Μια γειτονιά. Μια τόση μικρή γειτονιά. Οπως στου Πουλιού, οπως στην Αγια Κάρα, οπως στο μώλο. Με τόσους όμως αγγέλους. Αληθινούς αγγέλους. Και για μια(ακομη) περίεργη συνωμοσία οι φίλοι να ειναι δίπλα-δίπλα. Οπως στη ζωή. Έτσι και στο θάνατο. Κατω απο τη μεγάλο γέρικο ευκάλυπτο, γύρω απο το μνήμα του πατέρα μου(ο οποίος ειναι σίγουρος οτι το εχει μετατρέψει σε πριάρι με το καντήλι πυροφάνι και ψαρεύει στις γειτονίες του φεγγαριού)- στην πλευρά της παλιάς Λευκάδας -ειναι μαζεμένοι όλοι οι φίλοι. Λες και ήταν προσχεδιασμένο. Ο Νικος ο Καρφάκης, ο Ανδρέας ο Κοκκόλιας, πιό κάτω ο Πανος ο Κομεντινός, ο Πανος ο Μεσσηνης(Μουρτας), ο Γεράσιμος Γρηγόρης, ο Σπύρος ο Μπουμπούς με τη Μαύρα τη μάνα του. Εκεί κοντά ο Κώστας ο Καμινάρης, ο Θόδωρος ο Στράτος, ο Νικος Βρακατσέλης, ο Τσοτσοφόλιας, ο Βουλης ο Βρεττός, ο Γιάννης Αθηνιώτης, ο Λακης Μαμαλούκας, ο Νιονιος ο Τσαμπαρής, ο Γιαννης ο Σπρομηλιος(Παπουτσόπουλος), η Ζηνοβία Σταυρακα, ο Ανδρέας Νησιωτης(Μουτρούκαλης) με τα παιδιά του. Και πολλοί άλλοι που ζητώ συγγνώμη που δεν τους θυμάμαι. Μια ατέλειωτη γειτονιά παλιών μπρανέλων που σφράγισαν με το πέρασμα τους μια εποχή. Μια μοναδική εποχή. Aλλα και άλλοι νέοι, τόσοι νέοι με αγάπη για τη ζωή, που έφυγαν τόσο γρήγορα αλλά και τόσο αδικα απο κοντά μας. Οπως η Κωσταντινα Φραγκούλη, ο Νικος Βρακατσέλης, ο Σπύρος Πολιτης, Ο Πλάτων Γρηγόρης, ο Γιώργος Γουριώτης, ο Γιώργος Τσερές, ο Γιαννης Κατωπόδης, ο Νικος ΣερδινιάρηςΑλλα και αλλά νέα παιδιά που με τα τροχαία μας πλήγωσαν με τη φυγή τους. Και ας με συγχωρήσουν οι συγγενείς όσων ξέχασαν. Αλλά πιστεύω, είμαι σίγουρος, οτι αυτοί που φεύγουν για πάντα απο κοντά μας ζουν μέσα απο εμάς. Γιατί είμαστε εμείς...(σσ ευχαριστώ απο καρδιάς τον Παναγ. Καλιολια για το ποίημα που εγραψε για την πατέρα μου):
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΡΟΜΗΛΙΟΣ
Και πάλι θα σε βρω σε κάποια άκρη
εκεί που ο καημός γίνεται δάκρυ,
στις βάρκες, στο Ιβάρι και στο μώλο
που βρίσκαμε μαζί το κόσμο όλο,
θα κρύψουμε στις χούφτες μας στον ήλιο
και πάλι θα σε βρω Γιάννη Σπρομήλιο.
Μαζί στα μακροβούτια στο μουράγιο
εκεί που η καρδιά θέλει κουράγιο,
θα στρίψουμε τσιγάρο με αλμύρα
καπνό θα αναστήσουμε στη Γύρα.
Στο γήπεδο θα μπούμε απ΄τη τρύπα
θα πιούμε, θα μεθύσουμε, στου Μυτα
θα δούμε στον 'Απόλλωνα' ταινίες
μαζί στα μανουάλια στις κηδείες,
θ' ανάψουμε φωτιές στον Αη Γιάννη
με τρύπια παντελόνια στο λιμάνι
ψάρεμα με σάπια καλαμίδια
προσκύνημα στα άδεια τα στασίδια
θα τρέξουμε ξυπόλυτοι στούς δρόμους
παίζοντας κλέφτες κι΄ αστυνόμους.
Κι ας λένε η ζωή δεν ειναι ωραία
εμείς πάντα θα κάνουμε παρέα,
θα ψάχνουμε φεγγάρια μες στον ήλιο
εκεί που θα σε βρω Γιάννη Σπρομήλιο.
Στίχοι: Ηλιας Π. Γεωργάκης
Μουσική: Νίκος Θάνος-Μορίνας.
-----------------------------------------------
ΣΤΟΝ ΠΑΝΟ ΓΕΩΡΓΑΚΗ
Κοντόβραδο ξεκίναγες με τις αρματωσιές σου
στην πρύμνη του μονόξυλου κρατώντας το τιμόνι
λάμπα, καμάκι, και λαδιά, μαζί κι’ οι τονιές σου
σαν το λυκόφως έπεφτε, κι’ άρχιζε να νυχτώνει
κάτω απ’ τον πόντε έβγαινες κι’ άφηνες το λιμάνι,
πολλοί σε χαιρετούσανε, τους έλεγες ατάκες
βιαζόσουνα στο πέλαγος να βγεις για πυροφάνι
και ορθοπλώριζες γραμμή, όρτσα κατά τις πλάκες
πολλές φορές τη διαδρομή την κάναμε μαζί
πολλές οι νύχτες που’ σουνα για μένα ο δάσκαλός μου
καθόμουν κάπου απόμερα, ή τράβαγα κουπί,
κι’ ήταν χαρά για μένανε τούτος ο ερχομός μου.
Προσπάθησα την τέχνη σου κι’ εγώ να εμπεδώσω,
μια νύχτα όμως κύματα,- χωρίς να υπολογίσω-
μ’ έκαναν… αναπάντεχα στις πλάκες να «ξαπλώσω»
και ήθελα δεν ήθελα, νύχτα να κολυμπήσω!
Μου’ δωσες τα καμάκι σου, «χτύπα μου λες μια πέρκα»
κι’ εγώ το πήρα βιαστικά χωρίς καν να μετρήσω,
το κάρφωσα στα γρήγορα, μα έσπασα μια πέτρα
κι’ η πέρκα εχάθη στο βυθό, δίχως να την χτυπήσω!
Τα χρόνια φύγαν γρήγορα κι’ αφήσαν αναμνήσεις
φύγαν χωρίς επιστροφή, πιστά σε κάποιους νόμους
κι’ αν μας σφραγίσαν την ψυχή με τόσες συγκινήσεις
μας δέσαν ανεξίτηλα με πίκρες, και με πόνους.
Φίλε μου Πάνο άτυχε τούτη η ζωή η λίγη
που μας γεμίζει μ’ όνειρα, και τόσες προσδοκίες
σαν φθάσει κείνη η στιγμή για πάντα να μας φύγει
αφήνει για κληρονομιά, κάποιες ψηλές αξίες.
Και σύ που πάλεψες σκληρά στο πάλκο των αγώνων
της ανθρωπιάς, και της τιμής σ’ όλη τη διαδρομή σου
άσβεστη ναν’ η μνήμη σου στα βάθη των αιώνων
κι’ ανάλαφρη εκεί ψηλά να μείνει η ψυχή σου.
Παναγ. Καλλιόλιας (17-6-2011 )
-------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου