ΟΙ…ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΙΒΑΡΙΟΥ (ΛΕΥΚΑΔΑ).
(ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΤΕΡΩΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ)
ΦΩΤΟ:ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ
Οι δύο λιμνοθάλασσες της Λευκάδας - Διβάρια ή Ιβάρια κατά τους ντόπιους - αποτελούν μοναδικούς βιότοπους, ιδιαίτερα από τον χειμώνα μέχρι την ανοιξη που σφύζουν από ζωή, καθώς γεμίζουν με πλήθη μεταναστευτικών πουλιών. Τα πουλιά αυτά βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο στα αλίπεδα των διβαριών, μέσα στις αρμυρήθρες και τα βούρλα που έχουν καλύψει κάθε σπιθαμή εδάφους μέσα και γύρω από τις λιμνοθάλασσες.Εκτός από τους Γλάρους (Larus argentatus, Larus larus) που έχουν εδώ μόνιμο καταφύγιο όλο το χρόνο, από τις αρχές φθινοπώρου αρχίζουν να καταφθάνουν οι Λούφες ή Φαλαρίδες (Fulica atra), οι Κορμοράνοι (Phalacrocorax carbo), οι Ερωδιοί ή Τσικνιάδες (Egretta garzetta), οι Κύκνοι (Cygnus Cygnus), οι Πρασινοκεφαλόπαπιες (Anas platyrhynchos), οι Καλαμοκανάδες (Hi-mantopus himantopus) και πολλά άλλα μικροπούλια και παρυδάτια πτηνά.
1. ΕΡΩΔΙΟΙ:Οι ερωδιοί είναι καλοβατικά πτηνά που ανήκουν στην οικογένεια Ερωδιίδες (Ardeidae) της τάξης των Πελαργόμορφων (Ciconiiformes) και περιλαμβάνει 24 γένη.Σε αυτή την οικογένεια ανήκουν οι ερωδιοί. Είναι πουλιά με μακριά πόδια και ράμφος που τους βοηθούν πολύ αφού ζουν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε περιοχές με ρηχά νερά. Τα βρίσκουμε κοντά σε ποτάμια, λίμνες, έλη, δέλτα, θάλασσα, σε υγρά λιβάδια και υγρές καλλιέργειες. Είναι όλα σαρκοφάγα είδη με τα περισσότερα να τρέφονται κυρίως με ψάρια ενώ τα υπόλοιπα με έντομα, άλλα μέρη της δίαιτάς τους αποτελούνται από ασπόνδυλα, αμφίβια και μικρά ερπετά. Όταν κυνηγούν χρησιμοποιούν την πολύ καλή τους όραση και γρήγορη κίνηση του λαιμού τους. Κατά την πτήση εναλλάσσουν το χτύπημα των φτερών με στιγμές αιώρησης. Κατά την πτήση έχουν τον λαιμό μαζεμένο σε σχήμα S και τα πόδια τεντωμένα. Με λίγες εξαιρέσεις ζουν και φωλιάζουν σε αποικίες, χρησιμοποιούν κυρίως τα δέντρα ή την πυκνή βλάστηση κοντά στο νερό. Δεν είναι λίγα τα είδη που ζουν και φωλιάζουν μαζί με άλλα είδη της ίδιας οικογένειας. Δημιουργούν μονογαμικά ζευγάρια την περίοδο της αναπαραγωγής και στην ανατροφή των μικρών συμμετέχουν και οι δύο γονείς. Τα είδη που ζουν στις εύκρατες περιοχές είναι μεταναστευτικά.
2.ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ:Ο Κορμοράνος είναι ένα διαδεδομένο θαλασσοπούλι, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Συναντάται σε πολλά μέρη στην Ευρώπη, Ασία και Αφρική και στην Ανατολική Ακτή της Βόρειας Αμερικής, η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Phalacrocorax carbo και περιλαμβάνει 6 υποείδη.
Είναι μεγάλο μαύρο πουλί, που το μήκος του κυμαίνεται στα 77-94 εκατοστά και με άνοιγμα φτερών που μπορεί να φτάσει τα 121-149 εκατοστά. Έχει μακριά ουρά και λευκό πηγούνι, ενώ τα ενήλικα άτομα την περίοδο της αναπαραγωγής αποκτούν λευκές κηλίδες στους μηρούς και λευκό φτέρωμα στο κεφάλι. Χαρακτηριστικό του κορμοράνου είναι ο κίτρινος λαιμός του που διακρίνεται εύκολα. Τα νεαρά άτομα είναι γενικότερα πιο ανοιχτόχρωμα.Ζει συνήθως κοντά στη θάλασσα, σε λιμνοθάλασσες, λίμνες και ποτάμια. Το χειμώνα αποδημεί προς το Νότο κατά μήκος των ακτών.Άριστος κολυμβητής και καλός ψαράς.Φωλιάζει σε δέντρα και βράχια κοντά σε υγρότοπους, φτιάχνοντας τη φωλιά του από φύκια, αλλά μερικές φορές και στην ενδοχώρα. Γεννάει την άνοιξη 3-4 αβγά τα οποία κλωσσάνε και οι δύο γονείς επί 28 -31 μέρες. Σε μερικές χώρες οι κορμοράνοι χρησιμοποιούνται από τους ψαράδες ως βοηθοί στο ψάρεμα
ΠΕΛΕΚΑΝΟΙ:Ο πελεκάνος είναι το γένος των μεγαλόσωμων υδρόβιων πουλιών που περιλαμβάνουν την οικογένεια Πελεκανίδες. Χαρακτηρίζεται από τον μακρύ του λαιμό και το μεγάλο ράμφος, που χρησιμοποιεί για να πιάνει τη λεία του και να στραγγίζει το νερό πριν το πιει. Παρατηρείται σε πολλές, κυρίως εύκρατες, περιοχές της γης. Ζει σε υγρούς τόπους, όπως παραθαλάσσια μέρη και σε πολλά ποτάμια και λίμνες. Το όνομά του προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη πέλεκυς (τσεκούρι) και κατά την κλασική εποχή χρησιμοποιούνταν για να προσδιορίσουν τον πελεκάνο, αλλά και τον δρυοκολάπτη.
