Χρέος απέναντι στα παιδιά μας

Χρέος απέναντι στα παιδιά μας
αρθρο Του Ηλία Π. Γεωργάκη στα 'ΝΕΑ''

«Πού Πάμε;». Ήταν ερώτημα λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά τώρα γίνεται εφιάλτης. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Πάμε στο άγνωστο με ανασφάλεια, αγωνία και οργή. Όλα δείχνουν ότι το 2011 θα είναι χειρότερο από φέτος. Η «μαύρη εργασία» καλπάζει, οι επισφαλείς θέσεις εργασίας και η μερική απασχόληση αυξάνονται ραγδαία, ενώ με τα νέα μέτρα κατοχυρώνονται οι ευκολότερες απολύσεις και η μείωση των αποζημιώσεων στους απολυμένους. Η εκτόξευση της ανεργίας, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και οι μειώσεις των αποδοχών που φέρνουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις οδηγούν σε μείωση ασφαλιστικών εισφορών κατά 2,5 δισ. ευρώ το 2011. Μάλιστα, από το νέο έτος «εγκαινιάζονται» οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό ?ε αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και μειώσεις στο ύψος των παροχών. Η εμμονή σε οριζόντια νομοθέτηση απόκλισης και κατίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας θα επιφέρει μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις, καθώς αποσαρθρώνει τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, καθιστά την αγορά «ζούγκλα» και ως προς την εργασία και ως προς τον υγιή ανταγωνισμό και οδηγεί σε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Oι τράπεζες, παρά την οικονομική βοήθεια δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που έχουν λάβει από το κράτος και χωρίς να έχουν εμφανίσει ζημιές, προχωρούν σε απολύσεις ή άλλους τρόπους μείωσης του κόστους εργασίας. Την ίδια ώρα, οι κατασχέσεις κατοικιών για ανεξόφλητα τραπεζικά δάνεια συνεχίζονται. Η λέξη «χρέη» είναι συνώνυμη με την καθημερινότητα. Και μέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο - με τη «δωρεάν» παιδεία των φροντιστηρίων και τη «δωρεάν» υγεία των ράντζων, με τα φακελάκια αλλά και τον προσανατολισμό στις ιδιωτικές κλινικές - σηκώνουμε (και) το βάρος της ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας. Όταν οι γονείς μας, παρά την Κατοχή, τους πολέμους, τον Εμφύλιο και τη φτώχεια κατόρθωσαν - ξεπερνώντας τους εαυτούς τους - να μας παραδώσουν μια Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, με ανάπτυξη και ευκαιρίες απασχόλησης, εμείς παραδίδουμε στα παιδιά μας την Ελλάδα της ανεργίας, της απαξίωσης και της οικονομικής παρακμής. Έχουμε χρέος να αντιδράσουμε. Να αντιδράσουμε και για τη δική μας αξιοπρέπεια. Αλλά και για τις επόμενες γενιές. Τα παιδιά μας ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Ας μην το στερήσουμε...
(TA NEA-9/12/2010).