ΗΛΙΑΣ ΠΑΝ.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ  ΓΕΩΡΓΑΚΗ

-----------------------------------------------------------------------

ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Μικρό μου αγριολούλουδο
στο βράχο είσαι μόνο,
φίλος σου η μοναξιά
γεννήθηκες με πόνο.
Οι άνεμοι σε πρόδωσαν
σκυμένο, λαβωμένο
αλλά θα αντιστέκεσαι
κι ας είχαν τελειωμένο.

Μικρό μου αγριολούλουδο
έρημο σπουργίτη,
κανένας δεν σε νοιάστηκε
τη λύπη έχεις σπίτι.

Μικρό μου αγριολούλουδο
σε βράχο ρημαγμένο,
την πίκρα έχεις συντροφιά
μονάχο, μαραμένο.

Να ξέρεις πώς σε σκέφτομαι
τίς νύχτες με το κρύο,
στη ζωή ταιριάζουμε
αντάμα εμείς οι δύο.

----------------------------------------

ΑΝΘΗΡΟ

Σε περιβόλι ολάνθιστο

ξανά θα σε φιλήσω

τα χείλη σου τα άγουρα

με γιούλια θα τα κλείσω.

Της νιότης ροδοπέταλα

θα ράνουν το κορμί σου

σε κόκκινα γαρύφαλα

στεφάνι η ζωή σου.

Κίτρινα χρυσάνθεμα

θα λούσουν τα μαλλιά σου

κρίνοι και κυκλάμινα,

ανθός η αγκαλιά σου.

Τουλίπες, γιασεμιά και ανεμώνες

θα πλέξω σαν παλιά Πρωτομαγιά,

κι ας φεύγουν καλοκαίρια και χειμώνες

εγώ θα σ΄έχω πάντα αγκαλιά.

Τα χόρτα θα τα στρώσω με ζουμπούλια

τα σώματα θα είναι η αφορμή,

γυμνοί θα συναντήσουμε την πούλια

να έρθει να ζηλέψει η ζωή

-------------------------------------------------

ΒΡΟΧΗ

Στο είπα η βροχή πως με εκφράζει
οσο και να βρέξει δεν με νοιάζει,
είναι μια βροχή η μοναξιά μου,
σύννεφα μονάχα τα όνειρά μου.
Να πιάσει μια βροχή και νάμαι μόνος
παρέα μου η θλίψη και ο πόνος,
να πιάσει μια βροχή, μια καταιγίδα
να ψάξω τη ζωή μου που δεν είδα.
Στο πρόσωπο να πέφτουν οι σταγόνες
αντι για καλοκαίρια οι χειμώνες,
είναι η βροχή η συντροφιά μου
βάλσαμο στην έρημη καρδιά μου .
Να πιάσει μια βροχή, μια καταιγίδα
να ψάξω τη ζωή μου που δεν είδα.

------------------------------------------------------

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στα στήθη σου απόψε θα κουρνιάσω
σπουργίτη π’ ανακάλυψε φωλιά,
στα δάχτυλα τα όνειρα θα πλάσω
σεντόνια που δεν ξάπλωσαν κορμιά.

Το πάθος μου θα στείλω τρεχαντήρι
στού έρωτα την έρημη αμμουδιά,
ζωές που έγιναν γεφύρι
τ΄αστέρια θα σου δώσω αγκαλιά.

Αγάπη μου να ξέρεις πως σε θέλω
σαν δώρο μια παλιά Πρωτοχρονιά,
ζήλεψαν τα χρόνια που σε ξέρω
στον θάνατο μαζί μια αγκαλιά.

---------------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ

Eλάτε να σας δείξω το νησάκι μου

στα κύμματα λουσμένο και στους μύθους,

με σύννεφα θα στείλω την αγάπη μου

ακούγοντας της θάλασσας τους ήχους.

Φεγγάρια μισοπέλαγα σπαρμένα

ξωκκλήσια που μιλάνε στο Θεό

κοχύλια στο λαιμό της κρεμασμένα

στίχοι που φωνάζουν σ΄αγαπώ.

Ελάτε να σας δείξω το νησάκι μου

μια χάντρα θαλασσιά η ομορφιά του

τάμα στην Κυρά μένει το δάκρυ μου,

παθιάζω σας τρελός στο άκουσμά του.

-------------
Λαμπιόνια τα αστέρια στα καντούνια της

προσκύνημα τα πεύκα στο βυθό της,

στους Μύλους θα αλέσουμε τις δύσες μας

ωδή στον περιζήτητο Θεό της.

Γιούλια, ροδοπέταλα , ζουμπόύλια

μαγιάπριλο θα στείλω στην Νηρά

χαράματα χορεύω με την Πούλια

στης Γύρας τα φιλόξενα νερά.

Χαλί θα στρώσω δενδρολίβανα

τις μνήμες ερωμένες στο κορμί μου

κι αν έφυγα για πάντα σε περίμενα

σκυλί που αλυχτά η θύμηση μου.

----------------
Λευκάδα του μυαλού μου

Και της σκέψης μου,

νησί από το είναι μου βγαλμένο

αιώνια θα μείνω στην αγκάλη σου,

παιδί που το θεώρησαν χαμένο.

Κι αν κάποτε τα χρόνια με προδώσουνε

εγω πάντα θα μείνω στη στοργή σου

αιώνες το κορμί μου θα αλώσουνε

στο χώμα σου θα μείνω θύμησή σου.

---------------------------------------------------------------------

ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ

Σαν χάπι θα γλυστρήσω στο σεντόνι σου

σπασμένο κοκαλάκι στα μαλιά σου,

στο σώμα σου θα στήσω ένα αντίσκηνο

να βγαίνω πρωινά στην αγκαλιά σου.

Κρεβάτι μας θα κάνουμε τα σύννεφα

τ΄αστέρια κινητά μας στο σκοτάδι,

τον πόθο πυροφάνι στην αμμόγλωσα

τα χρόνια θα τα κλείσω σ΄ένα χάδι.

Σοφία της αγάπης και του έρωτα

της νιότης μου το πρώτο καρδιοχτύπι,

ιδρώτας πρωινός στο μαξιλάρι μου

επαίτης με τις στύσεις μου ξενύχτι.

Σοφία της ζωής μου ισοδύναμο

κομμάτι απ΄το κορμί το κουρασμένο,

τα χρόνια που δεν ζήσαμε σε ήξερα

φωνάζαν οι στιγμές να σε προσμένω.

Κι΄αν ‘αδικα ο θάνατος μας χώριζε

ψυχές μας δεν θα βρούνε ησυχία,

άγαλμα θα γίνει η αγάπη μας

αιώνια λατρεία μου , Σοφία.

---------------------------------------------------------

ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ

Τα σύννεφα που έφυγαν
ξανά θ΄ακολουθήσω,
για τη ζωή που μούταξες
ζωή θέλω να ζήσω.

Θελω να φύγω μακρυά
χωρίς μυαλό και κινητά
να ηρεμήσω,
σε ξεχασμένη αμμουδιά
στις χούφτες μου
τη θάλασσα να κλείσω.

Κουρασμένο σκαρί το κορμί του
σαν σβυσμένο καντήλι η ζωή μου,
με πληγώσαν οι άνθρωποι γύρω
ενα ώμο ζητάω να γείρω,
την ψυχή μου να ακούσουν ζητάω
οι φωνές που μου λέν σ΄αγαπάω.

Με προδώσαν οι άγιοι
με ξεχάσαν οι φίλοι,
ναυαγός μεσοπέλαγα
με την πίκρα στα χείλη.
Με λύγίσαν τα βάσανα
συντροφιά μου ο πόνος,
μια ζωή περιπέτεια
λές και έζησα μόνος.

---------------------------------------------------

ΠΑΡΑΚΜΗ

Όχι δεν ελπίζω.Σταμάτησα να ελπίζω.Ποιά νέα χρονιά?Ποιές νέες προσδοκίες?Τα χρέη διογκώνονται.Οι νεόπτωχοι αυξάνονται.Η μοναξιά σηκώνει κεφάλι.Η κρίση ‘γονάτισε’ ψυχές.Γκρέμισε ζωές.Η κοινωνία ηττημένη.Χρεωκοπημένη.Γύρω μας όλοι με σκυμμένο το κεφάλι.Τα παιδιά μας με μισθούς-πείνας.

Οι συντάξεις έγιναν πλέον επιδόματα.Η ανασφάλεια συνώνυμη με την καθημερινότητα.Τα όνειρα κάηκαν στις στάχτες της παρακμής, της κρίσης αξιών και ιδεών.Χάθηκαν οι φίλοι, τα ξενύχτια,οι έρωτες..Μετατράπηκαν σε κατάθλιψη, σε αρρώστιες, χωρισμούς,σε εσωστρέφεια και μιζέρια.Σκυμένοι ολοι σε ένα παλιοκινητό, σε λάικ και περιηγήσεις σε ιντερνετικούς προορισμούς.Χάσαμε και την επαφή με τους ανθρώπους.Εισαι σε παρέα και ολοι είναι σκυμένοι πάνω στο κινητό τους.Προσκυνάνε τον εφιάλτη τους.

