ΗΛΙΑΣ ΠΑΝ.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

21  ΜΑΡΤΙΟΥ:ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΗΜΕΡΑ  ΠΟΙΗΣΗΣ-ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ  ΤΟΥ ΗΛΙΑ  ΓΕΩΡΓΑΚΗ

-----------------------------------------------------------------------

ΖΩΗ

Γλυκά εφύσαγε τ΄αγέρι

έσχιζε η βάρκα το νερό

κι εσύ μου έπιασες το χέρι

και μούπες σιγανά το σ΄αγαπώ.

-------

Παιγνίδια έπαιζαν οι γλάροι,

σκιρτούσε η καρδιά μου ακορνεόν,

τα χείλη σου φιλούσαν σε μια ζάλη

ξεχάσαμε κι οι δυό το παρελθόν.

-----

Η θάλασσα το ξέρω μου ταιριάζει

ανήσυχη, συχνά φουρτουνιασμένη

ψυχή που έζησε στ΄αγιάζι

κουράστηκε θαρρώ να περιμένει.

----

Ανείπωτη χαρά ειν΄η ζωή μας

κι ομως την σκορπίσαμε σε λάθη,

σεντόνια που δεχτήκαν το κορμί μας

στιγμές που αναλώθηκαν τα πάθη.

----------------------

ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Μικρό μου αγριολούλουδο
στο βράχο είσαι μόνο,
φίλος σου η μοναξιά
γεννήθηκες με πόνο.
Οι άνεμοι σε πρόδωσαν
σκυμένο, λαβωμένο
αλλά θα αντιστέκεσαι
κι ας είχαν τελειωμένο.

Μικρό μου αγριολούλουδο
έρημο σπουργίτη,
κανένας δεν σε νοιάστηκε
τη λύπη έχεις σπίτι.

Μικρό μου αγριολούλουδο
σε βράχο ρημαγμένο,
την πίκρα έχεις συντροφιά
μονάχο, μαραμένο.

Να ξέρεις πώς σε σκέφτομαι
τίς νύχτες με το κρύο,
στη ζωή ταιριάζουμε
αντάμα εμείς οι δύο.

----------------------------------------

ΑΝΘΗΡΟ

Σε περιβόλι ολάνθιστο

ξανά θα σε φιλήσω

τα χείλη σου τα άγουρα

με γιούλια θα τα κλείσω.

Της νιότης ροδοπέταλα

θα ράνουν το κορμί σου

σε κόκκινα γαρύφαλα

στεφάνι η ζωή σου.

Κίτρινα χρυσάνθεμα

θα λούσουν τα μαλλιά σου

κρίνοι και κυκλάμινα,

ανθός η αγκαλιά σου.

Τουλίπες, γιασεμιά και ανεμώνες

θα πλέξω σαν παλιά Πρωτομαγιά,

κι ας φεύγουν καλοκαίρια και χειμώνες

εγώ θα σ΄έχω πάντα αγκαλιά.

Τα χόρτα θα τα στρώσω με ζουμπούλια

τα σώματα θα είναι η αφορμή,

γυμνοί θα συναντήσουμε την πούλια

να έρθει να ζηλέψει η ζωή

-------------------------------------------------

ΒΡΟΧΗ

Στο είπα η βροχή πως με εκφράζει
οσο και να βρέξει δεν με νοιάζει,
είναι μια βροχή η μοναξιά μου,
σύννεφα μονάχα τα όνειρά μου.
Να πιάσει μια βροχή και νάμαι μόνος
παρέα μου η θλίψη και ο πόνος,
να πιάσει μια βροχή, μια καταιγίδα
να ψάξω τη ζωή μου που δεν είδα.
Στο πρόσωπο να πέφτουν οι σταγόνες
αντι για καλοκαίρια οι χειμώνες,
είναι η βροχή η συντροφιά μου
βάλσαμο στην έρημη καρδιά μου .
Να πιάσει μια βροχή, μια καταιγίδα
να ψάξω τη ζωή μου που δεν είδα.

------------------------------------------------------

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ

Στα στήθη σου απόψε θα κουρνιάσω
σπουργίτη π’ ανακάλυψε φωλιά,
στα δάχτυλα τα όνειρα θα πλάσω
σεντόνια που δεν ξάπλωσαν κορμιά.

Το πάθος μου θα στείλω τρεχαντήρι
στού έρωτα την έρημη αμμουδιά,
ζωές που έγιναν γεφύρι
τ΄αστέρια θα σου δώσω αγκαλιά.

Αγάπη μου να ξέρεις πως σε θέλω
σαν δώρο μια παλιά Πρωτοχρονιά,
ζήλεψαν τα χρόνια που σε ξέρω
στον θάνατο μαζί μια αγκαλιά.

---------------------------------------------------

ΛΕΥΚΑΔΑ ΜΟΥ

Eλάτε να σας δείξω το νησάκι μου

στα κύμματα λουσμένο και στους μύθους,

με σύννεφα θα στείλω την αγάπη μου

ακούγοντας της θάλασσας τους ήχους.

Φεγγάρια μισοπέλαγα σπαρμένα

ξωκκλήσια που μιλάνε στο Θεό

κοχύλια στο λαιμό της κρεμασμένα

στίχοι που φωνάζουν σ΄αγαπώ.

Ελάτε να σας δείξω το νησάκι μου

μια χάντρα θαλασσιά η ομορφιά του

τάμα στην Κυρά μένει το δάκρυ μου,

παθιάζω σας τρελός στο άκουσμά του.

Λαμπιόνια τα αστέρια στα καντούνια της

προσκύνημα τα πεύκα στο βυθό της,

στους Μύλους θα αλέσουμε τις δύσες μας

ωδή στον περιζήτητο Θεό της.

Γιούλια, ροδοπέταλα , ζουμπόύλια

μαγιάπριλο θα στείλω στην Νηρά

χαράματα χορεύω με την Πούλια

στης Γύρας τα φιλόξενα νερά.

Χαλί θα στρώσω δενδρολίβανα

τις μνήμες ερωμένες στο κορμί μου

κι αν έφυγα για πάντα σε περίμενα

σκυλί που αλυχτά η θύμηση μου.

Λευκάδα του μυαλού μου

Και της σκέψης μου,

νησί από το είναι μου βγαλμένο

αιώνια θα μείνω στην αγκάλη σου,

παιδί που το θεώρησαν χαμένο.

Κι αν κάποτε τα χρόνια με προδώσουνε

εγω πάντα θα μείνω στη στοργή σου

αιώνες το κορμί μου θα αλώσουνε

στο χώμα σου θα μείνω θύμησή σου.

---------------------------------------------------------------------

ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ

Σαν χάπι θα γλυστρήσω στο σεντόνι σου

σπασμένο κοκαλάκι στα μαλιά σου,

στο σώμα σου θα στήσω ένα αντίσκηνο

να βγαίνω πρωινά στην αγκαλιά σου.

Κρεβάτι μας θα κάνουμε τα σύννεφα

τ΄αστέρια κινητά μας στο σκοτάδι,

τον πόθο πυροφάνι στην αμμόγλωσα

τα χρόνια θα τα κλείσω σ΄ένα χάδι.

Σοφία της αγάπης και του έρωτα

της νιότης μου το πρώτο καρδιοχτύπι,

ιδρώτας πρωινός στο μαξιλάρι μου

επαίτης με τις στύσεις μου ξενύχτι.

Σοφία της ζωής μου ισοδύναμο

κομμάτι απ΄το κορμί το κουρασμένο,

τα χρόνια που δεν ζήσαμε σε ήξερα

φωνάζαν οι στιγμές να σε προσμένω.

Κι΄αν ‘αδικα ο θάνατος μας χώριζε

ψυχές μας δεν θα βρούνε ησυχία,

άγαλμα θα γίνει η αγάπη μας

αιώνια λατρεία μου , Σοφία.

---------------------------------------------------------

ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ

Τα σύννεφα που έφυγαν
ξανά θ΄ακολουθήσω,
για τη ζωή που μούταξες
ζωή θέλω να ζήσω.

Θελω να φύγω μακρυά
χωρίς μυαλό και κινητά
να ηρεμήσω,
σε ξεχασμένη αμμουδιά
στις χούφτες μου
τη θάλασσα να κλείσω.

Κουρασμένο σκαρί το κορμί του
σαν σβυσμένο καντήλι η ζωή μου,
με πληγώσαν οι άνθρωποι γύρω
ενα ώμο ζητάω να γείρω,
την ψυχή μου να ακούσουν ζητάω
οι φωνές που μου λέν σ΄αγαπάω.

Με προδώσαν οι άγιοι
με ξεχάσαν οι φίλοι,
ναυαγός μεσοπέλαγα
με την πίκρα στα χείλη.
Με λύγίσαν τα βάσανα
συντροφιά μου ο πόνος,
μια ζωή περιπέτεια
λές και έζησα μόνος.

-------------------------

ΜΑΡΙΑ

Μια θολή

Φωτογραφία

Βρήκα χτες

Απ΄’τα παλιά

Αγκαλιά με την

Μαρία

Γύρω στα

Δεκαεννιά,

Στο ένα χέρι

Το τσιγάρο

Άνδρας έγινα νωρίς

Πως περάσανε

Τα χρόνια

Σαν σταγόνες

Της βροχής.

Στης λεύκας

 τη σκιά

σε περιμένω

τ’ αρχικά

που γράψαμε

παιδιά

το σ΄αγαπώ

στο δένδρο χαραγμένο

τότε που μούδινες

όρκους και φιλιά.

Κι αν χάνονται

Τα χρόνια

Σαν τους κλέφτες

Εμείς πάντα θα μείνουμε

Παιδιά,

Ψέματα  μας λέμε

Οι καθρέφτες

Αυτό που μετράει

Είν’ η καρδιά.

-------------------

ΑΠΕΝΑΝΤΙ


Τόσα χρόνια με κοιτάζει

λές και θέλει να μου πεί

πως τα χρόνια είναι κύμα

που τελειώνουν στην ακτή.

Το κεφάλι της μου γνέθει

στη ζωή της λέει ναί

καλημέρες-καληνύχτες

που δεν είπαμε ποτέ.

Στο απέναντι μπαλκόνι

μια γριούλα με πληγώνει,

μιά καρδιά που είναι μόνη

στο απέναντι μπαλκόνι.

Με το χέρι της μου στέλνει

φιλικό χαιρετισμό

κι' αν καμιά φορά θα λείπει

νοιώθω πως ανησυχώ.

Δεν μιλήσαμε ποτέ μας

ούτε πρόκειται θαρρώ

μα τα λέμε στ΄ονειρά μας

κι ας υπάρχει το κενό.

Στο απέναντι μπαλκόνι

μια ελπίδα με ενώνει

μια γριούλα μένει μόνη

στο απέναντι μπαλκόνι.

-----------------------------------

ΜΙΑ ZΩΗ

Έψελνε ο μαϊστρος

στα μαλλιά της.

Κι εγώ τρελός

Στην αγκαλιά της

Ένας μικρός Θεός.

Νανούριζε

Τ’αστέρια της

Η νύχτα

Κι’ εσύ μην πείς

Την καληνύχτα

Άστην να την πεί

Ο ουρανός.

Κι΄αν δεν υπήρχες

Θα σ΄είχα πλάσει

Στα  ‘ονειρά μου

Κάποια βραδυά

Μια ζωή

Δεν θα μου φθάσει

Να σε γεμίζω με φιλιά

Μια ζωή

δεν θα μου φθάσει

να σε κρατάω αγκαλιά.

---------------------

ΝΑΥΑΓΟΣ
Η ζωή μου βάρος
ξεχασμένος φάρος
στον ωκεανό,
κύματα τα πάθη
μη μιλάς για λάθη
σ΄ενα ναυαγό.
Δήθεν και λαμόγια
πνίγομαι στα λόγια
χώρα στο βυθό,
ακούστε με φωνάζω
φακελάκι βάζω
πάλι στο γιατρό,
αχ πως να σωθώ.
Μοναξιάς μνημείο
χώρα πολυθρόνας
των τηλεκοντρόλ,
μια ζωή χειμώνας
ζούμε για το γκόλ.
Χώρα επαιτείας
τηλεαδικίας
πάθος κινητών,
χώρα των απόντων
ξένων συμφερόντων
των αλλοδαπών.
Ξένος στη δουλειά μου
χάπια τα όνειρα μου
μόνιμα απών
Χάθηκαν οι φίλοι
σώπασαν οι λίγοι
χώρα των λαθών.
Ακούστε με φωνάζω
φακελάκι βάζω
φθάνει δεν μπορώ
αχ πως να σωθώ.

------------------------

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Δεν θα σου τάξω
γη και ουρανό,
Ούτε χρυσάφια,
ήλιους και αστέρια.
Θέλω μονάχα
να σου πώ
για τα χαμένα
καλοκαίρια.
Τις νύχτες
που σε κέρναγα
αρμύρα
γυρμένοι
στ' αποκούμπι
του ονείρου,
της θάλασσας
ακούγοντας
τη λύρα
Ταμένοι
στην απόγνωση
τ΄ απείρου.
Θέλω στη σκέψη σου
να γίνω
τρεχαντήρι,
στης άνοιξης
τη νιότη
να χαθώ
Ξυπόλυτοι
στου πάθους
το λιοπύρι
να σκύψω
να σου πώ
τα σ΄αγαπώ.
Nα γίνω
κοκκαλάκι
στα μαλιά σου,
στα πόδια σου
διάφανο καλτσόν
λάφυρα
να πάρω
τα φιλιά σου
δραπέτες
στο νησί
των πειρατών.
Θέλω
για πάντα
στην ψυχή σου
να αράξω
να μείνεις
μια αθάνατη
κολώνια
στο μπράτσο
τη μορφή σου
να χαράξω,
αγάλματα
να μείνουνε
τα χρόνια.
Θέλω
να μείνω
έφηβος
αιώνια
σαν ένα
διαβολάκι
που τραβάει
τα
παντελόνια.
-------------------------------------

ΑΠΟΡΙΕΣ

Είμαι ένα θύμα

Δεν λαμβάνω σήμα

Από τους ανθρώπους

Κι απορώ,

Γύρω ξηρασία

Δήθεν και ανία

Χάθηκαν οι φίλοι

Κι απορώ.

Τέλειωσαν οι νύχτες

Σαν τις καληνύχτες

Που ζητώ,

Τώρα στα κανάλια

Των πολλών τα χάλια

Βλέπω τη ζωή μου

Κι απορώ.

Θέλω να  φωνάξω

Τωρα θα ξεσπάσω

Αλμα στο κενό

Μέσα  στα σεντόνια

Γέρικα καμιόνια

Χάθηκαν τα χρόνια

Σαν νερό.,

Εδωσα  τα πάντα

Ονειρα λεζάντα

Κι εμεινε μια λάμψη

Στο φακό,

Εδωσα  τα πάντα

 Μ’εαβαλαν στην πάντα,

Κι εχω τωρα φίλο

Ένα  κινητό.