ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ
Τα πεύκα
σαν στρατός
που κατεβαίνει
στη μάχη
των κυμάτων
να βρεθεί,
άγρυπνος
φρουρός
Φανερωμένη,
στο πέλαγος
μια βάρκα
με πανί.
Τα διάφανα
νερά
στο Κρυονέρι
μνήμες
τα κοχύλια
στο βυθό,
εκεί που
σε φιλούσα
καλοκαίρι
σκιρτώντας
με το πρώτο
σ΄αγαπώ.
Στους Μύλους
ξαναγύρισαν
τα χρόνια,
θυμήθηκα
το πρώτο
ραντεβού,
μύριζε
η πρώτη σου
κολώνια
όμηροι
του άγουρου
φιλιού.
Γυμνοί
μια αγκαλιά
δίπλα
στο κύμα,
δοσμένοι
στου ονείρου
την ορμή,
τα χρόνια μας
προδώσανε
τι κρίμα,
την όμορφη
δεν ζήσαμε ζωή.
Τα βράδυα
Πού μετρούσαμε
τ΄αστέρια
στις δύσες
που σου
παίρνουν
το μυαλό,
Κι ας χάθηκαν
τόσα
καλοκαίρια
στη σκέψη μου
θα μείνεις
φυλακτό.
Και πάλι
θα σε βρώ
Στον Αη Γιάννη
εκεί που
η καρδιά
βρίσκει λιμάνι
στους ήλιους
που μας
φώτισαν
τη νιότη
απέναντι
στο χρόνο
τον προδότη.
Και πάλι
θα σε βρώ
στο Κρυονέρι
να ζήσουμε
το πρώτο’
καλοκαίρι,
τα χάδια μας
να γίνουν
προσκεφάλι
να πούμε
η ζωή εδώ είναι πάλι.
ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ
(από το βιβλίο του 'Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑ'(Εκδόσεις 'faggotobooks).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου