ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

'ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ' (εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ')-Περιέχει δώρο CD(με τραγούδια για τη Λευκάδα σε στίχους του συγγραφέα).
Το “Χορεύουν τα κόκκινα” είναι η τέταρτη λογοτεχνική περιπλάνηση του βραβευμένου δημοσιογράφου ΗΛΙA Π. ΓΕΩΡΓAΚΗ. Oι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας, η περιπέτεια της ζωής, η μοναξιά, η καθημερινότητα ερχονται να προστεθούν στην αναζήτηση, στην αγωνία για ένα καλύτερο αύριο. Και πάντα –μόνιμος χορηγός ονείρων– η Λευκάδα.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ

www.agyra.gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑ : Λ. Κατσώνη 271 Αγ. Ανάργυροι 210 2693800-210 2693806

ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ Σόλωνος 124 -Αθήνα 210 3837540 - 210 3837667-210 383706
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
''Χορεύουν τα Κόκκινα'' του Ηλία Π. Γεωργάκη

Γράφει η Αργυρώ Βερυκίου - Μπαλντά

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του κ. Ηλία Γεωργάκη, που κυκλοφορεί εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα από τις εκδόσεις «Άγκυρα» μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες φράσεις που διάβασα σε διήγημα του Μένη Κουμανταρέα από το βιβλίο του «Η γυναίκα που πετάει» (εκδόσεις «Κέδρος»). «Σε τι λοιπόν, σας ερωτώ, θα χρησίμευε η λογοτεχνία αν όχι στο να μας κάνει να σκεφτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση, να μας παρηγορεί και να φωτίζει τη ζωή μας, χωρίς απαραίτητα να την εξηγεί;».
Έτσι ακριβώς. Η φράση που αποτελεί και τίτλο του βιβλίου «Χορεύουν τα Κόκκινα», ίσως να προβληματίσει τον επίδοξο αναγνώστη που δεν είναι Λευκαδίτης, αλλά και Λευκαδίτης κάποιας ηλικίας, διότι στους νέους και πολύ νέους πάλι αυτός ο τίτλος δεν έχει κάτι να τους θυμίσει, δεν έχει  κάτι να τους πει. Όμως ανοίγοντας τις μέσα σελίδες υπάρχει πάλι και ως τίτλος του πρώτου πεζού κειμένου που με αφηγηματικά γλαφυρό τρόπο δίνει το νόημα και τη σημασία της φράσης «χορεύουν τα κόκκινα». Ακουμπά σε αυτά που πιο πάνω αναφέρθηκαν: «... να μας κάνει να σκεπτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση...». Σκεπτόμαστε αυτομάτως το «Πάνθεο», την αίθουσα που «... επί πενήντα χρόνια στέγασε τους ρυθμούς της καρδιάς χιλιάδων ανθρώπων...» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. Αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της παλιάς Λευκάδας. Ήταν η αίθουσα κινηματογράφου, χοροεσπερίδων, διαλέξεων, θεατρικών παραστάσεων μαθητικών, ερασιτεχνικών, αλλά και επαγγελματικών περιοδευόντων θιάσων που έρχονταν κατά καιρούς στην πόλη. Αναφέρω τις πέντε παραστάσεις σε μια μέρα με τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ από κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου με πρωταγωνιστή στο ρόλο του Σάιλοκ τον αείμνηστο Νίκο Τζαβαλά Καρούσσο. «... έλα στο «Πάνθεον» / λοιπόν / στο πανηγύρι / των τρελών / μη μένεις έξω. / Σάμπα, μαζούρκα / και ταγκό / νύχτες που / σβήνουν στο χορό / θα λαχταρήσω... /... εδώ δε νοιώθεις / μοναχός / είναι το κέφι οδηγός / γύρισε πίσω... /... Κι όταν θα έρθει / το πρωί / των μπουρανέλων / η φυλή / θα σου μιλήσει...».
 Δημοσιογράφος μάχημος ο κ. Γεωργάκης, έχει στο βιβλίο του πεζά μα και ποιήματα. Διαβάζοντάς το συναντάς την πραγματικότητα του χτές και του σήμερα, αλλά και τ' όνειρο, τον ρομαντισμό και την αγάπη για τη γεννέτειρά του, το νησί του, τη Λευκάδα. Εικόνες της καθημερινής σημερινής πραγματικότητας που βγαίνουν μέσα από σύντομα αναγνώσματα, γεμάτα όμως συναίσθημα και αγωνία για τις δυσκολίες των απλών ανθρώπων, που ζουν με την ελπίδα, που δεν επικοινωνούν πια μεταξύ τους. Ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης χρόνια πριν, στο βιβλίο του «Ζητείται Ελπίς» είχε γράψει: «Τώρα που οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων είναι τόσο κοντά, οι καρδιές τους ειναι τόσο μακριά...». Αλλά και η έλειψη της ασφάλειας κάνει τους ανθρώπους να σταυροκοπιούνται: «Που είμαστε ακόμη ζωντανοί με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, με τις αρρώστιες, τους θανάτους, αλλά και την αβεβαιότητα που σκιάζει το μέλλον». Το πολύτιμο αγαθό της υγείας είναι αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης για χιλιάδες ασφαλισμένους από τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, αφού και η πολιτεία με τη δωρεάν προσφορά στα δημόσια νοσοκομεία βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση λόγω τρομερών ελείψεων σε θέσεις στην εντατική, έλειψη προσωπικού, απαράδεκτα κτίρια. Η οδήγηση στους δρόμους καρμανιόλες και με οδηγούς ειδικούς ως Έλληνες όπως ο Στέλιος που είναι ειδικός σε όλα, από το ποδόσφαιρο μέχρι τ' αυτοκίνητα και από τους σεισμούς μέχρι τη θερμοκρασία του σώματος. Βρίζει τους πολιτικούς, αλλά φανατίζεται πριν από τις εκλογές και τρέχει να ψηφίσει και με τα δύο χέρια. Είναι προπονητής στο ποδόσφαιρο, ειδικός στις μηχανές και άριστος γνώστης στα πολιτικά δρώμενα. Ο μοναχικόςάνθρωπος, ο κυρ Μιχάλης - συνταξιούχος θυρωρός - καθισμένος στην κουνιστή του πολυθρόνα είχε μοναδικές απολαύσεις το φαγητό και τον ύπνο. Δεν είχε τηλεόραση, δεν άκουγε ραδιόφωνο, δεν έβλεπα τα θλιμένα ρεπορτάζ, τα ψέματα των πολιτικών, δεν άκουγε τις φρούδες υποσχέσεις των κομμάτων. Λίγα πάρε δώσε με τους περαστικούς, φαγητό και ύπνος και με την ελπίδα λιποτάκτη στ'όνειρό του λίγο πριν από τα χριστούγεννα πέθανε. Ακολουθούν: Ο απέναντι φίλος (ένας σκύλος) που καθημερινά πηγαινοέρχεται στο ερημικό μπαλκόνι τουτρίτου ορόφου. Εκεί έχει και το σπιτάκι του και δεν έχει ακούσει κανείς τογαυγισμά του. Μόνο καμιά φορά σηκώνει τα δυό του πόδια στα κάγκελα - ίσωςγια να ξεμουδιάσει, ποιός ξέρει... «Ίσως κάποια ώρα να του δίνουν λίγο φαγητό και νερό, ίσως να τον βγάζουν κάποια βόλτα, αλλά μου δίνει την αίσθηση του ξεχασμένου...».
Όλα τα κείμενα του κ. Γεωργάκη αποτελούν παρεμβάσεις στο δημόσιο βίο, είναιη δημοκρατική του συνείδηση, η συνείδηση του πολίτη και η έγνοια του γιατους πολιτειακούς και πολιτικούς θεσμούς. Είναι μιά ευθεία αναφορά στηΔημοκρατία των ιδεών, στους θεσμούς που αναδεικνύουν τη συμμετοχή στα κοινά και στην παιδεία των πολιτών. Παρατηρεί κανείς ότι λείπει ολωσδιόλου το ερωτικό στοιχείο. Μα σ' αυτή την καθημερινότητα την τόσο πεζη και αποπνιχτική, τι συμβαίνει;... Συμβαίνει ότι ακολουθούν στίχοι και ήχοι για τον έρωτα, τη ζωή, για τη Λευκάδα. Για τις καληνύχτες που χάσαμε και τις καλημέρες που ελπίζουμε.
Έρωτας ατελείωτος, αιώνιος, φλογερός είναι η Λευκάδα, η παλιά Λευκάδα, η νοσταλγία γι' αυτήν με τις κιθάρες, με τις καντάδες, με τις σοροκάδες, με τις καμάρες. Κάθε στιγμή μια Κυριακή, γέλια και φάρσες μα και του Ανδρέα οι πάστες. Ο «Γλάρος» το καράβι της γραμμής, ο Άη Γιάννης, η Μαδουρή, οι Μύλοι,η δύση στη Γύρα, το μπάνιο στο Κάστρο, αμπαλί στου Πάλα, η βόλτα στον Πόντε κι ο Βαλαμόντες φιλόσοφος, ποιητής, ζωγράφος καί από τζάκι - αφού ήταν Ντε Βαλαμόντε. Κι ο Βούλης με τις παρλάτες, κι ο Αθηνιώτης ο ευπατρίδης, ο καλλιτέχνης, ο ποιητής κι ο Μαλακάσης ο επιστήμονας, ο ζωγράφος, ο λογοτέχνης κι ο γιατρός ο Γρηγόρης ο σωτήρας, ο παραστάτης των φτωχων και των κατατρεγμένων, ο ιδεαλιστής, πυξίδα μέσα στην πίκρα και μια λαμπάδα στην κυρά Φανερωμένη, ψυχής λιακάδα. Κι ο Σπύρος Φίλιππας Πανάγος αρχηγός στο πνεύμα και στη σκέψη πρώτος. Ψάρεμα με πυροφάνι με τη βάρκα τη Μαριορή και κει στο Διαβασίδι, στου Άη Νικόλα το νησάκι τα νερά, τρέμει αργά το πυροφάνι. Κι ο ψαράς όρθιος στην πλώρη κάνει σκοπό την πίκρα του. Και πολλοί άλλοι στίχοι ακόμα ακολουθούν με μήνυμα στη μοναξιά από το κομπιούτερ και με πιοτό πάλι απόψε θα ξεχάσει γιατί ένα άδειο χαρτί είναι η ψυχή του, αλλά και πάντα ταξιδευτής ο νους τρέχει απ' το Λευκάτα στο Σκορπιό, και στη Μαδουρή, και στο Βλυχό, και στο Μεγανήσι και στον Άη Νικήτα τα χρέη θα ξοφλήσει στο Μαΐστρο. «Αυτή η νιότη που απομένει / στα όνειρά μου / λέγεται Λευκάδα». Λευκάδα μ' όλες τις εποχές, μ' όλους τους καιρούς.«Χειμωνιάτικη λιακάδα / βρίσκεις πάντα αφορμή / να γυρίσω στη Λευκάδα / όταν ήμουνα παιδί».
Κλείνοντας δεν παραλείπω να αναφερθώ στο καλαίσθητο εξώφυλλο του βιβλίου όπου μέσα σε φόντο κατακόκκινο δεσπόζει παλία φωτογραφία με το δάσκαλο Μορίνα να παίζει ακορντεόν και σε πρώτο πλάνο ο σπουδάιος ηθοποιός και Λευκαδίτης Ηλίας Λογοθέτης - μαθητής τότε του Γυμνασίου - με την παρτενέρ
του Γωγώ Γαντζία. Η αμφίεση είναι ανάλογη γιατί είναι απόκριες 7 Μαρτίου - είναι ο χορός του Ορφέα με αποκριάτικο διάκοσμο. Σ' αυτό το χορό ο Ηλίας με τη Γωγώ στο κωμικό ντουέτο «ο Πιπίνος και η Πιπίνα». Στον Ηλία Λογοθέτη - το νονό του - ο Ηλίας Γεωργάκης αφιερώνει ένα πολύ τρυφερό κι αισθαντικό ποίημα:

