ΗΛΙΑΣ ΠΑΝ.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΜΑΝΑ ΜΟΥ.
Ανήσυχη σε είδα χτές το βράδυ
στο όνειρο που ήρθες σαν ψυχή,
στο πρόσωπο που έδωσες το χάδι
όπως όταν ήμουνα παιδί.

Γλύστρισες σαν Μάης στο σεντόνι
και μούπες σ΄αγαπώ πάρα πολύ,
σε βλέπω στη Λευκάδα στο μπαλκόνι
ψυχή μου εσύ μου έδωσες ζωή.

Στάθηκες ψηλά και ηρωίδα
μεγάλωσες στη φτώχεια δυό παιδιά,
νηφάλια σε κάθε καταιγίδα
ανθρωπος , συναίσθημα, καρδιά.

Μανούλα μου γλυκειά και λατρεμένη
μου λείπεις κάθε μέρα και πονώ,
σε όση μου ζωή που απομένει
για σένα όλα λένε σ΄αγαπώ.