

στον άνθρωπο που γνώρισες μη πεις:

αυλαία στον Ηλία Λογοθέτη.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

ΠΑΕΙ ΚΑΙ Η ΚΟΝΣΟΜΟΥΛΑΡΙΑ

ΠΑΕΙ ΚΑΙ Η ΚΟΝΣΟΜΟΥΛΑΡΙΑ



Του Λάκη Μαμαλούκα -απο την εφημερίδα 'ΛΕΥΚΑΣ'(αριθμ. φυλ. 587-3/6/2004).

Τα παλιά τα χρόνια στις γειτονιές της Λευκάδας όπως στις φημισμένες Άγια
Κάρα και Πουλιού, στα στενά σοκάκια των οι αλητόπαιδες κοινώς κονσόλοι και
για το εναργέστερο μουλαρία χάλαγαν κόσμο με τα διάφορα παιχνίδια των στους
δρόμους όπως το κρυφτό, το στριφτό, ο μπρίτζολας κι άλλα που αναστάτωναν με
τις φωνές των τους εκεί κατοίκους, μ' αποτέλεσμα να τους βρίζουν, να τους
διώχνουν και καμιά φορά να πέφτει ξύλο αν τους έπιαναν στα χέρια των και να
έχομε γειτονοκαυγάδες με τις μανάδες των παιδιών. Πολλές φορές όμως οι
κονσόλοι έκαναν και χοντρά πράγματα γι' αυτό άλλωστε και αποκαλούνταν
μουλαρία. Ένα τέτοιο περιστατικό θα διηγηθώ σήμερα όπως το θυμάμαι από τα
παλιά:Ο Στρατής ήταν ο αρχηγός της μουλαροπαρέας στη συνοικία του Πουλιού και δεν
ήταν πάνω από δώδεκα χρονών. Σ' ένα ισόγειο σπίτι κατά τον μήνα Αύγουστο που
οι ένοικοι κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα λόγω της ζέστης κι ήταν
νεόνυμφοι, πρόσφατα ενοικιαστές του σπιτιού, ο Στρατής είχε εντοπίσει το
νοικοκύρη πολλές φορές τα βράδια να θύει στην Αφροδίτη και τότε έβαζε το
κεφάλι του στην άκρη από το περβάζι του παραθύρου και φώναζε δυνατά,
«σπρώξε, σπρώξε», του νοικοκύρη, που από την τρομάρα του τον έπιανε
ταχυκαρδία και πετάγονταν πάνω αλαφιασμένος αλλά ο Στρατής είχε φροντίσει να
εξαφανισθεί. Κι όχι μόνο αυτό αλλά η γυναίκα του δεν ήθελε πια να συνεχίσει
την εκτέλεση των συζυγικών τους καθηκόντων κι έμεινε όσες φορές συνέβη αυτό
στα κρύα του λουτρού.

Ο Στρατής όμως από το παράθυρο δεν μπορούσε να δει καλά τι γινόταν μέσα στο
δωμάτιο μεταξύ των συζύγων, πράγμα που πολύ το επιθυμούσε. Και τι σκέφτηκε.
Μια φορά που είχε ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι εκεί κατά τα μεσάνυχτα όταν
άκουε τους γνωστούς αναστεναγμούς από το ανοιχτό παράθυρο, σκαρφάλωσε
αθόρυβα στη διπλανή κολώνα της ΔΕΗ κι έτσι είχε πανοραμική θέα, έβλεπε ένα
γυμνό πισινό να λάμπει στο φεγγαρόφωτο και να κουνιέται σαν βουρλισμένος,
δεν άντεξε το θέαμα κι αυθόρμημα του βγήκε η φωνή: Ε, ρε μάνα μου!

