Χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις

[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]
Χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ δικαιοσύνη είναι πλέον το µεγάλο ζητούµενο σε µια κοινωνία που αναζητά τη διέξοδό της από τη µοναξιά, την ανασφάλεια και την άδικη οικονοµική επιβάρυνση στο όνοµα της τρόικας και του Μνηµονίου. Και δεν είναι µόνο η σοβαρή κρίση (ή µάλλον η απαξίωση) που διέρχεται το πολιτικό σύστηµα. Είναι το ντόµινο που δηµιουργεί η οικονοµική κρίση στην ψυχολογία των µη εχόντων. Ο πολίτης δικαίως θεωρεί ότι έχει να αντιµετωπίσει ένα κράτος-δυνάστη. Και χωρίς να ελπίζει να δει κάποτε φως στο τούνελ.
Οταν τα επίσηµα στοιχεία δείχνουν ότι κάτω από 600 ευρώ τον µήνα παίρνουν οι 6 στους 10 συνταξιούχους, ενώ οι απόµαχοι της δουλειάς σηκώνουν (µαζί µε τους µισθωτούς) – χωρίς να ευθύνονται – τα βάρη της οικονοµικής κρίσης, αυτό σηµαίνει ότι κάθε αποσπασµατική εισοδηµατική ενίσχυση δεν λύνει το τεράστιο πρόβληµα των οικονοµικών απωλειών. Είναι όχι µόνο δίκαιο αλλά και επιτακτικό να προχωρήσει η κυβέρνηση στην επαναχορήγηση της 13ης και 14ης σύνταξης σε όλους τους συνταξιούχους και κυρίως σε όσους λαµβάνουν χαµηλές συντάξεις.
Πού είναι η κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου, όταν οι πολίτες καταταλαιπωρούνται στα άθλια δηµόσια νοσοκοµεία και πεθαίνουν αβοήθητοι στα ράντζα; Οταν το κράτος προσφέρει δωρεάν παιδεία αλλά τα φροντιστήρια επιβαρύνουν δυσβάσταχτα κάθε µήνα τον οικογενειακό προϋπολογισµό; Οταν αυξάνονται και πληθύνονται τα διόδια σε δρόµους-καρµανιόλες, ενώ το φακελάκι µαζί µε τη διαφθορά είναι καθηµερινά φαινόµενα που διογκώνονται;
Πού βρίσκεται το κράτος στο δικαίωµα στην εργασία, όταν η ανεργία τρέχει ανεξέλεγκτη η µείωση της απασχόλησης και της µισθωτής εργασίας, η αύξηση των ευέλικτων µορφών απασχόλησης και η συνακόλουθη µείωση της πλήρους και της µόνιµης απασχόλησης, η αύξηση των απολύσεων και το αρνητικό ισοζύγιο στην αναπλήρωση των θέσεων εργασίας, είναι ορισµένες από τις επιπτώσεις της οικονοµικής κρίσης στη χώρα µας;
Αραγε σε ποια άλλη ευνοµούµενη Πολιτεία ο πολίτης προσφέρει τεράστιους φόρους χωρίς να έχει τα στοιχειώδη από ένα κράτοςεκδικητή; Και ποιος µπορεί να πιστέψει ότι η έξοδος από την κρίση θα έρθει µέσα από την αναδιανοµή του εισοδήµατος και την ανάπτυξη; Ασφαλώς κανείς. (TA NEA-04/11/2010).