ΣΥΝΕΧΗΣ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ

ΟΤΑΝ ΘΑ έρθει η ώρα να γίνει «ταµείο», ένας απολογισµός για τα δεινά που επέφερε το περίφηµο Μνηµόνιο, είναι σίγουρο ότι κανείς δεν θα εκπλαγεί. Κι αυτό γιατί θα γίνουν οι διαπιστώσεις όλων αυτών που συµβαίνουν σήµερα.
Η φιλοσοφία είναι απλή: κέρδη – ή µάλλον υπερκέρδη – στις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Και προνόµια. Ολο και περισσότερα προνόµια. Με θύµατα µισθωτούς, συνταξιούχους και µικροµεσαίους. Η οικονοµία οδηγείται σε ύφεση και όλο και περισσότεροι οδηγούνται στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το 2011 θα είναι χειρότερο. Οι κοινωνικές ανισότητες µεγαλώνουν, η ανεργία αυξάνεται, το εισόδηµα µειώνεται, νέα φορολογικά βάρη φορτώνονται στις πλάτες των µη εχόντων.
Και σαν να µην φθάνει αυτή η πρωτοφανής επίθεση στα εισοδήµατα, έρχεται και νέος γύρος αφαίµαξης αυτή τη φορά (πάλι) για τους εργαζοµένους στο Δηµόσιο.
Παρ’ όλο που οι περικοπές που ήδη έγιναν επέφεραν πραγµατική µείωση για καθένα δηµόσιο υπάλληλο στο 25% του εισοδήµατός του (µε πληθωρισµό άνω του 5% αθροιστικά κατ’ ελάχιστο όριο τη διετία 2009-2010), έρχεται και νέο µαχαίρι µέσω του ενιαίου µισθολογίου όταν το 80% των εργαζοµένων στη δηµόσια διοίκηση έχει αποδοχές µεταξύ 1.000 - 1.500 ευρώ.
Φυσικά δεν είναι µόνο το Δηµόσιο. Η µεγάλη σφαγή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωµάτων έχει αρχίσει στον ιδιωτικό τοµέα όπου οι απολύσεις, τα λουκέτα και η ασυδοσία εργοδοτών βρίσκονται στην ηµερήσια διάταξη όταν:
n η µία στις δύο νέες προσλήψεις εργαζοµένων γίνεται µε καθεστώς µερικής απασχόλησης (δηλαδή µε µειωµένο ωράριο και µειωµένες αποδοχές). Οι «ευέλικτα» εργαζόµενοι στη χώρα µας ξεπερνούν το ένα εκατοµµύριο.
n σηµειώνεται ραγδαία αύξηση στην εκ περιτροπής εργασία (όχι για όλες τις ηµέρες της εβδοµάδας). Κάτω των 900 ευρώ οι αµοιβές για 2 στους 3 εργαζοµένους µε προσωρινή απασχόληση.
Το επικαιροποιηµένο Μνηµόνιο περιλαµβάνει νέα επώδυνα µέτρα εις βάρος των εργαζοµένων και της κοινωνίας: παραπέρα µείωση εισοδηµάτων, νέα φορολογικά βάρη, ξεπούληµα δηµοσίων επιχειρήσεων, συγχωνεύσεις υπηρεσιών και καταργήσεις θέσεων, κατάργηση συλλογικών συµβάσεων, υποβάθµιση κοινωνικών δικαιωµάτων. Και το µεγάλο βασανιστικό ερώτηµα είναι ποια Ελλάδα παραδίδουµε στα παιδιά µας... (TA NEA-5/10/2010).