Ο σύζυγος παράτησε τη σύζυγο και το κρεβάτι κι έτρεξε γυμνός κι αφηνιασμένος
στο παράθυρο, κοίταξε στο δρόμο αλλά δεν είδε τίποτα, ούτε άκουσε βήματα
απομακρυσμένου κονσώλου, μπα θα μου φάνηκε είπε και συνέχισε την ερωτική του
πανδαισία. Ο Στρατής με το που σηκώθηκε ο σύζυγος κι έτρεξε στο παράθυρο
είχε πλήρη θέα και εικόνα του γυμνού γυναικείου κορμιού που κοίτονταν στο
κρεβάτι, αποχαυνώθηκε και κόντεψε να πέσει από την κολώνα και να
γρεμοτσακιστεί.

Με το που ο σύζυγος έπεσε πάνω της δεν είχε πλέον την προηγούμενη θέα των
τροφαντών στηθών και λοιπών καμπυλών της γυναίκα στο τέλος δεν άντεξε και
φώναξε: Κάνει στην μπάντα, ρεεεε! Μ' ένα σάλτο ο σύζυγος στο παράθυρο,
κοίταξε στο δρόμο άκρα ησυχία και σιωπή στα γύρω, αυτή τη φορά όμως ήταν
βέβαιος ότι δεν είχε παραισθήσεις, άκουσε καθαρά τη γνωστή του από άλλες
φορές αγριοφωνάρα του Στρατή και σάστισε, δεν μπορούσε να καταλάβει τι
γινότανε, ο Στρατής όμως αυτή την ώρα με γουρλωμένο μάτι απολάμβανε το θέαμα
ως που η γυναίκα γύρισε μπρούμιτα και είπε στον άνδρα της να καθίσει φρόνιμα
γιατί μπορεί να υπάρχουν φαντάσματα γύρω από το σπίτι και να ερεθίζονται
όταν τους βλέπουν να κάνουν έρωτα!

Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον ερωτιάρη σύζυγο, ούτε πίστευε τα περί
φαντασμάτων κι άρχισε πάλι σιγά - σιγά να την χαϊδεύει και να την παρακαλεί
να ανταποκριθεί στην ερωτική του επιθυμία. Αυτή αρνιόταν, όχι, όχι, όχι σε
παρακαλώ, πολλές φορές γινόταν η στιχομυθία αυτή, ως που ο Στρατής δεν
άντεξε και γκάριξε: Γύρνα μωρή, να σ' απαυτώσει! Κέρωσαν και οι δυο από την
τρομάρα τους! Ήτανε βέβαιοι πλέον ότι υπήρχαν φαντάσματα στο σπίτι και δεν
τους χωρούσε ο τόπος. Η γυναίκα γύρισε ανήσυχη, στάθηκε ολόγυμνη και ήθελε
να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι, ο σύζυγος ντύθηκε στα γρήγορα και κατέβηκε
στο δρόμο να φωνάξει τον παπά της ενορίας να έρθει να κάνει αγιασμό αλλά
μόλις προχώρησε κάνα δυο στενά το σκέφθηκε καλύτερα το θέμα, μεσάνυχτα και
πλέον να θέλει αγιασμό και τι να έλεγε στον παπά; άσε είπε θα πάω να τον
κάνουμε το πρωί και γύρισε σπίτι του όπου βρήκε τη γυναίκα του κλεισμένη
στην ντουλάπα να τρέμει από το φόβο της όλη αυτή την ώρα.

Ο Στρατής βρήκε την ευκαιρία να κατέβει από την κολώνα και να το σκάσει
ωραία - ωραία αλλά Γαλλικά που λένε.

Την άλλη μέρα το πρωί ο σύζυγος αντί να πάει στον παπά πήγε στον ιδιοκτήτη
του σπιτιού και του είπε ότι φεύγει από το σπίτι του γιατί... πλάκωσαν
φαντάσματα. Πήγε να αρνηθεί ο ιδιοκτήτης αλλά ο άλλος του έβαλε τις φωνές,
γυάλιζε το μάτι του κι ήταν έτοιμος να χειροδικήσει για να βγάλει το χτεσινό
του άχτι, τον πέρασε ο ιδιοκτήτης για τρελό και του είπε να κάνει όπως
νομίζει.

Και πριν έρθει η νύχτα και βγούνε πάλι τα... φαντάσματα, είχε μετακομίσει σ'
άλλη γειτονιά όπου ο Στρατής εκεί πλέον δεν είχε... δικαιοδοσία. (Του Λάκη
Μαμαλούκα -απο την εφημερίδα 'ΛΕΥΚΑΣ'(αριθμ. φυλ. 587-3/6/2004).

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

ΨΗΦΙΖΩ ΠΟΡΤΟ-ΚΑΤΣΙΚΙ ΚΑΙ ΕΓΚΡΕΜΝΟΥΣ








ΨΗΦΙΖΩ ΠΟΡΤΟ-ΚΑΤΣΙΚΙ ΚΑΙ ΕΓΚΡΕΜΝΟΥΣ

Οι παραλίες ΠΟΡΤΟ ΚΑΤΣΙΚΙ και ΕΓΚΡΕΜΝΟΙ είναι σπάνια διαμάντια που η φύση χάρισε στη ΛΕΥΚΑΔΑ . Βοηθήστε να βραβευθούν στην έκθεση Τουρισμού ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΑ. Η ψηφοφορία γίνεται μέσω του διαδυκτύου www.helexpo.gr

Σχετικά με την ψηφοφορία :
Philoxenia Tourism Awards 2009»

Ψηφίστε τους αγαπημένους σας τουριστικούς προορισμούς και κερδίστε ταξίδια στα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας.
Η Διεθνής Τουριστική Έκθεση Philoxenia, που θα πραγματοποιηθεί φέτος από 29 Οκτωβρίου έως 1 Νοεμβρίου στη
Θεσσαλονίκη, διοργανώνει για τέταρτη φορά τα Βραβεία Τουρισμού και προσκαλεί κάθε ενδιαφερόμενο να λάβει
μέρος στην επιλογή των κορυφαίων. Όλοι όσοι συμμετάσχουν στην ψηφοφορία, θα λάβουν μέρος στην κλήρωση
ταξιδιών.

ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο για να συμπληρώστε την σχετική φόρμα με ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. http://www.philoxenia.travel/tourismawards2009

ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ



ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΝΓΚΟ

To κουιντέτο Novitango( www. novitango. gr) επανέρχεται δυναμικά με ένα πρόγραμμα που παρουσιάζει διαφορετικές διαδρομές του tango στον 20ο αιώνα από το Buenos Aires στην Ευρώπη σε μια παράσταση που αναδεικνύει ανθρωπολογικές και μουσικολογικές εξελίξεις τουTango μέσα από το τρίπτυχο μουσική-χορός τραγούδι. Στο νέο αυτό ρεπερτόριο αυτό περιλαμβάνονται έργα από την προηγούμενη δουλειά του γκρούπ όπως έργα της πρώτης περιόδου του tango (Lorenz, Gardel), της δεύτερης περιόδου κατά την δεκαετία του 50 (Pugliese, Delmarco, Disarli) και της τρίτης περιόδου με το Nuevo tango του Α. Piazzolla (τηςδεκαετίας '60 και '70). Τέλος στο ίδιο πλαίσιο
παρουσιάζονται έργα Αργεντίνων συνθετών που στις μέρες μας ζουν και διαπρέπουν στο Παρίσι ενδύοντας τον νέο Tango με σύγχρονες τεχνικές σύνθεσης (Sanchez, Μederos). Το γκρουπ απαρτίζουν οι Αναστασία Γεωργάκη (ακκορντεόν, επιμέλεια προγράμματος), Σέρτζιο Ναστάζε (βιολί), Σταύρος Κατηρτζόγλου (κιθάρα, ενορχήστρωση), Γιάννης Αντωνόπουλος (πιάνο, ενορχήστρωση), Γιώργος Θεοδωρακάκος (κοντραμπάσσο), και στο τραγούδι o ταλαντούχος Πορτογάλος τραγουδιστής-ηθοποιός Andre Maia που εμφανίζεται πρώτη φορά με το γκρούπ. Στο χορό συνοδεύουν το γνωστό χορευτικό ντουέτο από την Αργεντινή FabienBallejos -Τζίνα Νικολίτσα.