Και την ίδια ώρα γιγαντώνεται καθημερινά ο θυμός μας για τους ψεύτες πολιτικούς.Που δημιουργούν φρούδες ελπίδες με μοναδικό στόχο την πολιτική τους επιβίωσηΚαι ενδόμυχα ενώ θέλουμε να ελπίζουμε , κοροιδεύουμε στον εαυτό μας, ότι δήθεν περνάμε καλά.H ζωή μας πλέον είναι ρηχή, άναρθρη, στεγνή, κουραστική.Προσποιούμαστε ότι ζούμε για να αποδείξουμε στον περίγυρο μας ότι όλα βαίνουν καλώς.Κι΄ ας κλαίμε μέσα μας με τη κατάντια μας.Γι αυτό περνάμε από τα νεκροταφεία και κάνουμε το σταυρό μας.Οχι για τους πεθαμένους αλλα για την ‘’πάρτη’’ μας, που είμαστε ακόμη ζωντανοί.

Κι από την άλλη , το ίντερνετ γιγάντωσε τη μοναξιά μας.Και όχι μόνο.Εξαφάνισε τον έρωτα, τη φιλία, τη σαρκική ηδονή.Κάνουμε έρωτα με τη σκέψη στο facebook αλλα και στα μαίλ.Οι αναρτήσεις αντικατέστησαν τα άχ -βαχ.Και το μυαλό είναι σε στύση στα χρέη και στα αδιεξοδά μας.Και μόνο ο ύπνος με τα χάπια μας καθησυχάζει.

Είσαι σε μια σημαντική θέση εργασίας και σε ΄γλύφουν ΄΄.Σε εκθειάζουν.Σε επαινούν.Βοηθάς, πονάς, φεύγεις και σε ξεχνούν.Είσαι βαρειά άρρωστος και σου συμπαραστέκονται κάνοντας μέσα το σταυρό τους που αυτοί είναι ακόμη ζωντανοί.Και όταν πεθαίνεις σε συλλυπούνται με το μυαλό τους στον εαυτό τους, αγνοώντας ότι κάποτε και αυτοί θα ‘ αναχωρήσουν’.
Και φυσικά η έλλειψη παιδείας είναι εμφανής σε κάθε μας βήμα.Σκουπίδια(δικά μας) στους δρόμους.Επικίνδυνη οδήγηση, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμη και τα παιδιά μας.Τα περιτώματα των σκύλων μας στα πεζοδρόμια.Πλήρης απαξίωση των πάντων και έλλειψη σεβασμου ακόμη και στους εαυτόύς μας.Αιωνίως κουτοπόνηροι με κάθε τρόπο να κλέψουμε, να κοροιδέψουμε, να προσποιηθούμε.Και μετά κάνουμε και την κριτική μας χωρίς να βλέπουμε τα δικά μας χάλια.Μια όμορφη χωρα με λάθος λαό.Και πάντα ψηφίζουμε με αποκλειστικό γνώμονα τα μικροσυμφέροντα μας, άσχετα αν μετά βρίζουμε τους πολιτικούς που οι ίδιοι ψηφίσαμε.Αρχή μας είναι το ‘’αμύνεσθαι περι πάρτης’’.

Όχι δεν ελπίζω.Σταμάτησα να ελπίζω.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ

Είναι κατεργάρης αυτός ο μαίστρος.

Τρυπώνει παντού. Ψέλνει στα ξανθά μαλλιά της Μαρίας.
Και ξεσηκώνει τα φύκια.Πετάει καπέλα και ομπρέλες. Και λαχανιάζει στο θρόισμα τα γέρικα πλατάνια.
Στρίβει ασθμαίνοντας στα καντούνια. Παρασύροντας χαρτιά και αποτσίγαρα.
Κι έρχεται φουριόζος να δονήσει τα κυκλάμινα στα μπαλκόνια. Ενοχλώντας ακόμη και τις καλαμιές που υποκλίνονται ευλαβικά στο πέρασμά του.
Αλλα και τα κατάρτια.Σαν σβούρα τραντάζει τα σχοινιά σε ένα αργόσυρτο βουητό μιάς αλλόκοτης μουσικής.Μαλώνει με τα κύματα που διαμαρτύρονται με κυματισμούς.Και αναγκάζει τους γλάρους να αλλάξουν τις περιπολίες τους.

Είναι κατεργάρης ο μαϊστρος.Σβύνει τα σπίρτα για το τσιγάρο.
Και τραντάζει τα πανιά στις βάρκες προσφέροντας τη στύση του.
Λαμπάζει τα παραθυρόφυλλα.Σαν εισβολέας λικνίζει τις σημαίες.
Χαιδεύοντας τα πρόσωπα μας στη βραδινή βόλτα στην παραλία.
Μεταφέροντας υπομονετικά ήχους και κουβέντες.
Και σαν αλήτης τραγουδάει στις στέγες των σπιτιών.
Εξαντλώντας τις φλόγες των κεριών.

Είναι κατεργάρης ο μαϊστρος. Είναι.