Απολιθώματα που έχουν βρεθεί στη Γαλλία δείχνουν μια εξελικτική στάση στο γένος, εδώ και τουλάχιστον 30 εκατομμύρια χρόνια, αφού από το καλά διατηρημένο ράμφος φαίνονται μορφολογικά πανομοιότυποι με τους σημερινούς πελεκάνους.
Είναι από τα μεγαλύτερα πουλιά του κόσμου και έχουν μεγάλο ράμφος και ένα χαρακτηριστικά μακρύ λαιμό. Το κάτω μέρος του ράμφους τους αποτελείται από έναν ελαστικό και ευρύχωρο θύλακα, ο οποίος χρησιμοποιείται για να παγιδεύει ψάρια και σε ορισμένες περιπτώσεις νερό της βροχής.Οι δυνατές, μεγάλες φτερούγες του, η μικρή ουρά του και τα κοντόχοντρα αλλά δυνατά του πόδια, τον διευκολύνουν στο γρηγορότερο κολύμπι. Το βάδισμα του όμως θα το χαρακτήριζε κάποιος άτσαλο και πολύ "βαρύ". Το πιο συνηθισμένο χρώμα είναι το λευκό αλλά τα φτερά του έχουν χρώμα γκρίζο ή και μαύρο.
Τα θηλυκά γεννούν από τρία με πέντε αβγά κάθε χρόνο. Ο χρόνος επώασης των αβγών είναι ένας μήνας περίπου. Τα μικρά όταν εκκολαφθούν έχουν χρώμα μαύρο και είναι γυμνά (χωρίς πούπουλα).Η στοργή του πελεκάνου για τα μικρά του είναι ευρέως γνωστή καθώς και στην αρχαία Ελλάδα ήταν σύμβολο της μητρικής αυτοθυσίας.Το μέγεθος του κοινού πελεκάνου είναι συνολικά 1,8μ. και το άνοιγμα των φτερών του είναι από 2,5μ. και πάνω.Το ράμφος του είναι αρκετά μεγάλο καθώς έχει μήκος 40εκ. και η ουρά του μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη καθώς είναι μισή από το ράμφος του,δηλαδή 20εκ.
ΦΛΑΜΙΓΚΟ:Τα φλαμίνγκο ή φοινικόπτεροι είναι πτηνά του γένους των φοινικόπτερων. Είναι πουλί που συναντάται σε όλο τον κόσμο και έχει χαρακτηριστικό ροζ φτέρωμα. Είναι ψηλόλιγνο με λεπτά πόδια και γαμψή μύτη.Το όνομα φλαμίνγκο προέρχεται από την πορτογαλική ή ισπανική λέξη "flamengo", που σημαίνει "αυτός που έχει το χρώμα της φλόγας". Επίσης, παρόμοιο νόημα έχει και η ελληνική λέξη "φοινικόπτερος" σημαίνει "αυτός που έχει φτερά στο κόκκινο χρώμα του αίματος".Τα φλαμίνγκο τρέφονται κυρίως με γαρίδες, άλγες, και υδρόβια φυτά. Τα φτερά τους διαθέτουν διάφορες αποχρώσεις του πορτοκαλί και του ροζ χρώματος. Αυτό οφείλεται στις χρωστικές των τροφών που καταναλώνουν, οι οποίες περιέχουν καροτενοειδείς χρωστικές.Τα φλαμίνγκο συχνά στέκονται στο ένα πόδι, ενώ το άλλο είναι μαζεμένο κάτω από το σώμα τους. Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς δεν είναι πλήρως κατανοητή. Μία θεωρία είναι ότι με το να στέκονται στο ένα πόδι εξοικονομούν περισσότερη σωματική θερμότητα, δεδομένου ότι ξοδεύουν αρκετό χρόνο μέσα στο κρύο νερό.Ωστόσο, αυτή η συμπεριφορά συμβαίνει και στο ζεστό νερό, και παρατηρείται στα πουλιά που τυπικά δεν στέκονται στο νερό. Μία εναλλακτική θεωρία είναι ότι με το στήσιμο στο ένα πόδι μειώνεται η ενέργεια που πρέπει να καταναλωθεί για την παραγωγή μυικής προσπάθειας ώστε το πουλί να σταθεί και να ισορροπήσει στο ένα πόδι. Μία έρευνα σε πτώματα φλαμίνγκο έδειξε ότι η στάση στο ένα πόδι μπορεί να επιτευχθεί χωρίς καμία μυική δραστηριότητα, ενώ τα ζώντα φλαμίνγκο επιδεικνύουν σημαντικά μικρότερη κίνηση στην μονόποδη στάση. Εκτός από το ότι στέκονται στο νερό, τα φλαμίνγκο μπορούν να πατήσουν με τα μεμβρανωτά τους πόδια στη λάσπη, για να φέρουν στην επιφάνεια το φαγητό που βρίσκεται στον πάτο.
και Μπάμπης Λάζαρης
ΦΩΤΟ:ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου