ΣΗΜΑΙΑ

Μονάχη στον ιστό της
Κυμματίζει
Δοσμένη στου αγέρα
Την ορμή,
Σε πόλεμους λάβαρο
Ελπίζει
Στο αίμα του στρατιώτη
Να βαφθεί.
Ποτέ της δεν αισθάνθηκε
Το κρύο,
Ολοι την υμνούσαν
Με χαρά
Χαιρόταν τα παιδιά
Που στο σχολείο
Τη σήκωναν
Στα σύννεφα ψηλά.
Πέρασε βροχές και
Καταιγίδες
Μα πάντα εμενε ψηλά
Παράδειγμα σε ολες
Τις πατρίδες
Ποια είναι των λαών
Τα ιδανικά.
Μα τώρα
Απ΄την Ελλάδα
Προδομένη
Την ξέχασαν και θέλει
Να χαθεί
Ξεθώριασαν τα χρώματα,
Σχισμένη,
Για πάντα πιά
Θα μείνει ένα πανί…..
ΗΛΙΑΣ Π.ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