Το πρόγραμμα ξετυλίγεται σε διάφορα επεισόδια κάθε Τετάρτη όπου παρουσιάζεται το διαχρονικό ταξίδι του τάνγκο σεδιάφορες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα) και την εξέλιξη τουανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες.

Στον ιδιο χωρο παρουσιάζεται η εκθεση τουΧρήστου Κουτσουρά: ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΝ ΓΑΡ... Περί Έρωτος Ηθικός (Πλάτωνος Συμπόσιο). Σε αυτή την έκθεση εκτίθενται έργα του ζωγράφου Χρήστου Κουτσουρά, πουδημιούργησε κατά την περίοδο 2000-2004 και έχουν εκτεθεί στην Ελλάδα και το Εξωτερικό (Γερμανία, ΗΠΑ), με θέματα που εκφράζουν την αναζήτηση του αιώνιου έρωτα. Η Πάνδημος και η Ουράνια Αφροδίτη παρουσιάζονται μέσα από «ημίτομα ανδρόγυνα» σε διάφορες ενεργειακές καταστάσειςσε μια συνεχή αναζήτηση του άλλου τους μισού (εμπνευσμένα από το Συμπόσιοτου Πλάτων

ΙNFO: Κάθε Τετάρτη στις 21.30 στο Πολυχώρο Pandou, Καραισκάκη 28, Ψυρρή.
Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 3314601-02.

ΣΗΜ:Η συμπατριώτισσα μας Αναστασία Γεωργάκη(αδελφή του δημοσιογράφου Ηλία Π.
Γεωργάκη) στο σχήμα αυτό παιζει ακκορντεόν.Η Αν. Γεωργάκη γεννήθηκε στη Λευκάδα, οπου έκανε και τα πρώτα της μουσικά βήματα. Σπούδασε Φυσική (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Μουσική στο Ωδείο Αθηνών (πτυχίο Αρμονίας & Αντίστιξης- Δίπλωμα Ακορντεόν και Αρμονίου). Στο Παρίσι περάτωσε την διδακτορική της διατριβή (1997) στον τομέα Μουσική και Μουσικολογία του 20 ου αιώνα με έμφαση στην μουσική πληροφορική, στο IRCAM. T ην περίοδο 1995- 2002 δίδαξε (ως συμβασιούχος και μετέπειτα ως Λέκτορας) στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου με γνωστικό αντικείμενο 'Μουσική Ακουστική και Πληροφορική'. Από τον Οκτώβριο του 2002 εργάζεται ως λέκτορας μουσικής
τεχνολογίας στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει διοργανώσει πολλά σεμινάρια, συνέδρια και συναυλίες. Έχει συμπράξει με πολλούς συνθέτες και μουσικούς όπως οι Μ. Χατζιδάκις, Ν. Μαυρουδής, Μ. Φαραντούρη, Η. Ανδριόπουλος, Ε. Καραϊνδρου κτλ.). Το 1998 ίδρυσε το Κουιντέντο ΜΙ b και το 2001 το Novitango, με τα οποία συμμετείχε σε πολλές συναυλίες, φεστιβάλ και καλλιτεχνικές
διοργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με κύριο ρεπερτόριο έργα του Nuevo
Tango του A. Piazzolla. Η Αναστασία επιμελείται το πρόγραμμα του συνόλου

Δημοφιλείς αναρτήσεις