«Χωρίς Αυλαία»

«... Σε στίχους του Πανάγου οι εξετάσεις

Πέρασε ευθύς χωρίς συστάσεις

Είχε το ταλέντο και την τύχη

Κι ας σήκωσε τόσο ψηλά τον πήχη»-

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ

Έσβηνε το κύμα στη Νηρά

λάφυρα ζητούσε ο αγέρας,

κέντησαν αστέρια στην Καρυά,

έφυγε στο ψάρεμα ο πατέρας.

Μέθυσαν οι γλάροι στο Βλυχό,

κρύφτηκε η νύχτα στο Δεσίμι,

είσαι της καρδιάς μου μυστικό,

άγκυρα που έμεινε στη μνήμη.

Χειμωνιάτικη λιακάδα

βρίσκεις πάντα αφορμή,

να γυρίσω στη Λευκάδα

όταν ήμουνα παιδί,

να νοικιάσω μαϊστράλια

να με φέρουν στο Νυδρί,

στην αμμόγλωσσα να τρέξω

με τα φύκια προσευχή.

Άναψα κερί στην Παναγιά

τάμα στην Κυρά για να γυρίσω,

με το παραγάδι στ' ανοιχτά

θάλασσα στην πλώρη να μυρίσω.

Έσκιζε η βάρκα το νερό

βγήκε στη Λυγιά το πυροφάνι,

έκανα το πάθος μου σκοπό

είσαι της ζωής μου το λιμάνι.

Χειμωνιάτικη λιακάδα

βρίσκεις πάντα αφορμή,

να γυρίσω στη Λευκάδα

όταν ήμουνα παιδί,

στην Καρυά να ξαποστάσω

στα πλατάνια τα παλιά,

να μεθύσω στα Χορτάτα,

να διψάσω στα Φρυά.

Να βρεθώ στο Μεγανήσι,

Κατωμέρι και Βαθύ,

δειλινό στο Σπαρτοχώρι

με τονιά στην κουπαστή.

Να σταθώ στα Λαζαράτα,

Καλαμίτσι, Μαδουρή,

να γελάσω στους Σφακιώτες,

με δροσιά στη Βαυκερή.

Χειμωνιάτικη λιακάδα

βρίσκεις πάντα αφορμή

να με στείλεις στο Δρυμώνα

Σύβρο, Πόρο κι Εγκλουβή

να τρυγήσω το αμπέλι,

να μαζέψω τιs ελιές,

να μυρίσω άγιο χώμα

στης Ελάτης τις κορφές.

Να ψαρέψω στο Ιβάρι,

στο κανάλι με συρτή,

με ολόγιομο φεγγάρι

να καλέσω τη ζωή.

Χειμωνιάτικη λιακάδα

βρίσκεις πάντα

αφορμή...

του ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ

'ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ''(εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ")

ENA ΟΜΟΡΦΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

'ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ' (εκδόσεις 'ΑΓΚΥΡΑ')-Περιέχει δώρο CD(με τραγούδια για τη Λευκάδα σε στίχους του συγγραφέα).
Το “Χορεύουν τα κόκκινα” είναι η τέταρτη λογοτεχνική περιπλάνηση του βραβευμένου δημοσιογράφου ΗΛΙA Π. ΓΕΩΡΓAΚΗ. Oι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας, η περιπέτεια της ζωής, η μοναξιά, η καθημερινότητα ερχονται να προστεθούν στην αναζήτηση, στην αγωνία για ένα καλύτερο αύριο. Και πάντα –μόνιμος χορηγός ονείρων– η Λευκάδα.

ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ

www.agyra.gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΚΥΡΑ : Λ. Κατσώνη 271 Αγ. Ανάργυροι 210 2693800-210 2693806

ΑΓΚΥΡΑ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ Σόλωνος 124 -Αθήνα 210 3837540 - 210 3837667-210 383706
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
''Χορεύουν τα Κόκκινα'' του Ηλία Π. Γεωργάκη

Γράφει η Αργυρώ Βερυκίου - Μπαλντά

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του κ. Ηλία Γεωργάκη, που κυκλοφορεί εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα από τις εκδόσεις «Άγκυρα» μου ήρθαν στο μυαλό κάποιες φράσεις που διάβασα σε διήγημα του Μένη Κουμανταρέα από το βιβλίο του «Η γυναίκα που πετάει» (εκδόσεις «Κέδρος»). «Σε τι λοιπόν, σας ερωτώ, θα χρησίμευε η λογοτεχνία αν όχι στο να μας κάνει να σκεφτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση, να μας παρηγορεί και να φωτίζει τη ζωή μας, χωρίς απαραίτητα να την εξηγεί;».
Έτσι ακριβώς. Η φράση που αποτελεί και τίτλο του βιβλίου «Χορεύουν τα Κόκκινα», ίσως να προβληματίσει τον επίδοξο αναγνώστη που δεν είναι Λευκαδίτης, αλλά και Λευκαδίτης κάποιας ηλικίας, διότι στους νέους και πολύ νέους πάλι αυτός ο τίτλος δεν έχει κάτι να τους θυμίσει, δεν έχει  κάτι να τους πει. Όμως ανοίγοντας τις μέσα σελίδες υπάρχει πάλι και ως τίτλος του πρώτου πεζού κειμένου που με αφηγηματικά γλαφυρό τρόπο δίνει το νόημα και τη σημασία της φράσης «χορεύουν τα κόκκινα». Ακουμπά σε αυτά που πιο πάνω αναφέρθηκαν: «... να μας κάνει να σκεπτόμαστε, να μας κρατά σε εγρήγορση...». Σκεπτόμαστε αυτομάτως το «Πάνθεο», την αίθουσα που «... επί πενήντα χρόνια στέγασε τους ρυθμούς της καρδιάς χιλιάδων ανθρώπων...» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας. Αποτελούσε το σήμα κατατεθέν της παλιάς Λευκάδας. Ήταν η αίθουσα κινηματογράφου, χοροεσπερίδων, διαλέξεων, θεατρικών παραστάσεων μαθητικών, ερασιτεχνικών, αλλά και επαγγελματικών περιοδευόντων θιάσων που έρχονταν κατά καιρούς στην πόλη. Αναφέρω τις πέντε παραστάσεις σε μια μέρα με τον «Έμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ από κλιμάκιο του Εθνικού Θεάτρου με πρωταγωνιστή στο ρόλο του Σάιλοκ τον αείμνηστο Νίκο Τζαβαλά Καρούσσο. «... έλα στο «Πάνθεον» / λοιπόν / στο πανηγύρι / των τρελών / μη μένεις έξω. / Σάμπα, μαζούρκα / και ταγκό / νύχτες που / σβήνουν στο χορό / θα λαχταρήσω... /... εδώ δε νοιώθεις / μοναχός / είναι το κέφι οδηγός / γύρισε πίσω... /... Κι όταν θα έρθει / το πρωί / των μπουρανέλων / η φυλή / θα σου μιλήσει...».
 Δημοσιογράφος μάχημος ο κ. Γεωργάκης, έχει στο βιβλίο του πεζά μα και ποιήματα. Διαβάζοντάς το συναντάς την πραγματικότητα του χτές και του σήμερα, αλλά και τ' όνειρο, τον ρομαντισμό και την αγάπη για τη γεννέτειρά του, το νησί του, τη Λευκάδα. Εικόνες της καθημερινής σημερινής πραγματικότητας που βγαίνουν μέσα από σύντομα αναγνώσματα, γεμάτα όμως συναίσθημα και αγωνία για τις δυσκολίες των απλών ανθρώπων, που ζουν με την ελπίδα, που δεν επικοινωνούν πια μεταξύ τους. Ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης χρόνια πριν, στο βιβλίο του «Ζητείται Ελπίς» είχε γράψει: «Τώρα που οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων είναι τόσο κοντά, οι καρδιές τους ειναι τόσο μακριά...». Αλλά και η έλειψη της ασφάλειας κάνει τους ανθρώπους να σταυροκοπιούνται: «Που είμαστε ακόμη ζωντανοί με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, με τις αρρώστιες, τους θανάτους, αλλά και την αβεβαιότητα που σκιάζει το μέλλον». Το πολύτιμο αγαθό της υγείας είναι αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης για χιλιάδες ασφαλισμένους από τα ιδιωτικά θεραπευτήρια, αφού και η πολιτεία με τη δωρεάν προσφορά στα δημόσια νοσοκομεία βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση λόγω τρομερών ελείψεων σε θέσεις στην εντατική, έλειψη προσωπικού, απαράδεκτα κτίρια. Η οδήγηση στους δρόμους καρμανιόλες και με οδηγούς ειδικούς ως Έλληνες όπως ο Στέλιος που είναι ειδικός σε όλα, από το ποδόσφαιρο μέχρι τ' αυτοκίνητα και από τους σεισμούς μέχρι τη θερμοκρασία του σώματος. Βρίζει τους πολιτικούς, αλλά φανατίζεται πριν από τις εκλογές και τρέχει να ψηφίσει και με τα δύο χέρια. Είναι προπονητής στο ποδόσφαιρο, ειδικός στις μηχανές και άριστος γνώστης στα πολιτικά δρώμενα. Ο μοναχικόςάνθρωπος, ο κυρ Μιχάλης - συνταξιούχος θυρωρός - καθισμένος στην κουνιστή του πολυθρόνα είχε μοναδικές απολαύσεις το φαγητό και τον ύπνο. Δεν είχε τηλεόραση, δεν άκουγε ραδιόφωνο, δεν έβλεπα τα θλιμένα ρεπορτάζ, τα ψέματα των πολιτικών, δεν άκουγε τις φρούδες υποσχέσεις των κομμάτων. Λίγα πάρε δώσε με τους περαστικούς, φαγητό και ύπνος και με την ελπίδα λιποτάκτη στ'όνειρό του λίγο πριν από τα χριστούγεννα πέθανε. Ακολουθούν: Ο απέναντι φίλος (ένας σκύλος) που καθημερινά πηγαινοέρχεται στο ερημικό μπαλκόνι τουτρίτου ορόφου. Εκεί έχει και το σπιτάκι του και δεν έχει ακούσει κανείς τογαυγισμά του. Μόνο καμιά φορά σηκώνει τα δυό του πόδια στα κάγκελα - ίσωςγια να ξεμουδιάσει, ποιός ξέρει... «Ίσως κάποια ώρα να του δίνουν λίγο φαγητό και νερό, ίσως να τον βγάζουν κάποια βόλτα, αλλά μου δίνει την αίσθηση του ξεχασμένου...».
Όλα τα κείμενα του κ. Γεωργάκη αποτελούν παρεμβάσεις στο δημόσιο βίο, είναιη δημοκρατική του συνείδηση, η συνείδηση του πολίτη και η έγνοια του γιατους πολιτειακούς και πολιτικούς θεσμούς. Είναι μιά ευθεία αναφορά στηΔημοκρατία των ιδεών, στους θεσμούς που αναδεικνύουν τη συμμετοχή στα κοινά και στην παιδεία των πολιτών. Παρατηρεί κανείς ότι λείπει ολωσδιόλου το ερωτικό στοιχείο. Μα σ' αυτή την καθημερινότητα την τόσο πεζη και αποπνιχτική, τι συμβαίνει;... Συμβαίνει ότι ακολουθούν στίχοι και ήχοι για τον έρωτα, τη ζωή, για τη Λευκάδα. Για τις καληνύχτες που χάσαμε και τις καλημέρες που ελπίζουμε.
Έρωτας ατελείωτος, αιώνιος, φλογερός είναι η Λευκάδα, η παλιά Λευκάδα, η νοσταλγία γι' αυτήν με τις κιθάρες, με τις καντάδες, με τις σοροκάδες, με τις καμάρες. Κάθε στιγμή μια Κυριακή, γέλια και φάρσες μα και του Ανδρέα οι πάστες. Ο «Γλάρος» το καράβι της γραμμής, ο Άη Γιάννης, η Μαδουρή, οι Μύλοι,η δύση στη Γύρα, το μπάνιο στο Κάστρο, αμπαλί στου Πάλα, η βόλτα στον Πόντε κι ο Βαλαμόντες φιλόσοφος, ποιητής, ζωγράφος καί από τζάκι - αφού ήταν Ντε Βαλαμόντε. Κι ο Βούλης με τις παρλάτες, κι ο Αθηνιώτης ο ευπατρίδης, ο καλλιτέχνης, ο ποιητής κι ο Μαλακάσης ο επιστήμονας, ο ζωγράφος, ο λογοτέχνης κι ο γιατρός ο Γρηγόρης ο σωτήρας, ο παραστάτης των φτωχων και των κατατρεγμένων, ο ιδεαλιστής, πυξίδα μέσα στην πίκρα και μια λαμπάδα στην κυρά Φανερωμένη, ψυχής λιακάδα. Κι ο Σπύρος Φίλιππας Πανάγος αρχηγός στο πνεύμα και στη σκέψη πρώτος. Ψάρεμα με πυροφάνι με τη βάρκα τη Μαριορή και κει στο Διαβασίδι, στου Άη Νικόλα το νησάκι τα νερά, τρέμει αργά το πυροφάνι. Κι ο ψαράς όρθιος στην πλώρη κάνει σκοπό την πίκρα του. Και πολλοί άλλοι στίχοι ακόμα ακολουθούν με μήνυμα στη μοναξιά από το κομπιούτερ και με πιοτό πάλι απόψε θα ξεχάσει γιατί ένα άδειο χαρτί είναι η ψυχή του, αλλά και πάντα ταξιδευτής ο νους τρέχει απ' το Λευκάτα στο Σκορπιό, και στη Μαδουρή, και στο Βλυχό, και στο Μεγανήσι και στον Άη Νικήτα τα χρέη θα ξοφλήσει στο Μαΐστρο. «Αυτή η νιότη που απομένει / στα όνειρά μου / λέγεται Λευκάδα». Λευκάδα μ' όλες τις εποχές, μ' όλους τους καιρούς.«Χειμωνιάτικη λιακάδα / βρίσκεις πάντα αφορμή / να γυρίσω στη Λευκάδα / όταν ήμουνα παιδί».
Κλείνοντας δεν παραλείπω να αναφερθώ στο καλαίσθητο εξώφυλλο του βιβλίου όπου μέσα σε φόντο κατακόκκινο δεσπόζει παλία φωτογραφία με το δάσκαλο Μορίνα να παίζει ακορντεόν και σε πρώτο πλάνο ο σπουδάιος ηθοποιός και Λευκαδίτης Ηλίας Λογοθέτης - μαθητής τότε του Γυμνασίου - με την παρτενέρ
του Γωγώ Γαντζία. Η αμφίεση είναι ανάλογη γιατί είναι απόκριες 7 Μαρτίου - είναι ο χορός του Ορφέα με αποκριάτικο διάκοσμο. Σ' αυτό το χορό ο Ηλίας με τη Γωγώ στο κωμικό ντουέτο «ο Πιπίνος και η Πιπίνα». Στον Ηλία Λογοθέτη - το νονό του - ο Ηλίας Γεωργάκης αφιερώνει ένα πολύ τρυφερό κι αισθαντικό ποίημα:

«Χωρίς Αυλαία»

«... Σε στίχους του Πανάγου οι εξετάσεις

Πέρασε ευθύς χωρίς συστάσεις

Είχε το ταλέντο και την τύχη

Κι ας σήκωσε τόσο ψηλά τον πήχη»-

ΛΕΥΚΑΔΑ DNA

Λευκάδα μου,

Άγια μου Μαύρα.

Ορθή επανάληψη

της ομορφιάς.

Υστερόγραφο

του πόθου.

Το μπλε

στο πράσινο,

το άσπρο

στο γαλάζιο,

το όνειρο

στο χρώμα.

Λευκάδα μου,

πηχιαίοι τίτλοι

αισθημάτων,

με τις νύχτες

αξημέρωτες

στον Αη-Νικήτα.

Υπερβολή

της φύσης

Μαδουρή,

με τις μετάνοιες

των πεύκων

στη θάλασσα.

Στερνοπούλι

Μεγανήσι.

Άγια μου Μαύρα,

με τον Λευκάτα

σε στύση

να φλερτάρει

την Κεφαλονιά.

Ερωτική

φαντασίωση

της Γύρας

με την Πρέβεζα.

Δικτατορία

της άμμου,

Εγκρεμνοί.

Ψευδαίσθηση

του Ιονίου

πως νίκησε

το Πόρτο Κατσίκι.

Λευκάδα

φωτοτυπικό

ονείρων.

Καλοσύνη

του πράσινου,

φλυαρία

του μπλε.

Σημαιοστολισμός

της αμμόγλωσσας

με φύκια,

λιτανεία

των γλάρων

στο Ιβάρι.

Λευκάδα μου,

παρασύνθημα

ψυχής,

με το κύμα

επιβήτορα

στη Νηρά.

Μαθητούδια

με σηκωμένα

χέρια

οι ελιές

στη Γύρα.

Καταφύγιο

αιώνων

το Κάστρο

σου.

Λευκάδα μου,

πρωτοσέλιδο

νοσταλγίας.

Γλέντι

της αλμύρας

με τη Σέσουλα.

Ξυπόλυτο

καλοκαίρι

στο Κάθισμα.

Με τα

μονόξυλα

μεθυσμένους

αλήτες,

στο μόλο.

Λευκάδα μου,

θερινό

ανάκτορο

του ήλιου.

Με τα πόδια

ανοιχτά

στον λεβάντε,

της πρώτης

καντάδας

καρδιοχτύπι.

Ιδρωμένο

απομεσήμερο

στους Μύλους.

Μπερδεμένη

μπετονιά

στον Πόντε,

με τα πυροφάνια

χαμένες

πυγολαμπίδες.

Άγια μου

Μαύρα,

'ξωκλήσι

στο πέλαγος,

αγιόκλημα

και γιασεμί

στου πόθου

τον αυλόγυρο.

Με το κύμα

σε ήχους,

με τ' αστέρια

σε στίχους.

Νησί ζωή,

νησί φιλί.

Λευκάδα

μάνα,

Λευκάδα

DNA.

ΗΛΙΑΣ Π.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

H ΦΑΡΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

Ο Ζαχαρής Κατωπόδης ηταν ο μεγαλύτερος φαρσέρ της παλιάς Λευκάδας. Ο ανθρωπος-χαμόγελο. Σατανικό μυαλό. Μοναδικό χιουμορ. Μυθικές οι φάρσες του. Η καλυτερη ομως φάρσα που σκάρωσε ειχε σχέση με εμπόριο. με γάτες!!!! Για καιρο σκάρωνε αυτη τη φαρσα. Με μεθοδικότητα. Στην αρχη ελεγε για τα Ιταλικά καράβια που ερχονται να πάρουν χέλια απο το Ιβάρι. Μιλησε για τις σχεσεις του με Ιταλους εμπόρους και διέδωσε εντέχνως οτι του ανεθεσαν την οργανωση μια ξεχωριστης λαικης αγοράς στη Λευκάδα. Κυκλοφορησε, λοιπον- παραμονή Πρωταπριλιάς- στην πολη και στα χωριά ενα  φειγ βολάν που εγραφε τα εξης: ''Ιταλική Λαική Αγορά. Σας ανακοινούμεν οτι αυριον ερχεται στη Λευκάδα και θα παραμεινει 24ωρες μια περίεργη Ιταλική Λαική Εταιρεία η οποία θα διαθέτει προς πώληση διάφορα ενδιαφέροντα ειδη λαικής τέχνης. Εχει πχ σπουδαια μηχανηματα που θα εκθέσει εις το κινηματογραφοθέατρο 'Τσιριμπαση'. 'Ενα αλλος ειδος που θα διαθέσει ειναι πολλά και διαφορα ειδη σκυλιών παγκοσμίου προελεύσεως. Ο ιδιος ομιλος ενδιαφέρεται και θα αγοράσει απο δω ο,τι εντόπιο προιον της αρεσκειας του. Το ενδιαφέρον θα ειναι για ολους μας αρκει να σημειωθεί οτι θα προβουν εις αγοράν και ζωων πχ γάτες κλπ. Πληροφοριες παρέχει ο κ. Γ...Λ...(καφενείον).''

Αυτο ηταν το περιεχομενο του φειγ βολάν. Εξυπνα γραμμένο. Και φυσικά σε κανένα δεν περασε απο το μυαλο οτι προκειται φαρσα. Το νεο κυκλοφορησε παντού, Σε ολο σχεδον το νησί. Και εγινε της κακομοιρας. Ολοι ετρεχαν να πιάσουν γάτες. Τσουβάλια με γάτες, αυτοκινητα με γάτες, φορτηγάκια με γάτες. Στην πολη ενας εβγαλε απο την κάμαρα τα παιδιά του και τις γέμισε με γάτες. Αλλος εκλεισε σε τσουβάλια γάτες και οταν η ανυπτοπτη γυναικα του ανοιξε την πορτα επεσε λιποθυμη γιατι νομισε οτι το σπιτι γέμισε φαντάσματα. Ταξί απο χωρια του νησιου ηρθαν πολη γεμάτα γάτες. Πολλοι ηταν και οι αγρότες που κουβαλησαν και τους σκύλους τους. Τα παιδια στους δρόμους που δεν αφηναν τις γάτες στην ησυχια τους, δεν σταματουσαν να μαζευουν γατες. Ενα πραγματικο πανδαιμονιο. Η Κυριακη της Πρωταπριλιάς ηρθε. ο Ζαχαρής - με υποσχέσεις για χρήματα- επεισε τους συνεργατες του να κουβαλησουν καρέκλες και τραπεζια στο 'Φοινικα΄, το θερινο κινηματογράφο στην παραλια. Και ολοι περιμεναν με αγωνια το αυτοκινητο της Ιταλικής εταιρειας. Ο Ζαχαρής(... ως γατα), την ΄κοπάνησε΄για την Αθηνα. Και οσο περνουσε η ωρα ο κόσμος αρχισε να  δυσανασχετούσε. Και μεσα σε λίγες ωρες οταν εγινε αντιληπή η φάρσα γεμισε η Λευκάδα απο αδεσποτους σκύλους και γατες. Το γεγονος ειναι αληθινό. Και δειχνει οτι η παλιά Λευκάδα ηταν θρυλική. Και ανεπανάληπτη.

ΡΥΘΜΙΣΗ-ΑΝΑΣΑ ΓΙΑ ΟΦΕΙΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

Ρύθμιση-ανάσα για εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρήσεις με οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία προβλέπει τροπολογία που αναμένεται να καταθέσει το αμέσως επόμενο διάστημα στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης. Μεταξύ άλλων δεν θα απαιτείται ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα ως προϋπόθεση για να υπαχθούν ο επαγγελματίας και η επιχείρηση στη ρύθμιση, όρος που υπάρχει στο ισχύον νομοθετικό πλαίσιο και αποκλείει χιλιάδες οφειλέτες.

Η προωθούμενη διάταξη αφορά το 80% των οφειλετών και στο υπουργείο Εργασίας εκτιμούν ότι θα «ξεμπλοκάρει» τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχει οδηγηθεί σε τέλμα και προβλέπει την εξόφληση των χρεών σε έως 48 μηνιαίες δόσεις. Με την κίνηση αυτή η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και οι διοικήσεις των Ταμείων προσδοκούν να διευρύνουν τον αριθμό των οφειλετών που θα αποφασίσουν να ρυθμίσουν τις οφειλές τους και, ταυτόχρονα, να αυξήσουν τη ροή των εσόδων που εξαιτίας της ύφεσης μειώνονται δραματικά.

Σημειώνεται ότι το σύνολο των οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία αγγίζει τα 15 δισ. ευρώ ενώ το σύνολο των οφειλετών κινείται στο ένα εκατομμύριο άτομα.

Με τις προτεινόμενες διατάξεις της τροπολογίας επέρχονται τρεις αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο. Αυτές είναι οι ακόλουθες:

1Για οφειλές μέχρι 10.000 ευρώ η υπαγωγή στη ρύθμιση θα γίνεται πλέον χωρίς την προσκόμιση ιδιαίτερων δικαιολογητικών και την απόδειξη από τον οφειλέτη της αδυναμίας εξόφλησης των οφειλών του τη δεδομένη χρονική στιγμή, περιλαμβανομένων λεπτομερών πληροφοριών σχετικά με το εισόδημα, τα χρηματικά διαθέσιμά του, την ακίνητη περιουσία του και το σύνολο των οφειλών του. Με αυτόν τον τρόπο, η διαδικασία υπαγωγής στη ρύθμιση γίνεται ιδιαιτέρως ελαστική, ευέλικτη και ελκυστική για οφειλέτες με μικρά χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

2Παρέχεται η δυνατότητα υπαγωγής στη ρύθμιση οφειλετών κατά των οποίων έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για φοροδιαφυγή αλλά δεν έχουν καταδικαστεί. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, η τροποποίηση αυτή του νομοθετικού πλαισίου είναι σε απόλυτη αρμονία με τον σεβασμό του τεκμηρίου της αθωότητας του κατηγορουμένου, για τον οποίο δεν έχει ακόμη αποφανθεί το αρμόδιο δικαστήριο. Συνεπώς, με τη νέα ρύθμιση στερούνται της δυνατότητας υπαγωγής στη ρύθμιση μόνο όσοι έχουν καταδικαστεί για φοροδιαφυγή.

3Καταργείται η υποχρέωση προσκόμισης (ως δικαιολογητικού για την υπαγωγή στη ρύθμιση) φορολογικής ενημερότητας ή βεβαίωσης οφειλής (σε περίπτωση υπάρξεως παλαιών οφειλών).

Η τροπολογία θα κατατεθεί στο υπό ψήφιση ασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας:
- Στο ΙΚΑ υπάρχουν 7,9 δισ. ευρώ ανεξόφλητων ασφαλιστικών εισφορών από ενεργές επιχειρήσεις.
- Στον ΟΑΕΕ 5,9 δισ. ευρώ.
Συνολικά και στα δυο Ταμεία οι ανεξόφλητες ασφαλιστικές εισφορές ανέρχονται σε 13,8 δισ. ευρώ.

Η ΒΑΘΕΙΑ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

''Φοβόμαστε πλέον και τη σκιά μας'', μονολογούσε η ηλικιωμένη κυρία κατεβαίνοντας χτες τις σκάλες του μετρό στην Ομόνοια. Και είχε δικιο. Η ανασφάλεια ειναι πλέον η σημαία της καθημερινότητας. Ληστείες, δολοφονίες, απολύσεις, χρέη στις τράπεζες, αρρώστιες, αυτοκτονίες. Ξυπνάς και τα πρωινάδικα της τηλεόρασης σε.... καλημερίζουν με νέα οικονομικά μέτρα, με νεους φόρους, με θλιβερές ειδήσεις. Κατεβαίνεις στο ισόγειο της πολυκατοικίας και συναντάς μόνο λογαριασμούς και ειδοποιητήρια της εφορίας. Η τράπεζα ειναι πλέον μια αχώριστη φίλη σου. Πάντως κανονικό γράμμα έχουμε χρόνια να δούμε. Και όταν είδαμε μια επιστολή απο την Αμερική ζηλέψαμε τον παραλήπτη. Άλλωστε ο φθόνος αποτελεί το εθνικό μας σπορ. Φθονούμε ολους όσους ζουν καλύτερα απο εμάς. Αμφισβητούμε τα πάντα. Απο την αξιοπιστία των πολιτικών, των ΜΜΕ μέχρι και την επιτυχία ή τις ικανότητες του συναδέλφου μας στο διπλανό γραφείο. Φθονούμε τις επιτυχίες των άλλων. Αγνοώντας τη δική μας κατάντια. Και φυσικά έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη. Όχι μόνο στις εκάστοτε κυβερνήσεις αλλά και στους γύρω μας. Η καχυποψία αντικατέστησε τη φιλία και την αλληλεγγύη. 

Κάθε χρόνο εχω παρατηρήσει οτι αρχίζουμε να στολίζουμε τα σπίτια μας, με τα Χριστουγενιάτικα, απο τα μέσα Νοεμβρίου. Ειναι βλέπεις αυτή η αίσθηση της μοναξιάς και θέλουμε να βάλουμε στη μίζερη ζωή μας λίγο χρώμα. Έχουμε ανάγκη τη ζεστασιά, ενα χέρι στον ώμο, λίγα λόγια αγάπης. Αναζητάμε τρυφερότητα και αλληλεγγύη σε μια κοινωνία που ο ένας προσπαθεί με κάθε τρόπο να 'βγάλει' το μάτι του άλλου, οπου κυριαρχεί η υποκρισία, το ψέμα, ο φθόνος και το προσωπικό συμφέρον. Αν δεν κάνω λάθος τα λαμπιόνια συμβολίζουν τα όνειρα. Που αναμοσβύνουν και όταν περάσουν οι γιορτές τα ξαναβάζουμε στην αποθήκη. Η φάτνη σε παραπέμπει στο παρελθόν. Σε όμορφες στιγμές αγάπης και ξενοιασιάς. Τότε που υπήρχε το χαμόγελο, η αληθινή αγάπη, η κατανόηση. Και το χριστουγεννιάτικο δένδρο συμβολίζει τη ζωή που θέλαμε αλλά δεν ζήσαμε. Γι αυτό το έλατο ικετεύει τον ουρανό. Οπως καθημερινά όλοι μας παρακαλούμε να βρέξει ή να χιονίσει ώστε να νοιώσουμε τη ζεστασιά της μοναξιάς νοιώθοντας την ασφάλεια του σπιτιού στην ανασφάλεια της ζωής μας.
Αλήθεια δεν έχετε παρατηρήσει οτι στις γιορτές φίλων και συγγενών κάθε χρόνο παίρνουμε και δεχόμαστε ολοένα και περισσότερα τηλέφωνα;;; Γιατί αραγε;;; Η απάντηση κι εδώ εχει να κάνει με τη μοναξιά. Ζούμε σε μια εποχή ανασφάλειας και ερημιάς, που έχουμε αποκούμπι πλέον την τηλεόραση. Αυτή πλέον ειναι η συντροφιά μας. Πάνε οι φίλοι, πάνε οι παρέες, τέλος τα γλέντια. Ο καθένας σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου και ανεβαίνει στον δικό του Γολγοθά. Με το μυαλό ''καρφωμένο'' στα δάνεια, στα χρέη και στις θλιβερές ειδήσεις με αρρώστιες και θανάτους. Και ειναι αλήθεια οτι αυτή η αβάσταχτη μοναξιά, η βαθιά ψυχή της μοναξιάς, μας κινητοποιεί ώστε να τηλεφωνήσουμε ακόμη και σε ξεχασμένους φίλους και γνωστούς για να τους ευχηθούμε.
Απογοητευμένοι απο τους πολιτικούς και την κοινωνία, στηρίζουμε πλέον τις ελπίδες μας στον ουρανό. Αγνοώντας ωστόσο οτι αυτός δεν στηρίζεται πουθενά. Ψάχνουμε σε κινητά, σε τηλεοπτικά σίριαλ, σε τυχερά παιγνίδια να βρούμε λιγες σταγόνες ευτυχίας, να ανακαλύψουμε τη ζωή που φεύγει, που τρέχει ασθμαίνοντας. Δυστυχώς...